Η πραγματικότητα είναι ότι το αύριο της ευρωζώνης φαίνεται σκοτεινό. Και σίγουρα δεν φταίει το ελληνικό χρέος γι' αυτό. Φταίει η ενδοκαπιταλιστική κόντρα ανάμεσα σε κεφαλαιοκρατικές ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα για να δρομολογηθεί η κατάργηση -ή, έστω, ο μετασχηματισμός- της ευρωζώνης αλλά σ' αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα είναι το εργαλείο κι όχι το αίτιο.
Ό,τι κι αν συμβεί, όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι η αναμενόμενη όξυνση της ύφεσης (έστω κι αν προηγηθεί κάποια βραχυχρόνια αναιμική ανάπτυξη) θα οδηγήσει σε περαιτέρω απαξίωση της αξίας της εργασίας, γεγονός που συνεπάγεται ότι η εργατική τάξη στο σύνολο της ευρωζώνης θα δει την κατάστασή της να χειροτερεύει ακόμη περισσότερο. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του απλού εργαζόμενου λαού θα γίνουν θυσία στον βωμό του περιορισμού της ζημιάς που είναι υποχρεωτικό να καταγράψει το κεφάλαιο στα πλαίσια της επιβαλλόμενης απαξίωσής του. Έτσι, ως το πλέον πρόσφορο θύμα, τα λαϊκά στρώματα θα οδηγηθούν στην σφαγή προκειμένου να προστατευθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αποδείξαμε στα προηγούμενα σημειώματα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε με την ευρύτερη εσωτερική της αγορά είτε με την στενώτερη ευρωζώνη της, δεν αποτελεί παράγοντα συνοχής και σταθερότητας. Η εκδηλούμενη ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη-μέλη της συνεχώς διογκώνεται και οι φυγόκεντρες δυνάμεις που δημιουργεί αυτή η ανισομετρία απειλεί όλο και περισσότερο την οντότητά της. Ο ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός (με προεξάρχον το γερμανικό κομμάτι του) βρίσκεται σήμερα μπροστά σε σταυροδρόμι: ή θα επιλέξει συμπαγή νομισματική πολιτική ή θα προσπαθήσει να συνταιριάσει τις ξεχωριστές επιλογές των κρατών-μελών. Η επιλογή είναι δύσκολη, μιας και οι υπαρκτές αντιθέσεις δεν είναι δυνατόν ούτε να καλιμπραριστούν ούτε να μετρηθούν οι επιπτώσεις τους με ακρίβεια.
Πάντως, σε κάθε επιλογή υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: η περαιτέρω ύφεση μπορεί να καθυστερήσει λιγώτερο ή περισσότερο αλλά δεν μπορεί να αποφευχθεί δίχως να καταστραφεί το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Συνεπώς, οποιαδήποτε επιλογή κι αν γίνει από την αστική εξουσία, θα βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Κι αυτό το χαρακτηριστικό θα έχει απόλυτη εφαρμογή σε όλες τις χώρες, από την πανίσχυρη Γερμανία μέχρι την αδύναμη Ελλάδα.
Ολοκληρώνοντας, ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε ορισμένα συμπεράσματα:
- Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται ολοένα κι εντονώτερα μέσα στην Ευρωζώνη να οδηγήσουν είτε στον μετασχηματισμό της είτε στην συρρίκνωσή της είτε -το λιγώτερο πιθανό για την ώρα- στην διάλυσή της. Αυτές οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι αδύνατον να τιθασσευτούν γιατί οι ανισότιμες σχέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό.
- Οποιαδήποτε επιλογή γίνει από την ευρωπαϊκή αστική εξουσία, η προσπάθεια μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης θα συνεχιστεί με αυξανόμενη ένταση.
- Οι προτεινόμες λύσεις από τον αποκαλούμενο "προοδευτικό χώρο" για καλύτερη διαχείριση, για αλλαγή στρατηγικής ή τακτικής, για έκδοση ευρωομολόγων, για θωρακισμένο μηχανισμό στήριξης κλπ δεν πρόκειται ούτε να οδηγήσουν σε ανάκαμψη ούτε να βελτιώσουν την θέση των λαϊκών στρωμάτων. Και τούτο γιατί οποιαδήποτε αστική επιλογή βρίσκεται -και πάντα θα βρίσκεται- απέναντι στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
- Η έξοδος οποιασδήποτε χώρας από την μέγγενη της Ευρωζώνης δεν πρόκειται σε καμμιά περίπτωση να οδηγήσει σε βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων εφ' όσον η διαχείριση της εξουσίας παραμένει στα χέρια τής αστικής τάξης. Αδιάψευστοι μάρτυρες είναι οι εκτός ευρωζώνης χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βρεττανία, Δανία, Σουηδία κλπ), όπου η αντεργατική καπιταλιστική επίθεση για την υπεράσπιση του χειμαζομένου κεφαλαίου δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από την επίθεση στην Ελλάδα ή στην Ιρλανδία.
Ό,τι κι αν συμβεί, όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι η αναμενόμενη όξυνση της ύφεσης (έστω κι αν προηγηθεί κάποια βραχυχρόνια αναιμική ανάπτυξη) θα οδηγήσει σε περαιτέρω απαξίωση της αξίας της εργασίας, γεγονός που συνεπάγεται ότι η εργατική τάξη στο σύνολο της ευρωζώνης θα δει την κατάστασή της να χειροτερεύει ακόμη περισσότερο. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του απλού εργαζόμενου λαού θα γίνουν θυσία στον βωμό του περιορισμού της ζημιάς που είναι υποχρεωτικό να καταγράψει το κεφάλαιο στα πλαίσια της επιβαλλόμενης απαξίωσής του. Έτσι, ως το πλέον πρόσφορο θύμα, τα λαϊκά στρώματα θα οδηγηθούν στην σφαγή προκειμένου να προστατευθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αποδείξαμε στα προηγούμενα σημειώματα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε με την ευρύτερη εσωτερική της αγορά είτε με την στενώτερη ευρωζώνη της, δεν αποτελεί παράγοντα συνοχής και σταθερότητας. Η εκδηλούμενη ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη-μέλη της συνεχώς διογκώνεται και οι φυγόκεντρες δυνάμεις που δημιουργεί αυτή η ανισομετρία απειλεί όλο και περισσότερο την οντότητά της. Ο ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός (με προεξάρχον το γερμανικό κομμάτι του) βρίσκεται σήμερα μπροστά σε σταυροδρόμι: ή θα επιλέξει συμπαγή νομισματική πολιτική ή θα προσπαθήσει να συνταιριάσει τις ξεχωριστές επιλογές των κρατών-μελών. Η επιλογή είναι δύσκολη, μιας και οι υπαρκτές αντιθέσεις δεν είναι δυνατόν ούτε να καλιμπραριστούν ούτε να μετρηθούν οι επιπτώσεις τους με ακρίβεια.
Πάντως, σε κάθε επιλογή υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: η περαιτέρω ύφεση μπορεί να καθυστερήσει λιγώτερο ή περισσότερο αλλά δεν μπορεί να αποφευχθεί δίχως να καταστραφεί το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Συνεπώς, οποιαδήποτε επιλογή κι αν γίνει από την αστική εξουσία, θα βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Κι αυτό το χαρακτηριστικό θα έχει απόλυτη εφαρμογή σε όλες τις χώρες, από την πανίσχυρη Γερμανία μέχρι την αδύναμη Ελλάδα.
Ολοκληρώνοντας, ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε ορισμένα συμπεράσματα:
- Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται ολοένα κι εντονώτερα μέσα στην Ευρωζώνη να οδηγήσουν είτε στον μετασχηματισμό της είτε στην συρρίκνωσή της είτε -το λιγώτερο πιθανό για την ώρα- στην διάλυσή της. Αυτές οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι αδύνατον να τιθασσευτούν γιατί οι ανισότιμες σχέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό.
- Οποιαδήποτε επιλογή γίνει από την ευρωπαϊκή αστική εξουσία, η προσπάθεια μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης θα συνεχιστεί με αυξανόμενη ένταση.
- Οι προτεινόμες λύσεις από τον αποκαλούμενο "προοδευτικό χώρο" για καλύτερη διαχείριση, για αλλαγή στρατηγικής ή τακτικής, για έκδοση ευρωομολόγων, για θωρακισμένο μηχανισμό στήριξης κλπ δεν πρόκειται ούτε να οδηγήσουν σε ανάκαμψη ούτε να βελτιώσουν την θέση των λαϊκών στρωμάτων. Και τούτο γιατί οποιαδήποτε αστική επιλογή βρίσκεται -και πάντα θα βρίσκεται- απέναντι στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
- Η έξοδος οποιασδήποτε χώρας από την μέγγενη της Ευρωζώνης δεν πρόκειται σε καμμιά περίπτωση να οδηγήσει σε βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων εφ' όσον η διαχείριση της εξουσίας παραμένει στα χέρια τής αστικής τάξης. Αδιάψευστοι μάρτυρες είναι οι εκτός ευρωζώνης χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βρεττανία, Δανία, Σουηδία κλπ), όπου η αντεργατική καπιταλιστική επίθεση για την υπεράσπιση του χειμαζομένου κεφαλαίου δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από την επίθεση στην Ελλάδα ή στην Ιρλανδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου