Σιούφας, Σπράος, Γιαννίτσης, Ρέππας, Πετραλιά, Λοβέρδος... Τόσοι "σωτήρες" έχουν εμφανιστεί αλλά αυτό το αναθεματισμένο το ασφαλιστικό δεν θέλει με τίποτε να λυθεί! Τι διάβολο συμβαίνει, επιτέλους;
Ομολογώ ότι θλίβομαι κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται είτε στο ασφαλιστικό είτε στο εργασιακό. Θλίβομαι γιατί αναλογίζομαι πως αρκεί ένα κωλονομοσχέδιο (ενίοτε και προεδρικό διάταγμα αλλά ακόμη-ακόμη και μια απλή υπουργική απόφαση) για να δείξουν οι προύχοντες του τόπου πόσο γράφουν στα παπάρια τους δεκαετίες και δεκαετίες αγώνων και θυσιών του απλού λαού.
Κι ενώ μας γράφουν εκεί που προαναφέραμε, μας δουλεύουν κι από πάνω. Με ακοίμητο σύμμαχο τους αργυρώνητους κονδυλοφόρους των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, προσπαθούν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για το καλό μας... Ήμαρτον, ρε σεις! Και δαρμένος και μαλάκας; Δεν το αντέχω!
Σιούφας, Σπράος, Γιαννίτσης, Ρέππας, Πετραλιά, Λοβέρδος... Ολόκληρος συρφετός από κάλφες που πάνε να γίνουν μάστορες στην πλάτη την δική μας. Για το καλό μας, βέβαια! Γιατί εμείς οι ρεμπεσκέδες φταίμε που ο διάολος πήρε και σήκωσε τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Εμείς τα κάναμε σκατά κι αυτοί θυσιάζονται για να μας σώσουν. Αυτό είναι το πρώτο βασικό σημείο συμφωνίας όλων τους, πασόκων και νεοδημοκρατών.
Το δεύτερο σημείο συμφωνίας τους είναι η...ενδεδειγμένη λύση του προβλήματος: αφού ο λαός τα έκανε σκατά, ο λαός πρέπει και να πληρώσει. Σωστόν και δίκαιον! Κι έτσι, καλείται ο υπαίτιος, δόλιος λαός να υποστεί τις νόμιμες κυρώσεις: μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, περιστολή της περίθαλψης κλπ
Το χάπι, όμως, είναι πικρό και πρέπει να το γλυκάνουν με μια πρέζα "δημοκρατίας". Εδώ είναι που πιάνουν δουλειά τα Μ.Μ.Ε. Το έργο τους είναι απλό: κατασκευάζουν μερικά τραβηγμένα παραδείγματα και υπερτονίζουν μερικές δευτερεύουσες στρεβλώσεις ώστε να πείσουν το πόπολο ότι το υπάρχον σύστημα είναι άδικο. Έτσι, στρώνουν τον δρόμο στην "δημοκρατική" εξουσία ώστε να παρέμβει για να εξαλείψει τις αδικίες. Μόνο που όλες οι παρεμβάσεις γίνονται με εξίσωση προς τα κάτω. Αν κάποιος κλάδος κατάφερε με τους αγώνες του να πετύχει κάτι παραπάνω, το δίκαιο είναι να επεκταθεί το κατακτημένο δικαίωμα και στους άλλους εργαζόμενους, όχι να καταργηθεί κι απ' αυτούς που το κατέκτησαν. Σαφώς και είναι άδικο ο ένας να παίρνει 350 ευρώ σύνταξη κι ο άλλος 800 αλλά δικαιοσύνη σημαίνει να ανεβεί ο πρώτος στα 800 κι όχι να κατεβεί ο δεύτερος στα 350. Στο κάτω-κάτω, αν η εξουσία θεωρεί ότι με την προς τα κάτω εξίσωση αποδίδει δικαιοσύνη, ας καταργήσει τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και τις ιδιωτικές κλινικές. Αφού εξισωνόμαστε όλοι προς τα κάτω ως προς τις συντάξεις, ας εξισωθούμε προς τα κάτω και στην εκπαίδευση και στην περίθαλψη.
Ας δούμε τώρα μια άλλη χοντροπαπαριά που έχει γίνει καραμέλλα από όλους τους ανεγκέφαλους "εγκεφάλους". Το σύστημα -λένε- για να είναι βιώσιμο πρέπει να έχει αναλογία ασφαλισμένων προς εργαζομένους 1 προς 4, ενώ σήμερα η αναλογία είναι μόλις 1 προς 1,7 με τάση για ακόμα χαμηλότερα και, συνεπώς, πρέπει να πάρουμε δραστικά μέτρα γιατί αλλιώς το σύστημα θα καταρρεύσει.
Είπαμε, ρε σεις, μπορεί να είμαι δαρμένος αλλά δεν είμαι μαλάκας. Ποια σοβαρή αναλογιστική μελέτη έβγαλε αυτά τα συμπεράσματα; Συγγνώμη που ρωτάω αλλά αυτό το "1 προς 4" είναι το πόρισμα αναλογιστικής μελέτης που συντάχθηκε την εποχή του Παπάγου (εδώ κι 60 περίπου χρόνια!) κι ήταν βασισμένη στα δεδομένα εκείνης της εποχής. Αν ξεστραβωνόσαστε να κοιτάξετε τα δεδομένα πριν πείτε την μπαρούφα σας, θα βλέπατε ότι τότε οι εισφορές του ΙΚΑ ανέρχονταν στο 12,5% ενώ σήμερα ξεπερνούν το 44% (και το 50% στα βαρέα). Με αυτό το δεδομένο, η σημερινή αναλογία 1/1,7(αν θέλουμε την πιστεύουμε κι αυτή) είναι καλύτερη από το 1/4 του 1953.
Ανοίγω παρένθεση με τριπλή ηλίθια ερώτηση εμού του αγραμμάτου προς εγγραμμάτους δημοσιογράφους: αν οι εργαζόμενοι πλήρωναν κάθε μήνα το 44,06% του μισθού τους σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία (α) θα έπεφτε ποτέ έξω αυτή η εταιρεία; (β) σε περίπτωση ασθένειας, θα νοσηλεύονταν σε τετράκλινο δωμάτιο κρατικού νοσοκομείου ή σε σουίτα του Χέρφηλντ; (γ) μετά από 30 χρόνια δουλειάς και εισφορών, πόση σύνταξη θα εξασφάλιζαν;
Κλείνω την παρένθεση, αλλά θα συνεχίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου