Έγινε πλέον σαφές ότι ο περίφημος νόμος-πλαίσιο της Αννούλας (μία είναι η Αννούλα) για την ανώτατη εκπαίδευση θα μετατρέψει πανεπιστήμια και ΤΕΙ σε μηχανισμό παραγωγής πτυχίων πολλών ταχυτήτων χωρίς αντίκρυσμα και -σε πολλές περιπτώσεις- χωρίς επιστημονικό περιεχόμενο. Αν εφαρμοστεί ο νόμος, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα γίνουν χώροι εμπορίου ελπίδων, όπου φοιτητές κάθε ηλικίας θα προσδοκούν ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον, "επενδύοντας" σ' ένα πιστοποιητικό παρακολούθησης σεμιναρίων. Παράλληλα, τα πραγματικά πτυχία θα υποβαθμιστούν ακόμα περισσότερο, αφού θα ανταγωνίζονται τα γρήγορα μαθήματα κατάρτισης και επανακατάρτισης.
Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ θα προσφέρουν "πτυχία" τριών ταχυτήτων. Στην πρώτη ταχύτητα θα βρίσκονται τα γνωστά πτυχία, τα οποία θα κερδίζονται μετά από πανελλαδικές εξετάσεις και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών. Στην δεύτερη ταχύτητα θα βρίσκονται τα "μισά πτυχία", δηλαδή τα πιστοποιητικά που θα χορηγούνται μετά από έναν κύκλο σπουδών μικρότερης διάρκειας. Τέλος, στην τρίτη ταχύτητα θα βρίσκονται τα "πτυχία-πιστοποιητικά", τα οποία θα χορηγούνται από τις "Σχολές διά βίου μάθησης", οι οποίες θα μπορούν να επιβάλουν και δίδακτρα. Μ' αυτά τα τελευταία θα ασχοληθούμε σήμερα.
Πριν περάσουμε στην ουσία του ζητήματος, είναι χρήσιμο να αντιληφθούμε τι είναι αυτές οι "Σχολές διά βίου μάθησης". Πρόκειται για σχολές κατάρτισης και επανακατάρτισης μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, οι οποίες θα δίνουν πιστοποιητικά γνώσεων όπως κάθε ιδιωτικό ΙΕΚ ή ΚΕΚ αλλά θα επενδύονται με το κύρος των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια, οι "Σχολές διά βίου μάθησης" θα είναι ένα υποκατάστημα των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, όπου θα πουλιέται κατάρτιση κάθε είδους και όπου με λίγες ώρες σπουδών (και, ίσως, με αρκετά ευρώ) φοιτητές και εργαζόμενοι θα προσθέτουν ένα ακόμα πιστοποιητικό στην συλλογή με τα αποδεικτικά σπουδών τους.
Έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν ότι η "διά βίου μάθηση" της Αννούλας δεν είναι ούτε η απαραίτητη επικαιροποίηση γνώσεων, που πρέπει να έχει ο κάθε εργαζόμενος για το επάγγελμά του, ούτε έχει κάποια σχέση με τη διαρκή ανάγκη του ανθρώπου να μαθαίνει και να μορφώνεται. Η "διά βίου μάθηση" της Αννούλας (είτε σ' ένα πανεπιστήμιο είτε σ' ένα ιδιωτικό μαγαζί κατάρτισης) έχει σχέση με την διατυπωμένη επιδίωξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πως ο εργαζόμενος πρέπει να είναι "ευέλικτος" και να προσαρμόζεται στις εργοδοτικές απαιτήσεις αλλάζοντας καμμιά δεκαριά επαγγέλματα κατά την διάρκεια του εργασιακού του βίου.
Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι πρέπει, κάνοντας λίγα μαθήματα, να αλλάζουν εργασιακό αντικείμενο ή να επικαιροποιούν τις γνώσεις τους, σύμφωνα με τις ευκαιριακές απαιτήσεις τής αγοράς. Δεν μιλάμε, βέβαια, για μόρφωση ως επιλογή αλλά ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού: κάνε λίγα σεμινάρια για να κρατήσεις τη δουλειά σου, κάνε λίγα σεμινάρια για να ελπίζεις πως θα βρεις δουλειά...
Έτσι, λοιπόν, το παζάρι των "πτυχίων-πιστοποιητικών" διά σεμιναρίων, εγκαθίσταται επίσημα μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα με τις "Σχολές διά βίου μάθησης". Αλλά πόση σχέση θα έχουν με την πραγματική μάθηση αυτές οι σχολές; Υποψιάζομαι ότι το επίπεδο γνώσης που θα προσφέρουν θα φτάνει μέχρι την κατανόηση του εγχειριδίου χρήσης κάποιας συσκευής. Τους λόγους που με ωθούν σ' αυτό το συμπέρασμα θα τους εκθέσω στο επόμενο σημείωμα.
Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ θα προσφέρουν "πτυχία" τριών ταχυτήτων. Στην πρώτη ταχύτητα θα βρίσκονται τα γνωστά πτυχία, τα οποία θα κερδίζονται μετά από πανελλαδικές εξετάσεις και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών. Στην δεύτερη ταχύτητα θα βρίσκονται τα "μισά πτυχία", δηλαδή τα πιστοποιητικά που θα χορηγούνται μετά από έναν κύκλο σπουδών μικρότερης διάρκειας. Τέλος, στην τρίτη ταχύτητα θα βρίσκονται τα "πτυχία-πιστοποιητικά", τα οποία θα χορηγούνται από τις "Σχολές διά βίου μάθησης", οι οποίες θα μπορούν να επιβάλουν και δίδακτρα. Μ' αυτά τα τελευταία θα ασχοληθούμε σήμερα.
Πριν περάσουμε στην ουσία του ζητήματος, είναι χρήσιμο να αντιληφθούμε τι είναι αυτές οι "Σχολές διά βίου μάθησης". Πρόκειται για σχολές κατάρτισης και επανακατάρτισης μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, οι οποίες θα δίνουν πιστοποιητικά γνώσεων όπως κάθε ιδιωτικό ΙΕΚ ή ΚΕΚ αλλά θα επενδύονται με το κύρος των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια, οι "Σχολές διά βίου μάθησης" θα είναι ένα υποκατάστημα των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, όπου θα πουλιέται κατάρτιση κάθε είδους και όπου με λίγες ώρες σπουδών (και, ίσως, με αρκετά ευρώ) φοιτητές και εργαζόμενοι θα προσθέτουν ένα ακόμα πιστοποιητικό στην συλλογή με τα αποδεικτικά σπουδών τους.
Έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν ότι η "διά βίου μάθηση" της Αννούλας δεν είναι ούτε η απαραίτητη επικαιροποίηση γνώσεων, που πρέπει να έχει ο κάθε εργαζόμενος για το επάγγελμά του, ούτε έχει κάποια σχέση με τη διαρκή ανάγκη του ανθρώπου να μαθαίνει και να μορφώνεται. Η "διά βίου μάθηση" της Αννούλας (είτε σ' ένα πανεπιστήμιο είτε σ' ένα ιδιωτικό μαγαζί κατάρτισης) έχει σχέση με την διατυπωμένη επιδίωξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πως ο εργαζόμενος πρέπει να είναι "ευέλικτος" και να προσαρμόζεται στις εργοδοτικές απαιτήσεις αλλάζοντας καμμιά δεκαριά επαγγέλματα κατά την διάρκεια του εργασιακού του βίου.
Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι πρέπει, κάνοντας λίγα μαθήματα, να αλλάζουν εργασιακό αντικείμενο ή να επικαιροποιούν τις γνώσεις τους, σύμφωνα με τις ευκαιριακές απαιτήσεις τής αγοράς. Δεν μιλάμε, βέβαια, για μόρφωση ως επιλογή αλλά ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού: κάνε λίγα σεμινάρια για να κρατήσεις τη δουλειά σου, κάνε λίγα σεμινάρια για να ελπίζεις πως θα βρεις δουλειά...
Έτσι, λοιπόν, το παζάρι των "πτυχίων-πιστοποιητικών" διά σεμιναρίων, εγκαθίσταται επίσημα μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα με τις "Σχολές διά βίου μάθησης". Αλλά πόση σχέση θα έχουν με την πραγματική μάθηση αυτές οι σχολές; Υποψιάζομαι ότι το επίπεδο γνώσης που θα προσφέρουν θα φτάνει μέχρι την κατανόηση του εγχειριδίου χρήσης κάποιας συσκευής. Τους λόγους που με ωθούν σ' αυτό το συμπέρασμα θα τους εκθέσω στο επόμενο σημείωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου