Συνεχίζοντας τα όσα λέγαμε χτες, ας δούμε σήμερα με ποιον πρόστυχο τρόπο ο εκάστοτε κυβερνοσυνδικαλισμός απετέλεσε την "πέμπτη φάλαγγα" της αστικής εξουσίας προκειμένου να απαξιωθεί και, τελικά, να ξεπουληθεί μια από την μεγαλύτερες και επικερδέστερες δημόσιες επιχειρήσεις. Ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος. Ο Ο.Τ.Ε.
Πρώτος προσπάθησε να βάλει χέρι στον Ο.Τ.Ε. ο Μητσοτάκης, το 1992. Οι τεχνοκράτες τής τότε κυβέρνησης επιχείρησαν να ξεπουλήσουν το 35% του οργανισμού σε ξένο "στρατηγικό επενδυτή", στον οποίο χάριζαν ταυτόχρονα και το μάνατζμεντ. Με απλά λόγια: μια δημόσια επιχείρηση με στρατηγικό ενδιαφέρον για την χώρα παραδινόταν στα χέρια κάποιου τρέχα-γύρευε ξένου "στρατηγικού επενδυτή" (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τούρκος, ας πούμε), ο οποίος θα κατείχε μόλις το 35% αυτής. Λογικό; Για τον Μητσοτάκη και την παρέα του, ναι.
Τότε η -αντικυβερνητική- συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΚΕ, κινητοποίησε θεούς και δαίμονες, υποστηρίζοντας ότι ο Ο.Τ.Ε. πρέπει να έχει μόνο 1 μετοχή, η οποία να ανήκει στο δημόσιο. Καλά ως εδώ, έτσι; Έλα, όμως, που λίγο καιρό αργότερα έπεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ήρθε πάλι το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με πρόγραμμα να μετοχοποιήσει τον Ο.Τ.Ε., να τον βάλει στο χρηματιστήριο και, μέσα από το χρηματιστήριο, να πουλήσει σε ιδιώτες το 24% του οργανισμού. Τι να κάνει τώρα η -φιλοκυβερνητική πλέον- ΠΑΣΚΕ; Πώς να βοηθήσει την κυβέρνηση;
Το κόλπο βρέθηκε. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι ο Κανονισμός Προσωπικού του Ο.Τ.Ε. θα παραμείνει αναλλοίωτος κι έτσι δεν θα θιγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων στον οργανισμό. Έτσι, οι κυβερνοσυνδικαλιστές συμφώνησαν με το σχέδιο της κυβέρνησης για έναρξη του ξεπουλήματος, καμαρώνοντας ταυτόχρονα για την "επιτυχία" τους να "στριμώξουν" την κυβέρνηση και να "διασφαλίσουν" τους εργαζόμενους.
Επειδή, όμως, η κοροϊδία ήταν εξώφθαλμη, η ΠΑΣΚΕ έπρεπε να βρει πιο σοβαρή δικαιολογία για την αλλαγή της στάσης της σε σχέση με όσα είχε κάνει το 1992. Έτσι, χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι τάχατες υπήρχε μεγάλη ανάγκη να βρεθούν, διά της ιδιωτικοποιήσεως τμήματος του Ο.Τ.Ε., τα απαραίτητα κεφάλαια για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του οργανισμού. Τώρα, για ποια ανταγωνιστικότητα γινόταν λόγος σε μια εποχή που ο Ο.Τ.Ε. έπαιζε μόνος του στο γήπεδο, αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδινε τις πρώτες άδειες κινητής τηλεφωνίας στην Πάναφον (σήμερα Βόνταφον) και στην Τελεστέτ (σήμερα Γουίντ), φρόντισε να αφήσει τον Ο.Τ.Ε. έξω από το παιχνίδι, παρ' ότι ο οργανισμός είχε τότε έτοιμο το "κινητό του φτωχού" (ένα σύστημα μετάδοσης σήματος μέσω των πανταχού παρόντων καλωδίων της ΔΕΗ, το οποίο δεν χρειαζόταν τις γνωστές κεραίες κινητής τηλεφωνίας!). Τελικά, ο δρόμος προς την κινητή τηλεφωνία άνοιξε και για τον Ο.Τ.Ε. το 1997. Εκείνη την εποχή ιδρύθηκαν οι πρώτες θυγατρικές εταιρείες του οργανισμού (Κοσμοτέ κλπ), δρομολογώντας πλέον την λειτουργία του Ο.Τ.Ε. με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Τότε, λοιπόν, η διοίκηση του οργανισμού, σε απόλυτη συνεργασία με την κυβερνοσυνδικαλιστική πλειοψηφία, όρισε ότι το εργασιακό καθεστώς όσων προσλαμβάνονται στις θυγατρικές του Ο.Τ.Ε. θα είναι καθεστώς απλών ιδιωτικών υπαλλήλων. Αυτό, φυσικά, σήμαινε ότι αυτοί οι εργαζόμενοι θα δούλευαν σαν να βρισκόντουσαν σε οποιαδήποτε κοινή επιχείρηση, δηλαδή με μειωμένες αποδοχές, αυξημένα ωράρια, δίχως κάλυψη στις απολύσεις κλπ. Α! Μη ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι στις πρώτες διοικήσεις των θυγατρικών του Ο.Τ.Ε. διορίστηκαν -τί άλλο;- στελέχη της ΠΑΣΚΕ!
Φυσικά, ο κυβερνοσυνδικαλισμός δεν σταμάτησε εδώ το πρόστυχο παιχνίδι του. Φρόντισε να μη δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στον Σημίτη, όταν το 2000 η τότε πασοκική κυβέρνηση ξεπουλούσε (με τον νόμο 2648) την πλειοψηφία του δημοσίου στον οργανισμό, κατεβάζοντας το ποσοστό της συμμετοχής του στο 33%. Το παραμύθι που επικαλέστηκαν οι κυβερνοσυνδικαλιστές για να δικαιολογήσουν την στάση τους έμοιαζε φριχτά με το παραμύθι του 1996: επετεύχθη η καλύτερη δυνατή λύση για να βρεθούν χρήματα, διότι και το μάνατζμεντ του Ο.Τ.Ε. παραμένει στο κράτος και τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν θίγονται.
Όμως, ακόμη κι αυτό το τελευταίο περί δικαιωμάτων κλπ αποτελεί χονδροειδέστατο ψέμα. Ποια δικαιώματα δεν θίχτηκαν, όταν μέσα στην προηγούμενη δεκαετία είχε μειωθεί το προσωπικό (με την περίφημη "εθελουσία έξοδο") κατά 18.000 εργαζομένους, προκειμένου να προετοιμαστεί το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του οργανισμού; Ποια δικαιώματα δεν θίχτηκαν, όταν οι ανάγκες που δημιουργήθηκαν από την αποχώρηση των χιλιάδων εργαζομένων καλύπτονταν από εργαζομένους τους οποίους "δανειζόταν" ο Ο.Τ.Ε. από τους εργολάβους στους οποίους ανέθετε τα έργα του; Ποια δικαιώματα δεν θίχτηκαν, δηλαδή, όταν το οδηγούμενο στην συνταξιοδότηση προσωπικό αντεκαθίστατο από εργαζομένους με συρρικνωμένα δικαιώματα;
Και η ξεφτίλα συνεχίζεται. Το 2005 η -πασοκοτραφής, μη ξεχνιόμαστε- ηγεσία της ΟΜΕ-ΟΤΕ "ξέχασε" ότι στην κυβέρνηση βρισκόταν η Νέα Δημοκρατία και συναποφάσισε με την διοίκηση του ΟΤΕ (σε αγαστή συνεργασία πάντα!) οι νέες προσλήψεις να μη γίνονται με συμβάσεις αορίστου χρόνου και ο μισθός αυτών των νεοπροσλαμβανομένων να μη συμπεριλαμβάνει τα επιδόματα των μονίμων υπαλλήλων! Έτσι, οι καινούργιοι υπάλληλοι του οργανισμού προσλαμβάνονταν με πολύ μειωμένες αποδοχές (σημ.: βέβαια, αυτή την πουστιά την βρήκαν μπροστά τους τώρα που επιχειρείται "εξορθολογισμός" των αποδοχών, με συμπίεση των υψηλών μισθών στα επίπεδα των χαμηλών, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα).
Την ίδια χρονιά ήρθε και το -αναμενόμενο, μετά από τέτοια κυβερνοσυνδικαλιστική προδοσία- τελικό χτύπημα, με τον νόμο 3429, ο οποίος κατάργησε τον πολυθρύλητο Κανονισμό Προσωπικού, "απάλλαξε" τον οργανισμό από τα "περιττά" εργασιακά κεκτημένα και άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για το ολοκληρωτικό ξεπούλημά του στην Ντώυτσε Τέλεκομ.
Τελειώνοντας το κεφάλαιο "Ο.Τ.Ε.", για να μη θεωρηθεί ότι όλα τα "στραβά κουλούρια" φτιάχτηκαν από την νύφη (την ΠΑΣΚΕ), πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι εξ ίσου "στραβά κουλούρια" έφτιαξε και η πεθερά (η ΔΑΚΕ). Μόνη διαφοροποίηση των νεοδημοκρατών συνδικαλιστών ήταν η επιμονή τους να μείνει το μάνατζμεντ του οργανισμού στο δημόσιο, αλλά αυτή η επιμονή ήταν και ανέξοδη και εκ του ασφαλούς, μιας και βρισκόταν στη θέση της αντιπολίτευσης.
Πώς σας φάνηκε η ανασκόπησή μας; Υπομονή μέχρι αύριο που θα μιλήσουμε και για την ΔΕΗ. Υπομονή!
Πρώτος προσπάθησε να βάλει χέρι στον Ο.Τ.Ε. ο Μητσοτάκης, το 1992. Οι τεχνοκράτες τής τότε κυβέρνησης επιχείρησαν να ξεπουλήσουν το 35% του οργανισμού σε ξένο "στρατηγικό επενδυτή", στον οποίο χάριζαν ταυτόχρονα και το μάνατζμεντ. Με απλά λόγια: μια δημόσια επιχείρηση με στρατηγικό ενδιαφέρον για την χώρα παραδινόταν στα χέρια κάποιου τρέχα-γύρευε ξένου "στρατηγικού επενδυτή" (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τούρκος, ας πούμε), ο οποίος θα κατείχε μόλις το 35% αυτής. Λογικό; Για τον Μητσοτάκη και την παρέα του, ναι.
Τότε η -αντικυβερνητική- συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΚΕ, κινητοποίησε θεούς και δαίμονες, υποστηρίζοντας ότι ο Ο.Τ.Ε. πρέπει να έχει μόνο 1 μετοχή, η οποία να ανήκει στο δημόσιο. Καλά ως εδώ, έτσι; Έλα, όμως, που λίγο καιρό αργότερα έπεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ήρθε πάλι το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με πρόγραμμα να μετοχοποιήσει τον Ο.Τ.Ε., να τον βάλει στο χρηματιστήριο και, μέσα από το χρηματιστήριο, να πουλήσει σε ιδιώτες το 24% του οργανισμού. Τι να κάνει τώρα η -φιλοκυβερνητική πλέον- ΠΑΣΚΕ; Πώς να βοηθήσει την κυβέρνηση;
Το κόλπο βρέθηκε. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι ο Κανονισμός Προσωπικού του Ο.Τ.Ε. θα παραμείνει αναλλοίωτος κι έτσι δεν θα θιγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων στον οργανισμό. Έτσι, οι κυβερνοσυνδικαλιστές συμφώνησαν με το σχέδιο της κυβέρνησης για έναρξη του ξεπουλήματος, καμαρώνοντας ταυτόχρονα για την "επιτυχία" τους να "στριμώξουν" την κυβέρνηση και να "διασφαλίσουν" τους εργαζόμενους.
Επειδή, όμως, η κοροϊδία ήταν εξώφθαλμη, η ΠΑΣΚΕ έπρεπε να βρει πιο σοβαρή δικαιολογία για την αλλαγή της στάσης της σε σχέση με όσα είχε κάνει το 1992. Έτσι, χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι τάχατες υπήρχε μεγάλη ανάγκη να βρεθούν, διά της ιδιωτικοποιήσεως τμήματος του Ο.Τ.Ε., τα απαραίτητα κεφάλαια για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του οργανισμού. Τώρα, για ποια ανταγωνιστικότητα γινόταν λόγος σε μια εποχή που ο Ο.Τ.Ε. έπαιζε μόνος του στο γήπεδο, αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδινε τις πρώτες άδειες κινητής τηλεφωνίας στην Πάναφον (σήμερα Βόνταφον) και στην Τελεστέτ (σήμερα Γουίντ), φρόντισε να αφήσει τον Ο.Τ.Ε. έξω από το παιχνίδι, παρ' ότι ο οργανισμός είχε τότε έτοιμο το "κινητό του φτωχού" (ένα σύστημα μετάδοσης σήματος μέσω των πανταχού παρόντων καλωδίων της ΔΕΗ, το οποίο δεν χρειαζόταν τις γνωστές κεραίες κινητής τηλεφωνίας!). Τελικά, ο δρόμος προς την κινητή τηλεφωνία άνοιξε και για τον Ο.Τ.Ε. το 1997. Εκείνη την εποχή ιδρύθηκαν οι πρώτες θυγατρικές εταιρείες του οργανισμού (Κοσμοτέ κλπ), δρομολογώντας πλέον την λειτουργία του Ο.Τ.Ε. με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Τότε, λοιπόν, η διοίκηση του οργανισμού, σε απόλυτη συνεργασία με την κυβερνοσυνδικαλιστική πλειοψηφία, όρισε ότι το εργασιακό καθεστώς όσων προσλαμβάνονται στις θυγατρικές του Ο.Τ.Ε. θα είναι καθεστώς απλών ιδιωτικών υπαλλήλων. Αυτό, φυσικά, σήμαινε ότι αυτοί οι εργαζόμενοι θα δούλευαν σαν να βρισκόντουσαν σε οποιαδήποτε κοινή επιχείρηση, δηλαδή με μειωμένες αποδοχές, αυξημένα ωράρια, δίχως κάλυψη στις απολύσεις κλπ. Α! Μη ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι στις πρώτες διοικήσεις των θυγατρικών του Ο.Τ.Ε. διορίστηκαν -τί άλλο;- στελέχη της ΠΑΣΚΕ!
Φυσικά, ο κυβερνοσυνδικαλισμός δεν σταμάτησε εδώ το πρόστυχο παιχνίδι του. Φρόντισε να μη δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στον Σημίτη, όταν το 2000 η τότε πασοκική κυβέρνηση ξεπουλούσε (με τον νόμο 2648) την πλειοψηφία του δημοσίου στον οργανισμό, κατεβάζοντας το ποσοστό της συμμετοχής του στο 33%. Το παραμύθι που επικαλέστηκαν οι κυβερνοσυνδικαλιστές για να δικαιολογήσουν την στάση τους έμοιαζε φριχτά με το παραμύθι του 1996: επετεύχθη η καλύτερη δυνατή λύση για να βρεθούν χρήματα, διότι και το μάνατζμεντ του Ο.Τ.Ε. παραμένει στο κράτος και τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν θίγονται.
Όμως, ακόμη κι αυτό το τελευταίο περί δικαιωμάτων κλπ αποτελεί χονδροειδέστατο ψέμα. Ποια δικαιώματα δεν θίχτηκαν, όταν μέσα στην προηγούμενη δεκαετία είχε μειωθεί το προσωπικό (με την περίφημη "εθελουσία έξοδο") κατά 18.000 εργαζομένους, προκειμένου να προετοιμαστεί το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του οργανισμού; Ποια δικαιώματα δεν θίχτηκαν, όταν οι ανάγκες που δημιουργήθηκαν από την αποχώρηση των χιλιάδων εργαζομένων καλύπτονταν από εργαζομένους τους οποίους "δανειζόταν" ο Ο.Τ.Ε. από τους εργολάβους στους οποίους ανέθετε τα έργα του; Ποια δικαιώματα δεν θίχτηκαν, δηλαδή, όταν το οδηγούμενο στην συνταξιοδότηση προσωπικό αντεκαθίστατο από εργαζομένους με συρρικνωμένα δικαιώματα;
Και η ξεφτίλα συνεχίζεται. Το 2005 η -πασοκοτραφής, μη ξεχνιόμαστε- ηγεσία της ΟΜΕ-ΟΤΕ "ξέχασε" ότι στην κυβέρνηση βρισκόταν η Νέα Δημοκρατία και συναποφάσισε με την διοίκηση του ΟΤΕ (σε αγαστή συνεργασία πάντα!) οι νέες προσλήψεις να μη γίνονται με συμβάσεις αορίστου χρόνου και ο μισθός αυτών των νεοπροσλαμβανομένων να μη συμπεριλαμβάνει τα επιδόματα των μονίμων υπαλλήλων! Έτσι, οι καινούργιοι υπάλληλοι του οργανισμού προσλαμβάνονταν με πολύ μειωμένες αποδοχές (σημ.: βέβαια, αυτή την πουστιά την βρήκαν μπροστά τους τώρα που επιχειρείται "εξορθολογισμός" των αποδοχών, με συμπίεση των υψηλών μισθών στα επίπεδα των χαμηλών, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα).
Την ίδια χρονιά ήρθε και το -αναμενόμενο, μετά από τέτοια κυβερνοσυνδικαλιστική προδοσία- τελικό χτύπημα, με τον νόμο 3429, ο οποίος κατάργησε τον πολυθρύλητο Κανονισμό Προσωπικού, "απάλλαξε" τον οργανισμό από τα "περιττά" εργασιακά κεκτημένα και άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για το ολοκληρωτικό ξεπούλημά του στην Ντώυτσε Τέλεκομ.
Τελειώνοντας το κεφάλαιο "Ο.Τ.Ε.", για να μη θεωρηθεί ότι όλα τα "στραβά κουλούρια" φτιάχτηκαν από την νύφη (την ΠΑΣΚΕ), πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι εξ ίσου "στραβά κουλούρια" έφτιαξε και η πεθερά (η ΔΑΚΕ). Μόνη διαφοροποίηση των νεοδημοκρατών συνδικαλιστών ήταν η επιμονή τους να μείνει το μάνατζμεντ του οργανισμού στο δημόσιο, αλλά αυτή η επιμονή ήταν και ανέξοδη και εκ του ασφαλούς, μιας και βρισκόταν στη θέση της αντιπολίτευσης.
Πώς σας φάνηκε η ανασκόπησή μας; Υπομονή μέχρι αύριο που θα μιλήσουμε και για την ΔΕΗ. Υπομονή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου