Ανησυχούν και οι βιομήχανοι!

Σε προηγούμενο σημείωμα ("Η αγωνία των εφοπλιστών...") είδαμε τις "επιπτώσεις" της οικονομικής κρίσης στην συμπαθή τάξη των εφοπλιστών. Σήμερα, θα ρίξουμε μια ματιά σε μια άλλη κατηγορία κακομοίρηδων. Στους βιομήχανους. Για να δούμε πώς αντιμετωπίζουν κι αυτοί την κρίση και το μνημόνιο.

Στις 5 Ιουλίου, το "Ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών (Ι.Ο.Β.Ε.)" οργάνωσε μια εκδήλωση με θέμα  "Το Μνημόνιο Οικονομικής Πολιτικής και οι Προοπτικές της Ελληνικής Οικονομίας". Σταχυολογώ τα παρακάτω ερανίσματα από την εναρκτήρια προσφώνηση του Μιχάλη Κορτέση, προέδρου του Ι.Ο.Β.Ε.:

• Η ουσία του μνημονίου είναι ότι προτείνει ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σημαντικών αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και διαμορφώνει τις βασικές κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής την επόμενη τριετία, η οποία αν ακολουθηθεί με συνέπεια θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας νέας αναπτυξιακής πορείας στηριγμένης σε υγιείς βάσεις.
• Η υιοθέτηση του μνημονιου σηματοδοτεί την πολιτική βούληση να προχωρήσουμε εκεί που διστάσαμε στο παρελθόν.
• Το ΙΟΒΕ από την πλευρά του με τη σημερινή εκδήλωση και την έκδοση που κυκλοφορεί, σηματοδοτεί τη δική του απόφαση να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις του τη συνεπή και συνολική, απαρέγκλιτη εφαρμογή όσων έχουν αποφασισθεί.
• η Ελλάδα διαθέτει σήμερα δυνάμεις που γνωρίζουν ότι για να προχωρήσουμε στην οικονομία απαιτούνται ριζικές αλλαγές όχι μόνο στις οικονομικές δομές αλλά και στις κοινωνικές αντιλήψεις και αξίες. Οι δυνάμεις αυτές διατρέχουν οριζόντια όλη την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Βρίσκονται στις επιχειρήσεις, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, σε όλα τα πολιτικά κόμματα, στα συνδικάτα και στις επαγγελματικές οργανώσεις του ιδιωτικού τομέα ακόμα και στα ΜΜΕ. Σήμερα, οι δυνάμεις αυτές είναι διάσπαρτες. Αν εκφραστούν με δυναμισμό και δημιουργικότητα θα μπορούσαν να γίνουν ο καταλύτης των αλλαγών, που θα οδηγήσουν σε μια νέα ευημερούσα οικονομία. 

Από την εκδήλωση δεν μπορούσε να λείπει ο Γιάννης Στουρνάρας, γενικός διευθυντής του Ι.Ο.Β.Ε. και πρώην σύμβουλος του ΠΑΣΟΚ. Η άποψή του είναι ότι το μνημόνιο "αποτελεί το διαβατήριο για τη σωτηρία της Ελλάδος" και "τομή στην άσκηση οικονομικής πολιτικής". Παράλληλα, ζήτησε να επεκταθεί ως το 2020 ο οικονομικός προγραμματισμός που βασίζεται στο μνημόνιο!

Στην παρουσίασή του, ο Νίκος Καραβίτης κατέληξε στα εξής συμπεράσματα:

• Οι στόχοι του Μνημονίου είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει.
• Η προσπάθεια πρέπει να διατηρηθεί μέχρι το 2020 χωρίς χαλάρωση.
• Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι κλειδί για την επιτυχία.

Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε από τον διευθυντή ερευνών Άγγελο Τσακανίκα, ο οποίος επεσήμανε μερικές καινούργιες αναγκαίες παρεμβάσεις για την στήριξη του "χειμαζομένου κεφαλαίου":

• Σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις, τάχθηκε υπέρ της "αναθεώρησης «ευαίσθητων» ρυθμίσεων και σημείων «τριβής» μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων" και υπέρ αλλαγών "που να εξυπηρετούν το σύνολο της οικονομίας, λαμβάνοντας υπόψη τα διαρθρωτικά προβλήματα της ανεργίας σε κλαδικό/τοπικό επίπεδο", με προσδοκώμενο όφελος την "προσαρμογή εργατικού κόστους σε παραγωγικότητα, αλλά και διακυμάνσεις της ζήτησης, με αποτέλεσμα βελτίωση της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας".
• Σχετικά με τη δομή του παραγωγικού ιστού ανέφερε ότι η ύπαρξη πολλών μικρών επιχειρήσεων και λίγων μεγάλων συνιστά "αδυναμία συγκρότησης κρίσιμης μάζας μεγάλων ανταγωνιστικών επιχειρήσεων με διεθνή παρουσία" και δημιουργεί "δυσκολίες στη διείσδυση της καινοτομίας στην παραγωγή", με αποτέλεσμα τις "συστημικές υστερήσεις που δεν επιτρέπουν ενίσχυση της εξωστρέφειας και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας". Λύση είναι η "δημιουργία μεγαλύτερων επιχειρήσεων που μπορούν να αξιοποιήσουν οικονομίες κλίμακας στην πλευρά της προσφοράς και στην πλευρά της ζήτησης: εξυπηρετεί το μετασχηματισμό του ελληνικού παραγωγικού συστήματος προς αποδοτικότερη αξιοποίηση των πόρων του".
• Υπογράμμισε ότι για τα προβλήματα της οικονομίας φταίνε  "κατώτατες τιμές, καθορισμένα ποσοστά κέρδους, περιορισμένο ωράριο σε διάφορους κλάδους, cabotage, περιορισμοί σε άδειες για διάφορες δραστηριότητες, εμπόδια εισόδου αλλά και εξόδου σε αγορές προϊόντων/υπηρεσιών που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό" και ζήτησε άμεση παρέμβαση σ' αυτά τα θέματα.
• Σχετικά με τις αποκρατικοποιήσεις, πρότεινε "απόσυρση του κράτους από αγορές όπου ήδη υπάρχει επαρκής ανταγωνισμός από τον ιδιωτικό τομέα" και "αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου για ταμειακά όσο και αναπτυξιακά οφέλη".
• Αντιφάσκοντας με τον εαυτό του και όσα είπε ακριβώς πριν, ζήτησε "πρόσθετο δίχτυ ασφαλείας που διασφαλίζει τη φερεγγυότητα του τραπεζικού συστήματος" και επικρότησε τις προωθούμενες ρυθμίσεις ώστε, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, να εξασφαλίζεται "παροχή πρόσθετου κεφαλαίου σε όποια τράπεζα αδυνατεί να ικανοποιήσει τις ελάχιστες κεφαλαιακές απαιτήσεις και οι ιδιώτες μέτοχοι δε μπορούν να συμβάλουν".

Συμπέρασμα δικό μου: Οι καλοί μας βιομήχανοι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τον "κρατικό προστατευτισμό" (κατώτατες τιμές, καθορισμένα ποσοστά κέρδους, ωράριο, καμποτάζ, ενίσχυση ασθενών κοινωνικών ομάδων, συλλογικές συμβάσεις εργασίας κλπ κλπ) αλλά τον θεωρούν απαραίτητο για την δική τους στήριξη! Η ωμή αποστροφή του Τσακανίκα για δίχτυ προστασίας των τραπεζών είναι σαφής: αν οι τραπεζίτες τα κάνουν σκατά, πρέπει να καθαρίσει το κράτος.

Εφοπλιστές, βιομήχανοι... Έτσι, για να μαθαίνουμε ποιοι επικροτούν το μνημόνιο.