Να χαρώ εγώ Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας!

Ακόμα δεν υπεγράφη και ήδη άρχισε να χύνεται πολύ μελάνι γι' αυτό. Ο λόγος για το περίφημο "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας", στο οποίο οι ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες στηρίζουν τις περισσότερες ελπίδες τους για έξοδο των κεφαλαίων τους από την κρίση. Εξυπακούεται ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν τίποτε θετικό να περιμένουν απ' αυτό, κάτι που θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε εδώ, εξετάζοντας τους τέσσερις βασικούς άξονες του εν λόγω Συμφώνου.


Πρώτος άξονας: μείωση της τιμής της εργασίας:

Το Σύμφωνο προβλέπει ότι "το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος θα παρακολουθείται και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων...θα εκτιμάται για το σύνολο της οικονομίας και για τους μεγαλύτερους τομείς...". Το κλειδί βρίσκεται στην αναφορά που γίνεται στους "κύριους εμπορικούς εταίρους". Φυσικά, ανάμεσα σ' αυτούς βρίσκονται και οι χώρες της Άπω Ανατολής, με τα μεροκάματα γαλέρας. Κι αφού η Ε.Ε. εννοεί ότι η ανταγωνιστικότερη οικονομία είναι εκείνη που έχει την φτηνότερη εργασία, καταλαβαίνουμε τους στόχους του Συμφώνου.

Επίσης, το Σύμφωνο αναφέρει ότι "οι κυβερνήσεις πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση της αποκέντρωσης των μισθολογικών διαπραγματεύσεων και την βελτίωση των μηχανισμών τιματιθμικής αναπροσαρμογής". Με απλά λόγια: πρέπει να γενικευθούν και να παγιωθούν οι ελεύθερες διαπραγματεύσεις για τους μισθούς (άντε φουκαρά εργάτη να διαπραγματευθείς το μεροκάματό σου με την πολυεθνική!), να καταργηθούν όλες οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να πάψουν να χορηγούνται -έστω και κουτσουρεμένες, όπως γίνεται μέχρι σήμερα- τιμαριθμικές αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων.


Δεύτερος άξονας: αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης:

Το Σύμφωνο υπογραμμίζει ότι "είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία μεγαλύτερων εργαζομένων και την προαγωγή της διά βίου μάθησης". Με άλλα λόγια, επιχειρείται γενίκευση του -ήδη ισχύοντος σε κάποιες χώρες- ορίου των 67 ετών για συνταξιοδότηση, με προοπτική τα 70 χρόνια. Κι αφού προβλέπεται ότι το 2060 ο μέσος όρος ζωής θα φτάσει τα 84 χρόνια για τους άντρες και τα 89 για τις γυναίκες, δεν θα είναι έκπληξη να πάει το όριο στα 75 χρόνια.

Δηλαδή, για να καταλάβω, η επιστήμη βοηθάει τους ανθρώπους να ζουν περισσότερα χρόνια όχι για να ζουν καλύτερα αλλά για να δουλεύουν περισσότερο; Ευτυχώς που δεν θα ζω όταν το προσδόκιμο ζωής φτάσει τα 100 χρόνια γιατί θα πέθαινα από την πείνα μιας και δεν νομίζω ότι θα εμπιστεύεται κανείς λογιστή 90 ετών...


Τρίτος άξονας: μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου:

Το Σύμφωνο σημειώνει ότι "η ανάπτυξη μιας κοινής ενοποιημένης βάσης φορολογίας των επιχειρήσεων μπορεί να είναι ένας τρόπος να διασφαλιστεί η συμβατότητα των φορολογικών συστημάτων χωρίς την εναρμόνισή τους" και διευκρινίζει ότι αυτή η κοινή βάση θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο από όσες χώρες συμφωνούν. Εννοείται, όμως, ότι προτείνει ως βασική στρατηγική την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση της φορολογίας των κεφαλαίων.

Με άλλα λόγια, το Σύμφωνο ευλογεί την ανισομετρία και αποδεικνύει ότι μέσα στους κόλπους της Ε.Ε. υπάρχουν σφοδροί ανταγωνισμοί. Ας μη ξεχνάμε την κυνική δήλωση της Μέρκελ: "Μόνο οι καλύτεροι από εμάς έχουν την δυνατότητα να σταθούν στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Η μέση ευρωπαϊκή χώρα δεν είναι ανταγωνιστική."


Τέταρτος άξονας: παγίωση της λιτότητας:

Το Σύμφωνο προβλέπει ότι "τα κράτη-μέλη πρέπει να έχουν την επιλογή του συγκεκριμένου εθνικού νομικού σχήματος που θα χρησιμοποιηθεί αλλά πρέπει να διασφαλίζεται ότι θα έχει επαρκώς δεσμευτικό χαρακτήρα (π.χ. αναγκαστικός νόμος, συνταγματική διάταξη κλπ)" ενώ "η ακριβής διατύπωση του νόμου θα πρέπει να αποφασιστεί από κάθε κράτος-μέλος και να αποτελέσει κανόνα φρένου χρέους ή ρύθμισης δημοσίων δαπανών".

Σχετική νύξη κάναμε στα δυο τελευταία μας σημειώματα. Στόχος είναι να μπει νομοθετικός φραγμός σε όλες τις δαπάνες, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παρέκκλιση από τον επιδιωκόμενο δημοσιονομικό στόχο. Με άλλα λόγια: αν δεν μπορείς να συμμαζέψεις τα ελλείμματά σου, κόψε τις δαπάνες. Ή, όπως ειπώθηκε χτες από τους τροϊκανούς, αν δεν μπορείς να μπαλώσεις τις τρύπες στο σύστημα υγείας, κόψε 10.000 κρεββάτια από τα νοσοκομεία. Και -γιατί όχι;- αν δεν έχεις λεφτά να δώσεις συντάξεις, κόφτες κι άσε τους γέρους να ψοφήσουν, μιας κι είναι και αντιπαραγωγικοί.


Αυτά τα ωραία προβλέπει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, να το χαρώ! Το οποίο Σύμφωνο, για να μη ξεχνιόμαστε, έσπευσαν να χειροκροτήσουν όλα τα "σοσιαλιστικά" κόμματα της Ευρώπης. Τι κι αν το καταδίκασαν οι κομμουνιστές; Αυτοί -όπως λέει κι ο Πρετεντέρης- δεν έχουν...πρόταση εξουσίας!