Η υπευθυνότητα του κωλοδάχτυλου

Πώς το είπε αυτό το ωραίο ο πρωθυπουργός μας, απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους; Να μη χρησιμοποιούν -λέει- τον όρο "λιτότητα" και αντ' αυτού να προτιμούν τον όρο "υπευθυνότητα". Άλατις ο Γιώργος! Τους ρούμπωσε όλους όσους τον κοροϊδεύουν πως τάχα δεν μιλάει σωστά ελληνικά!

Σήκω Αντρέα για να δεις το παιδί της "Αλλαγής". Άξιος συνεχιστής του μπαμπά του ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς. Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, ο πρώτος διδάξας! Ιδού μερικά μόνο δείγματα των "γλωσσικών μεταρρυθμίσεών" του:

• Η "αντιδημοκρατική" ενισχυμένη αναλογική καταργήθηκε μόλις πρωτόρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Την θέση της πήρε ένα "σύστημα απλής αναλογικής". Άλλο αν ετούτο μας βγήκε πιο ενισχυμένο από το ενισχυμένο.
• "Μόλις πρωτόρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ" είπα; Συγγνώμη, λάθος. Ως γνωστόν (το γράφει κι η ιστορία, άλλωστε!) το σύνθημα ήταν άλλο: "Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία".
• Όλοι θυμόμαστε πώς ταλαιπωρούνταν τα παιδιά με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Λογικό ήταν να τις καταργήσει αμέσως ο Αντρέας. Την θέση τους πήραν οι πανελλαδικές εξετάσεις.
• Ο Αντρέας δεν έκανε ποτέ ανασχηματισμό στις κυβερνήσεις του. Ανασχηματισμούς έκαναν οι κυβερνήσεις της δεξιάς. Ο Αντρέας έκανε αναδομήσεις.
• Ο Αντρέας δεν έκανε ποτέ ολιγομελείς κυβερνήσεις. Όταν το κυβερνητικό έργο κόλλαγε, του έδινε νέα ώθηση διορίζοντας 1-2 υφυπουργούς παραπάνω. Κατάφερνε να δημιουργεί "πιο ευέλικτα σχήματα" αβγαταίνοντας τους υπουργούς.
• Στα χρόνια του καραμανλισμού, οι εργαζόμενοι έβγαιναν τουλάχιστον 2 φορές τον χρόνο στους δρόμους, διεκδικώντας αυξήσεις. Ο Αντρέας άλλαξε ΚΑΙ αυτό το "έθιμο" (με την σύμφωνη γνώμη, βέβαια, των πασοκοκρατούμενων συνδικάτων) θεσπίζοντας την Α.Τ.Α. (Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή). Βέβαια, το θέμα ήταν να μπαίνει η Α.Τ.Α. στους μισθούς ανά τετράμηνο (πράγμα που συχνά δεν γινόταν) και να μη μπαίνει κουτσουρεμένη (πράγμα που πάντοτε γινόταν). Πάντως, ο Αντρέας ποτέ δεν κατάργησε την ΑΤΑ. Απλώς την...ετεροχρόνιζε (παναπεί, πάγωνε και δυο χρόνια τους μισθούς).
• Με το ΠΑΣΟΚ απαλλαχτήκαμε από την "ξενόδουλη εξωτερική πολιτική της δεξιάς" και απολαύσαμε "μια Ελλάδα που ανήκει στους έλληνες, εθνικά περήφανη και κοινωνικά δίκαιη". Προέκταση αυτής της "εθνικής περηφάνειας" ήταν -φυσικά- και το "ευχαριστώ τους αμερικάνους" του Σημίτη, λίγα χρόνια αργότερα.
• Ο γίγαντας Αντρέας ήταν μεν εχθρός του καπιταλισμού αλλά δεν μπορούσε να χωρέσει στα ετοιματζίδικα κοστούμια του  υπαρκτού σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Ο Αντρέας, τιμώντας τα όνειρα των ψηφοφόρων του 1981, έβγαλε την Ελλάδα από τον καπιταλιστικό λαβύρινθο και την οδήγησε στον δικό του δρόμο: στον "τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό". Αυτός είναι ο δρόμος που μας δείχνει κι ο Γιώργος με το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα". Με άλλα λόγια: τριτοδρομικοί ή τριτοκοσμικοί; Απ' την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;

Θα ήταν ημιτελές το σημερινό μου σχόλιο αν δεν ανέφερα ένα ακόμη κοινό σημείο Ανδρέα-Γιώργου: την συγκίνηση. Ο μακαρίτης ήταν μονίμως συγκινημένος από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου. Ο γιος του είναι πάντοτε συγκινημένος από την θέρμη με την οποία ο λαός υποδέχεται τα ασφυκτικά μέτρα "υπευθυνότητας". Φαίνεται πως οι αγανακτισμένοι πολίτες αποτελούν ελαχιστοτάτη μειοψηφία αφού ούτε ο πατέρας ούτε ο γιος έπεσαν ποτέ πάνω σε έναν -έστω- απ' αυτούς.

Τελειώνω με μια απορία. Οι λέξεις "μαρκούτσι", "κωλοδάχτυλο", "ματζαφλάρι" κλπ είναι αποδεκτοί για να χαρακτηρίσω αυτό που κάνει τις αιμορροΐδες μου να υποφέρουν ή υπάρχει κάποιος άλλος, πιο δόκιμος και λιγότερο κακόηχος όρος; Πάντως, όπως και να το κάνουμε, αυτό το πράγμα "υπευθυνότητα" δεν το λες.