Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

10 Νοεμβρίου 2011

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 15. ...και ο Φρήντμαν επεμβαίνει

Σύμφωνα με τον Φρήντμαν, η χούντα είχε κάνει μια καλή αρχή αλλά έπρεπε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Χαρακτήρισε αυτό το βήμα με έναν όρο, τον οποίο χρησιμοποιούσε πρώτη φορά: "θεραπεία-σοκ". Σύμφωνα με τον Φρήντμαν, η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στην απόλυτα ελεύθερη αγορά ήταν το "μοναδικό φάρμακο, το απόλυτο, δεν υπάρχει άλλο, δεν υπάρχει άλλη μακροπρόθεσμη λύση", όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στην "El Mercurio". Μάλιστα, όταν ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας "Que Pasa" τόλμησε να παρατηρήσει ότι ακόμη κι ο Νίξον είχε επιβάλει ελέγχους για την χαλιναγώγηση της αγοράς, ο Φρήντμαν εξεμάνη: "Δεν τους εγκρίνω. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να εφαρμόζονται. Είμαι εναντίον της παρέμβασης στην οικονομία από την κυβέρνηση, τόσο στην χώρα μου όσο και στη Χιλή".

Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από το "Two Lucky People", όπου ο Φρήντμαν θυμάται: "Ο στρατηγός έβλεπε με συμπάθεια την ιδέα μιας θεραπείας-σοκ αλλά ήταν φανερό ότι τον στενοχωρούσε η πιθανή προσωρινή αύξηση της ανεργίας την οποία θα προκαλούσε"(*). Για να κάμψει τις αντιρρήσεις του Πινοτσέτ, ο Φρήντμαν επιδόθηκε σε ύμνους για την σοφία του ηγέτη της χούντας. Μόλις ο δικτάτορας κορδώθηκε αρκετά, ο Φρήντμαν μπήκε στο ζουμί: τον έπεισε να πειρικόψει αμέσως ακόμη περισσότερο τις δημόσιες δαπάνες "κατά 25% σε όλους τους τομείς, μέσα σε έξι μήνες". Ταυτόχρονα, έπρεπε να υιοθετηθεί ένα πακέτο μέτρων, το οποίο θα οδηγούσε σε άρση κάθε φραγμού προς το "απόλυτα ελεύθερο εμπόριο".

Ο Φρήντμαν διαβεβαίωσε τον Πινοτσέτ ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα ανεργίας, αφού οι εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένοι του δημόσιου τομέα θα εύρισκαν δουλειά στον ιδιωτικό, ο οποίος θα γνώριζε απίστευτη άνθηση μόλις καταργούνταν όλοι οι φραγμοί. Παράλληλα, ο πληθωρισμός θα αποκλιμακωνόταν μέσα σε λίγους μήνες και "η ανάκαμψη θα ερχόταν σύντομα". Μόνο που έπρεπε να αναληφθεί άμεση και αποφασιστική δράση. Ο Φρήντμαν τόνισε πόσο σημαντικό ήταν το "σοκ" (χρησιμοποίησε τρεις φορές αυτή την λέξη) και ξεκαθάρισε ότι "η σταδιακή εφαρμογή δεν ήταν εφικτή".

Ο Πινοτσέτ πείστηκε, εξέφρασε "τον βαθύ και απόλυτο σεβασμό προς το πρόσωπό σας" και διαβεβαίωσε τον Φρήντμαν ότι το σχέδιο θα εφαρμοζόταν πλήρως και αμέσως. Πράγματι, την επόμενη μέρα απολύθηκε ο υπουργός οικονομικών και αντικαταστάθηκε από τον Σέρχιο Δε Κάστρο, "παιδί του Σικάγου" και εκ των συντακτών του "Τούβλου", ο οποίος στελέχωσε όλες τις καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού με "εν Σικάγω αδελφούς" του. Μέχρι και ο "ανήσυχος" Ορλάντο Σάενς εκδιώχθηκε από την θέση του προέδρου της ένωσης κατασκευαστών. "Αν υπάρχουν βιομήχανοι που διαμαρτύρονται, ας πάνε στον διάολο", δήλωσε ο αντικαταστάτης του (Γκύντερ Φρανκ, "Οικονομική γενικτονία στην Χιλή").

Η επίθεση στο κοινωνικό κράτος ήταν σφοδρή. Το 1975, οι δημόσιες δαπάνες περικόπηκαν κατά 27% και το 1980 έφτασαν στο 50% της εποχής Αλλιέντε. Η υγεία και η εκπαίδευση συνθλίφτηκαν σε τέτοιον βαθμό ώστε ακόμη και ο "Economist" μίλησε για "όργιο αυτοακρωτηριασμού". Ο Δε Κάστρο ιδιωτικοποίησε πάνω από πεντακόσιες κρατικές εταιρείες και τράπεζες, σχεδόν χαρίζοντας τις περισσότερες. Ακόμη και οι εγχώριες εταιρείες τσακίστηκαν από την νεοφιλελεύθερη καταιγίδα: μέχρι το 1983 χάθηκαν πάνω από 177.000 θέσεις εργασίας μόνο στην βιομηχανία και η βιομηχανική παραγωγή βυθίστηκε στα επίπεδα προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο όρος "θεραπεία-σοκ" θυμίζει ψυχιατρείο. Όχι άδικα. Ο Φρήντμαν ενήργησε πάνω στο βασανισμένο κορμί μιας ολόκληρης χώρας όπως οι ψυχίατροι της παλιάς εποχής. Εκείνοι πίστευαν ότι με τον αιφνίδιο και ισχυρό πόνο των ηλεκτροσόκ θα "επανεκκινούσαν" τα υγιή κύτταρα του εγκεφάλου. Αυτός πίστευε ότι θα εξυγίαινε οικονομικά μια χώρα, βυθίζοντας ολόκληρο τον λαό της στην φτώχεια. Πόσο δίκιο είχε; Θα το δούμε στην συνέχεια.


(*) Παρατηρείστε τα επίθετα "πιθανή" και προσωρινή". Είτε ο Φρήντμαν χρησιμοποιεί επίτηδες υπερβολική μετριοπάθεια στα απομνημονεύματά του, είτε ο Πινοτσέτ προσπαθούσε να μην εξοργίσει τον υψηλό επισκέπτη του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: