Ο επίκαιρος Σολωμός

Τι ήταν να τολμήσει να το ξεστομίσει ο αγορητής του ΚΚΕ από το βήμα της βουλής; Ω, ρε τον φουκαρά, πέσανε πάνω του να τον φάνε λυτοί και δεμένοι! Και τί είπε, δηλάδή; Ότι το κόμμα του θα στηρίξει κάθε προσπάθεια του λαού να μην εφαρμοστεί στην πράξη ο νόμος-πλαίσιο της Αννούλας για την παιδεία.

Διέρρηξαν τα ιμάτιά τους οι αστοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Και με το δίκιο τους οι άνθρωποι, δηλαδή. Σου λένε, για σιγά, ρε μάγκες! Εδώ ψηφίσανε 250 νοματαίοι, εκλεκτοί της δημοκρατίας. Πώς εσείς αμφισβητείτε την εγκυρότητα της απόφασής τους; Δηλαδή, ωθείτε τον λαό στην παρανομία; Και πώς λογαριάζετε να πετύχετε τους στόχους σας; Με την βία;

Πρώτα-πρώτα, εγώ θα επιμείνω σε κάτι που έχω ξαναπεί, έστω κι αν διαφωνεί μαζί μου ο Μανδραβέλης: η δημοκρατία ΤΟΥΣ δεν είναι δημοκρατία ΜΑΣ. Συνεπώς, δεν μας υποχρεώνει κανένας να σεβαστούμε τους νόμους ΤΟΥΣ και τους κανόνες ΤΟΥΣ, από την στιγμή που αυτοί οι νόμοι και οι κανόνες έρχονται σε αντίθεση με το "λαϊκό αίσθημα" (σύμφωνα με την δική τους ορολογία).

Δεύτερον, δεν καταλαβαίνω γιατί ντε και καλά είναι κακό πράγμα η βία. Όπως, επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε προσπάθεια αντίστασης στην μοναδική επιτρεπόμενη από το σύστημα βία (την κρατική βία, δηλαδή) θεωρείται a priori "τρομοκρατία".

Κι αν κάποιο καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν αυτό το τελευταίο, ας μας πουν μήπως πρέπει να χαρακτηρίσουμε ως τρομοκρατική την βίαιη επανάσταση των κολίγων στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ή, μήπως πρέπει να καταδικαστεί ως βίαος τρομοκράτης ο Κανάρης, επειδή έβαλε φωτιά σε μια φρεγάτα χρησιμοποιώντας κάτι σαν "βόμβα μολότοφ" της εποχής κι έκαψε κάμποσους αθώους στρατιώτες, οι οποίοι έκαναν απλώς την δουλειά τους. Για να μη φτάσω στην σύγχρονη εποχή και καταγγείλω ότι έχουμε κάνει ήρωα τον Αλέκο Παναγούλη, ο οποίος επιχείρησε με τρομοκρατικό χτύπημα να δολοφονήσει τον τότε πρόεδρο της...δημοκρατίας.

Ω της παραφροσύνης των ανιστόρητων, οι οποίοι διαφεντεύουν τούτον τον τόπο! Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν κάποια στιγμή αποφασίσουν να αλλάξουν τον Εθνικό μας Ύμνο, ο οποίος στο σύνολό του αποτελεί εγκώμιο στην βία. Βλέπετε, ο Σολωμός δεν πίστευε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να καλυτερέψουν απλώς με "διάλογο" ή με "κοινωνική συναίνεση" και θεωρούσε την βία ως απαραίτητο συστατικό της ελευθερίας.

Σε όλους εκείνους, οι οποίοι πασχίζουν να κρατήσουν τον λαό σε κατάσταση ύπνωσης για να γλιτώσουν από το ξέσπασμα της οργής του, αφιεωρώνω μερικές στροφές από τον "Ύμνον εις την Ελευθερίαν". Και μην αναρωτηθούν τί σχέση έχει εδώ αυτός ο Ύμνος, αφού αυτοί είναι που προσπαθούν να μας πείσουν πως τάχατες είμαστε "υπόδουλοι" της τρόικας και πως παίρνουν "με πόνο ψυχής" όλα αυτά τα αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα, μόνο και μόνο επειδή τους υποχρεώνουν οι τροϊκανοί.


  1. Σε γνωρίζω από την κόψη / του σπαθιού την τρομερή, / σε γνωρίζω από την όψη / που με βία μετρά  τη γη.

15. Ναι αλλά τώρα αντιπαλεύει / κάθε τέκνο σου με ορμή, / που ακατάπαυστα γυρεύει / ή τη νίκη ή τη θανή.

21. Μ’ όλον πούναι αλυσωμένο / το καθένα τεχνικά, / και εις το μέτωπο γραμμένο / έχει: Ψεύτρα Ελευθεριά.

32. Το θηρίο π’ ανανογιέται / πως του λείπουν τα μικρά, / περιορίζεται, πετιέται, / αίμα ανθρώπινο διψά.

33. Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, / τα λαγκάδια, τα βουνά, / κι όπου φθάση, όπου περάση, / φρίκη, θάνατος, ερμιά.

34. Ερμιά, θάνατος και φρίκη / όπου επέρασες κι εσύ / ξίφος έξω από τη θήκη / πλέον ανδρείαν σου προξενεί.

45. Α! Τι νύκτα  ήταν εκείνη / που την τρέμει ο λογισμός; / Άλλος ύπνος δεν εγίνη / πάρεξ θάνατου πικρός.

64. Κοίτα χέρια απελπισμένα / πώς θερίζουνε ζωές! / Χάμου πέφτουνε κομμένα / χέρια πόδια, κεφαλές.

65. Και παλάσκες και σπαθία, / μ' ολοσκόρπιστα μυαλά / και μ' ολόσχιστα κρανία, / σωθικά λαχταριστά.

67. Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο, / πάρεξ όταν ξαπλωθή; / Δεν αισθάνονται τον κόπο / και λες κι είναι εις την αρχή.

82. Κι εσύ αθάνατη, εσύ θεία, / που ό,τι θέλεις ημπορείς, / εις τον κάμπο, Ελευθερία, / ματωμένη περπατείς.

96. Το σπαθί σου ανασηκώνεις, / τρία πατήματα πατάς, / σαν τον πύργο μεγαλώνεις / και στο τέταρτο κτυπάς.


Επίκαιρος ο Σολωμός, έτσι;