Λογάριαζα να ξεκινήσω σήμερα μια σειρά κειμένων για το μέλλον της Ευρωζώνης, μα ένα βιβλιαράκι που έπεσε χτες στα χέρια μου -και σχεδόν με ξενύχτισε- μου χάλασε τα σχέδια. Ήταν ένα μικρό, ταπεινό βιβλιαράκι με τα ποιήματα του λαϊκού ποιητή Φώτη Αγγουλέ, για την προσωπικότητα του οποίου θα αφιερώσω ξεχωριστό σημείωμα. Σήμερα θέλω μόνο να αντιγράψω ένα ποίημά του, το οποίο θεωρώ ότι ταιριάζει γάντι στον σημερινό ευρωϊμπεριαλισμό και την μεταναστευτική του πολιτική. Το "Στην Ιστορία" προκαλεί ρίγη με την φρεσκάδα του και το αφιερώνω τόσο στους "δημοκράτες" εμπνευστές τής Frontex όσο και στους ντόπιους "σοσιαλιστές" συνοδοιπόρους τους:
Έλληνες ήρθαν πάλι…
Η θάλασσα τούς ξέβρασε στις ανατολικές αχτές,
προχτές.
Βγήκαν πνιγμένοι στη στεριά και παραμορφωμένοι,
πρησμένοι σαν τουμπιά και μελανοί,
μα όσο κι αν τόκρυψε η νυχτιά το δράμα τους να μη φανεί,
το νόημα βγαίνει.
Τον ξέρομε τον ένοχο, είναι γνωστή η αιτία…
Στα φαγωμένα μάτια τους κοίταξε μέσα και θα δεις
μια χαλασμένη πολιτεία.
Μα μην τους θάψετε, γιατί, θα χάσει σχήμα η Φρίκη.
Κι όταν γραφτεί η ευγενικιά φασιστικιά ιστορία,
έτσι, πρησμένους, βάλτε τους κι αυτούς σε μια προθήκη.
Υστερόγραφο: Δεν με χαλάει καθόλου εκείνο το "Έλληνες" με το οποίο αρχίζει το ποίημα. Ούτε με χαλάει ούτε με εμποδίζει να σκέφτομαι συνειρμικά λέξεις όπως "Άνθρωποι", "Ψυχές", "Αδέλφια"... Άλλωστε, στην αρένα του Κολοσσαίου, το "morituri te salutamus (= οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούμε)" απευθυνόταν στον αυτοκράτορα από "Ρωμαίους" όλων των φυλών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου