Η κατάρρευση της Ισλανδίας, σε συνδυασμό με τους επικίνδυνους κλυδωνισμούς που συντάρασσαν την οικονομία των ΗΠΑ, έδωσε το έναυσμα στα "παιδιά του Σικάγου" να επιτεθούν στην Ευρώπη. Η κεντρική ιδέα αυτής της "απόβασης" είναι δίδυμη. Από την μια, η γρήγορη εξάπλωση της καπιταλιστικής κρίσης θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι οι Η.Π.Α. έπεσαν θύμα προβλημάτων που προέρχονταν από το εξωτρικό. Από την άλλη, η εμπλοκή τής Ευρώπης θα υποχρέωνε τις ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες (κυρίως την Γερμανία) να συμπαρασταθούν στις Η.Π.Α. στο πρόβλημα που δημιουργούσε στην υπερδύναμη το φτηνό κινεζικό νόμισμα (*).
Στο σημείο αυτό πρέπει να σταθούμε για λίγο προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε κάτι βασικό: μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να χύμηξε στην Ευρώπη κατά την τελευταία τριετία αλλά ο σπόρος που είχε φυτευτεί την εποχή τής Θάτσερ είχε βρει γόνιμο έδαφος κι είχε βγάλει ρίζες από τότε. Θιασώτες των φρηντμανικών θεωριών υπήρχαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες από την δεκαετία τού 1980 και προσπαθούσαν -έστω και αποσπασματικά- να τις διαδώσουν και να τις παγιώσουν. Και για να μη μιλάμε αόριστα, ας δούμε μερικά δείγματα νεοφιλελευθερισμού στον τόπο μας από εκείνη την εποχή.
Το 1985, το ΠΑΣΟΚ τού παντοδύναμου Ανδρέα Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα "Για ακόμα καλύτερες μέρες". Όμως, αμέσως μετά τις εκλογές, ο Παπανδρέου εγκατέλειψε τις ψευδοσοσιαλιστικές προγραμματικές του θέσεις και προσχώρησε στην νεοφιλελεύθερη συναίνεση, υιοθετώντας μια στρατηγική η οποία στήριζε την ανάπτυξη στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις τής ελεύθερης αγοράς. Με μια πρωτοφανή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επέβαλε πάγωμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μείωση κοινωνικών παροχών, αναστολή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, άρση ορισμένων περιορισμών στις απολύσεις, ενίσχυση των επενδυτικών κεφαλαίων, διευκόλυνση των ξένων επενδύσεων κλπ.
Η νεοφιλελεύθερη συναίνεση του Ανδρέα Παπανδρέου φαίνεται σαφέστατα τόσο στο "μανιφέστο" που έδωσε στην δημοσιότητα ο πρωθυπουργός το καλοκαίρι τού 1988 (το οποίο πέρασε "ντούκου" από τα ΜΜΕ τής εποχής, τα οποία ασχολούνταν με την Μιμή και τον Κοσκωτά), όσο και στο συνολικό νομοθετικό έργο τής κυβέρνησης, το οποίο προωθούσε τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, την απελευθέρωση της χρηματαγοράς, την μείωση των ελέγχων στην ιδιωτικές επιχειρήσεις κλπ. Είναι η εποχή που το χρηματιστήριο της Αθήνας γνωρίζει ημέρες δόξας και στην καθημερινό λεξιλόγιο των ελλήνων εμφανίζονται για πρώτη φορά κάποιοι περίεργοι ξενόγλωσσοι όροι, όπως limit up, limit down, blue chip κλπ.
Όσο κι αν ο Παπανδρέου αποφεύγει την χρησιμοποίηση του όρου "νεοφιλελευθερισμός", όπως αποφεύγει ο διάολος το λιβάνι, χάρη στις νεοφιλελεύθερες επιλογές του το ξεπούλημα των βιώσιμων ελληνικών επιχειρήσεων στο ξένο κεφάλαιο παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο ίδιος δεν ανησυχεί: "αυτό που έχει σημασία δεν είναι η εθνικότητα των κεφαλαίων αλλά η εθνικότητα της διαχείρισής τους", δηλώνει το 1988 στην γενική συνέλευση του ΣΕΒ.
Μπορεί οι εκλογές τού 1989 να έφεραν αλλαγή πολιτικού σκηνικού αλλά ο Μητσοτάκης δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να υιοθετήσει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές τής προηγούμενες κυβέρνησης και να επιταχύνει την υλοποίησή τους. Γι' αυτό, άλλωστε, τοποθετεί σε καίρια υπουργικά πόστα τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και τον Στέφανο Μάνο, δυο ακραιφνείς και δεδηλωμένους οπαδούς τού φρηντμανισμού. Αυτή η "αγία τριάδα" εφορμά, επιχειρώντας να κατεδαφίσει τα πάντα: ΔΕΗ, ΟΤΕ, υγεία, παιδεία, αστικές συγκοινωνίες, ακτοπλοΐα κλπ. Με την πτώση τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού ανακόπηκε για μια τριετία αλλά το 1996 ήρθε ένας άλλος οπαδός των ελεύθερων αγορών να συνεχίσει το απορρυθμιστικό έργο, ο Κώστας Σημίτης.
Για περισσότερες λεπτομέρειες σε όσα έγιναν εκείνα τα χρόνια, παραπέμπω τον αναγνώστη στην σειρά κειμένων με θέμα "Μεταπολίτευση και Οικονομία" (στην σελίδα "Αφιερώματα" του ιστολογίου). Χαρακτηριστικά, ας αναφέρουμε το παράδειγμα εξέλιξης αυτού του κατάπτυστου δημιουργήματος, το οποίο αποκαλείται "ασφαλιστική μεταρρύθμιση" αντί για το πιο σωστό "ασφαλιστική απορρύθμιση", κατά τα τελευταία 30 χρόνια: Ν.1266/1982 (νόμος Βερυβάκη), Ν.2084/1992 (νόμος Σιούφα), Ν.2874/2000 (νόμος Γιαννίτση), Ν.3029/2002 (νόμος Ρέππα), Ν.3655/2008 (νόμος Πετραλιά), Ν.3918/2011 (νόμος Λοβέρδου). Πραγματικά, είναι αξιοθαύμαστη η συνέπεια με την οποία κάθε καινούργιος νόμος περιλαμβάνει δυσμενέστερες διατάξεις για τους ασφαλισμένους από τον προηγούμενο. Αυτή την αξιοθαύμαστη συνεργασία δεξιάς-"σοσιαλιστών", εις βάρος των εργαζομένων πάντα, την παρατηρούμε και στην εξέλιξη άλλων νομοθεσιών, όπως π.χ. στα εργασιακά, στην παιδεία κλπ. Κι αυτή η συνεργασία αποδεικνύει ότι η άρχουσα τάξη κινείται βάσει ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού.
Παρόμοια δείγματα νεοφιλελεύθερων προσαρμογών σημειώνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη από το 1980 και μετά: στην Γερμανία των Κολ και Σρέντερ, στην Γαλλία των Μιττεράν και Σιράκ, στην Βρεττανία των Θάτσερ, Μαίητζορ και Μπλαιρ, στην Ιταλία των Αντρεόττι και Μπερλουσκόνι (και καμμιά δεκαριά άλλων), στις Κάτω Χώρες, στην Ιβηρική, ακόμη και στην Ελβετία, όπου η νεοφιλελεύθερη συνείδηση έχει ριζώσει τόσο πολύ στους πολίτες ώστε η αύξηση του ΦΠΑ και οι φορολογικές απαλλαγές των επιχειρήσεων αποφασίζονται με...δημοψηφίσματα!
Αν όλα όσα αναφέραμε παραπάνω φαίνεται ότι αποτελούν αποσπασματικές επιλογές κάποιων πολιτικών σε κάποια κράτη, η δομή τής ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπως προκύπτει κυρίως από την συμφωνία τού Μάαστριχτ και δευτερευόντως από την συνθήκη τής Λισαβόνας) είναι ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη. Αυτό θα είναι το θέμα τού επόμενου σημειώματός μας.
(*) Σχετικά με την κρίση που δημιουργεί στις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας το φτηνό γουάν, το ιστολόγιο δημοσίευσε τον Μάιο του 2010 μια σειρά τεσσάρων κειμένων, με τον γενικό τίτλο "Η.Π.Α.- Κίνα: μια κρίση για την οποία μας πέφτει λόγος".
Στο σημείο αυτό πρέπει να σταθούμε για λίγο προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε κάτι βασικό: μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να χύμηξε στην Ευρώπη κατά την τελευταία τριετία αλλά ο σπόρος που είχε φυτευτεί την εποχή τής Θάτσερ είχε βρει γόνιμο έδαφος κι είχε βγάλει ρίζες από τότε. Θιασώτες των φρηντμανικών θεωριών υπήρχαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες από την δεκαετία τού 1980 και προσπαθούσαν -έστω και αποσπασματικά- να τις διαδώσουν και να τις παγιώσουν. Και για να μη μιλάμε αόριστα, ας δούμε μερικά δείγματα νεοφιλελευθερισμού στον τόπο μας από εκείνη την εποχή.
Το 1985, το ΠΑΣΟΚ τού παντοδύναμου Ανδρέα Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα "Για ακόμα καλύτερες μέρες". Όμως, αμέσως μετά τις εκλογές, ο Παπανδρέου εγκατέλειψε τις ψευδοσοσιαλιστικές προγραμματικές του θέσεις και προσχώρησε στην νεοφιλελεύθερη συναίνεση, υιοθετώντας μια στρατηγική η οποία στήριζε την ανάπτυξη στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις τής ελεύθερης αγοράς. Με μια πρωτοφανή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επέβαλε πάγωμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μείωση κοινωνικών παροχών, αναστολή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, άρση ορισμένων περιορισμών στις απολύσεις, ενίσχυση των επενδυτικών κεφαλαίων, διευκόλυνση των ξένων επενδύσεων κλπ.
Η νεοφιλελεύθερη συναίνεση του Ανδρέα Παπανδρέου φαίνεται σαφέστατα τόσο στο "μανιφέστο" που έδωσε στην δημοσιότητα ο πρωθυπουργός το καλοκαίρι τού 1988 (το οποίο πέρασε "ντούκου" από τα ΜΜΕ τής εποχής, τα οποία ασχολούνταν με την Μιμή και τον Κοσκωτά), όσο και στο συνολικό νομοθετικό έργο τής κυβέρνησης, το οποίο προωθούσε τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, την απελευθέρωση της χρηματαγοράς, την μείωση των ελέγχων στην ιδιωτικές επιχειρήσεις κλπ. Είναι η εποχή που το χρηματιστήριο της Αθήνας γνωρίζει ημέρες δόξας και στην καθημερινό λεξιλόγιο των ελλήνων εμφανίζονται για πρώτη φορά κάποιοι περίεργοι ξενόγλωσσοι όροι, όπως limit up, limit down, blue chip κλπ.
Όσο κι αν ο Παπανδρέου αποφεύγει την χρησιμοποίηση του όρου "νεοφιλελευθερισμός", όπως αποφεύγει ο διάολος το λιβάνι, χάρη στις νεοφιλελεύθερες επιλογές του το ξεπούλημα των βιώσιμων ελληνικών επιχειρήσεων στο ξένο κεφάλαιο παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο ίδιος δεν ανησυχεί: "αυτό που έχει σημασία δεν είναι η εθνικότητα των κεφαλαίων αλλά η εθνικότητα της διαχείρισής τους", δηλώνει το 1988 στην γενική συνέλευση του ΣΕΒ.
Μπορεί οι εκλογές τού 1989 να έφεραν αλλαγή πολιτικού σκηνικού αλλά ο Μητσοτάκης δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να υιοθετήσει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές τής προηγούμενες κυβέρνησης και να επιταχύνει την υλοποίησή τους. Γι' αυτό, άλλωστε, τοποθετεί σε καίρια υπουργικά πόστα τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και τον Στέφανο Μάνο, δυο ακραιφνείς και δεδηλωμένους οπαδούς τού φρηντμανισμού. Αυτή η "αγία τριάδα" εφορμά, επιχειρώντας να κατεδαφίσει τα πάντα: ΔΕΗ, ΟΤΕ, υγεία, παιδεία, αστικές συγκοινωνίες, ακτοπλοΐα κλπ. Με την πτώση τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού ανακόπηκε για μια τριετία αλλά το 1996 ήρθε ένας άλλος οπαδός των ελεύθερων αγορών να συνεχίσει το απορρυθμιστικό έργο, ο Κώστας Σημίτης.
Για περισσότερες λεπτομέρειες σε όσα έγιναν εκείνα τα χρόνια, παραπέμπω τον αναγνώστη στην σειρά κειμένων με θέμα "Μεταπολίτευση και Οικονομία" (στην σελίδα "Αφιερώματα" του ιστολογίου). Χαρακτηριστικά, ας αναφέρουμε το παράδειγμα εξέλιξης αυτού του κατάπτυστου δημιουργήματος, το οποίο αποκαλείται "ασφαλιστική μεταρρύθμιση" αντί για το πιο σωστό "ασφαλιστική απορρύθμιση", κατά τα τελευταία 30 χρόνια: Ν.1266/1982 (νόμος Βερυβάκη), Ν.2084/1992 (νόμος Σιούφα), Ν.2874/2000 (νόμος Γιαννίτση), Ν.3029/2002 (νόμος Ρέππα), Ν.3655/2008 (νόμος Πετραλιά), Ν.3918/2011 (νόμος Λοβέρδου). Πραγματικά, είναι αξιοθαύμαστη η συνέπεια με την οποία κάθε καινούργιος νόμος περιλαμβάνει δυσμενέστερες διατάξεις για τους ασφαλισμένους από τον προηγούμενο. Αυτή την αξιοθαύμαστη συνεργασία δεξιάς-"σοσιαλιστών", εις βάρος των εργαζομένων πάντα, την παρατηρούμε και στην εξέλιξη άλλων νομοθεσιών, όπως π.χ. στα εργασιακά, στην παιδεία κλπ. Κι αυτή η συνεργασία αποδεικνύει ότι η άρχουσα τάξη κινείται βάσει ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού.
Παρόμοια δείγματα νεοφιλελεύθερων προσαρμογών σημειώνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη από το 1980 και μετά: στην Γερμανία των Κολ και Σρέντερ, στην Γαλλία των Μιττεράν και Σιράκ, στην Βρεττανία των Θάτσερ, Μαίητζορ και Μπλαιρ, στην Ιταλία των Αντρεόττι και Μπερλουσκόνι (και καμμιά δεκαριά άλλων), στις Κάτω Χώρες, στην Ιβηρική, ακόμη και στην Ελβετία, όπου η νεοφιλελεύθερη συνείδηση έχει ριζώσει τόσο πολύ στους πολίτες ώστε η αύξηση του ΦΠΑ και οι φορολογικές απαλλαγές των επιχειρήσεων αποφασίζονται με...δημοψηφίσματα!
Αν όλα όσα αναφέραμε παραπάνω φαίνεται ότι αποτελούν αποσπασματικές επιλογές κάποιων πολιτικών σε κάποια κράτη, η δομή τής ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπως προκύπτει κυρίως από την συμφωνία τού Μάαστριχτ και δευτερευόντως από την συνθήκη τής Λισαβόνας) είναι ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη. Αυτό θα είναι το θέμα τού επόμενου σημειώματός μας.
(*) Σχετικά με την κρίση που δημιουργεί στις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας το φτηνό γουάν, το ιστολόγιο δημοσίευσε τον Μάιο του 2010 μια σειρά τεσσάρων κειμένων, με τον γενικό τίτλο "Η.Π.Α.- Κίνα: μια κρίση για την οποία μας πέφτει λόγος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου