Λέγαμε και τις προάλλες ότι ένα ιστολόγιο οφείλει να παρακολουθεί την επικαιρότητα. Έτσι, λοιπόν, σήμερα κάνουμε μια παρένθεση στην σειρά των κειμένων για τον νεοφιλελευθερισμό, προς χάριν του νέου πρωθυπουργού τής χώρας, του Λουκά Παπαδήμου. Νομίζω ότι επιβάλλεται να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτόν που αναλαμβάνει από σήμερα την "σωτηρία" της χώρας. Κι αυτή την ματιά θα την ρίξουμε αναδιφώντας σε δυο παλιότερα κείμενα αυτού του ιστολογίου.
Α) Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι ο άνθρωπος ο οποίος, σε αγαστή συνεργασία με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ανέλαβε εργολαβικά να προωθήσει την ένταξη της δραχμής στον μηχανισμό ευρωπαϊκών ισοτιμιών. Δηλαδή, ανέλαβε να μεθοδεύσει την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Σχετικά, γράψαμε στις 12 Νοεμβρίου 2010 στο κείμενο με τίτλο "Μεταπολίτευση και Οικονομία: (ι) 1997-1999":
"Νοέμβριος 1997. Ο Παπαντωνίου πάει με πλήρη μυστικότητα στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτεί την ένταξη της δραχμής στον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών και γυρίζει με άδεια χέρια. Ο Σημίτης αναθέτει την δουλειά στον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Λουκά Παπαδήμο. Ο Παπαδήμος εκμεταλλεύεται τις γνωριμίες του και κλείνει την συμφωνία, δεσμευόμενος ότι θα πείσει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές.
Είπαμε ότι όλα έγιναν με απόλυτη μυστικότητα αλλά κάποιοι έμαθαν την συμφωνία (πώς και από πού, άραγε;) κι έτριψαν τα χέρια τους. Οι κερδοσκόποι χώθηκαν μέχρι τα μπούνια στο παιχνίδι, ποντάροντας στην υποτίμηση της δραχμής. Ο Σημίτης επεδίωκε να κλείσει την ισοτιμία γύρω στις 300-320 δραχμές ανά ευρώ αλλά τα στοιχήματα έφταναν ακόμα και τις 360 δραχμές. Οι μόνοι τομείς που περίμεναν οργανωμένα και με σχέδιο τις εξελίξεις ήσαν οι τράπεζες και το εμπόριο.
Το μεγάλο μπαμ έγινε στις 15 Μαρτίου 1998, στην σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, όπου ανακοινώθηκε η ένταξη της δραχμής στον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών με τελική ισοτιμία 340,75 δραχμές ανά ευρώ. Ουσιαστικά, η δραχμή υποτιμήθηκε 15% κι αυτή ήταν και η τελευταία υποτίμησή της."
Αυτά γράψαμε τότε. Βέβαια, παραμένει αναπάντητο το ερώτημα αν ο Παπαδήμος ήταν γνώστης της "απάτης" που στήθηκε τότε, σε συνεργασία με την "Γκόλντμαν Σακς", προκειμένου να εμφανισθεί η χώρα ως πληρούσα τους όρους ένταξης στο ευρώ. Αν η απάντηση είναι θετική, προκύπτει το ερώτημα αν ήταν απλός γνώστης ή συμμέτοχος της απάτης. Και, βέβαια, εκκρεμεί ακόμη η απάντηση στο ερώτημα που διατυπώσαμε παρενθετικά στο παραπάνω κείμενο, σχετικά με το ποιοι, πότε και από πού έμαθαν την τελική συμφωνία και κερδοσκόπησαν ποντάροντας στην υποτίμηση της δραχμής.
Β) Στα τέλη του 1999, ο Παπαδήμος προέβη σε δημόσια πρόσκληση προς τις αρχές, ζητώντας την παρέμβασή τους προκειμένου να ανακοπεί η τρέλλα του χρηματιστηρίου. Στις 13 Νοεμβρίου 2010, στο κείμενο με τίτλο "Μεταπολίτευση και οικονομία: (ια) 1999-2000" γράψαμε σχετικά:
"Στα τέλη Αυγούστου, ο Θόδωρος Καρατζάς (διοικητής της Εθνικής Τράπεζας) εκπέμπει αυστηρό μήνυμα αυτοσυγκράτησης και υπενθυμίζει στο επενδυτικό κοινό το αυτονόητο: σ' αυτά τα επίπεδα τιμών επιβάλλεται πολύ μεγάλη προσοχή. Μόνο που τους έλληνες δεν θα έπρεπε να τους αποκαλούν "επενδυτές" αλλά "τζογαδόρους". Οι πάντες αγόραζαν μετοχές με μόνο σκοπό να τις πουλήσουν κάποτε (πότε, αλήθεια;) σε υψηλότερη τιμή. Πώς αλλοιώς να εξηγήσει κανείς το ότι υπήρχαν εισηγμένες εταιρείες με χρηματιστηριακή αξία 20πλάσια της λογιστικής τους;
Με συνέντευξή του, λίγες μέρες αργότερα, επανέλαβε τα ίδια και ο Λουκάς Παπαδήμος (διοικητής της τράπεζας της Ελλάδος). Ο Παπαδήμος, όμως, μίλησε ωμά: ζήτησε την παρέμβαση των αρχών, γιατί ο χρηματιστηριακός παραλογισμός απειλούσε με κατάρρευση το σύνολο της οικονομίας.
Η συνέντευξη Παπαδήμου ήταν καταλυτική και ξύπνησε τον κόσμο από τον βαθύ του ύπνο. Από την επόμενη ακριβώς ημέρα άρχισε η κατρακύλα. Όσο εύκολα είχαν ενθουσιαστεί οι έλληνες, τόσο εύκολα πανικοβλήθηκαν. Οι πάντες έτρεχαν για να μαζέψουν τα εικονικά τους κέρδη αλλά αγοραστής δεν υπήρχε πουθενά. Όλοι ήθελαν να πουλήσουν. Ο πρωτοφανής πανικός κράτησε βδομάδες. Ο Παπαδήμος έγινε αποδέκτης σκαιοτάτων ύβρεων κι από παντού ακούγονταν εκκλήσεις για επέμβαση της κυβέρνησης. Φυσικά, με την δραχμή στην ΟΝΕ, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ανακατευτεί αλλά η παραζάλη ήταν τέτοια ώστε ακόμα κι εκείνη την στιγμή υπήρξαν επενδυτές που "χώνονταν", σίγουροι ότι η πολιτεία δεν θα επέτρεπε την κατάρρευση."
Η ορθότητα των απόψεων του Παπαδήμου δεν αμφισβητείται, αλλά παραμένουν αναπάντητα σοβαρά ερωτήματα. Π.χ. γιατί ο Παπαδήμος αντέδρασε με τόση καθυστέρηση; Ή μήπως είχε αντιδράσει πολύ νωρίτερα αλλά η κυβέρνηση εκκώφευσε; Κι αν όντως η ανησυχία του για το χρηματιστήριο είχε εκδηλωθεί έγκαιρα, γιατί ενημέρωσε την κυβέρνηση με τόση μυστικότητα και άφησε τον κοσμάκη να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην καταστροφή; Αλλά κι όταν έδωσε εκείνη την περίφημη συνέντευξη, το έκανε από μόνος του ή του έδωσαν κάποιοι άλλοι το πράσινο φως;
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να καταδείξουμε ότι ο Λουκάς Παπαδήμος έχει αφήσει πολλά ερωτηματικά αναπάντητα. Συν ένα ακόμη: γιατί ένας άνθρωπος, με επιτυχημένη -σύμφωνα με τα αστικά του μέτρα- καρριέρα, δέχεται να γίνει πρωταγωνιστής σε μια "κοινοβουλευτική δικτατορία"; Γιατί δέχεται να μπει μπροστάρης σε μια προσπάθεια διάσωσης του καταρρέοντος αστικού συστήματος, η οποία παραβιάζει βάναυσα την λαϊκή βούληση; Τι στο διάβολο έχει να κερδίσει; Και μην ακούσω ότι τον έχει πιάσει κάψα για την "σωτηρία της πατρίδας", γιατί έχω ακούσει πολύ καλύτερα ανέκδοτα.
Φαίνεται ότι ο Παπαδήμος δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος της ανομίας, δηλαδή της "κοινοβουλευτικής δικτατορίας" για την οποία μίλησα πρωτύτερα. Ο λαός δεν έδωσε ποτέ εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας και δεν ζήτησε ποτέ από κανέναν Παπαδήμο να διαφεντέψει τις τύχες του. Την τελευταία φορά που κλήθηκε ο λαός στις κάλπες, έστειλε τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση (έτσι όπως τους έστειλε, τέλος πάντων) και την Νέα Δημοκρατία στην αξιωματική αντιπολίτευση. Απ' ό,τι θυμάμαι, αυτός ο λαός δεν έδωσε ποτέ έστω και μία ψήφο σε οποιονδήποτε Παπαδήμο. Και, πολύ περισσότερο, δεν εξουσιοδότησε ποτέ κανέναν να αποφασίσει για πάρτη του.
Είναι απολύτως σαφές ότι τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτε καλό να περιμένουν από μια κυβέρνηση της οποίας προΐσταται πρωθυπουργός-μαριονέττα. Κανονικά, το κουκλοθέατρο που πρόκειται να παιχτεί τους επόμενους μήνες θα έπρεπε να βγάλει μπόλικο γέλιο αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να γελάσουμε καθόλου...
ΥΓ: Αλήθεια, δεν είναι αστείο το ότι σύμπασα η "δημοκρατική" δύση, η οποία κάποτε κατηγορούσε τα κομμουνιστικά καθεστώτα για αυταρχισμό και στραγγαλισμό της λαϊκής βούλησης, έβγαλε το κακό σπυρί στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί η Ελλάδα να πάει σε εκλογές; Γαμώ τη δημοκρατία μου μέσα, δηλαδή!
Α) Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι ο άνθρωπος ο οποίος, σε αγαστή συνεργασία με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ανέλαβε εργολαβικά να προωθήσει την ένταξη της δραχμής στον μηχανισμό ευρωπαϊκών ισοτιμιών. Δηλαδή, ανέλαβε να μεθοδεύσει την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Σχετικά, γράψαμε στις 12 Νοεμβρίου 2010 στο κείμενο με τίτλο "Μεταπολίτευση και Οικονομία: (ι) 1997-1999":
"Νοέμβριος 1997. Ο Παπαντωνίου πάει με πλήρη μυστικότητα στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτεί την ένταξη της δραχμής στον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών και γυρίζει με άδεια χέρια. Ο Σημίτης αναθέτει την δουλειά στον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Λουκά Παπαδήμο. Ο Παπαδήμος εκμεταλλεύεται τις γνωριμίες του και κλείνει την συμφωνία, δεσμευόμενος ότι θα πείσει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές.
Είπαμε ότι όλα έγιναν με απόλυτη μυστικότητα αλλά κάποιοι έμαθαν την συμφωνία (πώς και από πού, άραγε;) κι έτριψαν τα χέρια τους. Οι κερδοσκόποι χώθηκαν μέχρι τα μπούνια στο παιχνίδι, ποντάροντας στην υποτίμηση της δραχμής. Ο Σημίτης επεδίωκε να κλείσει την ισοτιμία γύρω στις 300-320 δραχμές ανά ευρώ αλλά τα στοιχήματα έφταναν ακόμα και τις 360 δραχμές. Οι μόνοι τομείς που περίμεναν οργανωμένα και με σχέδιο τις εξελίξεις ήσαν οι τράπεζες και το εμπόριο.
Το μεγάλο μπαμ έγινε στις 15 Μαρτίου 1998, στην σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, όπου ανακοινώθηκε η ένταξη της δραχμής στον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών με τελική ισοτιμία 340,75 δραχμές ανά ευρώ. Ουσιαστικά, η δραχμή υποτιμήθηκε 15% κι αυτή ήταν και η τελευταία υποτίμησή της."
Αυτά γράψαμε τότε. Βέβαια, παραμένει αναπάντητο το ερώτημα αν ο Παπαδήμος ήταν γνώστης της "απάτης" που στήθηκε τότε, σε συνεργασία με την "Γκόλντμαν Σακς", προκειμένου να εμφανισθεί η χώρα ως πληρούσα τους όρους ένταξης στο ευρώ. Αν η απάντηση είναι θετική, προκύπτει το ερώτημα αν ήταν απλός γνώστης ή συμμέτοχος της απάτης. Και, βέβαια, εκκρεμεί ακόμη η απάντηση στο ερώτημα που διατυπώσαμε παρενθετικά στο παραπάνω κείμενο, σχετικά με το ποιοι, πότε και από πού έμαθαν την τελική συμφωνία και κερδοσκόπησαν ποντάροντας στην υποτίμηση της δραχμής.
Β) Στα τέλη του 1999, ο Παπαδήμος προέβη σε δημόσια πρόσκληση προς τις αρχές, ζητώντας την παρέμβασή τους προκειμένου να ανακοπεί η τρέλλα του χρηματιστηρίου. Στις 13 Νοεμβρίου 2010, στο κείμενο με τίτλο "Μεταπολίτευση και οικονομία: (ια) 1999-2000" γράψαμε σχετικά:
"Στα τέλη Αυγούστου, ο Θόδωρος Καρατζάς (διοικητής της Εθνικής Τράπεζας) εκπέμπει αυστηρό μήνυμα αυτοσυγκράτησης και υπενθυμίζει στο επενδυτικό κοινό το αυτονόητο: σ' αυτά τα επίπεδα τιμών επιβάλλεται πολύ μεγάλη προσοχή. Μόνο που τους έλληνες δεν θα έπρεπε να τους αποκαλούν "επενδυτές" αλλά "τζογαδόρους". Οι πάντες αγόραζαν μετοχές με μόνο σκοπό να τις πουλήσουν κάποτε (πότε, αλήθεια;) σε υψηλότερη τιμή. Πώς αλλοιώς να εξηγήσει κανείς το ότι υπήρχαν εισηγμένες εταιρείες με χρηματιστηριακή αξία 20πλάσια της λογιστικής τους;
Με συνέντευξή του, λίγες μέρες αργότερα, επανέλαβε τα ίδια και ο Λουκάς Παπαδήμος (διοικητής της τράπεζας της Ελλάδος). Ο Παπαδήμος, όμως, μίλησε ωμά: ζήτησε την παρέμβαση των αρχών, γιατί ο χρηματιστηριακός παραλογισμός απειλούσε με κατάρρευση το σύνολο της οικονομίας.
Η συνέντευξη Παπαδήμου ήταν καταλυτική και ξύπνησε τον κόσμο από τον βαθύ του ύπνο. Από την επόμενη ακριβώς ημέρα άρχισε η κατρακύλα. Όσο εύκολα είχαν ενθουσιαστεί οι έλληνες, τόσο εύκολα πανικοβλήθηκαν. Οι πάντες έτρεχαν για να μαζέψουν τα εικονικά τους κέρδη αλλά αγοραστής δεν υπήρχε πουθενά. Όλοι ήθελαν να πουλήσουν. Ο πρωτοφανής πανικός κράτησε βδομάδες. Ο Παπαδήμος έγινε αποδέκτης σκαιοτάτων ύβρεων κι από παντού ακούγονταν εκκλήσεις για επέμβαση της κυβέρνησης. Φυσικά, με την δραχμή στην ΟΝΕ, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ανακατευτεί αλλά η παραζάλη ήταν τέτοια ώστε ακόμα κι εκείνη την στιγμή υπήρξαν επενδυτές που "χώνονταν", σίγουροι ότι η πολιτεία δεν θα επέτρεπε την κατάρρευση."
Η ορθότητα των απόψεων του Παπαδήμου δεν αμφισβητείται, αλλά παραμένουν αναπάντητα σοβαρά ερωτήματα. Π.χ. γιατί ο Παπαδήμος αντέδρασε με τόση καθυστέρηση; Ή μήπως είχε αντιδράσει πολύ νωρίτερα αλλά η κυβέρνηση εκκώφευσε; Κι αν όντως η ανησυχία του για το χρηματιστήριο είχε εκδηλωθεί έγκαιρα, γιατί ενημέρωσε την κυβέρνηση με τόση μυστικότητα και άφησε τον κοσμάκη να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην καταστροφή; Αλλά κι όταν έδωσε εκείνη την περίφημη συνέντευξη, το έκανε από μόνος του ή του έδωσαν κάποιοι άλλοι το πράσινο φως;
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να καταδείξουμε ότι ο Λουκάς Παπαδήμος έχει αφήσει πολλά ερωτηματικά αναπάντητα. Συν ένα ακόμη: γιατί ένας άνθρωπος, με επιτυχημένη -σύμφωνα με τα αστικά του μέτρα- καρριέρα, δέχεται να γίνει πρωταγωνιστής σε μια "κοινοβουλευτική δικτατορία"; Γιατί δέχεται να μπει μπροστάρης σε μια προσπάθεια διάσωσης του καταρρέοντος αστικού συστήματος, η οποία παραβιάζει βάναυσα την λαϊκή βούληση; Τι στο διάβολο έχει να κερδίσει; Και μην ακούσω ότι τον έχει πιάσει κάψα για την "σωτηρία της πατρίδας", γιατί έχω ακούσει πολύ καλύτερα ανέκδοτα.
Φαίνεται ότι ο Παπαδήμος δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος της ανομίας, δηλαδή της "κοινοβουλευτικής δικτατορίας" για την οποία μίλησα πρωτύτερα. Ο λαός δεν έδωσε ποτέ εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας και δεν ζήτησε ποτέ από κανέναν Παπαδήμο να διαφεντέψει τις τύχες του. Την τελευταία φορά που κλήθηκε ο λαός στις κάλπες, έστειλε τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση (έτσι όπως τους έστειλε, τέλος πάντων) και την Νέα Δημοκρατία στην αξιωματική αντιπολίτευση. Απ' ό,τι θυμάμαι, αυτός ο λαός δεν έδωσε ποτέ έστω και μία ψήφο σε οποιονδήποτε Παπαδήμο. Και, πολύ περισσότερο, δεν εξουσιοδότησε ποτέ κανέναν να αποφασίσει για πάρτη του.
Είναι απολύτως σαφές ότι τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτε καλό να περιμένουν από μια κυβέρνηση της οποίας προΐσταται πρωθυπουργός-μαριονέττα. Κανονικά, το κουκλοθέατρο που πρόκειται να παιχτεί τους επόμενους μήνες θα έπρεπε να βγάλει μπόλικο γέλιο αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να γελάσουμε καθόλου...
ΥΓ: Αλήθεια, δεν είναι αστείο το ότι σύμπασα η "δημοκρατική" δύση, η οποία κάποτε κατηγορούσε τα κομμουνιστικά καθεστώτα για αυταρχισμό και στραγγαλισμό της λαϊκής βούλησης, έβγαλε το κακό σπυρί στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί η Ελλάδα να πάει σε εκλογές; Γαμώ τη δημοκρατία μου μέσα, δηλαδή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου