Εκείνο που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι το από πού κι ως πού η Γερμανία έχει αναδειχτεί σε τιμητή των πάντων. Έχουμε φτάσει σε σημείο να μη γίνεται τίποτε στην Ευρώπη δίχως την συγκατάθεση των Γερμανών. Από τον κοντοπούτανο τον Σαρκοζύ ίσαμε τον λεβεντόψηλο τον Παπανδρέου, οι πάντες πασχίζουν να πείσουν την Μέρκελ να πάει με τα νερά τους. Ας μου εξηγήσει κι εμένα κάποιος προς τι αυτή η θεοποίηση της Γερμανίας.
Μη βιαστείτε να με αποκαλέσετε βλάκα. Και τα παραπολιτικά παιχνίδια καταλαβαίνω και τους σχηματισμένους συσχετισμούς δυνάμεων κατανοώ και την ισχύ της γερμανικής οικονομίας αντιλαμβάνομαι. Μόνο που η Ελλάδα, για παράδειγμα, δεν κατάντησε αποδιοπομπαίος τράγος ούτε εξ αιτίας κάποιας ανεξάρτητης πολιτικής ούτε λόγω της αδύναμης οικονομίας της. Η Ελλάδα κατάντησε διεθνώς δαχτυλοδειχτούμενη (ενίοτε δε με το μεσαίο δάχτυλο) λόγω των υψηλών ελλειμμάτων της, τα οποία δεν της επιτρέπουν να εξυπηρετήσει τα χρέη της.
Θα περίμενε κάποιος από την οικονομικά ισχυρή Γερμανία, σ' αυτόν τον τομέα να δίνει το καλό παράδειγμα, αφού παριστάνει τον αυστηρό παιδαγωγό που τραβάει το αφτί κάθε άτακτου παιδιού. Κι όμως, σύμφωνα με στοιχεία της Μπούντεσμπανκ, το γερμανικό δημόσιο χρέος έχει εκτοξευτεί σε τεράστια ύψη τα τελευταία χρόνια και, μάλιστα, μέσα στο 2010 ξεπέρασε τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Σύμφωνα με την Μπούντεσμπανκ, λοιπόν, μέσα στο 2010 το γερμανικό χρέος αυξήθηκε κατά 319 δισ. ευρώ, φτάνοντας τα 2,08 τρισεκατομμύρια. Σε σχέση με το 2005, το χρέος αυξήθηκε κατά το ένα τρίτο (τότε ήταν κάπου 1,5 τρισ.) ενώ η σύγκριση με το 1990 είναι τελείως απογοητευτική, αφού τότε η Γερμανία χρωστούσε κάπου 500 δισεκατομμύρια.
Η πλάκα είναι ότι η "αυστηρή" Γερμανία παριστάνει τον θεματοφύλακα του Μάαστριχτ και της Λισαβώνας ενώ την ίδια στιγμή παραβιάζει σχεδόν κάθε όριο του περίφημου "Συμφώνου Σταθερότητος". Για παράδειγμα, το γερμανικό χρέος έφτασε μέσα στο 2009 το 73,5% του ΑΕΠ και το 2010 εκτινάχτηκε στο 83,2%, ενώ το Σύμφωνο Σταθερότητος βάζει όριο το 60% του ΑΕΠ.
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ δυο στοιχεία, τα οποία καθιστούν περισσότερο τρανταχτή την γερμανική αποτυχία. Για το πρώτο έχουμε ξαναμιλήσει. Πρόκειται για τα οφέλη που προέκυψαν στην γερμανική οικονομία από την κατάλυση του ανατολικογερμανικού κράτους, η οποία πρόσφερε στην ενιαία Γερμανία μερικά εκατομμύρια φτηνού εργατικού δυναμικού. Το δεύτερο είναι ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν εφαρμόσει εδώ και χρόνια όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία συνιστούν φορτικά και στην Ελλάδα: πάγωμα και συρρίκνωση μισθών, αυξήσεις φόρων, κατάλυση της προστασίας της εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, ελαστική απασχόληση, περικοπές κοινωνικών δαπανών κλπ. Αν η λήψη αυτών των μέτρων τετραπλασίασε το γερμανικό χρέος μέσα σε μια εικοσατία, γιατί κάποιοι περιμένουν ότι σε μας θα έχει διαφορετικό αποτέλεσμα;
Από την μελέτη των στοιχείων της Μπούντεσμπανκ, προκύπτει άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο: η εκτίναξη του γερμανικού χρέους οφείλεται κυρίως στις ενισχύσεις που δόθηκαν με σκοπό την διάσωση τόσο των τραπεζών όσο και ορισμένων μεγάλων βιομηχανιών (λόγου χάριν, θυμηθείτε όσα έγιναν προ διετίας με την Όπελ). Ειδικά για την διάσωση των τραπεζών, το γερμανικό δημόσιο έχει επιβαρυνθεί ως τώρα με 241 δισεκατομμύρια ευρώ. Και βλέπουμε.
Ελπίζω ότι, μετά από όλα όσα είπα, πρέπει να έχω αποφύγει τον χαρακτηρισμό μου ως βλάκα και -μάλλον- δικαιούμαι να περιμένω μια εμπεριστατωμένη απάντηση στην απορία που διατύπωσα στην αρχή: από πού κι ως πού η Γερμανία έχει αναδειχτεί σε τιμητή των πάντων; Στο κάτω-κάτω, βρε αδερφέ, ας μου πει κάποιος με απλά λόγια ότι η Γερμανία πήρε αυτά τα μέτρα και πέτυχε εκείνα τα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα πράγματα, έτσι; Όχι παρλαπίπες!
Λένε ότι η μεγαλύτερη βλακεία είναι να επιμένεις σε μια ήδη αποτυχημένη επιλογή, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα δώσει θετικά αποτελέσματα. Υπ' αυτή την έννοια, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ελληνική οικονομία είναι καταδικασμένη εφ' όσον η σωτηρία της παραμένει στα χέρια ενός τσούρμου εθισμένου στην βλακεία.
Μη βιαστείτε να με αποκαλέσετε βλάκα. Και τα παραπολιτικά παιχνίδια καταλαβαίνω και τους σχηματισμένους συσχετισμούς δυνάμεων κατανοώ και την ισχύ της γερμανικής οικονομίας αντιλαμβάνομαι. Μόνο που η Ελλάδα, για παράδειγμα, δεν κατάντησε αποδιοπομπαίος τράγος ούτε εξ αιτίας κάποιας ανεξάρτητης πολιτικής ούτε λόγω της αδύναμης οικονομίας της. Η Ελλάδα κατάντησε διεθνώς δαχτυλοδειχτούμενη (ενίοτε δε με το μεσαίο δάχτυλο) λόγω των υψηλών ελλειμμάτων της, τα οποία δεν της επιτρέπουν να εξυπηρετήσει τα χρέη της.
Θα περίμενε κάποιος από την οικονομικά ισχυρή Γερμανία, σ' αυτόν τον τομέα να δίνει το καλό παράδειγμα, αφού παριστάνει τον αυστηρό παιδαγωγό που τραβάει το αφτί κάθε άτακτου παιδιού. Κι όμως, σύμφωνα με στοιχεία της Μπούντεσμπανκ, το γερμανικό δημόσιο χρέος έχει εκτοξευτεί σε τεράστια ύψη τα τελευταία χρόνια και, μάλιστα, μέσα στο 2010 ξεπέρασε τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Σύμφωνα με την Μπούντεσμπανκ, λοιπόν, μέσα στο 2010 το γερμανικό χρέος αυξήθηκε κατά 319 δισ. ευρώ, φτάνοντας τα 2,08 τρισεκατομμύρια. Σε σχέση με το 2005, το χρέος αυξήθηκε κατά το ένα τρίτο (τότε ήταν κάπου 1,5 τρισ.) ενώ η σύγκριση με το 1990 είναι τελείως απογοητευτική, αφού τότε η Γερμανία χρωστούσε κάπου 500 δισεκατομμύρια.
Η πλάκα είναι ότι η "αυστηρή" Γερμανία παριστάνει τον θεματοφύλακα του Μάαστριχτ και της Λισαβώνας ενώ την ίδια στιγμή παραβιάζει σχεδόν κάθε όριο του περίφημου "Συμφώνου Σταθερότητος". Για παράδειγμα, το γερμανικό χρέος έφτασε μέσα στο 2009 το 73,5% του ΑΕΠ και το 2010 εκτινάχτηκε στο 83,2%, ενώ το Σύμφωνο Σταθερότητος βάζει όριο το 60% του ΑΕΠ.
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ δυο στοιχεία, τα οποία καθιστούν περισσότερο τρανταχτή την γερμανική αποτυχία. Για το πρώτο έχουμε ξαναμιλήσει. Πρόκειται για τα οφέλη που προέκυψαν στην γερμανική οικονομία από την κατάλυση του ανατολικογερμανικού κράτους, η οποία πρόσφερε στην ενιαία Γερμανία μερικά εκατομμύρια φτηνού εργατικού δυναμικού. Το δεύτερο είναι ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν εφαρμόσει εδώ και χρόνια όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία συνιστούν φορτικά και στην Ελλάδα: πάγωμα και συρρίκνωση μισθών, αυξήσεις φόρων, κατάλυση της προστασίας της εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, ελαστική απασχόληση, περικοπές κοινωνικών δαπανών κλπ. Αν η λήψη αυτών των μέτρων τετραπλασίασε το γερμανικό χρέος μέσα σε μια εικοσατία, γιατί κάποιοι περιμένουν ότι σε μας θα έχει διαφορετικό αποτέλεσμα;
Από την μελέτη των στοιχείων της Μπούντεσμπανκ, προκύπτει άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο: η εκτίναξη του γερμανικού χρέους οφείλεται κυρίως στις ενισχύσεις που δόθηκαν με σκοπό την διάσωση τόσο των τραπεζών όσο και ορισμένων μεγάλων βιομηχανιών (λόγου χάριν, θυμηθείτε όσα έγιναν προ διετίας με την Όπελ). Ειδικά για την διάσωση των τραπεζών, το γερμανικό δημόσιο έχει επιβαρυνθεί ως τώρα με 241 δισεκατομμύρια ευρώ. Και βλέπουμε.
Ελπίζω ότι, μετά από όλα όσα είπα, πρέπει να έχω αποφύγει τον χαρακτηρισμό μου ως βλάκα και -μάλλον- δικαιούμαι να περιμένω μια εμπεριστατωμένη απάντηση στην απορία που διατύπωσα στην αρχή: από πού κι ως πού η Γερμανία έχει αναδειχτεί σε τιμητή των πάντων; Στο κάτω-κάτω, βρε αδερφέ, ας μου πει κάποιος με απλά λόγια ότι η Γερμανία πήρε αυτά τα μέτρα και πέτυχε εκείνα τα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα πράγματα, έτσι; Όχι παρλαπίπες!
Λένε ότι η μεγαλύτερη βλακεία είναι να επιμένεις σε μια ήδη αποτυχημένη επιλογή, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα δώσει θετικά αποτελέσματα. Υπ' αυτή την έννοια, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ελληνική οικονομία είναι καταδικασμένη εφ' όσον η σωτηρία της παραμένει στα χέρια ενός τσούρμου εθισμένου στην βλακεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου