Πολιτικοί αποκομμένοι από τον λαό

Είδα χτες βράδυ στο "μεγάλο" τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων τον Σωτήρη Χατζηγάκη (υπουργό δικαιοσύνης της Ν.Δ.) να προσπαθεί να απολογηθεί για όσα του καταμαρτυρούν περί προεκλογικών ρουσφετολογικών διορισμών. Τον κατηγορούν ότι, σε κάποια εταιρεία του δημοσίου, διόρισε προεκλογικά συγγενείς υπουργών και βουλευτών του κόμματός του αλλά και ψηφοφόρους ή συγγενείς ψηφοφόρων τόσο δικών του όσο και άλλων στελεχών του τότε κυβερνώντος κόμματος. Πριν συνεχίσω, όμως, δεν μπορώ να μην ανοίξω μια παρένθεση:

Πώς διάβολο γίνεται και, κάθε φορά που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει κάποιο αντιλαϊκό μέτρο, οι πολυσχιδείς δημοσιογράφοι "ανακαλύπτουν" κάποιο σκάνδαλο της αντιπολίτευσης; Ποια γαμημένη συγκυρία έβγαλε στην δημοσιότητα ένα σκάνδαλο του περασμένου καλοκαιριού ακριβώς την στιγμή που η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει τον νόμο-οδοστρωτήρα του ασφαλιστικού; Μήπως η ίδια συγκυρία που άνοιξε τον χορό των εξεταστικών επιτροπών της βουλής ενώ στο παρασκήνιο στηνόταν το διαβόητο μνημόνιο; Κλείνω την παρένθεση.

Προσπάθησε, λοιπόν, με αληθινά αξιολύπητο τρόπο, να απολογηθεί ο κύριος Χατζηγάκης. Μας είπε, για παράδειγμα, ότι, τάχατες, ελέγχθηκε η νομιμότητα των προσλήψεων και δεν διαπιστώθηκε καμμιά παρατυπία. Δεν έχω λόγους να διαφωνήσω. Όμως, δεν μας λέει από ΠΟΙΟΥΣ έγινε ο έλεγχος. Από τα ίδια κυκλώματα που, πριν λίγα χρόνια, κόντεψαν να γκρεμίσουν τον ΑΣΕΠ με την επαναφορά της παλιοκομματικής παρανομίας των συνεντεύξεων; Ή από εκείνους που έλεγξαν την νομιμότητα των διορισμών στο Μουσείο της Ακρόπολης (επί υπουργίας Σαμαρά), όπου το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων έχουν καταγωγή από την Μεσσηνία (εκλογική περιφέρεια του Σαμαρά);

Μας είπε, ακόμη, ο υπουργός, ότι όσοι προσλήφθηκαν είχαν τα απαραίτητα προσόντα. Απαραίτητα προσόντα για ποιο πράγμα; Και οι τσατσάδες με τους κεχαρνατζήδες έχουν προσόντα αλλά για να δουλέψουν σε οίκο ανοχής. Ένας μπαρτζής ή μια μασσέζ έχουν κι αυτοί τα δικά τους προσόντα τα οποία, όμως, μάλλον δεν είναι κατάλληλα για διορισμό σε δημόσια θέση. Παραλογίζομαι;

Είπε κι άλλες γελοίες δικαιολογίες ο πρώην υπουργός. Μέχρι κι ένα χαρτί που αποδεικνύει πως ο Πάγκαλος διόρισε δικό του άνθρωπο στην Βουλή μάς κούνησε στη μούρη, λες κι η οποιαδήποτε παρανομία του Πάγκαλου νομιμοποιεί οποιαδήποτε δική του αυθαιρεσία. Κι όλα τούτα χάρισαν στους τηλεθεατές άφθονο γέλιο. Ίσως να γέλαγα ακόμη, αν δεν πρόσθετε και κάτι άλλο που με εξόργισε και μ' έβγαλε από τα ρούχα μου. Με επιτιμητικό ύφος, "αποστόμωσε" τους κατηγόρους του με την εξής αποστροφή: "από πότε συγγενείς πολιτικών, οι οποίοι έχουν τα κατάλληλα προσόντα, δεν δικαιούνται να καταλάβουν μια θέση στο δημόσιο;" Γίνεσαι μπαρούτι ή όχι; Αυτό κατάλαβες, κύριε Χατζηγάκη; Ότι στερούμε στο παιδί κάποιου υπουργού το δικαίωμα να διοριστεί στο δημόσιο; Τρομάρα σου....

Το λαϊκό δημοκρατικό αίσθημα του έλληνα δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί κάτι τέτοιο, κύριε Χατζηγάκη. Το μόνο που ζητάει είναι να ξεκινήσει το παιδί του υπουργού από την ίδια αφετηρία με όλα τα άλλα παιδιά. Το μόνο που στερεί από το παιδί του υπουργού είναι το δικαίωμα να προηγείται στην κούρσα. Το μόνο που απορρίπτει είναι η δυνατότητα ορισμένων προνομιούχων να τακτοποιούνται δίχως να χρειάζεται να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές. Φαίνεται, όμως, ότι εσύ κι οι όμοιοί σου είσαστε τόσο αποκομμένοι από τον λαό ώστε δεν μπορείτε πια να τον αφουγκραστείτε.

Αυτό το τελευταίο το πιστεύω ακράδαντα. Δηλαδή, πιστεύω ότι οι πολιτικοί είναι τόσο μακρυά από τον λαό, ώστε δεν είναι δυνατόν να τον νοιώσουν. Θυμάμαι, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, το ψωμί έφτασε 7 δραχμές το κιλό ενώ στην επταετία της χούντας είχε σταθερά 5,80. Στην λαϊκή αγανάκτηση που διογκωνόταν μέρα με τη μέρα, απάντησε ως εξής ο Γεώργιος Ράλλης: "οι διαμαρτυρίες είναι υπερβολικές, το ψωμί ακρίβηνε, όχι κάποιο είδος πρώτης ανάγκης"(!!). Δεν πιστεύω ότι ο τότε υπουργός ήθελε να κάνει πλάκα στην φτωχολογιά. Αλλά, ζώντας ξεκομμένα από τον λαό, δεν είχε ακούσει ποτέ του λαϊκές φράσεις, όπως: ψωμί και νερό, ψωμί και κρεμμύδι, ψωμί κι αλάτι, παλεύω για το ψωμί της οικογένειας, ένα ξεροκόμματο κλπ. Εκείνος είχε μάθει σε τραπέζια με λίγες φέτες ψωμί σε ένα κοφάκι στην άκρη, έτσι για κανένα "ντιπ"...

Ας σκεφτούμε λίγο σοβαρά, ως ψηφοφόροι. Πώς να λύσουν π.χ. το πρόβλημα των συγκοινωνιών, αυτοί οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν ανεβεί ποτέ σε λεωφορείο αλλά βάζουν και την αστυνομία να ανοίγει δρόμο για να περάσουν; Πώς να καταλάβουν τι σημαίνει να παίρνει κάποιος ψίχουλα για σύνταξη μετά από 40 χρόνια δουλειάς, αυτοί που με λίγα χρόνια βουλευτιλίκι εξασφαλίζουν παχυλότατη σύνταξη; Πώς να κατανοήσουν τα προβλήματα της παιδείας αυτοί που στέλνουν τα καμάρια τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία; Πώς να αντιληφθούν το αδιεξόδο της νέας γενιάς μπροστά στην ανεργία, αυτοί που τακτοποιούν τα δικά τους παιδιά με "νόμιμους" διορισμούς όποτε θέλουν; Πώς να πάρουν χαμπάρι την διάλυση των νοσοκομείων, αυτοί που προστρέχουν σε πανάκριβα ιδιωτικά -ελληνικά και ξένα- θεραπευτήρια; Πώς να συγκινηθούν από την απόγνωση της νοικοκυράς που προσπαθεί να γεμίσει το τσουκάλι της, αυτοί που "βρίσκουν" χιλιάρικα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς από "άγνωστους χορηγούς";

Οι πρόγονοί μας, στην αρχαία Αθήνα, όταν οι προύχοντες εκλέγονταν από τον λαό και συμφύρονταν μαζί του ζυμώνοντας από κοινού πολιτική, λέγαν πως είχαν δημοκρατία. Όταν οι προύχοντες χρησιμοποιούσαν τον λαό αλλά αποκόβονταν απ' αυτόν και κοίταζαν την πάρτη τους κάνοντας του κεφαλιού τους, λέγαν πως είχαν ολιγαρχία. Κι όταν αναλάμβαναν προύχοντες ερήμην του λαού, λέγαν πως είχαν τυραννία.

Σήμερα, λοιπόν, που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αισθάνεται προδομένη από τους προύχοντές της, δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε δημοκρατία. Κι απ' όσα μας διδάσκει η ιστορία, κύριε Χατζηγάκη, όταν ο λαός συγκρούεται με τους ταγούς του δεν βγαίνει ποτέ χαμένος.