Ρε σεις, ως πού θα πάει τούτο το παραμύθι, ότι -τάχατες- η δόλια η κυβέρνηση δεν φταίει για τίποτε; Της άφησε, λέει, ένα ανείπωτο χάλι η νεοδημοκρατική διακυβέρνηση του χοντρού και μετά ήρθαν οι πιστωτές και της έβαλαν την θηλειά στον λαιμό. Κι ενώ αυτή η καημένη κάνει ό,τι μπορεί για να μετριάσει τα αυστηρά μέτρα που υπαγορεύει η τρόικα των πιστωτών, εμείς οι αγνώμονες την πετροβολούμε. "Πονάμε κι εμείς για τα μέτρα αλλά δεν γίνεται αλλοιώς..." και νά το δάκρυ, κορόμηλο.
Ωραίο το παραμύθι αλλά...παραμύθι. Είναι προφανές ότι υπηρετεί μια ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να αποσείσει τις ευθύνες της και να εμφανιστεί ότι σχεδόν βρίσκεται κι αυτή στη θέση του θύματος και όχι του θύτη. Και ακόμη περισσότερο: ότι στην κυβέρνηση έλαχε ο κλήρος να πάρει σκληρές αλλά αναγκαίες αποφάσεις. Δηλαδή, αν καταλαβαίνω σωστά, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν είναι υπεύθυνη για την πολιτική και τα μέτρα που αποφασίστηκαν, αλλά είναι και ο από μηχανής θεός, ο οποίος αναλαμβάνει να δώσει τη λύση στο ελληνικό δράμα και να σώσει τη χώρα! Ωραίο ως ανέκδοτο αλλά δεν βγάζει γέλιο.
Η προπαγάνδα αυτή δεν περιορίζεται μόνο στην άμεση πολιτική σκοπιμότητα να βγάλει λάδι την κυβέρνηση. Πηγαίνει ακόμα πιο βαθιά. Επιχειρεί να αποκρύψει τον πραγματικό και ταξικό χαρακτήρα των μέτρων. Να μη δοθούν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως γιατί επιβάλλονται αυτά τα μέτρα και ποιους εξυπηρετούν. Γιατί η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα οδηγούσε τους εργαζόμενους σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα απ' αυτά που βολεύουν την κυβέρνηση και όσους την στηρίζουν.
Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι το μνημόνιο δεν επιβλήθηκε για να σωθεί η χώρα αλλά για να πληρωθούν οι δανειστές και για να ξελασπώσει το βαλτωμένο κεφάλαιο. Αντιλαμβάνεται, επίσης, ότι η κυβέρνηση, για να μην βουλιάξουν ή για να μην καταγράψουν απώλειες στα χαρτοφυλάκιά τους μια χούφτα τραπεζίτες και μονοπώλια, επέλεξε να βυθίσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και στην ανέχεια. Το γεγονός μάλιστα ότι η χώρα θα παραμείνει σιδηροδέσμια των δανειστών της και μετά την αποπληρωμή του σημερινού χρέους, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το χρέος ήταν μόνο το πρόσχημα.
Το ουσιαστικό ζήτημα είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας που απαιτεί πάμφθηνη εργατική δύναμη. Γι' αυτό και οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, όπως δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, η πλήρης εμπορευματοποίηση της υγείας, η συνεχής επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, η αύξηση του απλήρωτου χρόνου δουλειάς, οι αυξήσεις ΦΠΑ και έμμεσων φόρων, το ξεπούλημα των συγκοινωνιών και των έργων υποδομής κλπ.
Το χρέος ήταν η ευκαιρία που αναζητούσε το κεφάλαιο για να περάσει διά πυρός και σιδήρου την εργατική τάξη, τους φτωχούς αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες κλπ και όλα τα δικαιώματά τους. Γιατί η διαχωριστική γραμμή δεν βρίσκεται ανάμεσα στην Ελλάδα και στους ξένους, στους μέσα και στους έξω, στην καλή κυβέρνηση και στους κακούς ξένους που πιέζουν. Βρίσκεται ανάμεσα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα δικαιώματα του λαού. Αυτή την διαχωριστική γραμμή επιχειρούν να σβήσουν όσοι παράγουν και αναπαράγουν τον ισχυρισμό της επιβολής των μέτρων από την τρόικα.
Άλλωστε, ένα-ένα τα μέτρα και όλα μαζί δεν θίγουν γενικά και αφηρημένα την χώρα, όπως ισχυρίζονται οι κονδυλοφόροι του μνημονίου. Επιβάλλονται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονα αποτελούν μέτρα υπέρ των κεφαλαιοκρατών. Για παράδειγμα, το Ασφαλιστικό δεν θίγει τις επιχειρήσεις, αλλά τους ασφαλισμένους. Δεν στερεί τη σύνταξη από τους βιομηχάνους, οι επιχειρήσεις των οποίων σε ποσοστό 25% δεν πληρώνουν ούτε τις εισφορές που παρακρατούν. Των εργαζομένων η σύνταξη είναι που πετσοκόβεται. Επίσης, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση των συμβάσεων, η μείωση των μισθών, η επέκταση της ευελιξίας είναι μέτρα κατά των εργαζομένων και υπέρ της μεγαλοεργοδοσίας.
Κι όλα αυτά επεβλήθησαν από την κυβέρνηση με την βοήθεια της τρόικας. Μαζί τα συνέταξαν, μαζί τα αποφάσισαν, από κοινού τα επιβάλλουν. Είναι μέτρα εν πολλοίς προαποφασισμένα. Περιέχονται στο ίδιο το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, όπως είχε το θράσος να ομολογήσει προχτές ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Έχουν την ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς τους στο Μάαστριχτ, στην Λισσαβώνα, στην στρατηγική "Ευρωπαϊκή Ένωση 2020", σε όλα τα ντοκουμέντα και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μέτρα που συνιστούν το περίφημο "σύμφωνο ανταγωνιστικότητας", στο οποίο φαίνεται πως συμφωνούν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών μετά από προτροπή της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας που καυχιέται πως συγκράτησε τα τελευταία 10 χρόνια το εργατικό κόστος επιβάλλοντας τις ίδιες αντεργατικές ρυθμίσεις χωρίς μνημόνιο και τρόικα και χωρίς να έχει προβλήματα χρεών και ελλειμμάτων.
Έτσι έχει το πράγμα με το παραμύθι τής φουκαριάρας τής κυβέρνησης. Καμμία λύπηση δεν χρειάζονται όλοι αυτοί που μυξοκλαίνε επειδή τάχα μας λυπούνται. Φταίνε και θα πληρώσουν όταν θα 'ρθει η ώρα, όπως πληρώνουμε τώρα εμείς για το φταίξιμό μας να τους στείλουμε να μας κυβερνήσουν.
Ωραίο το παραμύθι αλλά...παραμύθι. Είναι προφανές ότι υπηρετεί μια ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να αποσείσει τις ευθύνες της και να εμφανιστεί ότι σχεδόν βρίσκεται κι αυτή στη θέση του θύματος και όχι του θύτη. Και ακόμη περισσότερο: ότι στην κυβέρνηση έλαχε ο κλήρος να πάρει σκληρές αλλά αναγκαίες αποφάσεις. Δηλαδή, αν καταλαβαίνω σωστά, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν είναι υπεύθυνη για την πολιτική και τα μέτρα που αποφασίστηκαν, αλλά είναι και ο από μηχανής θεός, ο οποίος αναλαμβάνει να δώσει τη λύση στο ελληνικό δράμα και να σώσει τη χώρα! Ωραίο ως ανέκδοτο αλλά δεν βγάζει γέλιο.
Η προπαγάνδα αυτή δεν περιορίζεται μόνο στην άμεση πολιτική σκοπιμότητα να βγάλει λάδι την κυβέρνηση. Πηγαίνει ακόμα πιο βαθιά. Επιχειρεί να αποκρύψει τον πραγματικό και ταξικό χαρακτήρα των μέτρων. Να μη δοθούν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως γιατί επιβάλλονται αυτά τα μέτρα και ποιους εξυπηρετούν. Γιατί η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα οδηγούσε τους εργαζόμενους σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα απ' αυτά που βολεύουν την κυβέρνηση και όσους την στηρίζουν.
Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι το μνημόνιο δεν επιβλήθηκε για να σωθεί η χώρα αλλά για να πληρωθούν οι δανειστές και για να ξελασπώσει το βαλτωμένο κεφάλαιο. Αντιλαμβάνεται, επίσης, ότι η κυβέρνηση, για να μην βουλιάξουν ή για να μην καταγράψουν απώλειες στα χαρτοφυλάκιά τους μια χούφτα τραπεζίτες και μονοπώλια, επέλεξε να βυθίσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και στην ανέχεια. Το γεγονός μάλιστα ότι η χώρα θα παραμείνει σιδηροδέσμια των δανειστών της και μετά την αποπληρωμή του σημερινού χρέους, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το χρέος ήταν μόνο το πρόσχημα.
Το ουσιαστικό ζήτημα είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας που απαιτεί πάμφθηνη εργατική δύναμη. Γι' αυτό και οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, όπως δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, η πλήρης εμπορευματοποίηση της υγείας, η συνεχής επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, η αύξηση του απλήρωτου χρόνου δουλειάς, οι αυξήσεις ΦΠΑ και έμμεσων φόρων, το ξεπούλημα των συγκοινωνιών και των έργων υποδομής κλπ.
Το χρέος ήταν η ευκαιρία που αναζητούσε το κεφάλαιο για να περάσει διά πυρός και σιδήρου την εργατική τάξη, τους φτωχούς αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες κλπ και όλα τα δικαιώματά τους. Γιατί η διαχωριστική γραμμή δεν βρίσκεται ανάμεσα στην Ελλάδα και στους ξένους, στους μέσα και στους έξω, στην καλή κυβέρνηση και στους κακούς ξένους που πιέζουν. Βρίσκεται ανάμεσα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα δικαιώματα του λαού. Αυτή την διαχωριστική γραμμή επιχειρούν να σβήσουν όσοι παράγουν και αναπαράγουν τον ισχυρισμό της επιβολής των μέτρων από την τρόικα.
Άλλωστε, ένα-ένα τα μέτρα και όλα μαζί δεν θίγουν γενικά και αφηρημένα την χώρα, όπως ισχυρίζονται οι κονδυλοφόροι του μνημονίου. Επιβάλλονται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονα αποτελούν μέτρα υπέρ των κεφαλαιοκρατών. Για παράδειγμα, το Ασφαλιστικό δεν θίγει τις επιχειρήσεις, αλλά τους ασφαλισμένους. Δεν στερεί τη σύνταξη από τους βιομηχάνους, οι επιχειρήσεις των οποίων σε ποσοστό 25% δεν πληρώνουν ούτε τις εισφορές που παρακρατούν. Των εργαζομένων η σύνταξη είναι που πετσοκόβεται. Επίσης, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση των συμβάσεων, η μείωση των μισθών, η επέκταση της ευελιξίας είναι μέτρα κατά των εργαζομένων και υπέρ της μεγαλοεργοδοσίας.
Κι όλα αυτά επεβλήθησαν από την κυβέρνηση με την βοήθεια της τρόικας. Μαζί τα συνέταξαν, μαζί τα αποφάσισαν, από κοινού τα επιβάλλουν. Είναι μέτρα εν πολλοίς προαποφασισμένα. Περιέχονται στο ίδιο το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, όπως είχε το θράσος να ομολογήσει προχτές ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Έχουν την ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς τους στο Μάαστριχτ, στην Λισσαβώνα, στην στρατηγική "Ευρωπαϊκή Ένωση 2020", σε όλα τα ντοκουμέντα και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μέτρα που συνιστούν το περίφημο "σύμφωνο ανταγωνιστικότητας", στο οποίο φαίνεται πως συμφωνούν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών μετά από προτροπή της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας που καυχιέται πως συγκράτησε τα τελευταία 10 χρόνια το εργατικό κόστος επιβάλλοντας τις ίδιες αντεργατικές ρυθμίσεις χωρίς μνημόνιο και τρόικα και χωρίς να έχει προβλήματα χρεών και ελλειμμάτων.
Έτσι έχει το πράγμα με το παραμύθι τής φουκαριάρας τής κυβέρνησης. Καμμία λύπηση δεν χρειάζονται όλοι αυτοί που μυξοκλαίνε επειδή τάχα μας λυπούνται. Φταίνε και θα πληρώσουν όταν θα 'ρθει η ώρα, όπως πληρώνουμε τώρα εμείς για το φταίξιμό μας να τους στείλουμε να μας κυβερνήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου