¨Τα μεγάλα ρεπορτάζ¨

Σήμερα θα κάνω ένα διάλειμμα από τις "μεγάλες" και "σοβαρές" σκέψεις και αναλύσεις που μονοπώλησαν τούτο το ιστολόγιο κατά τις τελευταίες μέρες. Σήμερα λέω να αναδημοσιεύσω ένα κομμάτι από το εξαιρετικό βιβλίο του Τζων Κάρεϋ (John Carey), "Τα μεγάλα ρεπορτάζ" (σε μετάφραση του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου, από τις εκδόσεις "Νάρκισσος", 2002). Χτες το βράδυ, χρειάστηκε να ξανακατεβάσω από την βιβλιοθήκη μου αυτό το παλιό βιβλίο, για να ξαναδώ κάποιο από τα ρεπορτάζ που περιλαμβάνει. Έτσι, ξεφυλλίζοντάς το, ξαναβρέθηκα μπροστά στο παρακάτω σύντομο κομμάτι τού Κίνγκσλεϋ Μάρτιν (Kingsley Martin). Γράφτηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1950 και περιέχει δυο-τρεις υπέροχες εικόνες τις οποίες θα 'θελα να μοιραστώ με τους αναγνώστες αυτών των σημειωμάτων:

Την προηγούμενη Κυριακή το απόγευμα, δυο μικρά εφτάχρονα παιδιά, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, αποφάσισαν, πολύ λογικά, να κάνουν μπάνιο στα συντριβάνια της Πλατείας Τραφάλγκαρ. Ευτυχισμένα και χωρίς αναστολές, γδύθηκαν κοντά σ' ένα παγκάκι πιασμένο από τρεις ενήλικες, που το βλέμμα τους έλεγε: "Δεν έοχυμε καμμιά σχέση μαζί τους". Μόλις γδύθηκαν, τα παιδιά έτρεξαν χαρούμενα στα συντριβάνια, χώθηκαν κάτω από τους πίδακες του νερού με κραυγές χαράς και κάθησαν στην άκρη της δεξαμενής με τα πόδια τους να κρέμονται στο νερό. Ύστερα, εξακολουθώντας να γελάνε, έτρεξαν στο παγκάκι, σκουπίστηκαν με τα εσύρρουχά τους και μετά ξαναχώθηκαν στο νερό.

Το διασκέδαζαν με την ψυχή τους -το ίδιο και οι περαστικοί- όταν εμφανίστηκε ο Νόμος. Ήταν ένας χαμογελαστός νεαρός αστυνομικός, που έκανε τον γύρο της πλατείας και κατευθύνθηκε προς τα παιδιά. Ένας φίλος, που ήταν εκεί κοντά, δεν άκουσε τι είπε ο αστυνομικός, αλλά είδε ότι βοήθησε το αγόρι να σφίξει τις τιράντες του και μετά κούμπωσε το φόρεμα του κοριτσιού. "Θα έχει παιδιά, υποθέτω", είπε ένας περαστικός. Τα παιδιά απομακρύνθηκαν, μάλλον απογοητευμένα, προς τον κεντρικό δρόμο. Γυρίζοντας απότομα, είδαν τον αστυνομικό να τα ακολουθεί. Αντί να το βάλουν στα πόδια, ξαναπήγαν κοντά του κι εκείνος, πιάνοντάς τα από τα χέρια, τα οδήγησε με ασφάλεια στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει περισσότερο εύγλωττη συνηγορία υπέρ της ανάγκης κατασκευής μιας υπαίθριας παιδικής πισίνας, ούτε θα μπορούσε να τρομάξει ποτέ κάποιος αυτά τα παιδιά με την γνωστή απειλή "θα φωνάξω τον αστυνόμο".

Όχι, δεν ήταν αυτό το κομμάτι που έψαχνα. Εκείνο που με έκανε να ξανανοίξω αυτό το βιβλίο, ήταν ένα θαυμάσιο κομμάτι για κάποιον έξυπνο ταύρο ο οποίος τσάκιζε τους ταυρομάχους που προσπαθούσαν να τον σκοτώσουν μέσα στην αρένα. Όμως, μου φάνηκε ότι θα ήταν καλύτερο να αναδημοσιεύσω τις υπέροχες εικόνες του Μάρτιν. Έτσι, μπορώ να σας προκαλέσω να σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν δυο τσιγγανόπουλα αποφάσιζαν σήμερα να κάνουν μπάνιο στα συντριβάνια της κεντρικής πλατείας της πόλης μας και τα έπαιρνε χαμπάρι κάποιος αστυνομικός...

Το βιβλίο του Κάρεϋ συγκεντρώνει τις διηγήσεις των αυτοπτών μαρτύρων του από απομνημονεύματα, ταξιδιωτικά βιβλία και εφημερίδες. Είναι η ιστορία χωρίς κανέναν εξωραϊσμό. Περιλαμβάνει μαρτυρίες για γεγονότα που συνέβησαν τον 20ό αιώνα (1901-1987), ωστόσο διατηρεί την αυτονομία του και μπορεί να διαβαστεί και ως η ανεπίσημη ιστορία του 20ού αιώνα. Συναρπαστικές περιγραφές γεγονότων των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, η πρώτη πτήση πάνω από τη Μάγχη, η Μάτα Χάρι που φοράει τις διχτυωτές της κάλτσες το πρωί της εκτέλεσής της, ο ευφυής ταύρος που προαναφέραμε κ.λ.π.