Ως τώρα, ξέραμε πως το παιδί που δεν παίζει, δεν μεγαλώνει ποτέ, δεν κοινωνικοποιείται, έτσι ώστε να αποκτά σημασία η λέξη "ελευθερία". Τώρα θέλουν να μας μάθουν πως το παιδί που παίζει, δεν θα γίνει "καλός άνθρωπος". Φυσικά, "καλός άνθρωπος" σημαίνει μονόχνωτος ανταγωνιστικός καλός μαθητής (=σπασίκλας) σήμερα και ανταγωνιστικός καλός εργάτης (=χαχόλος) αύριο.
Μέχρι τώρα ξέραμε πως οι τσακωμοί των παιδιών είναι ένδειξη υγείας, σωματικής και ψυχικής. Τώρα μαθαίνουμε πως όσο πιο φυτό είναι το παιδί, όσο πιο μαλακοπίτουρας, τόσο καλύτερα. Ποιος τα λέει αυτά; Μα...επιστήμονες! Διαβάζω στις εφημερίδες:
- «Κακός σύμβουλος για τη μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών στο νηπιαγωγείο και αργότερα στο δημοτικό σχολείο αποδεικνύονται τα "ελεύθερα παιχνίδια" (...) αυστηρός παιδικός σταθμός σήμερα σημαίνει καλύτεροι μαθητές αύριο» (Το Βήμα, 16/09/2010)
- «Μαθήματα βίας από το νηπιαγωγείο (...) κλοπές, ξυλοδαρμοί, κακοποιήσεις (...) σε ό,τι αφορά τους λόγους για τους οποίους κατά τη γνώμη των καθηγητών τα παιδιά τσακώνονται, αναφέρεται πως οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην ανωριμότητα των παιδιών, την εφηβική έξαρση, την προσέλκυση της προσοχής. Οι πιο συχνοί λόγοι τσακωμού είναι οι διαφορές στα παιχνίδια και τις αθλητικές δραστηριότητες, η αίσθηση αδικίας, οι προσβολές» (Ελευθεροτυπία, 16/09/2010)
Δεν αμφιβάλλω ότι αυτά τα συμπεράσματα βγαίνουν από κάποιες έρευνες. Ο καθένας μπορεί να στήσει μια έρευνα που να του φέρει τα αποτελέσματα που θέλει (σημ.: στο κείμενο "Καπνίζει; Σκοτώστε τον!" προσπάθησα να δώσω μια ιδέα για το πώς γίνονται οι διάφορες "έρευνες"). Ο στόχος αυτών των κατευθυνόμενων "ερευνών" είναι απλός: να μάθουν τα παιδιά να αισθάνονται ενοχή για κάθε μορφή βίας. Και μη νομίσετε ότι εννοώ την αλήτικη βία χουλιγκάνικης μορφής. Το κύριο πρόβλημα της κάθε κρατούσας τάξης είναι να αποφύγει την βία που δημιουργεί η ταξική αντιπαλότητα. Να γλιτώσει από το "παιδιά, σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους". Φοβάται μήπως τα σημερινά ζωηρά παιδιά, όταν θα 'ρθει η ώρα, αντιτάξουν βία στους αυριανούς εκμεταλλευτές τους.
Προληπτικά μέτρα, λοιπόν. Ας κάνουμε "φίτσουλες" και "μαλακομπουκώματα" τα παιδιά σήμερα, προκειμένου να κοιμούνται ήσυχοι εκείνοι που θα τα εκμεταλλεύονται αύριο. Κι όταν τα κάνουμε "χάχες" και "κουραμπιέδες", θα μπορούμε να τους πλασάρουμε -ως πρότυπα- τους "αυτοδημιούργητους" τύπου Κ.Α.Γουλανδρή. Ποιος είναι πάλι αυτός, είπατε; Αντιγράφω από τον "Ελεύθερο Τύπο":
«Ο Κωνσταντίνος-Αλέξανδρος Γουλανδρής αγόρασε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα το ακριβότερο σπίτι στον κόσμο, η τιμή του οποίου αγγίζει τα 240.000.000 ευρώ. Πρόκειται για ένα ρετιρέ περίπου 1.600 τετραγωνικών μέτρων...διαθέτει τρεις αχανείς κρεβατοκάμαρες, με την κάθε μία να έχει δική της κουζίνα, ιδιωτικό θέατρο, γκαρνταρόμπα και αμέτρητα μπάνια... Ιδιοκτήτης της "Victory Carriers" (μιας από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες παροχής καυσίμων και ενέργειας), ο Κωνσταντίνος-Αλέξανδρος Γουλανδρής αγόρασε την εταιρεία που δημιούργησε το 1943 ο Αριστοτέλης Ωνάσης για 192.000.000 ευρώ και με μια αρκετά επιθετική πολιτική κατάφερε να τη μετατρέψει σε μια από τις πιο σημαντικές εταιρίες στον κόσμο».
Τώρα, πως διάολο είναι δυνατόν να παραμείνει οπαδός της νεκρικής ησυχίας και της μη-βίας οποιοσδήποτε νέος άνθρωπος με τέτοια παραδείγματα, δεν ξέρω. Και για να το πω κι ανάποδα: ακριβώς αυτά τα παραδείγματα είναι που ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας στην βία!
ΥΓ: Βάζω στοίχημα ότι δεν προσέξατε πότε άκριβώς έφτιαξε ο Ωνάσης την εταιρεία την οποία αγόρασε τώρα ο Γουλανδρής. Για ξανακοιτάξτε το κι αναλογιστείτε τι έκαναν εκείνη την εποχή οι πατεράδες κι οι παππούδες σας. Εντάξει; Πείτε μου τώρα αν χρειάζεται ή όχι βία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου