Φάνηκε παράξενο σε κάποιον φίλο αυτού του ιστολογίου ότι τηρώ σιγήν ιχθύος (πλην μιας εξαιρέσεως) περί των όσων συμβαίνουν στον αραβικό κόσμο. Ο Μπεν Άλι έφυγε νύχτα από την Τυνησία (αφού πρώτα η σύζυγός του σήκωσε όλο το κρατικό χρυσάφι από την τράπεζα), ο Μουμπάρακ εξαφανίστηκε (αυτός είχε φροντίσει έγκαιρα την καβάντζα του), ο Καντάφι θέλει να πέσει ηρωικώς μαχόμενος και προς τούτο βομβαρδίζει τον λαό του, στο Μπαχρέιν και στην Υεμένη τρέμουν οι κώλοι των Χαμάντ αλ Χαλίφα και Αλί Σαλέχ αντίστοιχα... Και όμως, το "Cogito ergo sum" δεν δείχνει να συγκινείται. Ή, μήπως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι;
Κατ' αρχάς, ας σταθούμε ψύχραιμοι. Άλλωστε, σε τούτην εδώ την δικτυακή γωνιά προσπαθούμε να βάζουμε την υγιή σκέψη πάνω από το συναίσθημα και να μη παρασυρόμαστε σε αφορισμούς κι εύκολα τσιτάτα. Αν θέλουμε, λοιπόν, να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει στον αραβικό κόσμο σήμερα, πρέπει πρώτα να συγκεντρώσουμε τα δεδομένα.
Βασικό δεδομένο, λοιπόν, είναι ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν παύουν ποτέ. Στα πλαίσια αυτών των αιματηρών ανταγωνισμών (για πλούτο, πρώτες ύλες, δρόμους μεταφορών, ενέργεια κλπ) ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν ορρώδησε μπροστά σε αξίες όπως η δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συνεπώς, όταν βλέπουμε σήμερα τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ρωσία κλπ να κόπτονται υπέρ των δικαιωμάτων των επαναστατημένων λαών της βόρειας Αφρικής και υπέρ του δημοκρατικού μετασχηματισμού των χωρών τους, δικαιούμαστε να παραμένουμε κουμπωμένοι μέχρι τον λαιμό ώσπου να δοθεί κρυστάλλινη απάντηση στο ερώτημα: οι λαϊκές εξεγέρσεις οφείλονται σε ξέσπασμα λόγω καταπίεσης ή είναι υποκινούμενες από κάποια άρρητα διεθνή συμφέροντα;
Ίσως η θέση μου ακούγεται συντηρητική αλλά το πρόσφατο ιστορικό δεδομένο του Ιράκ δικαιώνει απολύτως τις επιφυλάξεις μου. Δυο πολέμους έκαναν εκεί οι αμερικανοί, προκειμένου να υλοποιήσουν την "εξαγωγή δημοκρατίας" που επιθυμούσαν. Έφαγαν τον τυραννικό δικτάτορα, αιματοκύλισαν άμαχο πληθυσμό, κομμάτιασαν την χώρα, έβαλαν δικό τους κυβερνήτη, απομύζησαν (και συνεχίζουν να απομυζούν) τον ιρακινό πλούτο, έκοψαν, έρραψαν... Αλήθεια, ποιος πιστεύει σήμερα ότι όλα αυτά έχουν καταλήξει σε όφελος του ιρακινού λαού ή ότι έχουν προαγάγει την δημοκρατία;
Το δεύτερο βασικό δεδομένο, το οποίο πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας, είναι η σχέση ισλάμ και δυτικού τύπου δημοκρατίας. Στην αραβική-ισλαμική κουλτούρα δεν υπάρχουν οι γνωστές στους δυτικούς έννοιες, όπως: κοινοβούλιο, εκλογές, γερουσία, αντιπολίτευση κλπ. Τουλάχιστον, δεν υπάρχουν με το περιεχόμενο που τους προσδίδουμε εμείς. Αντίθετα, η αραβική παράδοση και κουλτούρα καταλαβαίνει από ιμάμηδες, σεΐχηδες, μουλάδες, πασάδες, εμίρηδες κλπ. Έτσι, έστω κι αν τα παραπάνω στοιχεία έχουν αμβλυνθεί στις νέες γενιές, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι -κατά κανόνα- αμόρφωτες λαϊκές μάζες ξεσηκώθηκαν για να αποκτήσουν π.χ. δικαίωμα ψήφου ή αντιπροσωπευτικό κοινοβούλιο.
Κοντά σε όλα αυτά, πρέπει να συνυπολογίσουμε κι ένα σωρό άλλες παραμέτρους. Για παράδειγμα, τί σόι πράμα είναι αυτός ο Ελ Μπαραντέι στην Αίγυπτο; Νομπελίστας, ναι. Αλλά και πρώην Γενικός Διευθυντής της αμερικανοκρατούμενης Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Άλλωστε, μ' αυτή την ιδιότητα πήρε το Νόμπελ Ειρήνης, το 2005. Επίσης, ποιος θα μας εξηγήσει τί ακριβώς θέλουν να αλλάξουν οι κάτοικοι στην Λιβύη; Γιατί το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας βασίζεται σε 1.500 τοπικά κονγκρέσσα (στα οποία συμμετέχει κάθε λίβυος), τα οποία συνιστούν 12 μεγαλύτερα περιφερειακά κονγκρέσσα κι αυτά εκπροσωπούνται στο εθνικό κονγκρέσσο. Επειδή, λοιπόν, είναι δύσκολο να σκεφτώ δημοκρατικότερη πολιτειακή δομή, μάλλον πρέπει να πιστέψω ότι οι λίβυοι ξεσηκώθηκαν ξαφνικά επειδή βαρέθηκαν τον Καντάφι. Αλήθεια, στα πλαίσια αυτής της "βαρεμάρας" άρχισαν να καίνε την σημαία της "Τζαμαχιριγιανής δημοκρατίας" και να αναρτούν την παλιά, βασιλική σημαία του ιταλόδουλου Ίντρις;
Κι ένα τελευταίο ερώτημα: άραγε, πόσο τυχαίο είναι ότι όλο αυτό το "τσουνάμι δημοκρατίας" ξέσπασε στις μεσογειακές αφρικανικές χώρες, των οποίων οι ΑΟΖ υπόσχονται τεράστια κοιτάσματα εκμεταλλεύσιμων υδρογονανθράκων; Στην Ιστορία, πάντως, ελάχιστα πράγματα γίνονται τυχαία.
Για όλους αυτούς τους λόγους και επειδή δεν μπορώ να υποτιμήσω την νοημοσύνη μου, στο ερώτημα "τι συμβαίνει στον αραβικό κόσμο;", απαντώ λακωνικά: "δεν ξέρω". Τουλάχιστον, προς το παρόν.
Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει
- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".
[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Τελικά, όταν δεν θυμιατίζεις το ΚΚΕ και τα καλά που έχει προσφέρει και έχει ακόμη να δώσει (!), τα πας καλύτερα.
Την καλημέρα μου.
Eνδιαφερουσα προσεγγιση.Αναμενω τη συνεχεια...
Δημοσίευση σχολίου