Μια απλή αλήθεια

Κοντεύει να συμπληρωθεί μήνας από την ημέρα που ξαναγύρισε στην καθημερινότητά μας η κουβέντα για τον πυρηνικό όλεθρο, χάρη στην Φουκουσίμα. Κι ενώ επί τόσες μέρες η ανθρωπότητα ανησυχεί και εργαζόμενοι θυσιάζουν την ζωή τους για να τιθασσεύσουν το πυρηνικό θηρίο, οι υπεύθυνοι της καταστροφής (πολιτεία και επιχείρηση) μας έχουν φλομώσει στα "ναι μεν, αλλά" και στις αντιφατικές πληροφορίες. Λες κι έχει σημασία αν η ραδιενέργεια που έχει εκλυθεί είναι 10.000.000 φορές υψηλότερη από τη μέγιστη επιτρεπόμενη ή "μόνο" 10.000 φορές υψηλότερη...

Η αλήθεια είναι ότι για την επιστροφή του πυρηνικού ολέθρου στην Ιαπωνία, 65 τόσα χρόνια μετά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, δεν φταίει κάποια αβλεψία ή κάποια αστοχία. Δεν φταίει κάποια "μυωπική" κυβερνητική απόφαση ή κάποια "κακή" εταιρεία. Η ιστορία είναι απλή:

Η Ιαπωνία έπρεπε να στηρίξει με κάθε θυσία την μεταπολεμική της ανάπτυξη. Την γνωστή ανάπτυξη που θεοποιεί το κέρδος και παραβλέπει τον ανθρώπινο παράγοντα, την οικολογία, τις κοινωνικές αξίες κλπ. Στο όνομα αυτής της ανάπτυξης, λοιπόν, οι ιαπωνικές κυβερνήσεις δρομολόγησαν την εγκατάσταση πυρηνικών σταθμών,  παρ' ότι η χώρα βρίσκεται πάνω σε ένα από τα πιο σεισμογόνα ρήγματα του πλανήτη και με ιστορικό σε τσουνάμι. Εννοείται ότι για να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο, παραβλέφθηκαν όλα τα επιστημονικά δεδομένα και όλες οι προειδοποιήσεις. Έτσι, οι πυρηνικές "επενδύσεις" πραγματοποιήθηκαν και παραδόθηκαν σε μεγάλες επιχειρήσεις.

Το εργοστάσιο της Φουκουσίμα δόθηκε στην Tepco. Η εταιρεία, φυσικά, ενδιαφέρθηκε για την μεγιστοποίηση των κερδών της και παρέβλεψε μερικά απλά πράγματα. Για παράδειγμα, εγκατέστησε έναν απλό αντιδραστήρα της "Τζένεραλ Ελέκτρικ", χωρίς καμμιά πρόσθετη προστασία. Επίσης, αν και το εργοστάσιο βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα, έχτισε έναν φτηνό κυματοθραύστη, ο οποίος δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει 5 μέτρα κύμα, όχι τσουνάμι 20 μέτρων. Παράλληλα, όπως απεδείχθη στην πράξη, δεν πήρε κανένα μέτρο ασφάλειας για το ενδεχόμενο καταστροφής των ντηζελογεννητριών του συστήματος ψύξης.

Το ωραιότερο είναι ότι στην περίπτωση της Tepco κατέρρευσε ο μύθος της ιαπωνικής ευθύτητας και ευαισθησίας. Βλέπετε, τώρα που ξέσπασε η καταστροφή, απεδείχθη ότι επί δεκαετίες η εταιρεία έδινε ψεύτικα στοιχεία για να συγκαλύψει μικροατυχήματα στα εργοστάσιά της στην Φουκουσίμα και αλλού. Κι αυτά τα ψεύτικα στοιχεία περνούσαν απαρατήρητα (προφανώς, με το...αζημίωτο) από τις αρχές που είχαν την σχετική ευθύνη παρακολούθησης.

Πάντως, αυτά δε συμβαίνουν μόνο στην Ιαπωνία. Στο πυρηνικό εργοστάσιο του Θρη Μάιλ Αϊλαντ στις ΗΠΑ, το 1979 είχε γίνει επικίνδυνο ατύχημα, το οποίο απεδόθη σε κακοτεχνίες λόγω...οικονομίας. Αυτό το εργοστάσιο έχει ήδη συμπληρώσει το όριο ηλικίας των 40 ετών και, σύμφωνα με τις διεθνείς αρχές λειτουργίας, έπρεπε ήδη να έχει παροπλισθεί. Και όμως, οι αμερικανικές αρχές τού έδωσαν 20 χρόνια παράταση ζωής!

Τα διατροφικά και περιβαλλοντικά εγκλήματα συνιστούν καθημερινότητα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Εκπορεύονται από το υπέρτατο και βαθύτερο έγκλημα της εκμετάλλευσης φυσικών πόρων και ανθρώπων, ένα έγκλημα που οδηγεί στην παρεμπόδιση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε όφελος όλων των ανθρώπων.Και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε προς το καλύτερο για την ανθρωπότητα αν δεν πάψει η θεοποίηση του κεφαλαίου. Σε μια κεφαλαιοκρατούμενη κοινωνία δεν υπάρχει θέση για τον άνθρωπο. Αυτή είναι η απλή και μεγάλη αλήθεια, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους.