Νοσοκομεία Α.Ε.

Μιας κι ασχοληθήκαμε με το φάρμακο, ας πούμε και δυο λόγια για την κατάσταση στα νοσοκομεία. Όχι για τα χάλια τους (αυτά τα ξέρουμε όλοι) αλλά για την κυβερνητική πρόταση περί ολοήμερης λειτουργίας τους, με πρόσχημα την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη. Στο πρώτο άκουσμα, η δυνατότητα να εξυπηρετείται ο πολίτης στα νοσοκομεία της χώρας σε 24ωρη βάση (όπως στα βενζινάδικα) δεν ακούγεται άσχημη. Άλλωστε, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο "στολίστηκε" με τόσο ωραία λόγια η πρόταση: για να ηχεί ευχάριστα στ' αφτιά. Εμείς, όμως, ας αφήσουμε τις φιοριτούρες κι ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και λογικά την κατάσταση.

Έχουμε ήδη ένα δεδομένο: την απογευματινή λειτουργία των νοσοκομείων. Το φαινόμενο, δηλαδή, της μετατροπής (με βασικό εργαλείο την πολύωρη αναμονή) των πρωινών ασθενών που προσέρχονται στα -δωρεάν- εξωτερικά ιατρεία, σε πελάτες των ιδιωτικών απογευματινών. Το κατοστάρικο που παίρνει ο γιατρός το απόγευμα, θα ήταν φακελάκι αν το έπαιρνε το πρωί. Αν, λοιπόν, με την μέθοδο των απογευματινών ιατρείων νομιμοποιείται -κατά κάποιον τρόπο- το φακελάκι, γιατί θα πρέπει να είναι διαφορετικά τα πράγματα στα ολοήμερα;

Με την ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων επιχειρείται να βρεθεί λύση σε ένα βασικό πρόβλημα των απογευματινών ιατρείων: στην πρόσβαση σε διαγνωστικές (τομογράφοι κλπ) και επεμβατικές (χειρουργεία κλπ) πράξεις. Μέχρι τώρα, τα απογευματινά ιατρεία είχαν πρόσβαση μόνο σε απλές πράξεις (ακτινογραφίες κλπ). Με την ολοήμερη λειτουργία, όμως, θα έχουν στην διάθεσή τους όλες τις υπηρεσίες του νοσοκομείου. Πάμε, δηλαδή, σε αύξηση του "τζίρου" του νοσοκομείου με την προσέλκυση νέων ασθενών που θα πληρώνουν από την τσέπη τους.

"Όχι από την τσέπη τους!" λέει η κυβέρνηση, διευκρινίζοντας ότι οι παρεχόμενες υπηρεσίες θα καλύπτονται τόσο από τα ασφαλιστικά ταμεία όσο και από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες θα μπορούν να συμβληθούν με τα νοσοκομεία. Κι όσον αφορά τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, μιλάμε για παραλογισμό: με τα χάλια των νοσοκομείων, ποιος θα επιλέξει τα κρατικά νοσοκομεία για την περίθαλψή του, από την στιγμή που με τα λεφτά του δικαιούται να επιλέξει κάποια μεγάλη ιδιωτική κλινική; Όμως, όσον αφορά τα ασφαλιστικά ταμεία, μιλάμε για ωμή παραπλάνηση: ποια ασφαλιστικά ταμεία θα καλύψουν το αυξημένο κόστος της ολοήμερης λειτουργίας; Αυτά που περικόπτουν συνεχώς τις παρεχόμενες υπηρεσίες ή αυτά που έχουν απαγορεύσει ως και την συνταγογράφηση εκατοντάδων φαρμάκων ευρείας κατανάλωσης (αντιβηχικά, παυσίπονα κλπ) λόγω οικονομικής αδυναμίας;

Δεν πρέπει, επίσης, να μας διαφεύγει ότι το ποιες παροχές θα καλύπτει το ταμείο, θα εξαρτάται από τις εισφορές του εργαζομένου, από την πορεία του δημοσιονομικού χρέους της χώρας, από την οικονομική κατάσταση των ταμείων κλπ. Δυστυχώς, οι κυβερνητικές επιλογές μάς υποχρεώνουν να υποψιαζόμαστε ότι θα καλύπτονται μόνο οι στοιχειώδεις παροχές. Ίσα-ίσα, δηλαδή, για να μη κυκλοφορεί η εξαθλίωση στους δρόμους. Έτσι, η πρόσβαση στο καινούργιο ολοήμερο νοσοκομείο θα είναι ανοιχτή σε όσους θα έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν από την τσέπη τους. Οι υπόλοιποι (άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, ανασφάλιστοι, μετανάστες, χαμηλοσυνταξιούχοι κλπ) θα συνεχίσουν να βολεύονται στα εξωτερικά ιατρεία, αρκεί να διαθέτουν απύθμενα αποθέματα υπομονής.

Σύμφωνα με το κυβερνητικό πλάνο, από τα έσοδα της ολοήμερης λειτουργίας των νοσοκομείων θα χρηματοδοτούνται τα λειτουργικά έξοδα, οι προμήθειες εξοπλισμού, οι αμοιβές του προσωπικού κλπ. Με άλλα λόγια, το κράτος κάνει μια προσπάθεια να αποσείσει την ευθύνη του για την δημόσια υγεία, βάζοντας τα νοσοκομεία στο ντρόκολο της ελεύθερης αγοράς, λες και πρόκειται για ιδιωτικές επιχειρήσεις που διέπονται από την αρχή "βρες πελάτες για να ζήσεις". Το τι σημαίνει η εφαρμογή αυτής της ιδέας το βλέπουμε σε όσες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ήδη εφαρμοστεί. Στην Γαλλία, για παράδειγμα, από το 2007 κλείνουν όσες μαιευτικές κλινικές δημόσιων νοσοκομείων πραγματοποιούν λιγότερους από 300 τοκετούς ετησίως ή όσες χειρουργικές κλινικές δεν ξεπερνούν τις 1500 επεμβάσεις τον χρόνο.

Έχω συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία για να γράψω τόσα κι άλλα τόσα. Θα σταματήσω, όμως, εδώ, προσθέτοντας μια ακόμα "άσκηση - τροφή για σκέψη":

Αν οι σκέψεις που διατυπώθηκαν παραπάνω είναι σωστές, τότε βρισκόμαστε ενώπιον μιας προσπάθειας για μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε επιχειρήσεις. Όμως, για να είναι μια επιχείρηση κερδοφόρα και ανταγωνιστική, οφείλει να συμπιέσει το κόστος εργασίας, προσφεύγοντας σε φτηνό και "ευέλικτο" εργατικό δυναμικό. Μήπως, λοιπόν, αυτές οι επιλογές οδηγούν αναπόφευκτα στην ποσοτική και ποιοτική συρρίκνωση του προσωπικού των νοσοκομείων; Κι αν ναι, ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;