Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε δυο στρατόπεδα. Υποτίθεται, ότι για τον χωρισμό αυτόν έφταιγαν δυο διαμετρικά αντίθετες κοινωνικές φιλοσοφίες. Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας για να ξεκαθαρίσει ότι καμμιά κοινωνική φιλοσοφία δεν έφταιγε. Η μόνη φιλοσοφία που χώριζε τον κόσμο ήταν εκείνη του χρήματος.
Το ίδιο επαληθεύθηκε και στην ιστοριούλα μας. Αφού η βρεττανική BP και η ρωσική Rosneft συμφώνησαν στα φράγκα, γιατί να μένουν χωρισμένες; Κάνανε, λοιπόν, κολλεγιά. Δίνει η Rosneft στην BP το 9,5% των μετοχών της, δίνει η BP στην Rosneft το 5% των δικών της μετοχών και...έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν! Πόσο κόστισε αυτή η τράμπα των δυο πακέτων; Μόλις 5,8 ψωροδισεκατομμυριάκια ευρώ...
Φυσικά, τα λεφτά δεν έχουν καμμιά αξία μπροστά στον έρωτα. Και η Αρκτική είναι όντως άξια κάθε θυσίας. Μετριώτατοι υπολογισμοί ανεβάζουν τα πετρελαιικά της αποθέματά της σε 5 δισεκατομμύρια τόννους και εκείνα του φυσικού αερίου σε 10 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Είναι να παίζει κανείς με τέτοια νούμερα;
Αλλά ας αφήσουμε λίγο την Αρκτική. Στο προικοσύμφωνο του γάμου BP-Rosneft, η πρώτη συμμετέχει με 33% και η δεύτερη με 67%. Η κοινοπραξία που στήθηκε μ' αυτό το προικοσύμφωνο δηλώνει το καταστατικό της ενδιαφέρον για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση κοιτασμάτων σε τρίτες χώρες. "Μα η Αρκτική δεν είναι χώρα", θα πεταχτούν κάποιοι. Αχ, κουτά παιδιά! Στην Αρκτική τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: η εκμετάλλευση θα γίνει από τις χώρες που έχουν προβολή σ' αυτήν. Για παράδειγμα, η Δανία θα εκμεταλλευτεί την έκταση που ορίζεται από την νοητή προέκταση των συνόρων της πάνω στον βόρειο πόλο, η Νορβηγία την έκταση που αντιστοιχεί στην νοητή προέκταση των δικών της συνόρων κλπ.
"Μα τί δουλειά έχει τότε η BP, αφού η Αγγλία δεν έχει νοητή προέκταση στον βόρειο πόλο;", θα διαμαρτυρηθούν κάποια άλλα κουτά παιδιά. Βρε σεις, ποιος χέστηκε; Τα ρωσικά πετρέλαια θα εκμεταλλευτεί η κοινοπραξία. Μπορεί η Αγγλία να μη "βλέπει" Αρκτική, αλλά η BP έχει καλύτερη τεχνογνωσία από την Rosneft και τεράστιο δίκτυο σε όλον τον κόσμο. Καταλάβαμε τώρα γιατί οι άγγλοι έχουν μόνο το 33% στο όλο κόλπο; Κι αν αναρωτιέστε μήπως η Rosneft έκανε μαλακία παραχωρώντας δικαιώματα στους εγγλέζους, σκεφτείτε πόσα οφέλη θα έχει η ρωσική αστική τάξη από τις στενώτερες σχέσεις της με την βρεττανική αστική τάξη. Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας ανοίξουμε μια παρένθεση.
Το 2006, η Rosneft σκέφτηκε να κάνει ένα ευρωπαϊκό άνοιγμα. Προσπάθησε, λοιπόν, να πουλήσει μετοχές της στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Δυστυχώς γι' αυτήν, το σχέδιο απέτυχε. Οι βρεττανικές αρχές μπλοκάρησαν την διαδικασία με την δικαιολογία ότι η Rosneft είχε σχέση με την Yukos. Η αλήθεια ήταν ότι οι εγγλέζοι είχαν πολύ στενοχωρηθεί από την απομάκρυνση του Χοντορκόφσκι, με τον οποίο ετοίμαζαν μερικές καλές δουλειές. Έτσι, έπαιρναν το αίμα τους πίσω μπλοκάροντας την Rosneft. Τώρα, μετά την συμφωνία BP-Rosneft, ο δρόμος ανοίγει διάπλατα για τους Ρώσους. Κατανοητό; Κλείνουμε την παρένθεση.
Ας απαντήσουμε τώρα και στην προηγούμενη απορία περί "τρίτων χωρών". Μπορεί στην Αρκτική να μην υπάρχουν διαθέσιμες "τρίτες χώρες" αλλά υπάρχουν αλλού. Ας πούμε...στην Μεσόγειο. Για σκεφτείτε, τί θα συμβεί αν τραβήξει σε μάκρος το μπουρδέλο της βόρειας Αφρικής, με τις αναταραχές και την πολιτική αστάθεια. Αν και δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να μαντέψουμε. Αρκεί να ανοίξουμε μερικά βιβλία Ιστορίας για να δούμε τί έγινε σε αντίστοιχες καταστάσεις κατά το παρελθόν, όπως π.χ. στο Ιράκ, στην νοτιοανατολική Ασία ή στην μεσοδυτική Αφρική.
Δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε την ιστοριούλα μας χωρίς να ρίξουμε άλλη μια ματιά στην αμερικανική πλευρά. Βέβαια, το "Bolshoi Petroleum" δεν στέκει, εφ' όσον η BP δεν έχει καμμιά διάθεση να τα χαλάσει με τις ΗΠΑ. Όμως, οι αμερικανοί έχουν δίκιο να ανησυχούν μιας και βλέπουν να διαμορφώνονται νέες στρατηγικές ενεργειακές συμμαχίες εκτός της δικής τους επιρροής. Έτσι, οι ΗΠΑ επανήλθαν δριμύτερες στην διεκδίκηση χώρου στην Αρκτική λόγω της προβολής που έχει εκεί η Αλάσκα. Μόνο που διεκδικούν πολύ μεγαλύτερο κομμάτι από εκείνο το οποίο τους αναγνωρίζουν οι ρώσοι. Μέχρι πού θα τραβήξει αυτή η κόντρα; Ίδωμεν...
Το συμπέρασμα είναι ότι τα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη αποτελούν βασικά πιόνια στην διεθνή σκακιέρα των καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Είναι σίγουρο ότι στον βωμό του κέρδους θα θυσιαστούν σίγουρα το περιβάλλον και, σχεδόν σίγουρα, η ειρήνη. Όμως, το πιο σίγουρο είναι ότι ο απλός λαός δεν έχει να περιμένει κανένα όφελος από οποιαδήποτε εξέλιξη.
Το ίδιο επαληθεύθηκε και στην ιστοριούλα μας. Αφού η βρεττανική BP και η ρωσική Rosneft συμφώνησαν στα φράγκα, γιατί να μένουν χωρισμένες; Κάνανε, λοιπόν, κολλεγιά. Δίνει η Rosneft στην BP το 9,5% των μετοχών της, δίνει η BP στην Rosneft το 5% των δικών της μετοχών και...έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν! Πόσο κόστισε αυτή η τράμπα των δυο πακέτων; Μόλις 5,8 ψωροδισεκατομμυριάκια ευρώ...
Φυσικά, τα λεφτά δεν έχουν καμμιά αξία μπροστά στον έρωτα. Και η Αρκτική είναι όντως άξια κάθε θυσίας. Μετριώτατοι υπολογισμοί ανεβάζουν τα πετρελαιικά της αποθέματά της σε 5 δισεκατομμύρια τόννους και εκείνα του φυσικού αερίου σε 10 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Είναι να παίζει κανείς με τέτοια νούμερα;
Αλλά ας αφήσουμε λίγο την Αρκτική. Στο προικοσύμφωνο του γάμου BP-Rosneft, η πρώτη συμμετέχει με 33% και η δεύτερη με 67%. Η κοινοπραξία που στήθηκε μ' αυτό το προικοσύμφωνο δηλώνει το καταστατικό της ενδιαφέρον για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση κοιτασμάτων σε τρίτες χώρες. "Μα η Αρκτική δεν είναι χώρα", θα πεταχτούν κάποιοι. Αχ, κουτά παιδιά! Στην Αρκτική τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: η εκμετάλλευση θα γίνει από τις χώρες που έχουν προβολή σ' αυτήν. Για παράδειγμα, η Δανία θα εκμεταλλευτεί την έκταση που ορίζεται από την νοητή προέκταση των συνόρων της πάνω στον βόρειο πόλο, η Νορβηγία την έκταση που αντιστοιχεί στην νοητή προέκταση των δικών της συνόρων κλπ.
"Μα τί δουλειά έχει τότε η BP, αφού η Αγγλία δεν έχει νοητή προέκταση στον βόρειο πόλο;", θα διαμαρτυρηθούν κάποια άλλα κουτά παιδιά. Βρε σεις, ποιος χέστηκε; Τα ρωσικά πετρέλαια θα εκμεταλλευτεί η κοινοπραξία. Μπορεί η Αγγλία να μη "βλέπει" Αρκτική, αλλά η BP έχει καλύτερη τεχνογνωσία από την Rosneft και τεράστιο δίκτυο σε όλον τον κόσμο. Καταλάβαμε τώρα γιατί οι άγγλοι έχουν μόνο το 33% στο όλο κόλπο; Κι αν αναρωτιέστε μήπως η Rosneft έκανε μαλακία παραχωρώντας δικαιώματα στους εγγλέζους, σκεφτείτε πόσα οφέλη θα έχει η ρωσική αστική τάξη από τις στενώτερες σχέσεις της με την βρεττανική αστική τάξη. Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας ανοίξουμε μια παρένθεση.
Το 2006, η Rosneft σκέφτηκε να κάνει ένα ευρωπαϊκό άνοιγμα. Προσπάθησε, λοιπόν, να πουλήσει μετοχές της στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Δυστυχώς γι' αυτήν, το σχέδιο απέτυχε. Οι βρεττανικές αρχές μπλοκάρησαν την διαδικασία με την δικαιολογία ότι η Rosneft είχε σχέση με την Yukos. Η αλήθεια ήταν ότι οι εγγλέζοι είχαν πολύ στενοχωρηθεί από την απομάκρυνση του Χοντορκόφσκι, με τον οποίο ετοίμαζαν μερικές καλές δουλειές. Έτσι, έπαιρναν το αίμα τους πίσω μπλοκάροντας την Rosneft. Τώρα, μετά την συμφωνία BP-Rosneft, ο δρόμος ανοίγει διάπλατα για τους Ρώσους. Κατανοητό; Κλείνουμε την παρένθεση.
Ας απαντήσουμε τώρα και στην προηγούμενη απορία περί "τρίτων χωρών". Μπορεί στην Αρκτική να μην υπάρχουν διαθέσιμες "τρίτες χώρες" αλλά υπάρχουν αλλού. Ας πούμε...στην Μεσόγειο. Για σκεφτείτε, τί θα συμβεί αν τραβήξει σε μάκρος το μπουρδέλο της βόρειας Αφρικής, με τις αναταραχές και την πολιτική αστάθεια. Αν και δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να μαντέψουμε. Αρκεί να ανοίξουμε μερικά βιβλία Ιστορίας για να δούμε τί έγινε σε αντίστοιχες καταστάσεις κατά το παρελθόν, όπως π.χ. στο Ιράκ, στην νοτιοανατολική Ασία ή στην μεσοδυτική Αφρική.
Δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε την ιστοριούλα μας χωρίς να ρίξουμε άλλη μια ματιά στην αμερικανική πλευρά. Βέβαια, το "Bolshoi Petroleum" δεν στέκει, εφ' όσον η BP δεν έχει καμμιά διάθεση να τα χαλάσει με τις ΗΠΑ. Όμως, οι αμερικανοί έχουν δίκιο να ανησυχούν μιας και βλέπουν να διαμορφώνονται νέες στρατηγικές ενεργειακές συμμαχίες εκτός της δικής τους επιρροής. Έτσι, οι ΗΠΑ επανήλθαν δριμύτερες στην διεκδίκηση χώρου στην Αρκτική λόγω της προβολής που έχει εκεί η Αλάσκα. Μόνο που διεκδικούν πολύ μεγαλύτερο κομμάτι από εκείνο το οποίο τους αναγνωρίζουν οι ρώσοι. Μέχρι πού θα τραβήξει αυτή η κόντρα; Ίδωμεν...
Το συμπέρασμα είναι ότι τα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη αποτελούν βασικά πιόνια στην διεθνή σκακιέρα των καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Είναι σίγουρο ότι στον βωμό του κέρδους θα θυσιαστούν σίγουρα το περιβάλλον και, σχεδόν σίγουρα, η ειρήνη. Όμως, το πιο σίγουρο είναι ότι ο απλός λαός δεν έχει να περιμένει κανένα όφελος από οποιαδήποτε εξέλιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου