Τελικά, το αστικό μας σύστημα έχει πλάκα ώρες-ώρες, όταν δεν μας σπάει τα νεύρα. Τριάντα πέντε χρόνια κόλλησε η γλώσσα μας (όσων, δηλαδή, έχουμε το χούι να διατηρούμε την ταξική μας συνείδηση) να λέμε ότι η απλή αναλογική αποτελεί συστατικό τής δημοκρατίας εκ των ων ουκ άνευ, αλλά οι ταγοί μας επέμεναν ότι για την προκοπή τού τόπου χρειάζονται σταθερές μονοκομματικές κυβερνήσεις και, μάλιστα, με άνετη πλειοψηφία (άλλωστε, γι' αυτό και τα εκλογικά μας συστήματα πριμοδοτούν -άλλο λιγώτερο κι άλλο περισσότερο- το πρώτο σε ψήφους κόμμα). Τριάντα πέντε χρόνια λέγαμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά το μόνο που κερδίσαμε ήταν ταμπέλλες όπως "κολλημένοι", "αιθεροβάμονες", "φαντασιόπληκτοι", "ανερμάτιστοι" κλπ.
Τριάντα πέντε χρόνια, λοιπόν, ο τόπος χρειαζόταν μονοκομματικές και σταθερές κυβερνήσεις. Έλα, όμως, που μόλις έσφιξαν τα γάλατα, λάσκαραν τα γρανάζια κι άρχισε το σύστημα να μπάζει, οι ταγοί μας άλλαξαν τροπάρι και ανακάλυψαν την...συναίνεση! Τι έγινε, ρε μάγκες; Ξαφνικά, οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, οι οποίες προβάλλονταν τόσα χρόνια ως εγγύηση σταθερότητας, έγιναν ανεπαρκείς; Ή, μήπως, μπροστά στον κοινό εχθρό του συστήματος (δηλαδή, τον λαό και το ταξικό κίνημα) νοιώσατε την ανάγκη τής συσπείρωσης;
Βέβαια, το σκηνικό που έχει στηθεί σήμερα δεν είναι πρωτόγνωρο. Μιας και είναι γνωστή η εμμονή αυτού του ιστολογίου στην ιστορία, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το παρόν ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν. Σε μια εποχή όπου ο τόπος περνούσε άλλη μια "κρίση χρέους" (εδώ γελάμε), στα απόνερα μιας ευρύτερης καπιταλιστικής κρίσης. Πάμε, λοιπόν, 80 χρόνια πίσω, με οδηγό το βιβλίο τού Γρηγορίου Δαφνή, "Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων" (εκδόσεις Κάκτος, 1997)...
Βρισκόμαστε στο 1932, με τον πλανήτη να μην έχει συνέλθει από το κραχ τού 1929, το οποίο έπληξε καίρια τα κέντρα τού καπιταλιστικού συστήματος. Η Ελλάδα, ως καπιταλιστική χώρα κι αυτή, δεν ήταν δυνατόν να μη βιώσει τις επιπτώσεις: λουκέτα σε πολλές επιχειρήσεις, εκτόξευση της ανεργίας, διόγκωση των ελλειμμάτων τού προϋπολογισμού και του εμπορικού ισοζυγίου, πτώση τής αξίας τής δραχμής, αύξηση των φόρων κλπ.
Η όξυνση της κρίσης προκάλεσε όξυνση και στις σχέσεις των δυο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων της εποχής, τους Φιλελεύθερους (του Βενιζέλου) και τους Βασιλικούς, οι οποίοι εκφράζονταν κυρίως από το Λαϊκό Κόμμα τού Παναγή Τσαλδάρη. Η αλήθεια είναι ότι από το 1928 (όταν επανήλθε στην πρωθυπουργία ο Βενιζέλος), οι αντιθέσεις των δυο παρατάξεων είχαν αμβλυνθεί αλλά οι δυσκολίες τού αστικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση ξαναφούντωσαν την κόντρα.
Στις 21 Απριλίου 1932 έληγε η τριετής θητεία 48 εκ των 120 γερουσιαστών, οπότε έπρεπε να γίνουν εκλογές γι' αυτές τις 48 θέσεις. Ο Βενιζέλος φοβόταν ένα δυσμενές αποτέλεσμα και, ξέροντας ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα επηρέαζε αργότερα τις βουλευτικές εκλογές, ήθελε να γίνουν ταυτόχρονα οι εκλογές για την γερουσία και για την βουλή. Δεν ήθελε, όμως, ούτε να επισπεύσει τις βουλευτικές εκλογές, επειδή ήλπιζε ότι μέχρι το τέλος της τετραετίας θα ανέστρεφε το κακό γι' αυτόν κλίμα. Τί έκανε, λοιπόν, ο πολυδιαφημισμένος "δημοκράτης" πολιτικός; Συγκάλεσε την εθνοσυνέλευση στις 11 Μαΐου και επέβαλε απόφαση με την οποία παρατεινόταν η θητεία των γερουσιαστών μέχρι την λήξη τής τετραετίας!
Έκανε κι άλλη "ομορφιά" ο Βενιζέλος. Ενώ το 1928 υποστήριζε ότι η απλή αναλογική οδηγεί σε ακυβερνησία και αναρχία κι έφτασε μέχρι πραξικοπήματος για να την καταργήσει και να επαναφέρει το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, τώρα επανέφερε την αναλογική, σχεδιάζοντας την μετεκλογική συνεργασία των κομμάτων! Μνημειώδης έμεινε η δήλωσή του: "Την αντιπαθώ την αναλογικήν. Αλλά με την αναλογικήν δύναμαι να διαβεβαιώσω τον ελληνικόν λαόν, ότι ουδένα κίνδυνον διατρέχει".
Λεπτομέρεια: Κατά την συζήτηση του εκλογικού νόμου στην βουλή, ο Βενιζέλος προειδοποίησε τον Τσαλδάρη να μη χρησιμοποιήσει την αναλογική για να ανακινήσει πολιτειακό ζήτημα. Το θέμα του βασιλιά επανερχόταν εν μέσω αβασίλευτης δημοκρατίας.
Αυτά σαν προοίμιο και αύριο θα ολοκληρώσουμε. Μη ξεχάσετε ότι βρισκόμαστε στο 1932 και μπερδευτείτε με όσα θα ακολουθήσουν.
Τριάντα πέντε χρόνια, λοιπόν, ο τόπος χρειαζόταν μονοκομματικές και σταθερές κυβερνήσεις. Έλα, όμως, που μόλις έσφιξαν τα γάλατα, λάσκαραν τα γρανάζια κι άρχισε το σύστημα να μπάζει, οι ταγοί μας άλλαξαν τροπάρι και ανακάλυψαν την...συναίνεση! Τι έγινε, ρε μάγκες; Ξαφνικά, οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, οι οποίες προβάλλονταν τόσα χρόνια ως εγγύηση σταθερότητας, έγιναν ανεπαρκείς; Ή, μήπως, μπροστά στον κοινό εχθρό του συστήματος (δηλαδή, τον λαό και το ταξικό κίνημα) νοιώσατε την ανάγκη τής συσπείρωσης;
Βέβαια, το σκηνικό που έχει στηθεί σήμερα δεν είναι πρωτόγνωρο. Μιας και είναι γνωστή η εμμονή αυτού του ιστολογίου στην ιστορία, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το παρόν ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν. Σε μια εποχή όπου ο τόπος περνούσε άλλη μια "κρίση χρέους" (εδώ γελάμε), στα απόνερα μιας ευρύτερης καπιταλιστικής κρίσης. Πάμε, λοιπόν, 80 χρόνια πίσω, με οδηγό το βιβλίο τού Γρηγορίου Δαφνή, "Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων" (εκδόσεις Κάκτος, 1997)...
Βρισκόμαστε στο 1932, με τον πλανήτη να μην έχει συνέλθει από το κραχ τού 1929, το οποίο έπληξε καίρια τα κέντρα τού καπιταλιστικού συστήματος. Η Ελλάδα, ως καπιταλιστική χώρα κι αυτή, δεν ήταν δυνατόν να μη βιώσει τις επιπτώσεις: λουκέτα σε πολλές επιχειρήσεις, εκτόξευση της ανεργίας, διόγκωση των ελλειμμάτων τού προϋπολογισμού και του εμπορικού ισοζυγίου, πτώση τής αξίας τής δραχμής, αύξηση των φόρων κλπ.
Η όξυνση της κρίσης προκάλεσε όξυνση και στις σχέσεις των δυο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων της εποχής, τους Φιλελεύθερους (του Βενιζέλου) και τους Βασιλικούς, οι οποίοι εκφράζονταν κυρίως από το Λαϊκό Κόμμα τού Παναγή Τσαλδάρη. Η αλήθεια είναι ότι από το 1928 (όταν επανήλθε στην πρωθυπουργία ο Βενιζέλος), οι αντιθέσεις των δυο παρατάξεων είχαν αμβλυνθεί αλλά οι δυσκολίες τού αστικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση ξαναφούντωσαν την κόντρα.
Στις 21 Απριλίου 1932 έληγε η τριετής θητεία 48 εκ των 120 γερουσιαστών, οπότε έπρεπε να γίνουν εκλογές γι' αυτές τις 48 θέσεις. Ο Βενιζέλος φοβόταν ένα δυσμενές αποτέλεσμα και, ξέροντας ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα επηρέαζε αργότερα τις βουλευτικές εκλογές, ήθελε να γίνουν ταυτόχρονα οι εκλογές για την γερουσία και για την βουλή. Δεν ήθελε, όμως, ούτε να επισπεύσει τις βουλευτικές εκλογές, επειδή ήλπιζε ότι μέχρι το τέλος της τετραετίας θα ανέστρεφε το κακό γι' αυτόν κλίμα. Τί έκανε, λοιπόν, ο πολυδιαφημισμένος "δημοκράτης" πολιτικός; Συγκάλεσε την εθνοσυνέλευση στις 11 Μαΐου και επέβαλε απόφαση με την οποία παρατεινόταν η θητεία των γερουσιαστών μέχρι την λήξη τής τετραετίας!
Έκανε κι άλλη "ομορφιά" ο Βενιζέλος. Ενώ το 1928 υποστήριζε ότι η απλή αναλογική οδηγεί σε ακυβερνησία και αναρχία κι έφτασε μέχρι πραξικοπήματος για να την καταργήσει και να επαναφέρει το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, τώρα επανέφερε την αναλογική, σχεδιάζοντας την μετεκλογική συνεργασία των κομμάτων! Μνημειώδης έμεινε η δήλωσή του: "Την αντιπαθώ την αναλογικήν. Αλλά με την αναλογικήν δύναμαι να διαβεβαιώσω τον ελληνικόν λαόν, ότι ουδένα κίνδυνον διατρέχει".
Λεπτομέρεια: Κατά την συζήτηση του εκλογικού νόμου στην βουλή, ο Βενιζέλος προειδοποίησε τον Τσαλδάρη να μη χρησιμοποιήσει την αναλογική για να ανακινήσει πολιτειακό ζήτημα. Το θέμα του βασιλιά επανερχόταν εν μέσω αβασίλευτης δημοκρατίας.
Αυτά σαν προοίμιο και αύριο θα ολοκληρώσουμε. Μη ξεχάσετε ότι βρισκόμαστε στο 1932 και μπερδευτείτε με όσα θα ακολουθήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου