Πριν κάτι χρόνια, η κυβέρνηση Σημίτη επινόησε τον "Λογαριασμό Αλληλεγγύης Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης", τον γνωστό μας ΛΑΦΚΑ, για να μπαλώσει -κατά το δυνατόν- μερικές από τις τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων. Ζητούσε, δηλαδή, από τους συνταξιούχους να πληρώσουν για να στηρίξουν εκείνο που πλήρωναν μια ζωή. Κάποιοι πολίτες άρχισαν τις προσφυγές, η συγκεκριμένη διάταξη κρίθηκε αντισυνταγματική και, τελικώς, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε από το Ελεγκτικό Συνέδριο να επιστρέψει στους συνταξιούχους τα παρακρατηθέντα εντόκως, με αναδρομική ισχύ από 1/1/2002.
Πολύ που ίδρωσε το αφτί των σοσιαλμεταρρυθμιστών. Τι παναπεί αντισυνταγματικότητα; Παπάρια. Ξανάβγαλαν την ίδια διάταξη αλλάζοντας, απλώς, το βρακί της: βάφτισαν τον ΛΑΦΚΑ "Εισφορά Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΑΣ)" και ξεμπέρδεψαν! Κι αν αύριο κάποιο δικαστήριο βγάλει και την ΕΑΣ αντισυνταγματική, ξανά στα παπάρια τους. Θα την καταργήσουν και στην θέση της θα θεσπίσουν τα ίδια με καινούργιο όνομα.
Ωραίο σύνταγμα! Επαφίεται, μεν, στον πατριωτισμό των Ελλήνων η τήρησή του (σύμφωνα με το παλιό 114) αλλά οι ορκισμένοι σ'αυτό κυβερνήτες του τόπου έχουν δικαίωμα να το ξεσκίζουν, καταντώντας το κουρελόχαρτο. Επί Γιαννίτση, η Ν.Δ. κατέθεσε ένσταση αντισυνταγματικότητας του ασφαλιστικού νομοσχεδίου την οποία απέρριψε το ΠΑΣΟΚ, ενώ όταν στην κυβέρνηση ήταν η ΝΔ το ίδιο θέατρο παιζόταν αντίστροφα. Στην ουσία, χεσμένο το έχουν κι οι δυο τους το σύνταγμα.
Τι είναι, όμως, το σύνταγμα; Για την δυτικού τύπου "δημοκρατία", το σύνταγμα αποτελεί τον καταστατικό χάρτη που βάζει τις κολώνες πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η δημοκρατία και έχει τις ιστορικές του ρίζες στην Μάγκνα Κάρτα του 1215. Μπορεί να ακούγεται πολύ ωραίο ως ιδέα, αλλά η μαρξική ανάλυση παρατηρεί ότι αυτού του τύπου τα συντάγματα δεν μπορούν να εκφράζουν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τις κυρίαρχες οικονομικές σχέσεις, δηλαδή να κατοχυρώνουν και θωρακίζουν τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας. Δηλαδή, το σύνταγμα δεν είναι ούτε αταξικό (όπως θα έπρεπε) ούτε υπερταξικό (όπως θα μπορούσε). Στην βάση τους, όλα τα "δημοκρατικά" συντάγματα χρησιμεύουν ως άλλοθι των αυθαιρεσιών της εκάστοτε εξουσίας αφού καλλιεργούν την αυταπάτη ότι προστατεύονται εξ ίσου τα δικαιώματα όλων των πολιτών, ενώ οι κρατούντες βρίσκουν τον τρόπο να τα κάνουν "λάστιχο" ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους.
Το ελληνικό σύνταγμα είναι γεμάτο με άρθρα που διακηρύσσουν την προστασία μιας σειράς κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων. Στα κοινωνικά δικαιώματα περιλαμβάνονται το δικαίωμα στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην παιδεία, στην υγεία, στην οικογένεια, στην μητρότητα, στην νεανική ηλικία, στην αναπηρία, κλπ. Ακόμη και το κοινωνικό κράτος δικαίου υποτίθεται ότι προστατεύεται (άρθρο 25), αλλά παρέχει ένα σωρό παράθυρα για την παραβίασή του. Στην πραγματικότητα, κανένα δυτικού τύπου σύνταγμα δεν μπορεί να κατοχυρώσει τα κοινωνικά και τα δημοκρατικά δικαιώματα των απλών πολιτών, ακόμη και στην πιο αναπτυγμένη μορφή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στην καλύτερη περίπτωση, απλώς τα διακηρύσσει. Έτσι, δικαιώνεται ο Λένιν, ο οποίος αναρωτιόταν: "Τι είναι το Σύνταγμα; Ενα χαρτί, πάνω στο οποίο έχουν γραφτεί τα δικαιώματα του λαού". Ο μακαρίτης ο Βλαδίμηρος ήξερε ότι άλλο είναι να παραδέχεσαι κάτι και άλλο να το εφαρμόζεις στην πράξη.
Τα κοινωνικά δικαιώματα που παρελαύνουν στα δυτικά συντάγματα (και στο ελληνικό, βέβαια) δεν μπορούν στην πράξη να προστατευθούν, γιατί έρχονται σε σύγκρουση με τους νόμους της κεϋνσιανής (δυτικής ή καπιταλιστικής, αν προτιμάτε) οικονομίας. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο καταπατάται ασύστολα με τον τελευταίο "εργατικό" νόμο. Επομένως, η συζήτηση περί συνταγματικότητας οποιουδήποτε μέτρου είναι αποπροσανατολιστική και κενή ουσίας. Είναι στη φύση της κάθε εξουσίας να παραβιάζει και να τσαλαπατά τα κοινωνικά δικαιώματα που υποτίθεται ότι κατοχυρώνονται στο οποιοδήποτε σύνταγμα.
Άλλωστε, αν οι εξουσίες θεωρούσαν ότι τα συντάγματα μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στο διάβα τους, θα τα είχαν ήδη καταργήσει. Έτσι κι αλλοιώς, αυτές οι εξουσίες είναι που τα έχουν ψηφίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου