Μια φιλική συζήτηση που λοξοδρόμησε, έφερε στην μνήμη μου την προσπάθεια της Γερμανίας, πριν λίγα χρόνια, να επιβάλει στην Ευρώπη ένα ενιαίο σύνταγμα. Τότε, η αντίσταση που πρόβαλαν οι λαοί, δεν επέτρεψε στην Γερμανία να υλοποιήσει το σχέδιό της. Σήμερα, οι γερμανοί επανέρχονται και επιχειρούν να επιβάλουν ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύνταγμα με άλλον τρόπο.
Το νεοφιλελεύθερο πρότυπο έχει ήδη κυριαρχήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οικονομικά και πολιτικά και ιδεολογικά. Δεν υπάρχουν καν εθνικές κυβερνήσεις ικανές να αντισταθούν. Έχουν μετατραπεί σε υπαλλήλους-διαχειριστές, σε περιδεή πολιτικά ενεργούμενα, τα οποία αγωνίζονται για την πολιτική τους επιβίωση. Θυμηθείτε την αξιολύπητη εικόνα της προηγούμενης ιρλανδικής κυβέρνησης, η οποία οδηγήθηκε στην καταστροφή μόνο και μόνο για να κάνει το χατήρι όσων την πίεζαν να δεχτεί στήριξη. Και για να ολοκληρώσουμε την εικόνα, ας αναλογιστούμε ότι ως κι ο "τσαμπουκάς" Σαρκοζύ αρκείται στο ρόλο του "πρωτοπαλλήκαρου" της Μέρκελ, προκειμένου να διατηρηθεί στο προσκήνιο.
Αυτό το νεοφιλελεύθερο πρότυπο καθορίζει τώρα επίσημα τις τύχες μας, το μέλλον μας, την ζωή μας. Πριν από 22 χρόνια δεν έπεσε απλώς το "τείχος του αίσχους" αλλά ξεκίνησε μία ιστορική διαδικασία, η οποία οδήγησε στην αποδυνάμωση της πολιτικής, των κομμάτων και των πολιτικών. Μαζί με όλα αυτά, ξεθώριασαν κι όλα τα κοινωνικά συμβόλαια, η περίφημη λαϊκή "γενική βούληση" του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, η οποία πρώτα αποφάσιζε τί είναι "καλός νόμος" και κατόπιν τον νομοθετούσε.
Σήμερα, εκείνοι που αποφασίζουν τι είναι καλό και τι κακό, είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενώ η υλοποίηση των αποφάσεων αυτού του συστήματος ανατίθεται στους πολιτικούς διαχειριστές-εντολοδόχους του. Η περιβόητη "οικονομική διακυβέρνηση" θα συγκροτήσει τον κορυφαίο θεσμό, ο οποίος θα επιβάλει το δικό του σύνταγμα, αυτό που θεσμοποιεί την ηγεμονία των μηχανισμών της αγοράς. Τα εθνικά συντάγματα θα έχουν την ισχύ απλών νομικών κειμένων λειτουργικής εμβέλειας, τα οποία θα προσαρμοστούν στο σκληρό νεοφιλελεύθερο πυρήνα του άνευ όρων ανταγωνισμού, του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας της αγοράς.
Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής κυριάρχησαν συζητήσεις και αποφάσεις για το περίφημο "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας" (σημ.: έχουμε κατ' επανάληψη αναφερθεί σχετικά σε τούτο το ιστολόγιο). Όταν ως πρωταρχικός όρος τίθεται ο ανταγωνισμός, τότε καταλαβαίνουμε ότι εξαρχής θα συμμετάσχουμε σ’ ένα στημένο παιχνίδι, στην αφετηρία του οποίου υπάρχει ήδη το φαβορί του ανταγωνισμού, η Γερμανία. Δίπλα της, οι υπόλοιπες χώρες-κομπάρσοι, οι οποίες θα αγωνίζονται, άλλες μεν ίσα-ίσα για να επιβιώσουν, άλλες δε απλώς για να αποφύγουν το "ποινολόγιο" που ετοιμάζει εναντίον τους η κυρία Μέρκελ. Χώρες-κομπάρσοι, δίχως ελπίδα, οδηγούμενες σε σταδιακή απώλεια της εθνικής τους ισχύος και αξιοπρέπειας.
Ιστορικά, οι οικονομικοί πόλεμοι αποδεικνύονται πολύ πιο σκληροί κι απάνθρωποι από εκείνους που διεξάγονται με στρατιωτικά μέσα. Η "οικονομική διακυβέρνηση" δεν θα οδηγήσει στην ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην βελτίωση της θέσης της σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά σε έναν απηνή εσωτερικό πόλεμο.
Η Γερμανία θέλει να ξαναχαράξει τα σύνορα της Ευρώπης, όχι βέβαια στα γεωγραφικά τους όρια, αλλά σύμφωνα με τους όρους και τους συσχετισμούς που θα απορρέουν από την οικονομική και –κατ’ επέκταση– την πολιτική της κυριαρχία. Τελικός της στόχος είναι να οδηγήσει τις πλέον αδύναμες χώρες σε ένα σύγχρονο νεοαποικιακό καθεστώς, το οποίο θα νομιμοποιείται από τα συντάγματα εκείνων που θα βρεθούν χαμένοι στον οικονομικό πόλεμο και στον ανταγωνισμό.
Την συνταγή την εφαρμόζουν ήδη η τρόικα και το ΔΝΤ στη χώρα μας, σε αγαστή συνεργασία με τις μαριονέτες που -παριστάνουν πως- κυβερνούν τον τόπο. Θα ζούμε με τις τιμές και την ακρίβεια του 21ου αιώνα αλλά με μισθούς, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα και με όρους εργασίας που ανήκουν είτε στον μεσοπόλεμο είτε στις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πώς θα αντιδράσουμε σε τούτον εδώ τον πόλεμο; Θα αντισταθούμε με κάθε τρόπο! Αν σκύψουμε το κεφάλι, το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο. Μόνη διέξοδος είναι να αγωνιστούμε κατά των ξένων επίδοξων κατακτητών και των εγχώριων σύγχρονων "κουίσλιγκ". Και θα τα καταφέρουμε!
Το νεοφιλελεύθερο πρότυπο έχει ήδη κυριαρχήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οικονομικά και πολιτικά και ιδεολογικά. Δεν υπάρχουν καν εθνικές κυβερνήσεις ικανές να αντισταθούν. Έχουν μετατραπεί σε υπαλλήλους-διαχειριστές, σε περιδεή πολιτικά ενεργούμενα, τα οποία αγωνίζονται για την πολιτική τους επιβίωση. Θυμηθείτε την αξιολύπητη εικόνα της προηγούμενης ιρλανδικής κυβέρνησης, η οποία οδηγήθηκε στην καταστροφή μόνο και μόνο για να κάνει το χατήρι όσων την πίεζαν να δεχτεί στήριξη. Και για να ολοκληρώσουμε την εικόνα, ας αναλογιστούμε ότι ως κι ο "τσαμπουκάς" Σαρκοζύ αρκείται στο ρόλο του "πρωτοπαλλήκαρου" της Μέρκελ, προκειμένου να διατηρηθεί στο προσκήνιο.
Αυτό το νεοφιλελεύθερο πρότυπο καθορίζει τώρα επίσημα τις τύχες μας, το μέλλον μας, την ζωή μας. Πριν από 22 χρόνια δεν έπεσε απλώς το "τείχος του αίσχους" αλλά ξεκίνησε μία ιστορική διαδικασία, η οποία οδήγησε στην αποδυνάμωση της πολιτικής, των κομμάτων και των πολιτικών. Μαζί με όλα αυτά, ξεθώριασαν κι όλα τα κοινωνικά συμβόλαια, η περίφημη λαϊκή "γενική βούληση" του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, η οποία πρώτα αποφάσιζε τί είναι "καλός νόμος" και κατόπιν τον νομοθετούσε.
Σήμερα, εκείνοι που αποφασίζουν τι είναι καλό και τι κακό, είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενώ η υλοποίηση των αποφάσεων αυτού του συστήματος ανατίθεται στους πολιτικούς διαχειριστές-εντολοδόχους του. Η περιβόητη "οικονομική διακυβέρνηση" θα συγκροτήσει τον κορυφαίο θεσμό, ο οποίος θα επιβάλει το δικό του σύνταγμα, αυτό που θεσμοποιεί την ηγεμονία των μηχανισμών της αγοράς. Τα εθνικά συντάγματα θα έχουν την ισχύ απλών νομικών κειμένων λειτουργικής εμβέλειας, τα οποία θα προσαρμοστούν στο σκληρό νεοφιλελεύθερο πυρήνα του άνευ όρων ανταγωνισμού, του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας της αγοράς.
Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής κυριάρχησαν συζητήσεις και αποφάσεις για το περίφημο "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας" (σημ.: έχουμε κατ' επανάληψη αναφερθεί σχετικά σε τούτο το ιστολόγιο). Όταν ως πρωταρχικός όρος τίθεται ο ανταγωνισμός, τότε καταλαβαίνουμε ότι εξαρχής θα συμμετάσχουμε σ’ ένα στημένο παιχνίδι, στην αφετηρία του οποίου υπάρχει ήδη το φαβορί του ανταγωνισμού, η Γερμανία. Δίπλα της, οι υπόλοιπες χώρες-κομπάρσοι, οι οποίες θα αγωνίζονται, άλλες μεν ίσα-ίσα για να επιβιώσουν, άλλες δε απλώς για να αποφύγουν το "ποινολόγιο" που ετοιμάζει εναντίον τους η κυρία Μέρκελ. Χώρες-κομπάρσοι, δίχως ελπίδα, οδηγούμενες σε σταδιακή απώλεια της εθνικής τους ισχύος και αξιοπρέπειας.
Ιστορικά, οι οικονομικοί πόλεμοι αποδεικνύονται πολύ πιο σκληροί κι απάνθρωποι από εκείνους που διεξάγονται με στρατιωτικά μέσα. Η "οικονομική διακυβέρνηση" δεν θα οδηγήσει στην ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην βελτίωση της θέσης της σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά σε έναν απηνή εσωτερικό πόλεμο.
Η Γερμανία θέλει να ξαναχαράξει τα σύνορα της Ευρώπης, όχι βέβαια στα γεωγραφικά τους όρια, αλλά σύμφωνα με τους όρους και τους συσχετισμούς που θα απορρέουν από την οικονομική και –κατ’ επέκταση– την πολιτική της κυριαρχία. Τελικός της στόχος είναι να οδηγήσει τις πλέον αδύναμες χώρες σε ένα σύγχρονο νεοαποικιακό καθεστώς, το οποίο θα νομιμοποιείται από τα συντάγματα εκείνων που θα βρεθούν χαμένοι στον οικονομικό πόλεμο και στον ανταγωνισμό.
Την συνταγή την εφαρμόζουν ήδη η τρόικα και το ΔΝΤ στη χώρα μας, σε αγαστή συνεργασία με τις μαριονέτες που -παριστάνουν πως- κυβερνούν τον τόπο. Θα ζούμε με τις τιμές και την ακρίβεια του 21ου αιώνα αλλά με μισθούς, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα και με όρους εργασίας που ανήκουν είτε στον μεσοπόλεμο είτε στις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πώς θα αντιδράσουμε σε τούτον εδώ τον πόλεμο; Θα αντισταθούμε με κάθε τρόπο! Αν σκύψουμε το κεφάλι, το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο. Μόνη διέξοδος είναι να αγωνιστούμε κατά των ξένων επίδοξων κατακτητών και των εγχώριων σύγχρονων "κουίσλιγκ". Και θα τα καταφέρουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου