Σ' εκείνο το προστυχοκάναλο που λέγεται ΣΚΑΪ (π' ανάθεμά με αν κατάλαβα ποτέ γιατί διάλεξαν αγγλική λέξη με ελληνικά γράμματα), μια αγράμματη δημοσιογράφα κι ένας καραπαπάρας εφοπλιστής αποφάσισαν ότι τα ναυτικά συνδικάτα είναι σωματεία-σφραγίδες.
Στο άλλο κανάλι, το Μεγκάλο, τα παράθυρα κατέληξαν ότι οι ναυτεργάτες τορπιλλίζουν κάθε προσπάθεια για συνεννόηση με το να βάζουν κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό θέμα στο τραπέζι.
Στο παραδίπλα κανάλι, ο ρεπόρτερ σχεδόν έκλαιγε με την καταστροφή που προμηνύεται για τους ξενοδόχους αλλά και για τους φουκαράδες αγρότες των νησιών.
Κι οι αστοί πολιτικοί, σε μια ομολογουμένως αγαστή σύμπλευση, καταδικάζουν την απεργία των ναυτεργατών, ως φέρουσα πολλά δεινά στην χειμαζομένη χώρα. Μάλιστα δε, ο Βενιζέλος εκφράζει την λύπη του για το γεγονός ότι αυτή η απεργία θα εμποδίσει τους έλληνες να πάνε για Πάσχα στα νησιά τους κι έτσι δεν θα μπορέσουν να νοιώσουν περισσότερο στην καρδιά τους την πατρίδα.
Δεν θα αντιμιλήσω σε κανέναν από τους παραπάνω. Δεν θα τους πω ότι οι ξενοδόχοι κλαίνε και θρηνούν πολύ πριν ακουστεί ο,τιδήποτε για απεργία. Δεν θα τους πω ότι οι αγρότες των νησιών έχουν καταστραφεί εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα τους πω ότι οι έλληνες δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλοιώς στα νησιά τους, μιας και δεν έχουν πια λεφτά ούτε για τα εισιτήρια των πλοίων.
Δεν θα πω τίποτε από τα παραπάνω. Ούτε θα εκφράσω την άποψη ότι το μένος τους κατά των απεργών οφείλεται στον φόβο που νοιώθουν κάθε φορά που βρίσκονται απέναντι σε οργανωμένο λαϊκό ξεσηκωμό, διατεθειμένο να συγκρουστεί ανυποχώρητα.
Απλώς, θα τους ρωτήσω πότε, κατά την γνώμη τους, πρέπει να απεργεί κάποιος. Ας βγάλουν ένα πρόγραμμα, βρε αδερφέ! Να μας πουν, για παράδειγμα, ότι τούτες τις ημέρες επιτρέπεται να απεργούν μόνο οι εκπαιδευτικοί. Ας μας πουν, επίσης, ότι οι εκπαιδευτικοί επιτρέπεται να απεργούν και τα Χριστούγεννα και το δίμηνο Ιούλιος-Αύγουστος αλλά απαγορεύεται διά ροπάλου κάθε απεργιακή κινητοποίηση κατά την περίοδο των εξετάσεων. Και οι ναυτεργάτες να έχουν δικαίωμα να απεργούν όποτε βγάζουν απαγορευτικό απόπλου τα λιμεναρχεία.
Ακόμη, ας μας πουν ότι ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων δεν επιτρέπεται να απεργούν ποτέ. Π.χ.: νοσηλευτικό προσωπικό (κινδυνεύουν ζωές), ταξιτζήδες (δυσκολεύεται ο εργάτης να πάει στην δουλειά του), οδηγοί λεωφορείων (για τον ίδιο λόγο), σερβιτόροι (πλήττεται ο τουρισμός), δημόσιοι υπάλληλοι (υπονομεύεται η κρατική μηχανή), ιδιωτικοί υπάλληλοι (καταστρέφεται το εμπόριο), τραπεζικοί υπάλληλοι (προκαλείται ασφυξία στην αγορά), σκουπιδιάρηδες (δημιουργείται κίνδυνος για την δημόσια υγεία), λογιστές (δημιουργείται υστέρηση στα δημόσια έσοδα), πουτάνες (ελλοχεύει αύξηση βιασμών), εργαζόμενοι στα μουμουέ (διακόπτεται η προσπάθεια πλύσης εγκεφάλων), περιπτεράδες (δεν θα βρίσκει ο κόσμος προφυλακτικά κι έτσι θα αβγατίσουν τα κρούσματα σύφιλης), φαρμακοποιοί (για ευνόητους λόγους), βιομηχανικοί εργάτες (ναρκοθετείται η προσπάθεια για ανάπτυξη) κλπ
Ε, λεβέντες! Μέχρι να βγάλετε έναν μπούσουλα για τις απεργίες, μας επιτρέπετε να απεργούμε όποτε εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να απεργήσουμε; Εκτός εάν μετά την κατάργηση της εργασίας ως δικαίωμα (ποιό δικαίωμα με τόση ανεργία και τέτοιο μισθό-χαρτζηλίκι;) έρχεται η θέσπιση της εργασίας ως υποχρέωση,,,
Στο άλλο κανάλι, το Μεγκάλο, τα παράθυρα κατέληξαν ότι οι ναυτεργάτες τορπιλλίζουν κάθε προσπάθεια για συνεννόηση με το να βάζουν κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό θέμα στο τραπέζι.
Στο παραδίπλα κανάλι, ο ρεπόρτερ σχεδόν έκλαιγε με την καταστροφή που προμηνύεται για τους ξενοδόχους αλλά και για τους φουκαράδες αγρότες των νησιών.
Κι οι αστοί πολιτικοί, σε μια ομολογουμένως αγαστή σύμπλευση, καταδικάζουν την απεργία των ναυτεργατών, ως φέρουσα πολλά δεινά στην χειμαζομένη χώρα. Μάλιστα δε, ο Βενιζέλος εκφράζει την λύπη του για το γεγονός ότι αυτή η απεργία θα εμποδίσει τους έλληνες να πάνε για Πάσχα στα νησιά τους κι έτσι δεν θα μπορέσουν να νοιώσουν περισσότερο στην καρδιά τους την πατρίδα.
Δεν θα αντιμιλήσω σε κανέναν από τους παραπάνω. Δεν θα τους πω ότι οι ξενοδόχοι κλαίνε και θρηνούν πολύ πριν ακουστεί ο,τιδήποτε για απεργία. Δεν θα τους πω ότι οι αγρότες των νησιών έχουν καταστραφεί εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα τους πω ότι οι έλληνες δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλοιώς στα νησιά τους, μιας και δεν έχουν πια λεφτά ούτε για τα εισιτήρια των πλοίων.
Δεν θα πω τίποτε από τα παραπάνω. Ούτε θα εκφράσω την άποψη ότι το μένος τους κατά των απεργών οφείλεται στον φόβο που νοιώθουν κάθε φορά που βρίσκονται απέναντι σε οργανωμένο λαϊκό ξεσηκωμό, διατεθειμένο να συγκρουστεί ανυποχώρητα.
Απλώς, θα τους ρωτήσω πότε, κατά την γνώμη τους, πρέπει να απεργεί κάποιος. Ας βγάλουν ένα πρόγραμμα, βρε αδερφέ! Να μας πουν, για παράδειγμα, ότι τούτες τις ημέρες επιτρέπεται να απεργούν μόνο οι εκπαιδευτικοί. Ας μας πουν, επίσης, ότι οι εκπαιδευτικοί επιτρέπεται να απεργούν και τα Χριστούγεννα και το δίμηνο Ιούλιος-Αύγουστος αλλά απαγορεύεται διά ροπάλου κάθε απεργιακή κινητοποίηση κατά την περίοδο των εξετάσεων. Και οι ναυτεργάτες να έχουν δικαίωμα να απεργούν όποτε βγάζουν απαγορευτικό απόπλου τα λιμεναρχεία.
Ακόμη, ας μας πουν ότι ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων δεν επιτρέπεται να απεργούν ποτέ. Π.χ.: νοσηλευτικό προσωπικό (κινδυνεύουν ζωές), ταξιτζήδες (δυσκολεύεται ο εργάτης να πάει στην δουλειά του), οδηγοί λεωφορείων (για τον ίδιο λόγο), σερβιτόροι (πλήττεται ο τουρισμός), δημόσιοι υπάλληλοι (υπονομεύεται η κρατική μηχανή), ιδιωτικοί υπάλληλοι (καταστρέφεται το εμπόριο), τραπεζικοί υπάλληλοι (προκαλείται ασφυξία στην αγορά), σκουπιδιάρηδες (δημιουργείται κίνδυνος για την δημόσια υγεία), λογιστές (δημιουργείται υστέρηση στα δημόσια έσοδα), πουτάνες (ελλοχεύει αύξηση βιασμών), εργαζόμενοι στα μουμουέ (διακόπτεται η προσπάθεια πλύσης εγκεφάλων), περιπτεράδες (δεν θα βρίσκει ο κόσμος προφυλακτικά κι έτσι θα αβγατίσουν τα κρούσματα σύφιλης), φαρμακοποιοί (για ευνόητους λόγους), βιομηχανικοί εργάτες (ναρκοθετείται η προσπάθεια για ανάπτυξη) κλπ
Ε, λεβέντες! Μέχρι να βγάλετε έναν μπούσουλα για τις απεργίες, μας επιτρέπετε να απεργούμε όποτε εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να απεργήσουμε; Εκτός εάν μετά την κατάργηση της εργασίας ως δικαίωμα (ποιό δικαίωμα με τόση ανεργία και τέτοιο μισθό-χαρτζηλίκι;) έρχεται η θέσπιση της εργασίας ως υποχρέωση,,,
3 σχόλια:
Αν η κυβέρνηση νοιάζονταν για την απρόσκοπτη διατροφή του λαού, θα φρόντιζε αρχικά να μην τον κάνει να πεινάει. Τώρα για τη μεταφορά τροφίμων και ευπαθών προϊόντων θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα στρατιωτικά πλοία. Αλλά χάρη στις σοφές πολιτικές τους, δεν περισσεύουν καύσιμα...
Πότε η συκοφαντία και το ψέμα «ανυψώνονται» σε γκεμπελισμό;
*
Πρώτον, όταν το ψέμα είναι τόσο απίθανα μεγάλο που ο κανονικός άνθρωπος αρχίζει να αναρωτιέται.
Προσέξτε:
«...Το μέγεθος της ψευτιάς είναι ένας παράγοντας για να γίνει πιστευτή. Με την πρωτόγονη αφέλεια των μαζών, ένα μεγάλο ψέμα είναι πιο αποτελεσματικό από ένα μικρό (...) Δεν θα συμβεί ποτέ η μεγάλη μάζα να υποπτευθεί ένα τόσο μεγάλο ψέμα, και η μάζα θα σταθεί τέλεια ανίκανη να πιστέψει πως θα μπορούσε να είχε κανείς τη σατανική ξετσιπωσιά να διαστρέψει την αλήθεια σε τέτοια έκταση».
(Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», εκδόσεις Ζαρβάνου, τ. Α΄, σελ. 55).
*
Δεύτερον, όταν η συκοφαντία, που με «σατανική ξετσιπωσιά, διαστρέψει την αλήθεια σε τέτοια έκταση», επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται.
Πρόκειται για το γνωστό «πες πες κάτι θα μείνει».
Πότε επιτρέπεται η απεργία; ΠΟΤΕ! Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση κλπ. κλπ.. Πάντως σε αυτούς τους άθλιους δημοσιογράφους πρέπει να γίνει άλλη μια ερώτηση: αυτοί με πόσα λεφτά τον μήνα ζουν; Ξέρεις , νομίζουν ότι παίρνουν πολλά λεφτά επειδή είναι σπουδαίοι, δεν καταλαβαίνουν ότι τους τα δίνουν γιατί είναι πουλημένοι, τόσο πολύ πουλημένοι, που δύσκολα θα έβρισκαν άλλους να κάνουν την βρωμερή δουλειά που κάνουν αυτοί.
Δημοσίευση σχολίου