Πριν 14 μήνες (δηλαδή, μόλις τέθηκε σε ισχύ ο νόμος Αβραμόπουλου για το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους), απέστειλα ένα κείμενο προς δημοσίευση σε κάποια περιοδικά, τα οποία αρέσκονται να διατυμπανίζουν πως στηρίζουν την ελευθερία της σκέψης. Τίτλος εκείνου του κειμένου ήταν ο τίτλος του σημερινού σημειώματος.
Ήμουν προετοιμασμένος για κάθε αντίδραση, από ειρωνικά σχόλια μέχρι ύβρεις κι από απλή συγκατάβαση μέχρι "πες τα, χρυσόστομε". Τελικά, καμμιά αντίδραση δεν σημειώθηκε, για τον απλούστατο λόγο ότι το κείμενό μου δεν δημοσιεύθηκε ποτέ.
Τώρα, λοιπόν, που άρχισε να γίνεται πάλι σούσουρο ανάμεσα στους καπνιστές ("πού θα πηγαίνουμε τώρα για καφέ;", "θα βγαίνουμε από το εστιατόριο στον δρόμο για να καπνίσουμε;" κ.λ.π.) αλλά και ανάμεσα στους μη καπνιστές ("σιγά μην εφαρμοστεί ο νόμος", "όποιος δεν θέλει να το κόψει, να κάτσει να πίνει καφέ σπίτι του" κλπ) και ενώ οι ιδιοκτήτες καφετεριών, μπαρ και εστιατορίων περιμένουν μουδιασμένοι τις εξελίξεις, ανασύρω από το αρχείο μου εκείνο το κείμενο και το εκθέτω στον δικό μου χώρο, όπου δεν με λογοκρίνει κανένας. Φυσικά, είμαι προετοιμασμένος για κάθε αντίδραση.
[Για ευκολώτερη ανάγνωση, κάνετε κλικ στο πλήκτρο "Full Screen" - επαναφορά με "Close"]
Περιττή διευκρίνιση: Η εκτύπωση, αντιγραφή και διανομή του κειμένου επιτρέπονται, με μοναδικό περιορισμό να αναφέρεται η πηγή. Όπως ισχύει, άλλωστε, για κάθε κείμενο αυτού του ιστολογίου.
1 σχόλιο:
Περισσότερο γέλασα, παρά προβληματίστηκα. Λες πάνω-κάτω αυτά που λέω και υποστηρίζω και εγώ, αλλά με πιο γλαφυρό τρόπο. Υπήρξα καπνιστής (το έχω κόψει εδώ και 17 χρόνια) και μπορώ να καταλάβω πολλά, εν αντιθέσει με όσους ποτέ δεν κάπνισαν και αρκούνται μόνο στο να βγάζουν αντικαπνιστικά μανιφέστα και να συμμετέχουν σε αντικαπνιστικά φόρουμ και πορείες διαμαρτυρίας για να αισθάνονται «ενεργοί πολίτες». Παναγία μου, χάνουν το νόημα και οι λέξεις.
Τελικά, με την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος, υπό την απειλή βαρύτατων προστίμων, φθάσαμε στα όρια του ρατσισμού, αν δεν τα περάσαμε. Κάπου διάβαζα ότι σε μια πόλη των ΗΠΑ (που δεν θυμάμαι) υπάρχει μια πολυκατοικία, της οποίας οι ιδιοκτήτες ή οι ένοικοι υπογράφουν συμφωνητικό ότι όχι μόνο δεν θα καπνίσουν ποτέ (μέσα στο ίδιο τους το σπίτι!!!) αλλά και κανένας από τους φίλους που θα τους επισκεφθούν δεν πρόκειται να καπνίσει ποτέ. Σε πληροφορώ ότι τα διαμερίσματα έγιναν ανάρπαστα! Πες το αυτό στους Έλληνες και να δεις αντιγραφή που θα πέσει. Στις αμερικανιές είμαστε πρώτοι.
Πιστεύω ότι η αλήθεια, ως συνήθως, είναι κάπου στη μέση. Όπως πολύ σωστά γράφεις «δεν χρειάζονται νόμοι για να ρυθμίσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις». Μου τη βαράει πολύ άσχημα όταν ο μαλάκας δίπλα μου στην ταβέρνα καπνίζει και στέλνει τον καπνό καταπάνω μου ή στα παιδιά μου, σαν να το κάνει επίτηδες. Ομοίως μου τη δίνουν και οι εξυπνακισμοί των μη καπνιστών που απολαμβάνουν χαιρέκακα τη «νίκη» τους, νομίζοντας ότι «πέρασε» το δικό τους. Ναι, έτσι είναι. Φαντασιώνονται ότι «τα κατάφεραν» μετά από «αγώνες» χρόνων, αγνοώντας ότι η ψήφιση και εφαρμογή αυτού του νόμου αποτελεί κοινοτική οδηγία.
Όπως ποτέ δεν διανοήθηκα να ανάψω τσιγάρο μέσα σε σούπερ μάρκετ, σε εκκλησία, σε νοσοκομείο, σε τράπεζα, σε δημόσια υπηρεσία, σε κινηματογράφο και σε πολλά άλλα μέρη, έτσι και δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να απαγορεύεται το τσιγάρο σε καφετέριες, μπουάτ, κέντρα διασκέδασης (που δεν πηγαίνω) και γενικά σε τόπους όπου ο καθένας πηγαίνει για να διασκεδάσει ή να χαλαρώσει.
Και για να ευθυμήσουμε, μου άρεσε αυτό που διάβασα «δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές, υπάρχουν αντιπαθητικοί αντικαπνιστές»…
Δημοσίευση σχολίου