Η Φατμέ στο γενί-τζαμί

Ακούω κατ' επανάληψη κάποιους "αγανακτισμένους", κάποιους "προοδευτικούς", κάποιους "μετριοπαθείς αριστερούς" και κάποιους "νομοταγείς" να μιλάνε για την ανάγκη να επαναστατήσει ο λαός (φυσικά, με ειρηνικό τρόπο πάντοτε) ώστε να φύγει αυτή η κυβέρνηση που κάνει κακό στον τόπο. Και το πρόβλημά μου δεν είναι ότι τους ακούω. Το πρόβλημά μου είναι ότι τέτοια λόγια "πιάνουν τόπο" ανάμεσα στον απλό λαό, ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση ημιλιποθυμίας με τις απανωτές κατακεφαλιές που τρώει καθημερινά. Σ' αυτού του τύπου τις "στρογγυλεμένες" τοποθετήσεις έχω πολλές ενστάσεις .

Πρώτα-πρώτα, ας δεχτούμε ότι ο Γιώργος συγκινείται (πράγμα δύσκολο έως απίθανο) από την "ειρηνική επανάσταση" του λαού και υποβάλλει την παραίτηση της κυβέρνησής του. Και μετά, τί; Εκλογές; Άντε, εκλογές. Εκλογές που βγάζουν, τί; Αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ; Χέστηκε η Φατμέ στο γενί-τζαμί! Γι' αυτό την κάναμε την "ειρηνική επανάσταση"; Για να έχουμε μια από τα ίδια;

Ας πούμε, λοιπόν, ότι πάμε σε εκλογές και δεν προκύπτει αυτοδύναμη κυβέρνηση για κανένα από τα δυο κόμματα εξουσίας. Ποιος έχει αμφιβολία για το ότι θα είναι πανεύκολο να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, είτε μόνο μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων είτε -για ξεκάρφωμα- με την συμμετοχή (ή, έστω, την ανοχή) των κομμάτων του λαϊκορθόδοξου φασιστοδημοκράτη και της κόρης τού Μητσοτάκουλα; Οπότε, ξαναχέστηκε η Φατμέ στο γενί-τζαμί! Δηλαδή, εκεί όπου τα σκάτωσε ο Γιωργάκης, θα περιμένουμε να καθαρίσει η κουστωδία όλων εκείνων που, σε αγαστή σύμπνοια, ψήφισαν μνημόνια, εφαρμοστικούς, νόμους-πλαίσια κλπ; Πόσο κάφροι πρέπει να είμαστε για να πιστεύουμε κάτι τέτοιο;

Ας τελειώνει, λοιπόν, το παραμύθι της "ειρηνικής επανάστασης", η οποία, μέσω εκλογών, θα βελτιώσει την κατάσταση για τον σκληρά χειμαζόμενο λαό. Εκλογές κάνουν οι πάντες, από τις ΗΠΑ μέχρι την Μπουργκίνα Φάσο κι από την Ιταλία μέχρι το Μπαγκλαντές. Παντού η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο για τον απλό πολίτη. Άλλωστε, όπως έχει καταγραφεί κι όπως έχει ιστορικά αποδειχτεί, κανένας οργανισμός δεν φέρει αφ' εαυτού συστήματα και διαδικασίες κατάλυσής του. Με απλά λόγια, από την στιγμή που το κρατούν σύστημα προβλέπει εκλογικές διαδικασίες, σημαίνει ότι δεν φοβάται πως αυτές οι διαδικασίες μπορεί να οδηγήσουν στην κατάλυσή του. Και για να το πω πιο ξεκάθαρα: αν το σύστημα φοβόταν τις εκλογές, θα τις είχε καταργήσει.

Τα αποτελέσματα των "ειρηνικών επαναστάσεων" τα είδαμε πρόσφατα, με το περίφημο "κίνημα της πλατείας". Βούηξε ολόκληρη η Ευρώπη από τους "αγανακτισμένους" αλλά ούτε που ίδρωσε το αφτί της κρατούσας τάξης. Τι κι αν έπεφταν βροχή οι μούτζες προς το κτίριο της βουλής; Τι κι αν ούρλιαζαν οι συγκεντρωμένοι; Και το νέο μνημόνιο πέρασε, και ο εφαρμοστικός νόμος ψηφίστηκε, και το παραπέρα ξεζούμισμα των εργαζομένων δρομολογήθηκε.

Εκείνο που χρειάζεται δεν είναι το φρεσκάρισμα του αστικού κράτους. Είναι η ανατροπή του συστήματος από την βάση του μέσα από μια ταξική σύγκρουση. Κι όπως μας διδάσκει η ιστορία, ποτέ οι ταξικές συγκρούσεις δεν έγιναν ειρηνικά και ποτέ δεν στηρίχτηκαν σε νερόβραστες συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης. Και ποτέ η αστική τάξη δεν παραιτήθηκε από τα κεκτημένα της επειδή πείστηκε από επιχειρήματα. Συνεπώς, όσοι επιμένουν ότι μπορεί να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο για τα λαϊκά στρώματα μέσα από διαδικασίες τις οποίες αποδέχεται το κρατούν σύστημα, είτε βαυκαλίζονται είτε μας κοροϊδεύουν. Οι ανατροπές δεν έρχονται ποτέ μέσα από κουβεντούλα στα τηλεπαράθυρα ή μέσα από "νέα μείγματα" της ίδιας αστικής πολιτικής. Αυτά οδηγούν μόνο στην αλλαγή βρακιού με τον γνωστό τρόπο του Μανωλιού ή στην προαναφερθείσα αφόδευση της Φατμέ.

Η ανατροπή, λοιπόν, δεν μπορεί να έρθει παρά με ανοιχτή σύγκρουση. Πρώτο βήμα σ' αυτή την προσπάθεια ανατροπής είναι η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης από τον απλό λαό. Κι όταν αυτή η συνείδηση θα έχει ριζώσει, τότε η ταξική σύγκρουση δεν μπορεί παρά να είναι νικηφόρα