Ας ρίξουμε σήμερα μια πιο διεξοδική ματιά σε όσα αναφέρθηκαν στο χτεσινό σημείωμα. Γυρίζουμε πίσω τον χρόνο, λοιπόν, ανατρέχοντας στην "Wall Street Journal" της 4ης Δεκεμβρίου 2001.
Πρόεδρος της Αργεντινής είναι ο Ντε Λα Ρούα και υπουργός οικονομικών ο Ντομίνγκο Καβάγιο (Domingo Felipe "Mingo" Cavallo). Μπορεί το όνομα να μη λέει τίποτε στους περισσότερους, αλλά είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο Καβάγιο είχε διατελέσει διοικητής της Τράπεζας της Αργεντινής επί χούντας Βιντέλα και είχε βάλει κι αυτός το χεράκι του στην υπερχρέωση της χώρας και στην υποταγή της στα ξένα μεγάλα συμφέροντα. Επίσης, σ' αυτόν ανήκει η "φαεινή" ιδέα σύνδεσης δολλαρίου-πέσο με ισοτιμία "1 προς 1" το 1991, επί Μένεμ.
Η ισοτιμία που θέσπισε ο Καβάγιο έχει στην πράξη καταρρεύσει από το 1999. Το ένα πέσο ισούται θεωρητικώς με ένα δολλάριο αλλά με τίποτε δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η οικονομία της Αργεντινής ισούται με την οικονομία των ΗΠΑ. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι αμερικανοί -και όχι μόνο- επενδυτές εκμεταλλεύονται το "1 προς 1" και μετατρέπουν και το τελευταίο τους πέσο σε δολλάρια, στεγνώνοντας τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας. Ο Καβάγιο ψάχνει για δανεικά στην διεθνή αγορά αλλά κανείς δεν του πουλάει δολλάρια για λιγότερο από 1,07 πέσο. Η κερδοσκοπία θριαμβεύει: οι αγορές αγοράζουν τη μια μέρα δολλάρια με "1 προς 1" και την άλλη μέρα τα πουλούν στον Καβάγιο με 7%+ κέρδος! Τα ταμεία στεγνώνουν.
Ο Καβάγιο ψάχνει απεγνωσμένα ρευστό. Δίνει εντολή για κατάσχεση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και, ταυτόχρονα, απαγορεύει στους μικροκαταθέτες να κάνουν αναλήψεις πάνω από το 50% των καταθέσεών τους. Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 20% και υπολογίζεται ότι 2.000 άνθρωποι την ημέρα περνούν το όριο της φτώχιας με μηδαμινές ελπίδες να επανακάμψουν.
Και όμως! Η ιδέα που είχε ο Καβάγιο το 1991 εφαρμόστηκε με την σύμφωνη γνώμη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου!! Οι "μεγάλοι οικονομικοί εγκέφαλοι" είδαν το δέντρο αλλά έχασαν το δάσος. Η σταθερή ισοτιμία συγκράτησε τον πληθωρισμό και ενίσχυσε την ανάπτυξη, η οποία έφτασε και το εντυπωσιακό 6%. Δυστυχώς, όμως, κανένας "εγκέφαλος" δεν πήρε χαμπάρι ότι το πέσο δεν μπορούσε να ακολουθήσει την ταχεία ανατίμηση του δολλαρίου, γεγονός που κατέστρεψε το εξαγωγικό εμπόριο της χώρας.
Το 2003 ξεκίνησε μια έρευνα για τον ρόλο του Δ.Ν.Τ. στην κρίση της Αργεντινής. Ένα χρόνο αργότερα, με την ολοκλήρωση της έρευνας, οι ιθύνοντες του Ταμείου παραδέχτηκαν μια σειρά λανθασμένων χειρισμών από τα στελέχη του. Αλλά, το γενικό συμπέρασμα ήταν ότι η βασική ευθύνη της κατάρρευσης βάραινε την κυβέρνηση της χώρας η οποία κήρυξε παύση πληρωμών "χωρίς την έγκριση του Ταμείου"(!) Η έρευνα κατέληγε και σε ορισμένα συμπεράσματα, μεταξύ των οποίων και τα εξής:
(α) αν και η επιλογή του καθεστώτος συναλλαγματικής πολιτικής είναι επιλογή της κάθε χώρας, τα στελέχη του Ταμείου πρέπει να διασφαλίζουν ότι αυτό είναι συνεπές με τις άλλες πολιτικές που ακολουθεί η χώρα και τους περιορισμούς που αντιμετωπίζει,
(β) το ΔΝΤ δεν πρέπει να κάνει εκπτώσεις στα μέτρα και στην πολιτική που θεωρεί απαραίτητα για την αντιμετώπιση της κρίσης, ακόμη κι αν οι Αρχές της χώρας επικαλούνται το δικαίωμα, ως οι υπεύθυνες κυβερνήσεις, να διατυπώνουν τις δικές τους θέσεις,
(γ) η βελτίωση των μακροοικονομικών δεικτών, ακόμη και για μακρά χρονική περίοδο, μπορεί να συγκαλύπτει αδυναμίες που γίνονται αξεπέραστα εμπόδια σε περίπτωση εξωτερικών σοκ και ύφεσης,
(δ) αν οι αδυναμίες οφείλονται στο πολιτικό σύστημα, το Ταμείο δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα,
(ε) η καθυστέρηση στη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης μπορεί να αυξήσει πολύ το κόστος της σε όρους ανεργίας, μείωσης του ΑΕΠ, φυγής κεφαλαίων και διάβρωσης του ενεργητικού των τραπεζών.
Η απάντηση του Κίρσνερ ήταν κόλαφος: με διπλωματικό τρόπο, διαολόστειλε το Ταμείο! Η επίσημη ανακοίνωσή του ήταν ότι η αυτοκριτική του ΔΝΤ ήταν πολύ "λίγη" και πολύ καθυστερημένη.
Η συνέχεια είναι -σε γενικές γραμμές- γνωστή από το χτεσινό μας σημείωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου