Δεξιές στροφές κι αριστερά τερτίπια

Είναι κοινά παραδεκτό ότι τούτος εδώ ο τόπος έχει τους δικούς του θεούς που χαράσσουν την μοίρα του, τους δικούς του δρόμους όπου πορεύεται και τον δικό του τρόπο σκέψης. "Είμεθα έθνος ανάδελφον",  όπως έλεγε και ο αλήστου μνήμης Κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, Χρήστος Σαρτζετάκης.

Πάρτε για παράδειγμα την πολιτική κατάσταση της χώρας. Ιστορικά, σε όλον τον κόσμο, όποτε παρουσιάζονται περίοδοι ισχνών αγελάδων (με κρίση, λιτότητα και ανεργία), η κοινωνία στρέφεται -αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο- προς τα αριστερά, αναγκάζοντας σε ανάλογη -αν και, συνήθως, μικρότερη-  στροφή και τα πολιτικά κόμματα. Κι όμως, στην χώρα μας, κατά περίεργο τρόπο, τα κόμματα δεν ακολουθούν την πεπατημένη της ιστορίας. Εδώ, ενώ η κρίση δεν δείχνει να υποχωρεί και η αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων αυξάνεται, παρατηρούμε τα κόμματα (με εξαίρεση το ΚΚΕ) να στρέφονται προς τα δεξιά! Βέβαια, είναι άδηλο αν ο λαός ακολουθήσει αυτή την κεντρική πολιτική επιλογή αφού μόνο στις εκλογές θα αποδειχθεί αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πάντως, η κομματική στροφή προς τα δεξιά γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Το δε οξύμωρο της όλης φάσης είναι ότι το κάθε κόμμα προσπαθεί να χρεώσει αυτή την στροφή στα άλλα κόμματα, με αποτέλεσμα να βγαίνει πολύ γέλιο.

Δείτε τι γίνεται τον τελευταίο καιρό στην Νέα Δημοκρατία. Η δημόσια συζήτηση αυτή την περίοδο επικεντρώνεται στο κατά πόσο η σαμαρικής εμπνεύσεως "Νέα Νέα Δημοκρατία" εγκατέλειψε το μεσαίο χώρο, έγινε Δεξιά και έχει κοινές θέσεις με τον ΛΑΟΣ (βλέπε συμπόρευση σε θέματα όπως πανεπιστημιακό άσυλο, μετανάστευση κλπ). Το θέμα θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον για μια θεωρητική συζήτηση αλλά ποσώς ενδιαφέρει τον απλό πολίτη. Εξ άλλου, ανεξάρτητα από θεωρητικές συζητήσεις, η Νέα Δημοκρατία ήταν πάντα κεντροδεξιό κόμμα με θέσεις που συχνά-πυκνά ταυτίζονταν με αυτές του Καρατζαφέρη. Άλλωστε, ο Καρατζαφέρης ποτέ δεν έφυγε από την "δεξιά πολυκατοικία" (όπως διατυμπανίζει ο ίδιος) και η διαγραφή του από το κόμμα οφειλόταν στην κόντρα του με τον εξ απορρήτων του χοντροΚαραμανλή, τον Άρη Σπηλιωτόπουλο.

Αυτό που δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο για τον ανυποψίαστο πολίτη είναι η εντυπωσιακή στροφή του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά, το κόψιμο κάθε γέφυρας με την Αριστερά και η ταύτισή του τόσο με την Ντόρα Μπακογιάννη όσο και με τον ΛΑΟΣ. Μια ταύτιση, η οποία σφραγίστηκε πανηγυρικά από την κοινή θέση όλων αυτών στην αποδοχή του μνημονίου.

Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εθνικές εκλογές υποσχόμενο αναδιανομή πλούτου. Με αριστερή ρητορεία και με το πιασάρικο τσιτάτο "λεφτά υπάρχουν", κέρδισε άνετα και με μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τον πρώτο καιρό φάνηκε να συνεχίζει την αριστερή ρητορεία σε συνδυασμό με μια κυβερνητική απραξία αντάξια της νεοδημοκρατικής "νέας διακυβέρνησης". Όμως, σύντομα έπεσαν οι μάσκες και άρχισε η εφαρμογή ενός "νεοφιλελεύθερου σοσιαλισμού", με περικοπές μισθών και συντάξεων, την επιβολή ενός εργασιακού μεσαίωνα και την κατάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.

Το τελευταίο "αριστερό" χαρτί του ΠΑΣΟΚ παίχτηκε στις περιφερειακές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Με άλλοθι την συμμαχία με την Δημοκρατική Αριστερά και τις υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη, κατάφερε να διατηρήσει μια θεωρητική επαφή με τον χώρο της Αριστεράς, η οποία αποδείχτηκε πολύτιμη στο β' γύρο και στο παιχνίδι των πολιτικών εντυπώσεων.

Σήμερα όλα δείχνουν πεντακάθαρα την καθαρή δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ και είναι απορίας άξιον πώς υπάρχουν ακόμη παγιδευμένοι ψηφοφόροι, οι οποίοι περιμένουν την αριστερή αναγέννηση του πάλαι ποτέ κόμματος της "αλλαγής". Οι περιπτώσεις όπου το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ βγαίνει της συντηρητικής Νέας Δημοκρατίας από δεξιά είναι πάμπολλες. Πάρτε, για παράδειγμα, τον Παπουτσή και τον φράχτη του για τους μετανάστες. Πάρτε, ακόμη, τον Ρέππα και τις καταγγελίες του για "αριστερό ακτιβισμό" στα διόδια και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ο οποίος χρεώνει στους λαθρεπιβάτες την αύξηση του εισιτηρίου κατά 40%. Τέλος, πάρτε τα ΜΑΤ που βομβαρδίζουν τους κατοίκους της Κερατέας για να επιβάλουν έναν νόμο, τον οποίο η κυβέρνηση καταδίκαζε όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Πόσο πιο δεξιά θα μπορούσε να πάει η Νέα Δημοκρατία;

Βέβαια, ούτε ο Παπουτσής μπορεί να επιβάλει την τάξη που επιθυμεί το σύστημα, ούτε ο Ρέππας μπορεί να λύσει το πρόβλημα των "δεν πληρώνω", ούτε τα ΜΑΤ μπορούν να κατασιγάσουν την λαϊκή οργή. Αυτό είναι το πρόβλημα της κομματικής δεξιάς στροφής: ο λαός στρίβει αριστερά και η δύναμή του είναι μεγαλύτερη.

Το χειρότερο για το σύστημα είναι ότι δεν έπιασαν τόπο τα τερτίπια τύπου Κουβέλη ή τύπου Δημαρά και ο μοναδικός καθαρός εκφραστής της αριστεράς στον τόπο παραμένει το ΚΚΕ. Αυτό είναι που τους κάνει να βγάζουν σπυράκια. Επειδή ξέρουν ότι, σε τούτη την διελκυνστίδα, ο λαός είναι καταδικασμένος να νικήσει και φοβούνται μήπως το ΚΚΕ καρπωθεί αυτή την νίκη. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.