Τι συμβαίνει με τις "Σχολές διά βίου μάθησης"; (β)

Χτες χαρακτήρισα τις "Σχολές διά βίου μάθησης" ως παζάρια "πτυχίων-πιστοποιητικών" διά σεμιναρίων και διατύπωσα τις έντονες αμφιβολίες μου για το αν αυτές οι "σχολές" έχουν να κάνουν με πραγματική μάθηση. Κι επειδή υποσχέθηκα ότι θα εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους διατηρώ αυτή την επικριτική στάση, συνεχίζω.

Ας δούμε ένα από τα σεμινάρια (όσα κι αν λέει η Αννούλα, αυτός είναι ο ακριβής χαρακτηρισμός) που προκήρυξε το υπουργείο για τις "Σχολές διά βίου μάθησης". Πρόκειται για το "Πρόγραμμα επικαιροποίησης γνώσεων αποφοίτων ΑΕΙ". Αντιγράφω μερικά αποσπάσματα από την σχετική πρόσκληση του υπουργείου προς τα ΑΕΙ και σχολιάζω:

(α) "Σε περίπτωση που δεν έχει συσταθεί Σχολή Δια Βίου Μάθησης (ενν.: στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα), απαιτείται απόφαση της Συγκλήτου για την λειτουργία του Προγράμματος ενώ όταν συσταθεί η Σχολή Δια βίου Μάθησης το Πρόγραμμα θα αναληφθεί αυτοδίκαια από τη Σχολή Δια Βίου Μάθησης". Προσέξτε την κωλοπιτούρα τού υπουργείου να ξεκινήσουν τα σεμινάρια: ακόμα κι αν κάποιο ΑΕΙ δεν έχει συστήσει "Σχολή διά βίου μάθησης", μπορεί να βάλει μπρος την...μάθηση και αργότερα βλέπουμε για την σχολή. Αυτό είναι που λέμε "σοβαρότητα"!

(β) "Χρηματοδοτούνται προγράμματα επιμόρφωσης αποφοίτων ΑΕΙ, 60 ή 100 ή 150 ωρών σε συγκεκριμένα επιστημονικά αντικείμενα άμεσα αξιοποιήσιμα στην παραγωγική διαδικασία". Εδώ παρατηρούμε δυο "ομορφιές".
- Η πρώτη: Μαθαίνουμε ότι υπάρχει επιστημονικό αντικείμενο το οποίο εξαντλείται σε 60 ώρες! Κι επειδή κάτι θυμόμαστε από το τι σημαίνει "διδακτική ώρα" κι από το πώς γίνονται τα σεμινάρια, καταλαβαίνουμε ότι μπορούμε να "επικαιροποιήσουμε" (σημ.: τι λέξη, θεέ μου...) τις γνώσεις μας, στο γνωστικό αντικείμενο που μας ενδιαφέρει, μέσα σε καμμιά τριανταπενταριά ώρες (και πολλές λέω)! Δηλαδή, όσο χρειαζόμαστε για να διαβάσουμε ένα μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν...
- Η δεύτερη: Το σεμινάριο αυτό θα μας βοηθήσει να "επικαιροποιήσουμε" τις γνώσεις μας όχι όπου μας αρέσει αλλά σε συγκεκριμένα επιστημονικά αντικείμενα άμεσα αξιοποιήσιμα στην παραγωγική διαδικασία. Με απλά λόγια: θα επιλέγονται αντικείμενα αφ' ενός μεν "άμεσα αξιοποιήσιμα" απ' αυτούς που ορίζουν την παραγωγική διαδικασία, δηλαδή τις μεγάλες επιχειρήσεις αφ' ετέρου δε σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Ωραίο, έτσι; Από δω και πέρα θα ρωτάμε τον Δασκαλόπουλο και τον Βαρδινογιάννη για το τι πρέπει να σπουδάσουμε!

(γ) "Στο τέλος του προγράμματος οι συμμετέχοντες είτε θα εξετάζονται είτε θα εκπονούν εργασία και βάσει των αποτελεσμάτων της εξέτασης ή αντίστοιχα βάσει της βαθμολογίας της εργασίας και υπό την προϋπόθεση της παρακολούθησης του 80% των προγραμματισμένων ωρών επιμόρφωσης, θα χορηγείται στο συμμετέχοντα Πιστοποιητικό Συμμετοχής που θα έχει ισχύ Τίτλου Σπουδών" (σημ.: η υπογράμμιση δική μου). Άλατις η Αννούλα! Τίτλος σπουδών με ένα κωλοσεμινάριο 60 ωρών (για να μη πω 60 Χ 80% = 48)! Και κάτσε εσύ, μαλάκα, 4-5 χρόνια στο θρανίο, να γίνει ο κώλος σου κόντρα-πλακέ για να πάρεις πτυχίο... Αν αυτό δεν αποκαλύπτει σαφώς την πρόθεση του υπουργείου να καταντήσει τα παραδοσιακά πτυχία κωλόχαρτα, τότε εγώ δεν καταλαβαίνω τι μου γίνεται...

Αλλά τα παραδοσιακά πτυχία θα υποβαθμιστούν και για έναν ακόμη λόγο: για να έχουν αξία στο παζάρι της αγοράς, θα πρέπει να προσαρμοστούν στο περιεχόμενο που ζητάει η αγορά. Άλλωστε, αυτός είναι ο απώτερος στόχος τής Ευρωπαϊκής Ένωσης: η αξία των πτυχίων να ορίζεται από τους εργοδότες.

Καλύτερα να σταματήσω εδώ, για να μη μου ξεφύγει καμμιά κουβέντα που δεν θα συμμαζεύεται. Πάντως, έχω χαρακτηρίσει κατ' επανάληψη την υπουργό παιδείας ως "εθνικά επικίνδυνη πολιτικό" και την έχω "στολίσει" πάμπολλες φορές με διάφορα "κοσμητικά" επίθετα. Μετά από όσα ανέφερα στα δυο τελευταία σημειώματά μου, δεν βλέπω κανένα λόγο να ανακαλέσω το παραμικρό.