Σήμερα δεν υπάρχει χρόνος για σημειώματα και αναρτήσεις. Σήμερα κάνουμε τις τελευταίες επαφές με όσους θεωρούμε ότι ακόμη δεν έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, επιχειρούμε να ξυπνήσουμε κάποιες κοιμισμένες συνειδήσεις και στηρίζουμε με κάθε τρόπο όσους βλέπουν θετικά την σύγκρουση αλλά διατηρούν ακόμη κάποιους δισταγμούς.
Παρ' όλα αυτά, το ιστολόγιο δεν μπορεί να μη προσφέρει μιαν ανάσα στον επισκέπτη του. Σήμερα, αυτή η ανάσα είναι παρμένη από τον Βασίλη Ρούβαλη, με ένα ποίημα που είναι γεμάτο "θέλω", αν και τιτλοφορείται "Τι δεν θέλω":
Θέλω ν' αρνηθώ τους πατέρες του έθνους και τον κάθε πατέρα,
τις ψεύτικες σημαίες, τα συνθήματα, τους πύρρειους λόγους,
τους αριστερούς δεξιούς και τους δεξιούς σοσιαλιστές,
τους γείτονες, τους συνοδοιπόρους, τους ομόφυλους,
τους ανέκφραστους, τους άνευ, τους στρεψοδίκες,
όλους όσοι αρνούνται εδώ να γίνουν πολίτες,
τους τιμητές και τους τιμώμενους
- αυτούς τους αρωγούς στη θλίψη μου -
Θέλω ν' αρνηθώ τους κλέφτες: καλοντυμένους και αδαείς.
Θέλω ν' αρνηθώ τους αυτόκλητους, τους μισαλλόδοξους, άραγε τους δειλούς.
Θέλω ν' αρνηθώ την γκρεμισμένη αλφάβητο, την αρνησικυρία, τις φωνές.
Θέλω ν' αρνηθώ τις λέξεις, τις νότες, τα πινέλα που λερώνουν τη μνήμη.
Θέλω ν' αρνηθώ
το περιβάλλον που σκότωσαν και τις αναίσθητες πόλεις,
τις αναπνοές του τόπου - γιατί μυρίζει ακόμη από τους ξένους -
όλες τις φωταψίες, τα ξημερώματα στις στέγες,
τους ορθόδοξους, ελεεινούς σταυρούς,
τους αριθμούς που μισώ και δεν έμαθα,
τους φαύλους κύκλους με όνομα στην Ιστορία,
τα στόματα εμπρός στο έγκλημα... τ' ατιμώρητα λοιπόν γιατί σιώπησαν,
τους κήπους για τους τυφλούς και τα νησιά για τους περαστικούς,
τις βρόμικες παρόδους, τις σκυθρωπές αλήθειες,
τη συγχώρεση, την απαντοχή, την υποχώρηση, την καχεξία.
Θέλω ν' αρνηθώ την ύστερη στάχτη, το κενό.
Θέλω ν' αρνηθώ τ' ανήλεο παιχνίδι, την άλλη όχθη, τη νεκρή μου γνώση.
Θέλω ν' αρνηθώ τις προς πώλησιν προσδοκίες.
Θέλω ν' αρνηθώ τον δακτυλισμό του είναι, το μάταιο σπινθήρισμα.
Θέλω ν' αρνηθώ
κι ας θελήσουν αλλιώτικα...
(Βασίλης Ρούβαλης, "Τι δεν θέλω", εκδόσεις poema, 2012. Οι λέξεις με τα πλάγια γράμματα έχουν γραφτεί έτσι από τον ποιητή.)
Παρ' όλα αυτά, το ιστολόγιο δεν μπορεί να μη προσφέρει μιαν ανάσα στον επισκέπτη του. Σήμερα, αυτή η ανάσα είναι παρμένη από τον Βασίλη Ρούβαλη, με ένα ποίημα που είναι γεμάτο "θέλω", αν και τιτλοφορείται "Τι δεν θέλω":
Θέλω ν' αρνηθώ τους πατέρες του έθνους και τον κάθε πατέρα,
τις ψεύτικες σημαίες, τα συνθήματα, τους πύρρειους λόγους,
τους αριστερούς δεξιούς και τους δεξιούς σοσιαλιστές,
τους γείτονες, τους συνοδοιπόρους, τους ομόφυλους,
τους ανέκφραστους, τους άνευ, τους στρεψοδίκες,
όλους όσοι αρνούνται εδώ να γίνουν πολίτες,
τους τιμητές και τους τιμώμενους
- αυτούς τους αρωγούς στη θλίψη μου -
Θέλω ν' αρνηθώ τους κλέφτες: καλοντυμένους και αδαείς.
Θέλω ν' αρνηθώ τους αυτόκλητους, τους μισαλλόδοξους, άραγε τους δειλούς.
Θέλω ν' αρνηθώ την γκρεμισμένη αλφάβητο, την αρνησικυρία, τις φωνές.
Θέλω ν' αρνηθώ τις λέξεις, τις νότες, τα πινέλα που λερώνουν τη μνήμη.
Θέλω ν' αρνηθώ
το περιβάλλον που σκότωσαν και τις αναίσθητες πόλεις,
τις αναπνοές του τόπου - γιατί μυρίζει ακόμη από τους ξένους -
όλες τις φωταψίες, τα ξημερώματα στις στέγες,
τους ορθόδοξους, ελεεινούς σταυρούς,
τους αριθμούς που μισώ και δεν έμαθα,
τους φαύλους κύκλους με όνομα στην Ιστορία,
τα στόματα εμπρός στο έγκλημα... τ' ατιμώρητα λοιπόν γιατί σιώπησαν,
τους κήπους για τους τυφλούς και τα νησιά για τους περαστικούς,
τις βρόμικες παρόδους, τις σκυθρωπές αλήθειες,
τη συγχώρεση, την απαντοχή, την υποχώρηση, την καχεξία.
Θέλω ν' αρνηθώ την ύστερη στάχτη, το κενό.
Θέλω ν' αρνηθώ τ' ανήλεο παιχνίδι, την άλλη όχθη, τη νεκρή μου γνώση.
Θέλω ν' αρνηθώ τις προς πώλησιν προσδοκίες.
Θέλω ν' αρνηθώ τον δακτυλισμό του είναι, το μάταιο σπινθήρισμα.
Θέλω ν' αρνηθώ
κι ας θελήσουν αλλιώτικα...
(Βασίλης Ρούβαλης, "Τι δεν θέλω", εκδόσεις poema, 2012. Οι λέξεις με τα πλάγια γράμματα έχουν γραφτεί έτσι από τον ποιητή.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου