Και πάλι περί "ενωμένης αριστεράς"

Στο κείμενο με τίτλο "Ενωμένη αριστερά: όνειρο ή εφιάλτης;", όπου εξέθετα τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου γύρω από το ζήτημα της συνεργασίας των αριστερών κομμάτων, προστέθηκε από φίλο αναγνώστη ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο. Το παραθέτω αυτούσιο:

«Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.
Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.
Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.»
Αυτά λέει το πρόγραμμα του ΚΚΕ….
Σε κάθε περίπτωση η γνώμη μου είναι ότι και ένα (1) φιλολαϊκό μέτρο να μπορούσε να πάρει μια «αριστερή» κυβέρνηση, (π.χ. σεισάχθεια για τα χρέη των φτωχών νοικοκυριών, απλή αναλογική, τερματισμός της ελληνικής συμμετοχής στα νατοϊκά σφαγεία, καταγγελία των μνημονίων) το ΚΚΕ θα έπρεπε να συμμετέχει.

Πράγματι, το πρόγραμμα του ΚΚΕ λέει κατά λέξη όσα αναφέρει στο σχόλιό του ο φίλος αναγνώστης, του οποίου η τελική άποψη παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για την προώθηση της κουβέντας, θέλω να προσθέσω μερικές παρατηρήσεις.

1) Εφ' όσον η συζήτηση ξεκινάει από το πρόγραμμα του ΚΚΕ, πρέπει να δούμε το παραπάνω απόσπασμα σε συνδυασμό με μια άλλη παράγραφο από το ίδιο πρόγραμμα: "Το ΚΚΕ επιδιώκει την συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας...Η εμπειρία της κοινής δράσης θα δείχνει κατά πόσο είναι δυνατή η διεύρυνσή της και η συνεργασία και σε άλλους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους, κατά πόσο στη συνέχεια μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία". Υπό το συγκεκριμένο πρίσμα, από την στιγμή που όλα τα άλλα μείζονα κόμματα τού λεγόμενου "αριστερού χώρου" έχουν σαφή και δηλωμένο ευρωενωσιακό προσανατολισμό και, συνεπώς, δεν προσυπογράφουν την "αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια", δεν βλέπω να υπάρχει περιθώριο στο ΚΚΕ για οποιαδήποτε συνεργασία μαζί τους.

2) Ακόμη κι αν δεχτώ ότι μια αριστερή κυβερνητική συνεργασία μπορεί να προωθήσει ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα, είμαι σίγουρος ότι αυτά τα μέτρα θα είναι βραχύβια εφ' όσον δεν ανατραπεί το σημερινό αστικό σύστημα. Μη μας διαφεύγει ότι κατά την τελευταία διετία έχουν ανατραπεί εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών, κατακτημένες με σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες. Άποψή μου είναι ότι το αστικό οικοδόμημα δεν μπορεί να γίνει λαϊκό με ένα απλό σοβάτισμα, με καινούργια μόνωση ή με αντικατάσταση των κουφωμάτων. Πιστεύω ότι η μόνη λύση είναι το συθέμελο γκρέμισμά του και το χτίσιμο ενός καινούργιου.

3) Το μείζον -κατ' εμέ- πρόβλημα μιας ευρύτερης κυβερνητικής συνεργασίας των αριστερών κομμάτων αφορά την "επόμενη μέρα", επειδή εκτιμώ ότι η συγκεκριμένη συνεργασία θα είναι βραχύβια (η εκτίμηση αυτή συμφωνεί και με την εκτίμηση του ΚΚΕ, όπως προκύπτει από το πρώτο απόσπασμα πιο πάνω, αλλά και με τα διδάγματα της Ιστορίας). Βέβαια, η θέση τού ΚΚΕ είναι ότι η ανατροπή αυτής της κυβερνητικής συνεργασίας "δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα", όμως η Ιστορία δείχνει ότι το "πισωγύρισμα" αποτελεί την πιθανώτερη εξέλιξη εφ' όσον τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δεν έχουν ενστερνιστεί την αναγκαιότητα της όξυνσης της ταξικής πάλης.

4) Πέρα από το θεωρητικό επίπεδο, προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορούν να βρεθούν κάτω από το ίδιο κεραμίδι τόσο ετερόκλητα στοιχεία, όπως: πρώην υπουργοί τού ΠΑΣΟΚ, θιασώτες τής νομιμοποίησης των "μαλακών" ναρκωτικών, οπαδοί τού ευρωμονόδρομου, ορθόδοξοι κομμουνιστές με σαφή αντιευρωενωσιακό προσανατολισμό, "αριστεροί" συνδικαλιστές που συμπαρατάσσονται συχνά-πυκνά με ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, εξωκοινοβουλευτικές τροτσκιστικές ή μαοϊκές γκρούπες κλπ κλπ. Δεν ξέρω, αλλά αυτό το μείγμα μού θυμίζει σενάρια από ταινίες τού Βέγγου και του Κουστουρίτσα...