Τα ψέμματα τελείωσαν! Σε δυο εικοσιτετράωρα θα κληθούμε να επιλέξουμε διά της ψήφου μας την επόμενη μέρα του αστικού συστήματος, το οποίο καταδυναστεύει την ζωή και την ψυχή μας χρόνια και χρόνια τώρα.
Ακόμα και οι κύριοι πολιτικοί εκφραστές αυτού του συστήματος, τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, αναγκάζονται -υπό την πίεση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων- να ομολογήσουν ότι βρίσκεται σε τέλμα και οι δομές του είναι εξώφθαλμα πλέον προβληματικές. Γι' αυτό άλλωστε μιλούν κι οι δυο τους για αναθεωρήσεις, μεταρρυθμίσεις, φυγή προς τα εμπρός κλπ
Πράγματι, το οικοδόμημα που στήθηκε (έτσι όπως στήθηκε) πάνω στα ερείπια μιας δεκάχρονης περιπέτειας κατοχής και εμφυλίου, σήμερα τρίζει συθέμελα. Τα φευτοσοβαντίσματα της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουν πλέον ξεφτίσει και τα λογής-λογής μερεμέτια τής ανδρεϊκής "αλλαγής", του σημιτικού "εκσυγχρονισμού", τού νεοκαραμανλικού σεμνοταπεινισμού και της ευρωενωσιακής νιρβάνας έχουν καταντήσει πικρό ανέκδοτο καθώς σαρώθηκαν από την λαίλαπα της -ιστορικά αναπόφευκτης- καπιταλιστικής κρίσης.
Είναι αυτή η κρίση που απέδειξε περίτρανα ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Κι όχι απλώς γυμνός αλλά και αποκρουστικός. Μια καρικατούρα Κρόνου που δεν διστάζει να φάει τα παιδιά του προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία, μια καρικατούρα Διογένη που δεν ντρέπεται να επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα, μια καρικατούρα Εφιάλτη που δεν ορρωδεί προ οιασδήποτε προδοσίας επειδή νομίζει ότι το συμφέρον του συμβαδίζει με τους επελαύνοντες βαρβάρους.
Το οικοδόμημα τρίζει συθέμελα επειδή η γενική έννοια της Δημοκρατίας κατάντησε "λόγω μεν δημοκρατία" (*) και καπηλεύτηκε σε τέτοιον βαθμό ώστε, από "δημοκρατία ΜΑΣ" να καταντήσει "δημοκρατία ΤΟΥΣ", μια "δημοκρατία" κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των διαχειριστών τού συστήματος. Και σήμερα, καθώς αυτη η κακέκτυπη "δημοκρατία" φτάνει -μοιραία και νομοτελειακά- σε αδιέξοδο, οι ίδιοι διαχειριστές επιχειρούν να την μετατρέψουν σε "δειμοκρατία", δηλαδή σε εξουσία τού φόβου. Ενός αόριστου και γενικευμένου φόβου για απομάκρυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για εκδίωξη από το ευρώ, για μεταναστευτικές επιδημίες, για πλήρη απώλεια των μισοχαμένων μισθών, για διόγκωση μιας ήδη υδρωπικιακής ανεργίας, για εκτροπές από την ομαλότητα, για...για...
Σε δυο εικοσιτετράωρα θα κληθούμε να επιλέξουμε για το μέλλον αυτού του οικοδομήματος. Η μια επιλογή είναι να αλλάξουμε διαχειριστή, ο οποίος θα φροντίσει να σοβαντίσει τις ρωγμές, να αλλάξει τα σκεβρωμένα κουφώματα, να φρεσκάρει την μόνωση στην ταράτσα ή να αντικαταστήσει τις μαραμένες καμέλιες στις ζαρντινιέρες. Η άλλη επιλογή είναι να γκρεμίσουμε το ερείπιο και να χτίσουμε κάτι καινούργιο, σε καινούργια θέμέλια και με καινούργιες προδιαγραφές, δίχως φόβο.
Όσοι συντασσόμαστε με την δεύτερη επιλογή, είναι η ώρα να κινήσουμε!
(*) Θουκυδίδης, "Ξυγγραφή", Β, ΙΙ, 37: "όνομα μεν, δια το μη ες ολίγους αλλ' ες πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται" και Β, ΙΙ, 65: "εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή" (συγγνώμη για το μονοτονικό Δάσκαλε!).
Ακόμα και οι κύριοι πολιτικοί εκφραστές αυτού του συστήματος, τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, αναγκάζονται -υπό την πίεση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων- να ομολογήσουν ότι βρίσκεται σε τέλμα και οι δομές του είναι εξώφθαλμα πλέον προβληματικές. Γι' αυτό άλλωστε μιλούν κι οι δυο τους για αναθεωρήσεις, μεταρρυθμίσεις, φυγή προς τα εμπρός κλπ
Πράγματι, το οικοδόμημα που στήθηκε (έτσι όπως στήθηκε) πάνω στα ερείπια μιας δεκάχρονης περιπέτειας κατοχής και εμφυλίου, σήμερα τρίζει συθέμελα. Τα φευτοσοβαντίσματα της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουν πλέον ξεφτίσει και τα λογής-λογής μερεμέτια τής ανδρεϊκής "αλλαγής", του σημιτικού "εκσυγχρονισμού", τού νεοκαραμανλικού σεμνοταπεινισμού και της ευρωενωσιακής νιρβάνας έχουν καταντήσει πικρό ανέκδοτο καθώς σαρώθηκαν από την λαίλαπα της -ιστορικά αναπόφευκτης- καπιταλιστικής κρίσης.
Είναι αυτή η κρίση που απέδειξε περίτρανα ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Κι όχι απλώς γυμνός αλλά και αποκρουστικός. Μια καρικατούρα Κρόνου που δεν διστάζει να φάει τα παιδιά του προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία, μια καρικατούρα Διογένη που δεν ντρέπεται να επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα, μια καρικατούρα Εφιάλτη που δεν ορρωδεί προ οιασδήποτε προδοσίας επειδή νομίζει ότι το συμφέρον του συμβαδίζει με τους επελαύνοντες βαρβάρους.
Το οικοδόμημα τρίζει συθέμελα επειδή η γενική έννοια της Δημοκρατίας κατάντησε "λόγω μεν δημοκρατία" (*) και καπηλεύτηκε σε τέτοιον βαθμό ώστε, από "δημοκρατία ΜΑΣ" να καταντήσει "δημοκρατία ΤΟΥΣ", μια "δημοκρατία" κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των διαχειριστών τού συστήματος. Και σήμερα, καθώς αυτη η κακέκτυπη "δημοκρατία" φτάνει -μοιραία και νομοτελειακά- σε αδιέξοδο, οι ίδιοι διαχειριστές επιχειρούν να την μετατρέψουν σε "δειμοκρατία", δηλαδή σε εξουσία τού φόβου. Ενός αόριστου και γενικευμένου φόβου για απομάκρυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για εκδίωξη από το ευρώ, για μεταναστευτικές επιδημίες, για πλήρη απώλεια των μισοχαμένων μισθών, για διόγκωση μιας ήδη υδρωπικιακής ανεργίας, για εκτροπές από την ομαλότητα, για...για...
Σε δυο εικοσιτετράωρα θα κληθούμε να επιλέξουμε για το μέλλον αυτού του οικοδομήματος. Η μια επιλογή είναι να αλλάξουμε διαχειριστή, ο οποίος θα φροντίσει να σοβαντίσει τις ρωγμές, να αλλάξει τα σκεβρωμένα κουφώματα, να φρεσκάρει την μόνωση στην ταράτσα ή να αντικαταστήσει τις μαραμένες καμέλιες στις ζαρντινιέρες. Η άλλη επιλογή είναι να γκρεμίσουμε το ερείπιο και να χτίσουμε κάτι καινούργιο, σε καινούργια θέμέλια και με καινούργιες προδιαγραφές, δίχως φόβο.
Όσοι συντασσόμαστε με την δεύτερη επιλογή, είναι η ώρα να κινήσουμε!
(*) Θουκυδίδης, "Ξυγγραφή", Β, ΙΙ, 37: "όνομα μεν, δια το μη ες ολίγους αλλ' ες πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται" και Β, ΙΙ, 65: "εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή" (συγγνώμη για το μονοτονικό Δάσκαλε!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου