Όλοι οι πολιτικοί χώροι προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα των εκλογών. Στα πλαίσια αυτής της αποκωδικοποίησης ακούμε πολλές απόψεις, συχνά αντίθετες μεταξύ τους, όπως π.χ. ότι ο λαός ψήφισε αντιμνημονιακά, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων θέλει παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, ότι οι πολίτες απαιτούν από τα κόμματα να τα βρον μεταξύ τους και να προχωρήσουν στην δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας κλπ κλπ.
Προσωπικά, επιμένω στην άποψη που διετύπωσα τις προηγούμενες ημέρες. Το -κατ' εμέ- σημαντικώτερο στοιχείο των τελευταίων εκλογών είναι οι σχεδόν 2,2 εκατομμύρια ψήφοι που έχασε το ΠαΣοΚ και το πάνω από 1,1 εκατομμύρια ψήφοι που έχασε η Νέα Δημοκρατία. Εκτιμώ πως το γεγονός ότι κάπου 3.300.000 πολίτες γύρισαν την πλάτη στον δικομματισμό και απεγκλωβίστηκαν από το τυραννικό δίπολο που σχεδόν μονοπωλούσε τις επιλογές τους επί τρεις δεκαετίες, είναι σημαντικό από μόνο του.
Βέβαια, αυτό το στοιχείο δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο απ' αυτό που μόλις ανέφερα. Όσο σημαντική κι αν είναι η αποτίναξη του δικομματικού ζυγού, δεν είναι ούτε αυτοσκοπός ούτε το ζητούμενο. Το ότι π.χ. ο παραδοσιακός ψηφοφόρος τής Νέας Δημοκρατίας βρήκε το θάρρος να απεξαρτηθεί και να "τολμήσει" να ψηφίσει Καμμένο, είναι μεν θετικό αλλά δεν αποτελεί δα και επαναστατικό γεγονός. Ούτε, βεβαίως, συνιστά ευτυχή εξέλιξη το δεδομένο ότι ένα σημαντικό τμήμα τού λαού "θάρρεψε" τόσο πολύ ώστε ψήφισε τους φασίστες τής Χρυσής Αυγής.
Προφανώς, παρά την κατάρρευση του δικομματισμού, το εκλογικό σώμα απέδειξε ότι δεν είναι έτοιμο για την οποιαδήποτε ριζοσπαστική ρήξη, όσο κι αν δείχνει πως δεν φοβάται πλέον την σύγκρουση. Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε ότι ένα τέτοιο εκλογικό σώμα, με παρόμοια χαρακτηριστικά, ήταν που την περίοδο 1974-1981 "έχτισε" το ΠαΣοΚ τού 48%. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι και τότε η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων δεν φοβήθηκε την σύγκρουση με το κατεστημένο κράτος τής παραδοσιακής δεξιάς αλλά, αντί εκείνη η διάθεση για σύγκρουση να εξελιχθεί σε ουσιαστική ριζοσπαστικοποίηση, κατέληξε σε συμβιβασμό με έναν εκσυγχρονισμό τού δεδομένου αστικοδημοκρατικού καθεστώτος.
Οι λόγοι αυτής της "αδυναμίας" των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να αναζητηθούν στην έλλειψη -εν πολλοίς- ταξικής συνείδησης, στην ανοργάνωτη και υποτονική ταξική πάλη (απόρροια του προηγούμενου φαινομένου) και στην αναμφισβήτητη ικανότητα προσαρμογής τού καπιταλισμού, ο οποίος βρίσκει τον τρόπο να δημιουργεί αντίβαρα τα οποία εκτονώνουν την ένταση (όπως π.χ. το κίνημα της πλατείας).
Μετά από όλα τούτα, γίνεται σαφές ότι αυξάνονται οι υποχρεώσεις όσων αρεσκόμαστε να δηλώνουμε "συνειδητοποιημένοι". Πρέπει να εντείνουμε την προσπάθεια ώστε να ριζώσει η ταξική συνείδηση σε όλους εκείνους που έκαναν το πρώτο βήμα και ξεκόλλησαν από τον βάλτο τού δικομματισμού, γιατί δίχως ταξική συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει η ταξική πάλη που θα οδηγήσει στην τελική ανατροπή τού σάπιου συστήματος που μας καταδυναστεύει.
Προσωπικά, επιμένω στην άποψη που διετύπωσα τις προηγούμενες ημέρες. Το -κατ' εμέ- σημαντικώτερο στοιχείο των τελευταίων εκλογών είναι οι σχεδόν 2,2 εκατομμύρια ψήφοι που έχασε το ΠαΣοΚ και το πάνω από 1,1 εκατομμύρια ψήφοι που έχασε η Νέα Δημοκρατία. Εκτιμώ πως το γεγονός ότι κάπου 3.300.000 πολίτες γύρισαν την πλάτη στον δικομματισμό και απεγκλωβίστηκαν από το τυραννικό δίπολο που σχεδόν μονοπωλούσε τις επιλογές τους επί τρεις δεκαετίες, είναι σημαντικό από μόνο του.
Βέβαια, αυτό το στοιχείο δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο απ' αυτό που μόλις ανέφερα. Όσο σημαντική κι αν είναι η αποτίναξη του δικομματικού ζυγού, δεν είναι ούτε αυτοσκοπός ούτε το ζητούμενο. Το ότι π.χ. ο παραδοσιακός ψηφοφόρος τής Νέας Δημοκρατίας βρήκε το θάρρος να απεξαρτηθεί και να "τολμήσει" να ψηφίσει Καμμένο, είναι μεν θετικό αλλά δεν αποτελεί δα και επαναστατικό γεγονός. Ούτε, βεβαίως, συνιστά ευτυχή εξέλιξη το δεδομένο ότι ένα σημαντικό τμήμα τού λαού "θάρρεψε" τόσο πολύ ώστε ψήφισε τους φασίστες τής Χρυσής Αυγής.
Προφανώς, παρά την κατάρρευση του δικομματισμού, το εκλογικό σώμα απέδειξε ότι δεν είναι έτοιμο για την οποιαδήποτε ριζοσπαστική ρήξη, όσο κι αν δείχνει πως δεν φοβάται πλέον την σύγκρουση. Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε ότι ένα τέτοιο εκλογικό σώμα, με παρόμοια χαρακτηριστικά, ήταν που την περίοδο 1974-1981 "έχτισε" το ΠαΣοΚ τού 48%. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι και τότε η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων δεν φοβήθηκε την σύγκρουση με το κατεστημένο κράτος τής παραδοσιακής δεξιάς αλλά, αντί εκείνη η διάθεση για σύγκρουση να εξελιχθεί σε ουσιαστική ριζοσπαστικοποίηση, κατέληξε σε συμβιβασμό με έναν εκσυγχρονισμό τού δεδομένου αστικοδημοκρατικού καθεστώτος.
Οι λόγοι αυτής της "αδυναμίας" των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να αναζητηθούν στην έλλειψη -εν πολλοίς- ταξικής συνείδησης, στην ανοργάνωτη και υποτονική ταξική πάλη (απόρροια του προηγούμενου φαινομένου) και στην αναμφισβήτητη ικανότητα προσαρμογής τού καπιταλισμού, ο οποίος βρίσκει τον τρόπο να δημιουργεί αντίβαρα τα οποία εκτονώνουν την ένταση (όπως π.χ. το κίνημα της πλατείας).
Μετά από όλα τούτα, γίνεται σαφές ότι αυξάνονται οι υποχρεώσεις όσων αρεσκόμαστε να δηλώνουμε "συνειδητοποιημένοι". Πρέπει να εντείνουμε την προσπάθεια ώστε να ριζώσει η ταξική συνείδηση σε όλους εκείνους που έκαναν το πρώτο βήμα και ξεκόλλησαν από τον βάλτο τού δικομματισμού, γιατί δίχως ταξική συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει η ταξική πάλη που θα οδηγήσει στην τελική ανατροπή τού σάπιου συστήματος που μας καταδυναστεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου