To περιστατικό είναι αυθεντικό και διαδραματίζεται στο κέντρο της Πάτρας. Είναι λίγο μετά τις δώδεκα το μεσημέρι και συναντώ τον φίλο μου τον Νίκο μαινόμενο. Πριν παραθέσω την αιτία της οργής του, πρέπει να πω ότι ο Νίκος ανήκει σ' εκείνους τους ονειροπόλους οι οποίοι, όχι μόνο πίστεψαν στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που ευαγγελιζόταν το πρώιμο ΠΑΣΟΚ και το στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις, αλλά εξακολουθούν να το πιστεύουν και να το στηρίζουν.
Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι ο φίλος μου ανήκει στους ιδεολόγους και όχι στους βολεμένους. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι από το ΠΑΣΟΚ δεν ωφελήθηκε ούτε οικονομικά ούτε επαγγελματικά ούτε κοινωνικά. Συνεπώς, όσο κι αν προσωπικά διαφωνώ με τις θέσεις του, τον εκτιμώ απεριόριστα για την ιδεολογική του συνέπεια.
Εκείνο το πρωί, λοιπόν, ο Νίκος άφησε την δουλειά του και βγήκε για να προμηθευτεί ένα φάρμακο της υπέργηρης μητέρας του. Αξία φαρμάκου; 1.400 ευρώ.
"Σκέφτηκα", μου είπε οργισμένος, "ότι από αυτό το φάρμακο ο φαρμακοποιός θα βγάλει κάπου 400 ευρώ. Με 30% δεν δουλεύουν;"
"Ναι, με 30% δουλεύουν", απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, "αλλά όχι στα ακριβά φάρμακα. Εκεί πάνε για πολύ μικρότερο ποσοστό, κάπου 12% αν θυμάμαι καλά."
"Έστω, με 12%", επέμεινε, δίχως να ελαττωθεί η οργή του. "Ακόμα κι έτσι, στα 1.400 ευρώ θα βγάλει κάπου 160-170 ευρώ. Σκέφτηκα, λοιπόν, εγώ ο μαλάκας, να γλιτώσω το δημόσιο από το κέρδος τού φαρμακοποιού. Άφησα την δουλειά μου, πήρα ταξί που πλήρωσα από την τσέπη μου και πήγα να πάρω το φάρμακο από το φαρμακείο τού Αγιαντρέα (σ.σ.: η Πάτρα διαθέτει το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου και το Νοσοκομείο "Άγιος Ανδρέας"). Έδωσα την συνταγή και τα στοιχεία της μάνας μου, περιμένοντας να εξυπηρετηθώ. Να!", συμπλήρωσε την φράση του φασκελώνοντας μεγαλόπρεπα τα μούτρα του.
Γέλασα.
"Τι γελάς, ρε;", συνέχισε με νέα φόρα. "Μου ζήτησαν το βιβλιάριο της μάνας μου. Τί το θέλετε, ρώτησα. Έχετε και την ταυτότητά της και τον ΑΦΜ της και τον ΑΜΚΑ της. Α, μου είπαν, πρέπει να κάνουμε απογραφή. Την μάνα μου θα απογράψετε; ξαναρώτησα. Μάλιστα κύριε, μου είπαν. Κι αν πάτε να πάρετε φάρμακα κι από το άλλο νοσοκομείο, θα πρέπει να την απογράψουν κι εκεί, γιατί κάθε νοσοκομείο έχει την δική του απογραφή.Ε, απογράφτε την, τα στοιχεία της τα έχετε, είπα. Θέλουμε και το βιβλιάριο, κύριε, επέμειναν."
Σταμάτησε να πάρει ανάσα και βρήκα την ευκαιρία να σπάσω λίγο την ένταση. "Έτσι είναι, ρε συ Νίκο", είπα χαμογελαστά. "Οι άνθρωποι οργανώνονται."
"Ρε, δεν πας στον διάολο κι εσύ", με αποπήρε. "Δεν έκανε το κράτος απογραφή για να δώσει τον ΑΜΚΑ; Δεν έχει κάθε ασφαλισμένος έναν και μοναδικό ΑΜΚΑ κι έναν και μοναδικό ΑΦΜ; Τι σκατά απογραφές λένε; Τα φαρμακεία πώς κάνουνε δουλειά δίχως απογραφές και μαλακίες;"
Σιώπησα δίχως να χαμογελάω πια. Τι να πω, άλλωστε;
"Ξέρεις τι σκέφτηκα κι εγώ;" συνέχισε. "Ο τούρκος κλάνει στο τζαμί, εγώ θα χέσω μέσα. Τους έστειλα στον διάολο, πήγα εδώ στο διπλανό φαρμακείο, παράγγειλα το φάρμακο και θα πάω το απόγευμα να το πάρω. Εγώ είπα να γλιτώσω το κράτος από 170 ευρώ και το κράτος με έγραψε στα παπάρια του. Να, γαμώ το κράτος!", ολοκλήρωσε, φασκελώνοντας αυτή την φορά αόριστα κατα την μεριά της Αθήνας.
Κάπου εδώ χαιρετηθήκαμε και τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του: εγώ για την δουλειά μου, ο Νίκος για την δική του δουλειά και το κράτος για τον διάολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου