Θυμάμαι πόσο απλά ήταν τα προεκλογικά πράγματα πριν μερικές δεκαετίες. Είχαμε την Νέα Δημοκρατία με την συντηρητικούρα της, το ΠαΣοΚ με τον τριτοδρομικό ψευδοσοσιαλισμό του, το ΚΚΕ με τον σταθερά αντικαπιταλιστικό του λόγο, τα μικρότερα φιλοευρωπαϊκά αριστερά κόμματα (ΚΚΕ εσωτερικού, Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία, Σοσιαλιστική Πρωτοπορία, Κόμμα Αγροτών-Εργατών κλπ) με την μορφή κάποιας "Συμμαχίας", άντε και καμμιά Εθνική Παράταξη ως ακροδεξιά πινελλιά ή καμμιά Πολιτική Άνοιξη ως πολιτική τσικολελέτα.
Σήμερα, η κατάσταση δείχνει μπερδεμένη κατά περίεργο τρόπο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σοβαρή πιθανότητα να μπουν στην επόμενη βουλή 10 κόμματα, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία (προσωπικά, πιστεύω ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ας μη το κουβεντιάσουμε τώρα αυτό). 10 κόμματα στην βουλή! Κι εδώ έρχεται το περίεργο: σύμφωνα με τον προεκλογικό τους λόγο, το ΠαΣοΚ επιμένει στην ορθότητα των μνημονιακών επιλογών του και η Νέα Δημοκρατία μάς παλαβώνει με τα "ήξεις-αφήξεις" και τα "ναι μεν, αλλά" της, αλλά όλοι οι άλλοι, από το ΚΚΕ μέχρι την Χρυσή Αυγή, τάσσονται αναφανδόν κατά του μνημονίου. Δηλαδή, σε σχέση με το μνημόνιο, έχουμε 10 κόμματα που διεκδικούν θέση στο επόμενο κοινοβούλιο αλλά δυο πολιτικές.
Υπ' αυτή την έννοια, αν το μείζον πρόβλημα του απλού κι ανυποψίαστου ψηφοφόρου είναι να ξεφορτωθούμε τον βραχνά τού μνημονίου, τότε ανοίγεται μπροστά του μια ευρεία ποικιλία επιλογών από τον κομμουνισμό μέχρι τον χιτλερικό φασισμό. Αυτή η ευρύτητα, όμως, δημιουργεί μια ιδιότυπη θολούρα, εφ' όσον είτε Κατσέλη ψηφίσεις, είτε τροτσκιστές, είτε Καμμένο, η ψήφος σου είναι κατά του μνημονίου.
Όμως, είναι όντως αυτό το μείζον πρόβλημα; Αρκεί, δηλαδή, να ψηφίσουμε κατά του μνημονίου; Ας υποθέσουμε, για την οικονομία της κουβέντας, ότι τα αντιμνημονιακά κόμματα συγκεντρώνουν 60% και βρίσκουν τον τρόπο να σχηματίσουν κυβέρνηση. Αν η ψήφος μας ήταν απλώς αντιμνημονιακή, ολοκληρώνει εκεί την αποστολή της, αφήνοντας μετέωρο ένα ερώτημα: και τώρα, τί;
Να κάνω και μερικές παράλληλες σκέψεις; Ας πάρουμε π.χ. το σύνθημα "οι κλέφτες στην φυλακή". Άντε, λοιπόν, τους πιάσαμε τους κλέφτες, τους βάλαμε φυλακή και δημεύσαμε και την περιουσία τους. Αν δεν εξασφαλίσουμε την λειτουργία ενός συστήματος που δεν θα εκκολάπτει κλέφτες, σε λίγο καιρό θα εμφανιστούν καινούργιοι. Όσο για το άλλο σύνθημα "νέοι άνθρωποι στην Βουλή", τί να πω; Σύνθημα αυταπόδεικτα ανερμάτιστο και βλακωδέστατο, αν βάλεις δίπλα σε παρένθεση κάποια ονόματα από το παρελθόν (π.χ. Άδωνις, Καϊλή, Τζάκρη, Ρουσόπουλος, Λαλιώτης, Μακρή, Καρατζατέτοιος, κλπ), οι οποίοι ήσαν "νέοι άνθρωποι" όταν πρωτομπήκαν στην Βουλή.
Με όλα τούτα, θέλω να πω πως κάθε ψηφοφόρος που διαθέτει στοιχειώδη κριτική σκέψη, πρέπει να δώσει ψήφο "υπέρ" μιας πολιτικής επιλογής κι όχι "κατά" μιας άλλης. Όταν το οικοδόμημα είναι σάπιο, δεν έχει νόημα να βγάλεις καινούργιο διαχειριστή, να βάλεις φυλακή τον προηγούμενο ή να καταγγείλεις ως ασύμφορο το συμβόλαιο που εκείνος είχε κάνει με μια εταιρεία επισκευών. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν αλλά δεν θα λύσουν το βασικό πρόβλημα: το οικοδόμημα θα παραμείνει σάπιο. Συνεπώς, την Κυριακή πρέπει να ψηφίσουμε όχι απλώς "κατά" του μνημονίου αλλά "υπέρ" μιας συγκεκριμένης επιλογής: υπέρ της κατεδάφισης αυτού του σάπιου οικοδομήματος και της ανέγερσης ενός καινούργιου!
Σήμερα, η κατάσταση δείχνει μπερδεμένη κατά περίεργο τρόπο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σοβαρή πιθανότητα να μπουν στην επόμενη βουλή 10 κόμματα, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία (προσωπικά, πιστεύω ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ας μη το κουβεντιάσουμε τώρα αυτό). 10 κόμματα στην βουλή! Κι εδώ έρχεται το περίεργο: σύμφωνα με τον προεκλογικό τους λόγο, το ΠαΣοΚ επιμένει στην ορθότητα των μνημονιακών επιλογών του και η Νέα Δημοκρατία μάς παλαβώνει με τα "ήξεις-αφήξεις" και τα "ναι μεν, αλλά" της, αλλά όλοι οι άλλοι, από το ΚΚΕ μέχρι την Χρυσή Αυγή, τάσσονται αναφανδόν κατά του μνημονίου. Δηλαδή, σε σχέση με το μνημόνιο, έχουμε 10 κόμματα που διεκδικούν θέση στο επόμενο κοινοβούλιο αλλά δυο πολιτικές.
Υπ' αυτή την έννοια, αν το μείζον πρόβλημα του απλού κι ανυποψίαστου ψηφοφόρου είναι να ξεφορτωθούμε τον βραχνά τού μνημονίου, τότε ανοίγεται μπροστά του μια ευρεία ποικιλία επιλογών από τον κομμουνισμό μέχρι τον χιτλερικό φασισμό. Αυτή η ευρύτητα, όμως, δημιουργεί μια ιδιότυπη θολούρα, εφ' όσον είτε Κατσέλη ψηφίσεις, είτε τροτσκιστές, είτε Καμμένο, η ψήφος σου είναι κατά του μνημονίου.
Όμως, είναι όντως αυτό το μείζον πρόβλημα; Αρκεί, δηλαδή, να ψηφίσουμε κατά του μνημονίου; Ας υποθέσουμε, για την οικονομία της κουβέντας, ότι τα αντιμνημονιακά κόμματα συγκεντρώνουν 60% και βρίσκουν τον τρόπο να σχηματίσουν κυβέρνηση. Αν η ψήφος μας ήταν απλώς αντιμνημονιακή, ολοκληρώνει εκεί την αποστολή της, αφήνοντας μετέωρο ένα ερώτημα: και τώρα, τί;
Να κάνω και μερικές παράλληλες σκέψεις; Ας πάρουμε π.χ. το σύνθημα "οι κλέφτες στην φυλακή". Άντε, λοιπόν, τους πιάσαμε τους κλέφτες, τους βάλαμε φυλακή και δημεύσαμε και την περιουσία τους. Αν δεν εξασφαλίσουμε την λειτουργία ενός συστήματος που δεν θα εκκολάπτει κλέφτες, σε λίγο καιρό θα εμφανιστούν καινούργιοι. Όσο για το άλλο σύνθημα "νέοι άνθρωποι στην Βουλή", τί να πω; Σύνθημα αυταπόδεικτα ανερμάτιστο και βλακωδέστατο, αν βάλεις δίπλα σε παρένθεση κάποια ονόματα από το παρελθόν (π.χ. Άδωνις, Καϊλή, Τζάκρη, Ρουσόπουλος, Λαλιώτης, Μακρή, Καρατζατέτοιος, κλπ), οι οποίοι ήσαν "νέοι άνθρωποι" όταν πρωτομπήκαν στην Βουλή.
Με όλα τούτα, θέλω να πω πως κάθε ψηφοφόρος που διαθέτει στοιχειώδη κριτική σκέψη, πρέπει να δώσει ψήφο "υπέρ" μιας πολιτικής επιλογής κι όχι "κατά" μιας άλλης. Όταν το οικοδόμημα είναι σάπιο, δεν έχει νόημα να βγάλεις καινούργιο διαχειριστή, να βάλεις φυλακή τον προηγούμενο ή να καταγγείλεις ως ασύμφορο το συμβόλαιο που εκείνος είχε κάνει με μια εταιρεία επισκευών. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν αλλά δεν θα λύσουν το βασικό πρόβλημα: το οικοδόμημα θα παραμείνει σάπιο. Συνεπώς, την Κυριακή πρέπει να ψηφίσουμε όχι απλώς "κατά" του μνημονίου αλλά "υπέρ" μιας συγκεκριμένης επιλογής: υπέρ της κατεδάφισης αυτού του σάπιου οικοδομήματος και της ανέγερσης ενός καινούργιου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου