Πριν συνεχίσω το ξεδίπλωμα των σκέψεών μου, ας ανοίξω μια παρένθεση. Είπα πρωτύτερα ότι η Ελλάδα είναι μάλλον ο πιο αδύνατος κρίκος της Ευρώπης. Αυτό το "μάλλον" σημαίνει ότι έτσι πιστεύουν οι περισσότεροι αλλά εγώ διατηρώ επιφυλάξεις. Οι αριθμοί δεν με πείθουν ότι η Ελλάδα είναι πιο αδύναμη από την Πορτογαλία ή την Ισπανία. Κι αν, μάλιστα, σκεφτούμε πόσες κατακεφαλιές δέχτηκε τούτος ο τόπος μετά το 1897, θα διαπιστώσουμε πανεύκολα ότι συνεχώς μειώνουμε την απόσταση από τους άλλους Ευρωπαίους. Αλήθεια, γιατί η Πορτογαλία έχει οικονομικό πρόβλημα από τη στιγμή που και αποικίες διέθετε μέχρι προσφάτως, και τον Σαλαζάρ (έναν εξαιρετικό οικονομολόγο) είχε στο τιμόνι επί δεκαετίες (ως δικτάτορα, μάλιστα), και αναίμακτη βγήκε από δύο παγκοσμίους πολέμους, και καταστρεπτικό εμφύλιο δεν γνώρισε; Γιατί η στερλίνα αγκομαχάει αφού διαχειρίστηκαν τις τύχες της οι "εξαίρετοι εγκέφαλοι" της Θάτσερ, του Μπλαιρ και του Μπράουν (για να μη ξεχάσω και το γεγονός ότι η Αγγλία μπορεί να τυπώνει νόμισμα όποτε θέλει και να μη δίνει λογαριασμό σε κανένα); Και πώς νοείται να χρωστάνε τα κέρατά τους Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία; Δεν είναι όλες αυτές οι χώρες ισχυρότερες από την Ελλαδίτσα την οποία δείχνουν όλοι με το δάχτυλο ως τον κορυφαίο διεθνή απατεώνα;
Πεποίθησή μου είναι ότι η Ελλάδα μπήκε στο μάτι του διεθνούς καπιταλισμού λόγω δύο -κυρίως- παραγόντων: της γεωπολιτικής της θέσης και των εργατικών κεκτημένων. Για το πρώτο δεν χρειάζεται να πω πολλά, αφού είναι εύκολα κατανοητό. Τα εργατικά κεκτημένα, όμως, σηκώνουν λίγη κουβέντα.
Είναι αλήθεια ότι το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα έχει κάνει άλματα. Σε μια χώρα που γνώρισε απανωτές δικτατορίες και συνεχή πίεση από Άγγλους και Αμερικανούς, οι εργάτες κατάφεραν μέσα σε λιγότερα από 70 χρόνια να κατακτήσουν ωράρια, άδειες, συντάξεις, περίθαλψη, συνδικαλισμό, συμβάσεις εργασίας κλπ κλπ. Όσοι βιάζονται να γελάσουν, ας σκεφτούν καλύτερα. Ναι, συμφωνώ ότι όλες αυτές οι κατακτήσεις έχουν προβλήματα αλλά, οι εργαζόμενοι που τις πέτυχαν, έχουν τη δύναμη να τις βελτιώσουν οι ίδιοι. Από αγώνες έχουν μάθει.
Πώς, λοιπόν, να ανεχτεί στους κόλπους του ένα τέτοιο "αγκάθι" το διεθνές σύστημα; Δείτε τις αντιδράσεις της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. μπροστά στα κεκτημένα των ελλήνων εργαζομένων. Μας ζάλισαν τ' αφτιά π.χ. με την "αγανάκτησή" τους για τα δώρα εορτών και τα επιδόματα αδειών. Μας είπαν ότι σε καμμία άλλη χώρα δεν πληρώνονται τέτοια πράγματα στους εργαζομένους. Δίκιο έχουν. Δεν μας είπαν, όμως, τι πληρώνονται οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες. Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό να συγκρίνουν τις ετήσιες αποδοχές του έλληνα εργάτη με εκείνες του άγγλου ή του γερμανού.
Εντάξει, το καταλάβαμε. Φτάσαμε στον 2010 και στις Η.Π.Α. γίνεται σκοτωμός για να στηθεί ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας για τους εργαζόμενους. Χρειάστηκε να μισάσει ο 20ος αιώνας για να ψηφιστεί στην Αγγλία νόμος ο οποίος να απαγορεύει το εμπόριο σκλάβων. Απαιτήθηκαν 40 χρόνια για να αποχωρήσει (όχι να ανατραπεί!) ο Φράνκο από την εξουσία στην Ισπανία κι άλλα τόσα για να κάνει το ίδιο ο Σαλαζάρ στην Πορτογαλία. Έπρεπε να σκοτωθούν εκατομμύρια ιταλοί και γερμανοί για να καταλάβουν οι συντοπίτες τους ότι είχαν κάνει λάθος όταν εμπιστεύθηκαν τον Μπενίτο και τον Αδόλφο. Κι όλοι τούτοι τα έχουν βάλει σήμερα με έναν λαό ο οποίος δεν σήκωσε ποτέ τέτοιες μύγες στο σπαθί του κι επιμένει να δείχνει ακόμα και σήμερα στον κόσμο πώς γίνονται οι αγώνες και πώς κατακτώνται τα δικαιώματα.
Αυτό το τελευταίο, λοιπόν, είναι που έχει κάτσει σε όλων τον λαιμό. Σιγά μην έχουν πρόβλημα με τα δημοσιονομικά της χώρας μας. Με τον λαό της έχουν πρόβλημα. Με έναν λαό που έχει μάθει να αγωνίζεται, που δεν κουλαντρίζεται εύκολα με μουμουέδικες πλύσεις εγκεφάλου, που επιμένει να μιλάει για "Ευρώπη των λαών" και που επιμένει να στέλνει στην βουλή ένα κόμμα το οποίο διατηρεί τον τίτλο "κομμουνιστικό".
Κλείνω την παρένθεση. Θα συνεχίσω και θα τελειώσω αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου