Πολιτικοποδοσφαιρική αλλαξοκωλιά

Τα όσα έγιναν πριν, κατά την διάρκεια και μετά την λήξη του σαββατιάτικου αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός είναι γνωστά σε όσους εξακολουθούν να ασχολούνται με αυτό το ιλαροτραγικό φαινόμενο που λέγεται "ελληνικό ποδόσφαιρο". Δεν μπορώ, όμως, να αφήσω να περάσει στο ντούκου η μοναδικής εμπνεύσεως δήλωση Μαρινάκη για το ακυρωθέν γκολ του Παναθηναϊκού:

"Για το γκολ του Παναθηναϊκού που ακυρώθηκε υπάρχουν διάφορες απόψεις. Μπορεί να το δεις σαν κανονικό ή μπορεί να το δεις και σαν αντικανονικό..."

Μετά από αυτή την βαθυστόχαστη τοποθέτηση, γεννιέται εύλογα η λαϊκή απαίτηση: γρήγορα και επειγόντως, ο Μαρινάκης στην Βουλή! Τι του λείπει, δηλαδή; Καλύτεροι είναι οι πολιτικοί που πιστεύουν ότι το μνημόνιο είναι αναγκαίο αν και οδηγεί τον λαό στην εξαθλίωση ή ότι μπορεί με το μνημόνιο να καταλήξουμε σε ένα χρέος 450 δισεκατομμυρίων (που δεν θα μπορούμε με καμμία παναγία να αποπληρώσουμε ποτέ) αλλά τώρα δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο;

Έτσι είναι. Αποτελεί κανόνα χωρίς εξαίρεση για την αστική τάξη ότι η αλήθεια στην πολιτική δεν είναι ποτέ αντικειμενική. Εξαρτάται πάντοτε από ποια θέση μιλάς, από ποια σκοπιά την βλέπεις και από το κατά πόσο εξυπηρετεί τις επιδιώξεις σου. Ο Γιωργάκης, για παράδειγμα, θεώρησε "κανονικό" το να παραμυθιάζει τον ελληνικό λαό ενώ συναντιόταν στα κρυφά με τον Στρως-Καν για να κανονίσουν την έλευση του ΔΝΤ. Λίγους μήνες μετά, ήταν ο ίδιος που σφύριξε φάουλ αυτή την "κανονική" ενέργεια και καταλόγισε "πέναλτυ" εις βάρος κάθε μεροκαματιάρη, κάθε μισθοσυντήρητου και κάθε συνταξιούχου, τιμωρώντας -προφανώς- την μαλακισμένη ευπιστία όλων αυτών που κατάπιαν την καραμέλλα ότι "λεφτά υπάρχουν".

Να θυμηθούμε λίγο και τον καβγά που ξέσπασε μετά τις δηλώσεις των τροϊκανών για το ότι πρέπει να πουλήσουμε και το βρακί που φοράμε προκειμένου να ξοφλήσουμε τα χρέη μας. Η αλήθεια είναι μία και δεν αλλάζει: κυβέρνηση και τρόικα έχουν συνυπογράψει ένα κωλόχαρτο που λέει ότι ολόκληρη η Ελλάδα θα μπει στις διεθνείς "μικρές αγγελίες". Το ότι αυτή η αλήθεια αποκαλύφθηκε από τους τροϊκανούς, είναι "αντικανονική" ενέργεια. Το "κανονικό" θα ήταν να την αποκαλύψει η κυβέρνηση.

Δεν κατάλαβα. Δηλαδή, πού θα υστερούσε ως πρωθυπουργός (ή, έστω, υπουργός) ο Μαρινάκης; Δεν θα ήταν πολύ πειστικότερος από τον κάθε Ρέππα και τον κάθε Παπουτσή αν έβγαινε να μας πει ότι πονάει η ψυχή του αλλά είναι υποχρεωμένος να τηρήσει το μνημόνιο για το καλό του τόπου; Αν το καλοσκεφτείτε, η παραπάνω δήλωσή του είναι ασύλληπτης εμπνεύσεως! Για προσέξτε μια παραλλαγή:

"Για το μνημόνιο υπάρχουν διάφορες απόψεις. Μπορεί να το δεις σαν την μοναδική λύση για τον τόπο ή μπορεί να το δεις και σαν καταστροφή..."

Με μια φράση τα είπε όλα ο άνθρωπος! Έστω κι αν δεν μπορεί να μιλήσει ελληνικά (σαν τον πρωθυπουργό μας, για παράδειγμα), εκσυγχρόνισε με απλά λόγια το "ήξεις αφήξεις" της Πυθίας. Το θέμα είναι πώς το βλέπεις το πράμα. Ας πούμε, μη το βλέπεις το μνημόνιο ως κωλοδάχτυλο αλλά δες το ως...κολονοσκόπηση. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν είχε πει ο Γιωργάκης όταν συνιστούσε στους δημοσιογράφους να μη μιλάνε για λιτότητα αλλά για...απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή;

Ρε σεις, μ' αυτά και μ' αυτά, μου 'ρθε μια ιδέα. Απο τη μια, αυτοί που κυβερνούν τον τόπο, τα έχουν κάνει σκατά. Από την άλλη, αυτοί που διαγουμίζουν τις τύχες του ποδοσφαίρου, τα έχουν κάνει απόσκατα. Πόσο χειρότερα θα γίνονταν τα πράγματα αν άλλαζαν οι ρόλοι; Αν κάναμε μια αλλαξοκωλιά, βρε αδερφέ; Να πάει, ας πούμε, ο Παπανδρέου στον Παναθηναϊκό, ο Σαμαράς στον Ολυμπιακό, ο Μαρινάκης στο ΠΑΣΟΚ κι ο Βγενόπουλος στην Νέα Δημοκρατία. Έτσι κι αλλοιώς, το ποδόσφαιρο παίζεται με πολιτικούς όρους πλέον και η πολιτική έχει ποδοσφαιροποιηθεί.

Απαραίτητο υστερόγραφο, για να μη παρεξηγηθώ: χέστηκα ΚΑΙ για τον Ολυμπιακό ΚΑΙ για τον Παναθηναϊκό.