Και πάλι για το αποτέλεσμα των εκλογών

Κλείνοντας το χτεσινό μου σημείωμα, έγραψα ότι "ο λαός απέδειξε ότι έπαψε να φοβάται κι έκανε το πρώτο -έστω, δειλό- βήμα για την αποδόμηση του συστήματος, το οποίο είχε στηθεί στην πλάτη του". Αυτή η φράση συζητήθηκε και σχολιάστηκε πιο έντονα απ' όσο περίμενα. Έτσι, παρ' ότι αποφεύγω να σχολιάζω οποιαδήποτε άποψη επί των γραπτών μου (ως τί να το κάνω, άλλωστε; ως παντογνώστης ή ως δάσκαλος;), θα ήθελα να προσθέσω δυο πραγματάκια.

Πρώτα-πρώτα, ο "φόβος" και το "πρώτο βήμα", στα οποία αναφέρθηκα χτες, αφορούν την κατάρρευση του δικομματισμού. Ήταν εξαιρετικά ενοχλητικό να συζητάς με κάποιον ψηφοφόρο π.χ. τού ΠαΣοΚ και να βρίσκεσαι μπροστά στον τοίχο που όρθωνε η ένσταση του συνομιλητή σου "και τί να ψηφίσω; δεξιά;". Αντίστοιχο τοίχο όρθωναν και οι ψηφοφόροι τής Νέας Δημοκρατίας: "Τί να ψηφίσω; ΠαΣοΚ, που διέλυσε τα πάντα;". Έτσι, τα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων βρίσκονταν παγιδευμένα στο ίδιο αδιέξοδο δίπολο κι εσύ απέμενες να μη καταλαβαίνεις πώς όλοι τούτοι είχαν πάθει ομαδική επιλεκτική τύφλωση και έβλεπαν μόνο δυο από τα τριάντα τόσα κόμματα που διεκδικούσαν την ψήφο τους.

Μπορεί να κάνω λάθος αλλά θεωρώ την υπέρβαση αυτού του ψευτοδιλήμματος δεκαετιών εξαιρετικά σημαντική. Τόσο σημαντική, μάλιστα, ώστε να μου φαίνονται ήσσονος σημασίας διάφορες αναλύσεις όπως π.χ. πώς ψήφισαν οι αγρότες και οι δημόσιοι υπάλληλοι ή αν τα αποτελέσματα δείχνουν μια μετατόπιση των ψηφοφόρων προς τα δεξιά.

Όσο για την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, πρέπει να δεχτούμε ότι δεν εξέπληξε κανέναν. Και, βεβαίως, δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο κανέναν. Άλλωστε, σε τούτο το ιστολόγιο, προ διμήνου, δημοσιεύθηκε μια σειρά σημειωμάτων με θέμα "Διδάγματα από την άνοδο του ναζισμού", όπου είχαμε πει πολλά και ενδιαφέροντα. Στο πρώτο κείμενο εκείνης της σειράς, γράφαμε:

Ας κάνουμε τώρα δυο παρατηρήσεις σε όσα είπαμε ως τώρα. Πρώτα-πρώτα, η εντυπωσιακή ενίσχυση των εθνικοσοσιαλιστών δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει και τόσο. Είναι συνηθισμένο να κάνουν την εμφάνισή τους τέτοια φαινόμενα κάθε φορά που οι λαϊκές μάζες δείχνουν διάθεση να κινηθούν κόντρα στο οποιοδήποτε αστικό κατεστημένο και απειλούν να το ανατρέψουν. Για παράδειγμα, τέτοιες καταστάσεις έχουμε ζήσει στον τόπο μας τόσο μετά τον εμφύλιο (με τον Νικόλαο Πλαστήρα και την ΕΠΕΚ) όσο και μετά την δικτατορία (με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ) ενώ ας μη ξεχνάμε ότι πρόσφατα τέθηκε δημοσκοπικά το ερώτημα της δημιουργίας κόμματος Παπαδήμου.

Και μια δεύτερη παρατήρηση για όσους έχουν ασθενή μνήμη: η άνοδος του χιτλερικού κόμματος στην εξουσία δεν έγινε πραξικοπηματικά αλλά μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες που προβλέπει η αστική δημοκρατία. Όσοι, λοιπόν, προασπίζονται την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία επιμένουν να αποκρύπτουν μια μεγάλη ιστορική αλήθεια: αυτού του τύπου η "δημοκρατία" είναι δημιούργημα της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να υπηρετεί τους δημιουργούς της. Έτσι, λοιπόν, όταν ο καπιταλισμός εκτιμήσει ότι η "δημοκρατία" του φτάνει σε αδιέξοδο, δεν έχει κανένα πρόβλημα να την μεταλλάξει σε φασισμό.

Κάπου εδώ κολλάει κι αυτό που είπα για το ότι ο αγώνας συνεχίζεται και τα μετερίζια μάς περιμένουν. Αφού σε μια πραγματική δημοκρατία δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη οποιουδήποτε φασιστικού παράσιτου, δεν έχουμε περιθώριο για οποιαδήποτε ολιγωρία. Θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε στις Θερμοπύλες, "ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες"...