Καθώς η επίδραση των σοκ ξεθύμαινε, ο κόσμος άρχισε να ξεσηκώνεται και συνθήματα όπως "όχι άλλα πειράματα" εμφανίστηκαν στους τοίχους της Μόσχας. Υπό την αυξανόμενη λαϊκή πίεση, οι βουλευτές, οι οποίοι είχαν υποστηρίξει την άνοδο του Γέλτσιν στην εξουσία, αποφάσισαν ότι έπρεπε να μπει φρένο στον πρόεδρο και στα κακέκτυπα "παιδιά τού Σικάγου" του. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1992, το κοινοβούλιο υπερψήφισε πρόταση μομφής κατά του Γεγκόρ Γκαϊντάρ (επί κεφαλής τού οικονομικού επιτελείου) και τρεις μήνες αργότερα ψήφισε την ανάκληση των έκτακτων εξουσιών τού Γέλτσιν. Από δω και πέρα ο πρόεδρος θα ήταν υποχρεωμένος να φέρνει κάθε νομοσχέδιο για ψήφιση στην βουλή.
Όμως, ο λαός έχει δίκιο όταν λέει "δώσε θάρρος στον χωριάτη...". Ο Γέλτσιν είχε τόσο καλομάθει με τις αυξημένες εξουσίες του ώστε έβλεπε τον εαυτό του μάλλον ως "ελέω θεού μονάρχη" παρά ως εκλεγμένο πρόεδρο. Μάλιστα, είχε αρχίσει να αυτοαποκαλείται ως..."Μπόρις ο Α'"!! Όταν, λοιπόν, έμαθε την απόφαση του κοινοβουλίου, βγήκε στην τηλεόραση και κήρυξε την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τρεις μέρες αργότερα, το συνταγματικό δικαστήριο αποφάσισε ότι οι ενέργειες του Γέλτσιν παραβίαζαν οχτώ άρθρα τού συντάγματος και η χώρα βρέθηκε να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί.
Εκείνη την στιγμή, ο αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον έσπευσε σε βοήθεια του Γέλτσιν, χαρακτηρίζοντάς τον "αυστηρά προσηλωμένο στην ελευθερία και την δημοκρατία, αυθεντικά προσηλωμένο στις μεταρρυθμίσεις". Αλλά και ο δυτικός τύπος, σχεδόν σύσσωμος, τάχτηκε στο πλευρό τού ρώσσου προέδρου, χαρακτηρίζοντας τους αντιτιθέμενους βουλευτές ως "σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές, που προσπαθούν να ακυρώσουν τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις".
Η κατάσταση είναι για γέλια. Ποιοι είναι αυτοί οι "σκληροπυρηνικοί κομμουνιστές"; Εκείνοι που πάλεψαν για την αποδόμηση του σοσιαλισμού; Εκείνοι που στήριξαν τον Γκορμπατσόφ κατά το κίνημα του Αυγούστου; Εκείνοι που υπερψήφισαν την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης; Εκείνοι που έσπρωξαν έναν φίλαυτο μπεκρή στην εξουσία, δινόντάς του παράλληλα ανεξέλεγκτη εξουσία; Και όμως, αυτούς ακριβώς τους βουλευτές παρουσίασαν η "Washington Post" ως "αντικυβερνητικούς" και η "New York Times" ως "καχύποπτους απέναντι στις μεταρρυθμίσεις, με πλήρη άγνοια για την δημοκρατία"...
Εντείνοντας την κόντρα, το κοινοβούλιο ψήφισε έναν προϋπολογισμό τελείως αντίθετο προς τις απαιτήσεις τού ΔΝΤ για περικοπές και λιτότητα. Ο "Μπόρις ο Α'" αντέδρασε με βλακώδη τρόπο: οργάνωσε εσπευσμένα δημοψήφισμα (σ.σ.: ρε, τί μου θυμίζει;), με το ερώτημα αν έπρεπε να διαλυθεί η βουλή. Με άλλα λόγια, ρώτησε τον κόσμο αν έπρεπε να καταργηθεί η δημοκρατία! Παρά το ότι οι πουλημένοι δημοσιογράφοι προπαγάνδισαν αναίσχυντα το "ναι" (τί πρωτοτυπία!), οι ψηφοφόροι δεν έκαναν το χατήρι τού Γέλτσιν.
Προφανώς, οι στόχοι τού δημοψηφίσματος δεν επιτεύχθηκαν, αφού το κοινοβούλιο συνέχισε να υπάρχει και να βάζει εμπόδια στις μεταρρυθμίσεις τής ομάδας Γέλτσιν. Οι πιέσεις από το εξωτερικό εντάθηκαν. Πρώτα, βγήκε ο αμερικανός υφυπουργός οικονομικών και δήλωσε ότι "πρέπει να αναζωπυρωθεί η ορμή των μεταρρυθμίσεων" και κατόπιν "διέρρευσε" από το ΔΝΤ η πληροφορία ότι το Ταμείο ήταν δυσαρεστημένο και επρόκειτο να ακυρώσει συμφωνημένο δάνειο ύψους 1,5 δισ. δολλαρίων (σ.σ.: πώς λέμε στους έλληνες "καθήστε φρόνιμα γιατί δεν θα πάρετε την έκτη δόση";).
Την επόμενη μέρα της "διαρροής" και με την σιγουριά ότι η δύση είναι στο πλευρό του, ο Γέλτσιν έκανε το πρώτο βήμα προς την "λύση Πινοτσέτ": εξέδωσε το περίφημο διάταγμα 1400, με το οποίο διέλυε το κοινοβούλιο και καταργούσε το σύνταγμα. Δυο μέρες αργότερα, με την συντριπτική πλειοψηφία 636 έναντι 2, το κοινοβούλιο παρέπεμψε σε δίκη τον Γέλτσιν. Μέχρι κι ο αντιπρόεδρος Αλεξάντρ Ρουσκόι δήλωσε ότι "η Ρωσσία έχει ήδη πληρώσει ακριβά τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό τού Γέλτσιν και των μεταρρυθμιστών".
Και όμως, ο Κλίντον συνέχισε να υποστηρίζει ανοιχτά τον παράφρονα πρόεδρο. Μάλιστα, ενέκρινε έκτακτη βοήθεια "για τον πρόεδρο προσωπικά", ύψους 2,5 δισ. δολλαρίων! Αναθαρρώντας, ο Γέλτσιν έστειλε στρατιωτικές μονάδες να περικυκλώσουν το κοινοβούλιο, ενώ διέταξε να κόψουν το ρεύμα, την θέρμανση και τα τηλέφωνα στο κτήριο. Ο αποκλεισμός τράβηξε σε μάκρος. Επί δυο εβδομάδες, απλοί πολίτες συγκρούονταν με τους στρατιώτες, καταφέρνοντας συχνά να σπάζουν τον κλοιό και να προωθούν στο κοινοβούλιο τρόφιμα και νερό.
Ήταν φανερό ότι ο Γέλτσιν έχανε με γοργούς ρυθμούς κάθε λαϊκό έρεισμα που του είχε απομείνει. Μια τελευταία προσπάθεια να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές κατέρρευσε άμεσα, μόλις μαθεύτηκε το "καζίκι" που επιφύλαξαν οι πολωνοί στην Αλληλεγγύη. Σιγά μη διακινδύνευε εκλογές ο Γέλτσιν!
Έχουμε φτάσει πλέον στο φθινόπωρο του 1993 και όλα δείχνουν ότι πλησιάζει η ώρα που ο Γέλτσιν, ως νέος Πινοτσέτ, θα βομβαρδίσει το κοινοβούλιο της χώρας του, υπό τις παραινέσεις των αμερικανών...
Όμως, ο λαός έχει δίκιο όταν λέει "δώσε θάρρος στον χωριάτη...". Ο Γέλτσιν είχε τόσο καλομάθει με τις αυξημένες εξουσίες του ώστε έβλεπε τον εαυτό του μάλλον ως "ελέω θεού μονάρχη" παρά ως εκλεγμένο πρόεδρο. Μάλιστα, είχε αρχίσει να αυτοαποκαλείται ως..."Μπόρις ο Α'"!! Όταν, λοιπόν, έμαθε την απόφαση του κοινοβουλίου, βγήκε στην τηλεόραση και κήρυξε την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τρεις μέρες αργότερα, το συνταγματικό δικαστήριο αποφάσισε ότι οι ενέργειες του Γέλτσιν παραβίαζαν οχτώ άρθρα τού συντάγματος και η χώρα βρέθηκε να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί.
Εκείνη την στιγμή, ο αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον έσπευσε σε βοήθεια του Γέλτσιν, χαρακτηρίζοντάς τον "αυστηρά προσηλωμένο στην ελευθερία και την δημοκρατία, αυθεντικά προσηλωμένο στις μεταρρυθμίσεις". Αλλά και ο δυτικός τύπος, σχεδόν σύσσωμος, τάχτηκε στο πλευρό τού ρώσσου προέδρου, χαρακτηρίζοντας τους αντιτιθέμενους βουλευτές ως "σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές, που προσπαθούν να ακυρώσουν τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις".
Η κατάσταση είναι για γέλια. Ποιοι είναι αυτοί οι "σκληροπυρηνικοί κομμουνιστές"; Εκείνοι που πάλεψαν για την αποδόμηση του σοσιαλισμού; Εκείνοι που στήριξαν τον Γκορμπατσόφ κατά το κίνημα του Αυγούστου; Εκείνοι που υπερψήφισαν την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης; Εκείνοι που έσπρωξαν έναν φίλαυτο μπεκρή στην εξουσία, δινόντάς του παράλληλα ανεξέλεγκτη εξουσία; Και όμως, αυτούς ακριβώς τους βουλευτές παρουσίασαν η "Washington Post" ως "αντικυβερνητικούς" και η "New York Times" ως "καχύποπτους απέναντι στις μεταρρυθμίσεις, με πλήρη άγνοια για την δημοκρατία"...
Εντείνοντας την κόντρα, το κοινοβούλιο ψήφισε έναν προϋπολογισμό τελείως αντίθετο προς τις απαιτήσεις τού ΔΝΤ για περικοπές και λιτότητα. Ο "Μπόρις ο Α'" αντέδρασε με βλακώδη τρόπο: οργάνωσε εσπευσμένα δημοψήφισμα (σ.σ.: ρε, τί μου θυμίζει;), με το ερώτημα αν έπρεπε να διαλυθεί η βουλή. Με άλλα λόγια, ρώτησε τον κόσμο αν έπρεπε να καταργηθεί η δημοκρατία! Παρά το ότι οι πουλημένοι δημοσιογράφοι προπαγάνδισαν αναίσχυντα το "ναι" (τί πρωτοτυπία!), οι ψηφοφόροι δεν έκαναν το χατήρι τού Γέλτσιν.
Προφανώς, οι στόχοι τού δημοψηφίσματος δεν επιτεύχθηκαν, αφού το κοινοβούλιο συνέχισε να υπάρχει και να βάζει εμπόδια στις μεταρρυθμίσεις τής ομάδας Γέλτσιν. Οι πιέσεις από το εξωτερικό εντάθηκαν. Πρώτα, βγήκε ο αμερικανός υφυπουργός οικονομικών και δήλωσε ότι "πρέπει να αναζωπυρωθεί η ορμή των μεταρρυθμίσεων" και κατόπιν "διέρρευσε" από το ΔΝΤ η πληροφορία ότι το Ταμείο ήταν δυσαρεστημένο και επρόκειτο να ακυρώσει συμφωνημένο δάνειο ύψους 1,5 δισ. δολλαρίων (σ.σ.: πώς λέμε στους έλληνες "καθήστε φρόνιμα γιατί δεν θα πάρετε την έκτη δόση";).
Την επόμενη μέρα της "διαρροής" και με την σιγουριά ότι η δύση είναι στο πλευρό του, ο Γέλτσιν έκανε το πρώτο βήμα προς την "λύση Πινοτσέτ": εξέδωσε το περίφημο διάταγμα 1400, με το οποίο διέλυε το κοινοβούλιο και καταργούσε το σύνταγμα. Δυο μέρες αργότερα, με την συντριπτική πλειοψηφία 636 έναντι 2, το κοινοβούλιο παρέπεμψε σε δίκη τον Γέλτσιν. Μέχρι κι ο αντιπρόεδρος Αλεξάντρ Ρουσκόι δήλωσε ότι "η Ρωσσία έχει ήδη πληρώσει ακριβά τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό τού Γέλτσιν και των μεταρρυθμιστών".
Και όμως, ο Κλίντον συνέχισε να υποστηρίζει ανοιχτά τον παράφρονα πρόεδρο. Μάλιστα, ενέκρινε έκτακτη βοήθεια "για τον πρόεδρο προσωπικά", ύψους 2,5 δισ. δολλαρίων! Αναθαρρώντας, ο Γέλτσιν έστειλε στρατιωτικές μονάδες να περικυκλώσουν το κοινοβούλιο, ενώ διέταξε να κόψουν το ρεύμα, την θέρμανση και τα τηλέφωνα στο κτήριο. Ο αποκλεισμός τράβηξε σε μάκρος. Επί δυο εβδομάδες, απλοί πολίτες συγκρούονταν με τους στρατιώτες, καταφέρνοντας συχνά να σπάζουν τον κλοιό και να προωθούν στο κοινοβούλιο τρόφιμα και νερό.
Ήταν φανερό ότι ο Γέλτσιν έχανε με γοργούς ρυθμούς κάθε λαϊκό έρεισμα που του είχε απομείνει. Μια τελευταία προσπάθεια να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές κατέρρευσε άμεσα, μόλις μαθεύτηκε το "καζίκι" που επιφύλαξαν οι πολωνοί στην Αλληλεγγύη. Σιγά μη διακινδύνευε εκλογές ο Γέλτσιν!
Έχουμε φτάσει πλέον στο φθινόπωρο του 1993 και όλα δείχνουν ότι πλησιάζει η ώρα που ο Γέλτσιν, ως νέος Πινοτσέτ, θα βομβαρδίσει το κοινοβούλιο της χώρας του, υπό τις παραινέσεις των αμερικανών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου