Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

16 Φεβρουαρίου 2012

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 81. Η σειρά τής Ευρωπαϊκής Ένωσης

Βρισκόμαστε πλέον στο 2009. Με την ευρωπαϊκή οικονομία να περπατάει σε τεντωμένο σχοινί δίχως προστατευτικό δίχτυ, την οικονομία των ΗΠΑ να βυθίζεται και τους κινέζους να παριστάνουν τον...κινέζο, τα παιδιά του Σικάγου έβαλαν σε εφαρμογή το μεγάλο κόλπο: την επέκταση της αντεπανάστασής τους στο πάλαι ποτέ προπύργιο του κεϋνσιανισμού, την ίδια την Ευρώπη. Αυτή την φορά δεν θα περιορίζονταν σε χτύπημα εναντίον κάποιας μεμονωμένης χώρας αλλά θα οργάνωναν ένα τσουνάμι που θα προκαλούσε σοκ σε ολόκληρη την γηραιά ήπειρο.

Τα γεγονότα από δω και πέρα είναι γνωστά σε όλους αλλά το παρασκήνιο παραμένει στο μισοσκόταδο, αφού η ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμη και τα ντοκουμέντα δεν έχουν αποκαλυφθεί. Το σίγουρο είναι ότι η νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά της Ευρώπης ξεκίνησε από την Ελλάδα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι προτιμήθηκε η Ελλάδα ως ο πλέον αδύναμος κρίκος στην ευρωπαϊκή αλυσίδα αλλά θεωρώ ότι αυτή η άποψη είναι και πρόχειρη και ανυπόστατη. Την άποψη αυτού του ιστολογίου την έχουμε ήδη δημοσιεύσει στο κείμενο "Η.Π.Α.-Κίνα: μια σχέση για την οποία μας πέφτει λόγος (3)", από το οποίο αντιγράφω: 

"Πεποίθησή μου είναι ότι η Ελλάδα μπήκε στο μάτι του διεθνούς καπιταλισμού λόγω δύο -κυρίως- παραγόντων: της γεωπολιτικής της θέσης και των εργατικών κεκτημένων. Για το πρώτο δεν χρειάζεται να πω πολλά, αφού είναι εύκολα κατανοητό. Τα εργατικά κεκτημένα, όμως, σηκώνουν λίγη κουβέντα. Είναι αλήθεια ότι το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα έχει κάνει άλματα. Σε μια χώρα που γνώρισε απανωτές δικτατορίες και συνεχή πίεση από Άγγλους και Αμερικανούς, οι εργάτες κατάφεραν μέσα σε λιγότερα από 70 χρόνια να κατακτήσουν ωράρια, άδειες, συντάξεις, περίθαλψη, συνδικαλισμό, συμβάσεις εργασίας κλπ κλπ..."

Πολλοί υποστηρίζουν ότι το διεθνές κεφάλαιο προτίμησε την Ελλάδα επειδή βρήκε στον τόπο μας εθελόδουλους πολιτικούς. Ως αποδείξεις παρουσιάζουν το "ευχαριστούμε τους αμερικανούς" τού Κώστα Σημίτη, την εν κρυπτώ συνεννόηση του Γιώργου Παπανδρέου (μήνες πριν κερδίσει τις εκλογές) με τον Στρως-Καν, την αποστροφή τού ίδιου περί "διεφθαρμένου λαού" κλπ. ενώ κάποιοι προσθέτουν και την άτακτη υποχώρηση του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος προτίμησε να κρυφτεί αντί να προασπίσει το εθνικό συμφέρον. Σωστά όλα αυτά αλλά αποκρύπτουν την ουσία. Και η ουσία είναι ότι οι έλληνες πολιτικοί δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ευρωπαίους συναδέλφους τους, αφού είναι όλοι ταγμένοι να προασπίζουν τα ίδια συμφέροντα της ίδιας τάξης και είναι κόντρα στην φύση τους η προάσπιση των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων.

Με άλλα λόγια, αν η επίθεση είχε εκδηλωθεί όχι κατά της Ελλάδας αλλά κατά της Ιταλίας ή της Γαλλίας, είναι σίγουρο ότι οι ιταλοί ή οι γάλλοι πολιτικοί θα συμπεριφέρονταν όπως οι έλληνες. Άλλωστε, τώρα που η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση επεκτείνεται και σ' αυτές τις χώρες, βλέπουμε ότι η ίδια επίθεση κατά των εργαζομένων γίνεται κι εκεί: αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης, περικοπή αποδοχών, κατάλυση εργατικών δικαιωμάτων, επέκταση της "ελαστικής" εργασίας, διόγκωση της ανεργίας, κατεδάφιση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους κλπ.

Στο 67ο σημείωμα αυτής της σειράς άφησα ένα ερώτημα αναπάντητο. Έλεγα τότε: "Για να πετύχει τους σκοπούς του ο καπιταλισμός τής καταστροφής, στην Κεντρική Αμερική πίεσε τις κυβερνήσεις να προωθήσουν τις απαραίτητες νομοθετικές αλλαγές. Στο Ιράκ πήγε λίγο παραπέρα: εισέβαλε, επέβαλε κατοχή κι έβαλε δικό του κυβερνήτη να προωθήσει τις επιθυμητές αλλαγές. Τώρα, στην Κεϋλάνη έκανε ένα ακόμη βήμα: ζήτησε -και πήρε- απόλυτη εξουσιοδότηση για να επιφέρει ο ίδιος τις αλλαγές που τον βόλευαν, παρακάμπτοντας τα εμπόδια που λέγονταν "κυβέρνηση", "κοινοβούλιο" κλπ... Έχοντας κατά νου τα παραπάνω βήματα, ποιό θα είναι άραγε το επόμενο βήμα που θα επιχειρήσει ο καπιταλισμός, προκειμένου να επιβάλει τα σχέδιά του;". Σήμερα η απάντηση έχει δοθεί: ανέλαβε ο ίδιος την κυβέρνηση. Το αποδεικνύει καταφανέστατα η ανάρρηση των τραπεζιτών Παπαδήμου και Μόντι σε πρωθυπουργικούς θώκους.

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη αλλά δεν θέλω να εκφυλίσω αυτή την τετράμηνη ανάλυση σε συνωμοσιολογία ή σε εικοτολογία. Άλλωστε, εκτιμώ ότι αρκούν όσα είπαμε μέχρι σήμερα για να καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται. Και είναι αλήθεια ότι παίζεται καλοστημένο παιχνίδι. Μόνο που οι παίκτες επιφυλάσσουν στον λαό την άχαρη θέση του απλού θεατή από τον οποίο έχουν διπλή απαίτηση: και να πληρώσει και να χειροκροτήσει.

Στο επόμενο σημείωμα θα αρχίσουμε να γράφουμε τον επίλογο, ρίχνοντας και μια μαρξιστική ματιά σε όλα τούτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: