Ο Μαζοβιέτσκι ανέβηκε στο βήμα και άρχισε την ομιλία του αλλά ξαφνικά κατέρρευσε από την αγωνία και την ψυχολογική πίεση. Του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και συνήλθε. "Η κατάσταση της υγείας μου είναι ίδια με την κατάσταση της οικονομίας", προσπάθησε να αστειευτεί. Τελικά, εξαπέλυσε το "τούβλο". Θα εφαρμοζόταν το σχέδιο του Σακς, δηλαδή μια αντιγραφή της βολιβιανής συνταγής αλλά πιο επιθετική: ιδιωτικοποιήσεις των πάντων, δημιουργία χρηματιστηρίου, δημοσιονομικές περικοπές και αναπροσανατολισμός της βαρειάς βιομηχανίας προς την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών. Κι όλα αυτά με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα.
Εκείνο το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου 1989, ο καταρρακωμένος Μαζοβιέτσκι έβαζε ταφόπλακα στο όραμα που είχε διατυπώσει ο Βαλέσα, μερικά χρόνια νωρίτερα, από τα ναυπηγεία του Γκντανσκ. Οι "ιδεολόγοι" της Αλληλεγγύης επέμεναν ότι αυτή η επιλογή δεν σήμαινε απάρνηση της αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας αλλά προσαρμογή στις ανάγκες, λόγω ελλείψεως χρόνου.
Η θεωρία του Φρήντμαν βρήκε τυπική εφαρμογή στην περίπτωση της Πολωνίας. Η αστραπιαία πολιτική μεταβολή δημιούργησε οικονομική κατάρρευση κι αυτή, με την σειρά της, γέννησε φόβο. Μπροστά σ' αυτόν τον φόβο, η υπόσχεση για γρήγορη ανάκαμψη δεν ήταν δυνατόν να παραβλεφθεί. Η αποπροσανατολισμένη κοινή γνώμη έγινε άθυρμα των διαμορφωτών της και οι πολίτες, αποκομμένοι από το ιδεολογικό υπόβαθρο που τους στήριζε τόσα χρόνια, έμειναν άλαλοι και άβουλοι μπροστά σε όσα διαδραματίζονταν εις βάρος τους.
Ο Μπαλτσέροβιτς παραδέχτηκε αργότερα ότι η τακτική που ακολουθήθηκε ήταν προσχεδιασμένη για να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη. Παραδέχτηκε, επίσης, ότι στήριξε αυτή την τακτική, παρ' ότι έτσι πρόδιδε το "όραμα της Αλληλεγγύης", επειδή η Πολωνία βρισκόταν στο μέσο μιας "ασυνήθιστης πολιτικής συγκυρίας". Ακόμη, χαρακτήρισε τον αυταρχισμό, με τον οποίο επιβλήθηκε αυτή η πολιτική, ως "παράθυρο ευκαιρίας" κατά την διάρκεια του οποίου οι κανόνες της "ομαλής πολιτικής ζωής" δεν ισχύουν. Με άλλα λόγια, αυτό το "παράθυρο ευκαιρίας" απαιτούσε την αναστολή της δημοκρατίας για να πραγματοποιηθεί. (σ.σ.: τα εισαγωγικά σ' αυτή την παράγραφο αποτελούν τα ακριβή λόγια τού Μπαλτσέροβιτς)
Σύντομα, όμως, οι πολωνοί συνήλθαν από την "χειρουργική επέμβαση" και άρχισαν να αναρωτιούνται τόσο για την θεραπεία που τους επιβλήθηκε όσο και για τον γιατρό. Η θεραπεία δεν είχε επιφέρει βραχύβιες αναταράξεις αλλά μια βαθειά ύφεση: δυο χρόνια μετά την εφαρμογή της, η βιομηχανική παραγωγή είχε μειωθεί κατά...30%, ενώ στα τέλη του 1993 η ανεργία ξεπέρασε το 25% και το 59% των πολωνών βρισκόταν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η καταστροφή ήταν τέτοια ώστε ακόμη και σήμερα η Πολωνία καταγράφει τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρώπη. Ο δρόμος του Σακς δεν οδήγησε την χώρα στην σύγκλιση με την Ευρώπη αλλά στις χαώδεις ανισότητες της Χιλής.
Θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω την "επιτυχία" του Σακς σε μια φράση τού Κάρολ Μοντζελέφσκι. Ο Μοντζελέφκσι ήταν από τους αντιφρονούντες τού κομμουνιστικού καθεστώτος και έκανε οκτώμιση χρόνια φυλακή. Ιδού, λοιπόν, η άποψή του: "Δεν θα ξόδευα ούτε ένα μήνα, ούτε μια βδομάδα στην φυλακή, πόσο μάλλον οκτώμιση χρόνια, για χάρη τού καπιταλισμού".
Έπειτα από ενάμιση χρόνο "ασυνήθιστης πολιτικής συγκυρίας", οι πολωνοί άρχισαν να ξεσηκώνονται. Οι 250 απεργίες που πραγματοποιήθηκαν στην χώρα το 1990, έγιναν 6.000 το 1992! Η τρομερή πίεση των λαϊκών στρωμάτων υποχρέωσαν την κυβέρνηση να αναστείλει το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων. Οι 7.500 απεργίες του 1993 εξουθένωσαν πλήρως το καθεστώς και το 62% της πολωνικής βιομηχανίας γλίτωσε από το ξεπούλημα.
Αυτός ο ξεσηκωμός των πολωνών εργατών έσωσε, δίχως αμφιβολία, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες θα είχαν χαθεί αν ολοκληρώνονταν οι ιδιωτικοποιήσεις. Το πλέον ενδιαφέρον είναι ότι από το 1994, η οικονομία μπήκε σε ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης, χάρη κυρίως στην απόδοση των κρατικών επιχειρήσεων! Όπως σημειώνει ο οικονομολόγος Ταντέους Κοβάλικ, έτσι απεδείχθη ότι έκαναν λάθος όσοι σχεδίαζαν το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων.
Αλλά οι πολωνοί δεν έμειναν στις απεργίες. Η "δημοκρατία" τούς είχε τσακίσει κι αυτή την "δημοκρατία" χρησιμοποίησαν για να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους. Στις εκλογές τής 19ης Σεπτεμβρίου 1993, ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων (όπου συμμετείχαν και κομμουνιστές!) κέρδισε το 66% των εδρών! Νωρίτερα, η Αλληλεγγύη είχε διασπαστεί σε δυο κομμάτια. Εκείνο που κράτησε την σφραγίδα πήρε κάτω από 5% και δεν μπήκε στην βουλή. Το δεύτερο, υπό τον "σωτήρα" Μαζοβιέτσκι, πήρε μόλις 10,6%. Η λαϊκή ετυμηγορία δεν θα μπορούσε να απορρίψει τον νεοφιλελευθερισμό με ηχηρότερο τρόπο.
Σήμερα, ο Σακς εξακολουθεί να καμαρώνει για το έργο του στην Βολιβία αλλά για την Πολωνία δεν τολμάει να πει λέξη. Αλλά, αν στην Πολωνία χρησιμοποιήθηκε η "δημοκρατία" για να καταδικαστεί ο φρηντμανισμός, στην Κίνα τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Εκεί, το καθεστώς φρόντισε πρώτα να συνθλίψει την δημοκρατία. Η σφαγή στην πλατεία Τιεν-αν-μεν θα δημιουργούσε το απαραίτητο "σοκ και δέος" για να αλλάξει πορεία η χώρα προς τον καπιταλισμό...
ΥΓ: Μέσα απ' αυτά τα κείμενα, μέχρι χτες διαπιστώναμε πώς η καταγεγραμμένη Ιστορία επαναλαμβάνεται στον τόπο μας. Σήμερα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τον τρόπο να επαναληφθεί και η αντίδραση των πολωνών στις εκλογές τής 19ης Σεπτεμβρίου 1993. Στο χέρι μας είναι.
Εκείνο το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου 1989, ο καταρρακωμένος Μαζοβιέτσκι έβαζε ταφόπλακα στο όραμα που είχε διατυπώσει ο Βαλέσα, μερικά χρόνια νωρίτερα, από τα ναυπηγεία του Γκντανσκ. Οι "ιδεολόγοι" της Αλληλεγγύης επέμεναν ότι αυτή η επιλογή δεν σήμαινε απάρνηση της αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας αλλά προσαρμογή στις ανάγκες, λόγω ελλείψεως χρόνου.
Η θεωρία του Φρήντμαν βρήκε τυπική εφαρμογή στην περίπτωση της Πολωνίας. Η αστραπιαία πολιτική μεταβολή δημιούργησε οικονομική κατάρρευση κι αυτή, με την σειρά της, γέννησε φόβο. Μπροστά σ' αυτόν τον φόβο, η υπόσχεση για γρήγορη ανάκαμψη δεν ήταν δυνατόν να παραβλεφθεί. Η αποπροσανατολισμένη κοινή γνώμη έγινε άθυρμα των διαμορφωτών της και οι πολίτες, αποκομμένοι από το ιδεολογικό υπόβαθρο που τους στήριζε τόσα χρόνια, έμειναν άλαλοι και άβουλοι μπροστά σε όσα διαδραματίζονταν εις βάρος τους.
Ο Μπαλτσέροβιτς παραδέχτηκε αργότερα ότι η τακτική που ακολουθήθηκε ήταν προσχεδιασμένη για να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη. Παραδέχτηκε, επίσης, ότι στήριξε αυτή την τακτική, παρ' ότι έτσι πρόδιδε το "όραμα της Αλληλεγγύης", επειδή η Πολωνία βρισκόταν στο μέσο μιας "ασυνήθιστης πολιτικής συγκυρίας". Ακόμη, χαρακτήρισε τον αυταρχισμό, με τον οποίο επιβλήθηκε αυτή η πολιτική, ως "παράθυρο ευκαιρίας" κατά την διάρκεια του οποίου οι κανόνες της "ομαλής πολιτικής ζωής" δεν ισχύουν. Με άλλα λόγια, αυτό το "παράθυρο ευκαιρίας" απαιτούσε την αναστολή της δημοκρατίας για να πραγματοποιηθεί. (σ.σ.: τα εισαγωγικά σ' αυτή την παράγραφο αποτελούν τα ακριβή λόγια τού Μπαλτσέροβιτς)
Σύντομα, όμως, οι πολωνοί συνήλθαν από την "χειρουργική επέμβαση" και άρχισαν να αναρωτιούνται τόσο για την θεραπεία που τους επιβλήθηκε όσο και για τον γιατρό. Η θεραπεία δεν είχε επιφέρει βραχύβιες αναταράξεις αλλά μια βαθειά ύφεση: δυο χρόνια μετά την εφαρμογή της, η βιομηχανική παραγωγή είχε μειωθεί κατά...30%, ενώ στα τέλη του 1993 η ανεργία ξεπέρασε το 25% και το 59% των πολωνών βρισκόταν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η καταστροφή ήταν τέτοια ώστε ακόμη και σήμερα η Πολωνία καταγράφει τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρώπη. Ο δρόμος του Σακς δεν οδήγησε την χώρα στην σύγκλιση με την Ευρώπη αλλά στις χαώδεις ανισότητες της Χιλής.
Θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω την "επιτυχία" του Σακς σε μια φράση τού Κάρολ Μοντζελέφσκι. Ο Μοντζελέφκσι ήταν από τους αντιφρονούντες τού κομμουνιστικού καθεστώτος και έκανε οκτώμιση χρόνια φυλακή. Ιδού, λοιπόν, η άποψή του: "Δεν θα ξόδευα ούτε ένα μήνα, ούτε μια βδομάδα στην φυλακή, πόσο μάλλον οκτώμιση χρόνια, για χάρη τού καπιταλισμού".
Έπειτα από ενάμιση χρόνο "ασυνήθιστης πολιτικής συγκυρίας", οι πολωνοί άρχισαν να ξεσηκώνονται. Οι 250 απεργίες που πραγματοποιήθηκαν στην χώρα το 1990, έγιναν 6.000 το 1992! Η τρομερή πίεση των λαϊκών στρωμάτων υποχρέωσαν την κυβέρνηση να αναστείλει το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων. Οι 7.500 απεργίες του 1993 εξουθένωσαν πλήρως το καθεστώς και το 62% της πολωνικής βιομηχανίας γλίτωσε από το ξεπούλημα.
Αυτός ο ξεσηκωμός των πολωνών εργατών έσωσε, δίχως αμφιβολία, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες θα είχαν χαθεί αν ολοκληρώνονταν οι ιδιωτικοποιήσεις. Το πλέον ενδιαφέρον είναι ότι από το 1994, η οικονομία μπήκε σε ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης, χάρη κυρίως στην απόδοση των κρατικών επιχειρήσεων! Όπως σημειώνει ο οικονομολόγος Ταντέους Κοβάλικ, έτσι απεδείχθη ότι έκαναν λάθος όσοι σχεδίαζαν το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων.
Αλλά οι πολωνοί δεν έμειναν στις απεργίες. Η "δημοκρατία" τούς είχε τσακίσει κι αυτή την "δημοκρατία" χρησιμοποίησαν για να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους. Στις εκλογές τής 19ης Σεπτεμβρίου 1993, ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων (όπου συμμετείχαν και κομμουνιστές!) κέρδισε το 66% των εδρών! Νωρίτερα, η Αλληλεγγύη είχε διασπαστεί σε δυο κομμάτια. Εκείνο που κράτησε την σφραγίδα πήρε κάτω από 5% και δεν μπήκε στην βουλή. Το δεύτερο, υπό τον "σωτήρα" Μαζοβιέτσκι, πήρε μόλις 10,6%. Η λαϊκή ετυμηγορία δεν θα μπορούσε να απορρίψει τον νεοφιλελευθερισμό με ηχηρότερο τρόπο.
Σήμερα, ο Σακς εξακολουθεί να καμαρώνει για το έργο του στην Βολιβία αλλά για την Πολωνία δεν τολμάει να πει λέξη. Αλλά, αν στην Πολωνία χρησιμοποιήθηκε η "δημοκρατία" για να καταδικαστεί ο φρηντμανισμός, στην Κίνα τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Εκεί, το καθεστώς φρόντισε πρώτα να συνθλίψει την δημοκρατία. Η σφαγή στην πλατεία Τιεν-αν-μεν θα δημιουργούσε το απαραίτητο "σοκ και δέος" για να αλλάξει πορεία η χώρα προς τον καπιταλισμό...
ΥΓ: Μέσα απ' αυτά τα κείμενα, μέχρι χτες διαπιστώναμε πώς η καταγεγραμμένη Ιστορία επαναλαμβάνεται στον τόπο μας. Σήμερα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τον τρόπο να επαναληφθεί και η αντίδραση των πολωνών στις εκλογές τής 19ης Σεπτεμβρίου 1993. Στο χέρι μας είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου