Ρε παιδιά, μήπως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι στο καλό γίνεται με τις διερευνητικές εντολές και με όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί εδώ και δέκα μέρες; Ομολογώ ότι καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες μπας και καταλάβω κάτι αλλά δεν... Και να πεις ότι είμαι άσχετος με τα πολιτικά; Διάολε, κοντεύω να κλείσω 35 (ναι, τριάντα πέντε!) χρόνια ενασχόλησης με δαύτα...
Πρώτα-πρώτα, υποτίθεται ότι στις τελευταίες εκλογές ο λαός καταδίκασε τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, από τα οποία αφαίρεσε συνολικά 3.300.000 ψήφους. Σωστά; Υποτίθεται, επίσης, ότι δήλωσε την σαφή απόστροφή του σε μνημόνια και μνημονιακές πολιτικές. Σωστά; Κι αν δεν κάνω λάθος, πλάκωσε στις ροχάλες (μεταφορικά και πραγματικά) ένα μάτσο πολιτικούς και πολιτικάντηδες επειδή θεώρησε ότι υποθήκευαν την ζωή του και το μέλλον του. Καλά ως εδώ;
Τώρα τί συμβαίνει; Μαζευτήκανε όλοι αυτοί οι καταδικασμένοι ροχαλαρπάχτρες για να (ξανα)σώσουν τον τόπο;
Έχουμε -λένε- σοβαρώτατο πρόβλημα από την παρατεινόμενη ακυβερνησία τής χώρας. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Και πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα; Με το να κάνουν κυβέρνηση εκείνοι που καταδικάστηκαν από τον λαό επειδή θεωρήθηκαν ανεπαρκείς ως κυβερνήτες; Δηλαδή, προσπαθούν σήμερα να αποτελέσουν λύση εκείνοι οι οποίοι χτες δημιούργησαν το πρόβλημα; Ρε σεις, θα παλαβώσουμε τελείως;
Ας πάμε τώρα ένα βήμα παραπέρα. Αλήθεια, ποιο ακριβώς είναι το σοβαρώτατο πρόβλημα που δημιουργεί η ακυβερνησία; Υποτίθεται ότι η κρατική μηχανή δουλεύει κανονικά, άσχετα με το ποιος κυβερνά τον τόπο. Τουλάχιστον, έτσι πρέπει να γίνεται σε μια σωστά δομημένη δημοκρατία. Για παράδειγμα, τα δικαστήρια ή τα σχολεία εξακολουθούν να λειτουργούν, άσχετα με το αν υπάρχει ή ποιος είναι υπουργός δικαιοσύνης ή παιδείας. Οπότε, πού ακριβώς είναι το πρόβλημα;
Προφανώς, το πρόβλημα έγκειται στην χάραξη πολιτικής γραμμής και στην υλοποίηση του απαιτούμενου νομοθετικού έργου. Αλλά, για ποια πολιτική γραμμή μιλάμε; Αφού η πολιτική γραμμή, η οποία ακολουθήθηκε ίσαμε σήμερα, καταδικάστηκε και απερρίφθη από τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος. Συνεπώς, το πρόβλημα της ακυβερνησίας έγκειται στην αδυναμία χάραξης καινούργιας πολιτικής γραμμής. Ναι, αλλά ποιοι θα χαράξουν αυτή την καινούργια γραμμή; Εκείνοι που είχαν χαράξει και την αποτυχημένη προηγούμενη;
Πάμε και λίγο παρακάτω. Αν αυτή η ακυβερνησία δημιουργήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κάτι κακό. Αφού ο λαός ψήφισε με τρόπο ο οποίος δημιουργεί αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης, γιατί πρέπει να ανησυχούμε; Ρε σεις, έχουμε δημοκρατία ή όχι; Δηλαδή, αν ο λαός έδινε 40% στο κόμμα τού Σαμαρά, η δημοκρατία θα λειτουργούσε μια χαρά αλλά τώρα που του έδωσε σκάρτο 19% υπάρχει πρόβλημα; Σοβαρή δημοκρατία έχουμε, ρε σεις...
Και κάτι ακόμη, που με μπερδεύει ακόμη περισσότερο. Η συντριπτική πλειοψηφία των "έγκριτων" αναλυτων και των "σοβαρών" πολιτικών επιμένει ότι το μήνυμα που έστειλε με την ψήφο του ο λαός στα κόμματα είναι να συνεργαστούν για το καλό του τόπου. Παπάρια μάντολες! Από πού προκύπτει αυτή ερμηνεία, δεν καταλαβαίνω. Γιατί, δηλαδή, το μήνυμα να μην είναι πιο απλό: ποτέ μη σώσετε και φτιάξετε κυβέρνηση, χίλιες φορές καλύτερα να μείνουμε ακυβέρνητοι παρά να κυβερνηθούμε από σας;
Έλα ντε!
Πρώτα-πρώτα, υποτίθεται ότι στις τελευταίες εκλογές ο λαός καταδίκασε τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, από τα οποία αφαίρεσε συνολικά 3.300.000 ψήφους. Σωστά; Υποτίθεται, επίσης, ότι δήλωσε την σαφή απόστροφή του σε μνημόνια και μνημονιακές πολιτικές. Σωστά; Κι αν δεν κάνω λάθος, πλάκωσε στις ροχάλες (μεταφορικά και πραγματικά) ένα μάτσο πολιτικούς και πολιτικάντηδες επειδή θεώρησε ότι υποθήκευαν την ζωή του και το μέλλον του. Καλά ως εδώ;
Τώρα τί συμβαίνει; Μαζευτήκανε όλοι αυτοί οι καταδικασμένοι ροχαλαρπάχτρες για να (ξανα)σώσουν τον τόπο;
Έχουμε -λένε- σοβαρώτατο πρόβλημα από την παρατεινόμενη ακυβερνησία τής χώρας. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Και πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα; Με το να κάνουν κυβέρνηση εκείνοι που καταδικάστηκαν από τον λαό επειδή θεωρήθηκαν ανεπαρκείς ως κυβερνήτες; Δηλαδή, προσπαθούν σήμερα να αποτελέσουν λύση εκείνοι οι οποίοι χτες δημιούργησαν το πρόβλημα; Ρε σεις, θα παλαβώσουμε τελείως;
Ας πάμε τώρα ένα βήμα παραπέρα. Αλήθεια, ποιο ακριβώς είναι το σοβαρώτατο πρόβλημα που δημιουργεί η ακυβερνησία; Υποτίθεται ότι η κρατική μηχανή δουλεύει κανονικά, άσχετα με το ποιος κυβερνά τον τόπο. Τουλάχιστον, έτσι πρέπει να γίνεται σε μια σωστά δομημένη δημοκρατία. Για παράδειγμα, τα δικαστήρια ή τα σχολεία εξακολουθούν να λειτουργούν, άσχετα με το αν υπάρχει ή ποιος είναι υπουργός δικαιοσύνης ή παιδείας. Οπότε, πού ακριβώς είναι το πρόβλημα;
Προφανώς, το πρόβλημα έγκειται στην χάραξη πολιτικής γραμμής και στην υλοποίηση του απαιτούμενου νομοθετικού έργου. Αλλά, για ποια πολιτική γραμμή μιλάμε; Αφού η πολιτική γραμμή, η οποία ακολουθήθηκε ίσαμε σήμερα, καταδικάστηκε και απερρίφθη από τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος. Συνεπώς, το πρόβλημα της ακυβερνησίας έγκειται στην αδυναμία χάραξης καινούργιας πολιτικής γραμμής. Ναι, αλλά ποιοι θα χαράξουν αυτή την καινούργια γραμμή; Εκείνοι που είχαν χαράξει και την αποτυχημένη προηγούμενη;
Πάμε και λίγο παρακάτω. Αν αυτή η ακυβερνησία δημιουργήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κάτι κακό. Αφού ο λαός ψήφισε με τρόπο ο οποίος δημιουργεί αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης, γιατί πρέπει να ανησυχούμε; Ρε σεις, έχουμε δημοκρατία ή όχι; Δηλαδή, αν ο λαός έδινε 40% στο κόμμα τού Σαμαρά, η δημοκρατία θα λειτουργούσε μια χαρά αλλά τώρα που του έδωσε σκάρτο 19% υπάρχει πρόβλημα; Σοβαρή δημοκρατία έχουμε, ρε σεις...
Και κάτι ακόμη, που με μπερδεύει ακόμη περισσότερο. Η συντριπτική πλειοψηφία των "έγκριτων" αναλυτων και των "σοβαρών" πολιτικών επιμένει ότι το μήνυμα που έστειλε με την ψήφο του ο λαός στα κόμματα είναι να συνεργαστούν για το καλό του τόπου. Παπάρια μάντολες! Από πού προκύπτει αυτή ερμηνεία, δεν καταλαβαίνω. Γιατί, δηλαδή, το μήνυμα να μην είναι πιο απλό: ποτέ μη σώσετε και φτιάξετε κυβέρνηση, χίλιες φορές καλύτερα να μείνουμε ακυβέρνητοι παρά να κυβερνηθούμε από σας;
Έλα ντε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου