Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης

Κάθε φορά που διαβάζω οποιαδήποτε αστική εφημερίδα, αισθάνομαι την ανάγκη να μετανοήσω κλαίγοντας για τα χρήματα που επί σειρά ετών ξόδευα προκειμένου να...ενημερώνομαι. Ευτυχώς, όσο πληθαίνουν οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι το ακρωνύμιο "Μ.Μ.Ε." σημαίνει "Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης". Πώς να μη θλίβομαι στην σκέψη ότι πλήρωνα για να με κοροϊδεύουν, να με χειραγωγούν και να μου διαστρεβλώνουν την αλήθεια; Για να καταλάβετε καλύτερα πώς νοιώθω, πάρτε ένα απάνθισμα από δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών:

- "Δεν βρίσκω ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που ετσιθελικά δεν πληρώνουν επειδή θεωρούν ότι τους προσβάλλουν οι εργολάβοι και στους άλλους που έσπασαν ένα θέατρο επειδή θεώρησαν ότι προσβάλλεται ο Ολυμπιακός (...) και στις δύο περιπτώσεις έχουμε ακριβώς την ίδια μέθοδο: την αυτοδικία." (Ο Γιάννης Πρετεντέρης, από "Τα Νέα", τα βάζει όλα στο ίδιο τσουβάλι και ξεμπερδεύει!)

- "Η ΕΛ.ΑΣ. τρέμει με την ιδέα ότι θα κληθεί να διαχειρισθεί μια τεράστια κρίση, από την Κερατέα έως τον Προμαχώνα και τα γκέτο των μεταναστών. Κανείς δεν τολμά να πάρει θέση... Δυστυχώς οι μόνοι που έχουν στόχο είναι η μειοψηφία αριστεριστών, λαϊκιστών και βεβαίως και απελπισμένων που θέλει να βάλει φωτιά στον τόπο είτε με τη μορφή της ανυπακοής είτε με την αναρχία και τη βία... Η μεγάλη πλειοψηφία μιας σκληρά εργαζόμενης, δημιουργικής μεσαίας τάξης θέλει νόμο και τάξη... Το κακό είναι ότι αυτή η πλειοψηφία σπάνια κατεβαίνει στους δρόμους ή φωνάζει δυνατά." (Ο Αλέξης Παπαχελάς, στην "Καθημερινή", μάλλον νοσταλγεί τα χρόνια της δικτατορίας, όπου επικρατούσε "νόμος και τάξη"!)

- "Υπάρχει μια μεγάλη κακή παράδοση ανοχής στις καταλήψεις δημοσίων χώρων και κτιρίων, είτε πρόκειται για υπουργεία, είτε για γραφεία υπουργών, πανεπιστήμια, σχολεία, εθνικούς δρόμους, μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους κ.λπ. Και το "δεν πληρώνω" έχει πίσω του... παράδοση. Δεν αφορούσε βέβαια τα "διόδια" και τα "εισιτήρια των ΜΜΜ", αλλά λ.χ. τις ασφαλιστικές εισφορές, τις φορολογικές υποχρεώσεις κ.ο.κ. Το ότι όλα αυτά συνιστούν μια στρέβλωση της Δημοκρατίας μας είναι αδιαμφισβήτητο." (Ο Παναγιώτης Παναγιώτου, στο "΄Εθνος", δεν καταλαβαίνει ότι η "δημοκρατία ΤΟΥΣ" δεν είναι "δημοκρατία ΜΑΣ"!)

- "Οι επιδρομές στα θέατρα είναι πλέον μέρος των επαναστατικών παραδόσεων αυτού του λαού, όπως είναι οι καταλήψεις, η τζάμπα ανυπακοή και άλλα τερπνά αριστερά χάπενιγνκ (...) Πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Αν η παρανομία για "ιερούς" σκοπούς δεν σταματήσει, τότε η παρανομία θα γίνει ο κανόνας και θα είναι πάντα και παντού μόνο για "ανίερους" σκοπούς." (Ο Πάσχος Μανδραβέλης παραληρεί στην "Καθημερινή", εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι πουθενά στον κόσμο η μαλακία δεν πληρώνει πρόστιμο!)

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι τα παραπάνω απηχούν αποκλειστικά την γνώμη όποιου υπογράφει το κάθε κείμενο. Δεν θα είχα αντίρρηση να συμφωνήσω, αν σε άλλες σελίδες αυτών των εφημερίδων διάβαζα κάποια αντίθετη άποψη. Αλλά, ρε γαμώτο, φαίνεται πως όλοι οι συντάκτες κάθε φυλλάδας έχουν ταυτόσημες απόψεις! Και για να μην υπάρχει καμμιά αμφιβολία, ας δούμε και μερικά αποσπάσματα από τα κύρια άρθρα μερικών εφημερίδων, αφού πάντοτε το κύριο άρθρο απηχεί την άποψη της εφημερίδας. Τώρα, αν σας φαίνεται ότι αυτή η άποψη ταιριάζει γάντι στην άποψη της κυβέρνησης, τι να πω εγώ;

- "Η πραγματική λύση βρίσκεται στην "εσωτερική" υποτίμηση, δηλαδή τη μείωση του κόστους παραγωγής και λειτουργίας στο σύνολο της οικονομίας (...) Η δυσκολία βρίσκεται στη μεθόδευση (...) μείωση των υποχρεωτικών επιβαρύνσεων στο κόστος εργασίας, κυρίως των ασφαλιστικών εισφορών και της φορολόγησης του εισοδήματος εργασίας (...) μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα (...) μια γιγάντια ιδιωτικοποίηση (...) το κράτος οφείλει να καταργήσει όλα τα εμπόδια στην ελεύθερη διαπραγμάτευση (...) εσωτερική υποτίμηση χωρίς καμία ζημιά δεν έχει εφευρεθεί (...) η οικονομία χρειάζεται θάρρος, αποφασιστικότητα και, βεβαίως, εσωτερική υποτίμηση!" ("Καθημερινή")

- "Η άρνηση πληρωμής των διοδίων, η μη ακύρωση εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες (...) έχουν το αυτό αποτέλεσμα. Και το ερώτημα που τίθεται είναι αν αντέχει η συντεταγμένη Πολιτεία τέτοιες εκδηλώσεις αμφισβήτησης." ("Το Βήμα")

- "Σε ορισμένες χώρες, όχι πολύ μακρινές μας, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις γίνονται με εθνική συνεννόηση. Συνέβη στην Πορτογαλία. Επαναλήφθηκε στην Ισπανία όπου κυβέρνηση και συνδικάτα κατέληξαν σε επώδυνες μεταρρυθμίσεις, όπως την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Πρόκειται για παραδείγματα ωριμότητας που δείχνουν πως όταν μια χώρα έχει σοβαρή και υπεύθυνη ηγεσία, σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να λύνει τα πιο δύσκολα προβλήματα. Στην Ελλάδα δυστυχώς η μεν αντιπολίτευση είναι παγίως ταυτόσημη με τον λαϊκισμό, ο δε συνδικαλισμός σπανίως προστατεύει πραγματικά θέσεις εργασίας και τους αδύναμους της κοινωνίας μας. Ας ελπίσουμε ότι πριν η χώρα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση και την ανομία, θα καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας." (Πάλι στην "Καθημερινή")

- "Το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα του εργαζομένου να απεργεί έχει μετατραπεί, δυστυχώς, και αυτό σε ένα ιδιότυπο ταμπού (...) Κάποιοι συνήθισαν στο καθεστώς του μη ελέγχου και της ατιμωρησίας, της κερδοσκοπίας και της διαφθοράς. Φαινόμενα που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία (...) Από την άλλη, ευνοημένοι των κοινοτικών επιδοτήσεων, ετοιμάζονται να κλείσουν πάλι τις εθνικές οδούς ασκούμενοι στην ετήσια επαναστατική τους γυμναστική (...) Οι τυφλές απεργιακές κινητοποιήσεις με μαξιμαλιστικούς στόχους, με αιτήματα μιας άλλης εποχής δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία." ("Ημερησία")

Δεν θα σχολιάσω τίποτε από τα παραπάνω επειδή δεν θέλω να υποτιμήσω την πνευματική ικανότητα του αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Είναι σαφές ότι η αστική "ενημέρωση" έχει μετατραπεί σε "εξαπάτηση", με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως "χειραγώγηση", η οποία να λειτουργήσει ως "εξυπηρέτηση" των αφεντικών, όποια κι αν είναι αυτά (ιδιοκτήτες ΜΜΕ, κυβέρνηση, κεφάλαιο κλπ). Θέλω μόνο να σημειώσω ότι το κακό δεν περιορίζεται στις εφημερίδες, αφού οι συντάκτες των παραπάνω κειμένων "κοσμούν" κάθε βράδυ τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και επαναλαμβάνουν προφορικώς όσα διατυπώνουν γραπτώς.

Υστερόγραφο:  Αν μου άρεσε το φτηνό λαϊκίστικο ύφος, θα συμπλήρωνα ένα τσιτάτο του στυλ "να μη ξαναπληρώσουμε δεκάρα για αστική εφημερίδα", αλλά τέτοια τσιτάτα δεν μου πάνε.