Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

15 Νοεμβρίου 2011

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 18. Απογοήτευση από Νίξον και Θάτσερ


Όταν, το 1969, ο Ρίτσαρντ Νίξον εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Φρήντμαν πανηγύρισε. Πίστευε ότι έφτανε η ώρα να δει την θεωρία του να εφαρμόζεται στην ίδια του την χώρα. Οι δυο άντρες συναντιόντουσαν συχνά στον Λευκό Οίκο κι ο Φρήντμαν κατάφερε να προωθήσει πολλά δικά του παιδιά στην κυβέρνηση, όπως τον καθηγητή του Σικάγου Τζωρτζ Σουλτς και τον 37χρονο θαυμαστή του φρηντμανισμού Ντόναλντ Ράμσφελντ.

Όμως, ο Φρήντμαν έμελλε να απογοητευτεί σύντομα. Το 1971, η οικονομία των ΗΠΑ βρέθηκε σε κρίση, με την ανεργία να εκτινάσσεται στα ύψη και τον πληθωρισμό να αυξάνεται ανεξέλεγκτα. Ο Νίξον, ο οποίος επεδίωκε την επανεκλογή του, κατάλαβε ότι θα καταψηφιζόταν από τους οργισμένους πολίτες αν  υλοποιούσε τις συμβουλές του Φρήντμαν και αποφάσισε να απαλλαγεί από την θηλιά του Σικάγου. Στις 15 Αυγούστου αποδέσμευσε το δολλάριο από τον "κανόνα του χρυσού" (βάζοντας ταφόπλακα στο Μπρέτον Γουντς) και, παράλληλα, επέβαλε πλαφόν στα ενοίκια και στις τιμές βασικών αγαθών. Ο Φρήντμαν έβγαλε φλύκταινες, μιας και γι' αυτόν η διατίμηση συνιστούσε τον σαβαρώτερο καρκίνο οποιουδήποτε οικονομικού συστήματος.

Το χειρότερο για τον Φρήντμαν ήταν ότι αυτά τα μέτρα υλοποιούνταν από τα δικά του παιδιά. Π.χ., ο Ράμσφελντ ήταν επί κεφαλής της επιτροπής τιμών και μισθών. Ο εξοργισμένος Φρήντμαν τηλεφώνησε στον Ράμσφελντ για απαιτήσει την διακοπή των διατιμήσεων. Εκείνος, απάντησε μουδιασμένα ότι το σύστημα δείχνει να λειτουργεί, αφού ο πληθωρισμός μειωνόταν και η οικονομία έβγαινε από την ύφεση. "Τόσο το χειρότερο", ούρλιαξε ο Φρήντμαν, " οι άνθρωποι θα νομίζουν ότι αυτά που κάνετε είναι σωστά, θα πάρουν λάθος μάθημα".

Βέβαια, το "λάθος μάθημα" δεν έβλαψε καθόλου τον Νίξον, ο οποίος επανεξελέγη με 60%. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Νίξον απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από τον φρηντμανισμό κατά την δεύτερη θητεία του, προωθώντας αυστηρότερους κανόνες ασφαλείας στις βιομηχανίες και αυστηρότερα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Η ταφόπλακα στις σχέσεις των δυο ανδρών ήρθε με την περίφημη δήλωση Νίξον: "είμαστε όλοι κεϋνσιανιστές". Ο Φρήντμαν δεν θα μπορούσε ποτέ να συγχωρήσει τέτοια προδοσία. "Πρόκειται για τον πιο σοσιαλιστή πρόεδρο των ΗΠΑ", δήλωσε με αηδία για τον Νίξον, βλέποντας απογοητευμένος ότι οι θεωρίες του εφαρμόζονταν μόνο από σκληρά δικτατορικά καθεστώτα.

Από την απογοήτευση αυτή θα τον έβγαζε ο Φρήντριχ Χάγιεκ. Ο Χάγιεκ, προσωπικός φίλος της Θάτσερ, έστειλε μια επιστολή στην νεοεκλεγμένη πρωθυπουργό της Αγγλίας, συνιστώντας της να πάρει μαθήματα από την Χιλή και να αναμορφώσει ανάλογα την βρεττανική οικονομία. Μάλιστα, φρόντισε να φέρει σε επαφή την φίλη του με τον Πινοτσέτ, γεγονός που δημιούργησε μια βαθειά φιλία ανάμεσα στην Θάτσερ και τον χιλιανό δικτάτορα (σημ.: είναι γνωστό ότι η Θάτσερ δεν δίσταζε να επισκέπτεται τον Πινοτσέτ, όταν εκείνος βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό στην Αγγλία, κατηγορούμενος για βασανιστήρια, τρομοκρατία και γενοκτονία). Έτσι, τελικά η Θάτσερ γνωρίστηκε και με τον Φρήντμαν, ο οποίος σύντομα αναδείχτηκε σε πνευματικό της καθοδηγητή. Η πιθανότητα εξαγωγής τής θεωρίας του στην δυτική Ευρώπη ενθουσίασε τον καθηγητή του Σικάγου.

Η Θάτσερ, όμως, ήταν προβληματισμένη. Σε μια περίοδο κατά την οποία βούλιαζε στις δημοσκοπήσεις (η δημοτικότητά της είχε βυθιστεί στο 25%, το χαμηλότερο ποσοστό που έχει καταγράψει ποτέ βρεττανός πρωθυπουργός, χαμηλότερο ακόμη κι από το χειρότερο ποσοστό που κατέγραψε ποτέ ο Τζωρτζ Μπους τζούνιορ!), ήταν φανερό ότι το αντιδημοφιλές πρόγραμμα τού Φρήντμαν θα την αποτελείωνε πολιτικά. "Θα συμφωνήσετε μαζί μου", έγραφε στον μέντορά της η πρωθυπουργός, "ότι στην Βρεττανία, όπου υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμοί, μερικά από τα μέτρα που υιοθετήθηκαν στην Χιλή θα ήταν εντελώς απαράδεκτα". Ο Φρήντμαν αισθάνθηκε άλλο ένα ηχηρό χαστούκι: άλλη μια δημοκρατία απέρριπτε την θεωρία του.

Πάντως, η Θάτσερ αποφάσισε να κάνει μια "φρηντμανική" δοκιμή, επιχειρώντας να αναστρέψει το δυσμενές γι' αυτήν πολιτικό κλίμα. Η δοκιμή αφορούσε τις εργατικές κατοικίες, ένας θεσμός στον οποίο η Θάτσερ ήταν ριζικά αντίθετη. Γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι η συντριπτική πλειονότητα όσων έμεναν σε τέτοια σπίτια δεν ψήφιζαν το κόμμα της, σκέφτηκε να τους εντάξει στους νόμους της αγοράς, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι έτσι ξέφευγαν από την εργατική τάξη. Διπλασίασε, λοιπόν, τα ενοίκια αλλά ταυτόχρονα έδωσε την δυνατότητα σε όσους ήθελαν -και μπορούσαν- να αγοράσουν το σπίτι όπου έμεναν σε πολύ μειωμένη τιμή. Βέβαια, έτσι αυξήθηκαν κατακόρυφα οι άστεγοι και εξοργίστηκαν οι ενοικιαστές αλλά το κακό ήταν μικρό, αφού αυτοί δεν ήσαν ψηφοφόροι της έτσι κι αλλοιώς. Σημασία είχε ότι τουλάχιστον οι μισοί από τους νέους ιδιοκτήτες άλλαξαν προτιμήσεις υπέρ των Τόρρυδων.

Παρ' όλα αυτά, οι ελπίδες της Θάτσερ για επανεκλογή παρέμεναν ελάχιστες. Η πεποίθηση ότι ο φρηντμανισμός δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα δημοκρατικό σύστημα επιβεβαιωνόταν. Μάλιστα, η Γουώλ Στρητ ανησυχούσε έντονα καθώς έβλεπε τα φιλικά προς αυτήν αυταρχικά καθεστώτα να καταρρέουν: Βολιβία, Περού, Ισημερινός, Νικαράγουα, Ιράν κλπ. Βρισκόμαστε στο 1982 και η νεοφιλελεύθερη "αντεπανάσταση" του καπιταλισμού έδειχνε να ξεφουσκώνει, πριν καν περάσουν δέκα χρόνια από το ξέσπασμά της. Και το όνειρο της "εξαγωγής" της στην Ευρώπη έδειχνε να μένει ανεκπλήρωτο.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ήρθε να δώσει το "φιλί της ζωής" στον φρηντμανισμό ένας περίεργος πόλεμος, ίσως ο πιο περίεργος πόλεμος του 20ου αιώνα. Οι βρεττανοί τον ονόμασαν "Επιχείρηση Εταιρεία"(!!) αλλά στην ιστορία έμεινε ως "πόλεμος των Φώκλαντ".

Δεν υπάρχουν σχόλια: