Μένουμε ή φεύγουμε;

Λέγεται -και, ενδεχομένως, σωστά- ότι η περίοδος της "μεταπολίτευσης" τελείωσε και, μαζί μ' αυτήν, τελείωσε και το κλασσικό δίπολο "δεξιά-αριστερά", το οποίο σημάδεψε την χώρα για 90 τόσα χρόνια, κυρίως δε από την περίοδο του εμφυλίου ίσαμε τις μέρες μας. Τώρα πλέον διανύουμε τις απαρχές τής μετα-μεταπολιτευκής περιόδου (αυτήν την οποία αποκαλεί ο Λαζόπουλος με τον αδόκιμο νεολογισμό "νεοπολίτευση", ο οποίος είναι βλακωδέστατος και εύχομαι να μην επικρατήσει), μιας περιόδου που ξεκίνησε άσχημα καθώς δημιούργησε ένα καινούργιο δίπολο: μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Το καινούργιο δίπολο, όμως, είναι υπερβολικά θολό, ιδιαίτερα όσον αφορά τον αντιμνημονιακό του πόλο. Υπάρχουν στιγμές που μου δημιουργείται η εντύπωση πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις τής χώρας συνωστίζονται σ' αυτόν τον πόλο, είτε στο κέντρο του είτε στις υπώρειές του. Και καλά το ΚΚΕ, το οποίο έχει την πλέον σαφή και κρυστάλλινη τοποθέτηση, όπου δεν χωρούν περερμηνείες ή παρεξηγήσεις. Και καλά η Χρυσή Αυγή, για την οποία χέστηκαν περί της αντιμνημονιακής της θέσης τόσο εκείνοι που την σιχαίνονται όσο κι εκείνοι που την συμπαθούν. Με τους υπόλοιπους τί γίνεται;

ΝουΔου και ΠαΣοΚ ανήκουν στην ομάδα "μένουμε και βλέπουμε". Μένουμε διότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να φύγουμε (αφού εμείς και το ψηφίσαμε και δεσμευθήκαμε με τις υπογραφές των αρχηγών μας ότι θα το τηρήσουμε, πώς να μιλήσουμε τώρα εναντίον του;) αλλά επειδή και εξ αιτίας και λόγω του ότι ενδεχομένως και πιθανόν και ίσως κάπου να κάναμε και καμμιά μαλακιούλα, θα το ξανακουβεντιάσουμε το θέμα να δούμε αν και μήπως μπορούμε να νοστιμέψουμε λίγο την συνταγή... Παπάρια μάντολες, δηλαδή...

Καμμένοι Έλληνες και ΔημΑρ συγκροτούν την ομάδα "μένουμε φεύγοντας". Δεν γουστάρουμε μνημόνιο ούτε με σφαίρες αλλά δεν θέλουμε να φύγουμε από το ευρωενωσιακό μαγαζί γιατί μας αρέσει. Εδώ είναι που μπερδεύομαι: πώς γίνεται να μ' αρέσει ένα μαγαζί όταν δεν μ' αρέσει το προϊόν που πουλάει; Το λογικό είναι να σηκωθώ να φύγω, όχι να προσπαθώ να πείσω την διεύθυνση του μαγαζιού να φτιάξει φασόν στα μέτρα μου. Δεν γίνεται να μπω στην γκαλλερύ Μοιραράκη και να έχω απαίτηση να φτιάξουν για πάρτη μου μια κουρελού για μπροστά στο τζάκι ή να πάω στο Βυζαντινό τού Χίλτον με τσαμπουκά για πατσά. Αυτό το "εγώ θα μείνω αλλά με τους δικούς μου όρους" δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή "ήξεις, αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις" κι εγώ πρέπει να ψάξω αν το κόμμα θα μπει πριν ή μετά το "ουκ"...

Ο ΣυΡιζΑ, τέλος, έχει το δικό του βιολί, το "φεύγουμε μένοντας". Ξεκινήσαμε ακυρώνοντας το μνημόνιο αλλά ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θα προβούμε σε μονομερείς ενέργειες, δηλαδή θα αποφασίσουμε από κοινού και δεν θα κάνουμε του κεφαλιού μας. Στην συνέχεια αφήσαμε κατά μέρος τις ακυρώσεις και κάναμε λόγο για καταγγελία τού μνημονίου. Βέβαια, όλες οι καταγγελίες γίνονται μονομερώς, οπότε εκείνο το περί μη μονομερών ενεργειών πάει περίπατο αλλά σπεύσαμε να εξηγήσουμε (θενκς και μερσί κυρ-Δραγασάκη!) ότι μιλάμε μόνο για "πολιτική καταγγελία". Παναπεί; Θα βγάλουμε, ας πούμε, ένα φιρμάνι όπου θα λέμε ότι καταγγέλλουμε το μνημόνιο; Ωραία. Κι αν μας απαντήσουν "κουνιώνται", όπως απαντάει π.χ. το ΝΑΤΟ στις καταγγελίες τού ΚΚΕ, τί θα ακολουθήσει; Φέξε μου και γλίστρησα, δηλαδή...

Τελικά, αν το ζήτημα δεν ήταν τόσο δραματικό, θα είχε πολλή πλάκα. Πώς διάβολο γίνεται όλοι να σκούζουν με το μνημόνιο και, ταυτόχρονα, όλοι (πλην λακεδαιμονίων κουκουέδων) να έχουν ως κύριο μέλημα να μη δυσαρεστήσουν τους εμπνευστές τού μνημονίου; Και, γαμώ το μνημόνιό μου μέσα, για να μη μουρλαθώ σαν τον Παπαγιαννόπουλο στο "Για ποιον χτυπάει η κουδούνα", ας μου εξηγήσει κάποιος σταράτα και ξάστερα: μένουμε ή φεύγουμε;