Έχουμε αποδεχθεί μοιρολατρικά το γεγονός ότι, παρά το ξεζούμισμα του απλού λαού και την διάλυση του κοινωνικού κράτους, σε δυο χρόνια το χρέος μας θα εκτιναχθεί στο 165% του ΑΕΠ, επομένως θα είναι μη εξυπηρετήσιμο. Και στο εύλογο ερώτημά μας προς τί συνυπογράψαμε την πολυετή αφαίμαξή μας από την "διεθνή των τοκογλύφων", δεν υπάρχει απάντηση από την κυβέρνηση.
Όλα γίνονται προς δόξαν της Γερμανίας, η οποία έχει μπει επί κεφαλής του διεθνούς κεφαλαίου σε μια προσπάθεια να ανασχηματισθεί η Ευρώπη σύμφωνα με το γερμανικό καπιταλιστικό πρότυπο. Πράγματι, η Γερμανία στηρίζει στο διαβόητο "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας" την οποιαδήποτε μελλοντική της συμβολή στην χειμαζόμενη Ευρώπη και απαιτεί από τους πάντες να συντονιστούν στον δικό της βηματισμό.
Το σχέδιο πάνω στο οποίο χτίστηκε η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά είναι απλό: η απελευθέρωση της αγοράς εξαγόρασε την λαϊκή συναίνεση έναντι ενός ακαθόριστου προγράμματος κοινωνικής προστασίας και μιας έντονης κίνησης κεφαλαίων από τον πλούσιο Βορρά προς τον φτωχό Νότο. Το σχέδιο αυτό λειτούργησε για αρκετά χρόνια αλλά, ξαφνικά, συνειδητοποιήσαμε όλοι με τρόμο ότι το σύστημα άρχισε να καταρρέει.
Αυτή η κατάρρευση οφείλεται στην κρίση του καπιταλισμού και, με την σειρά της, πυροδότησε αφ' ενός μεν έναν ιδιότυπο "οικονομικό εθνικισμό", αφ' ετέρου δε την απενοχοποίηση του λαϊκού αισθήματος, το οποίο άρχισε να αμφισβητεί ευθέως την νομιμοποίηση των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι όσο η λαϊκή αντίδραση θα διογκώνεται, τόσο θα επιταχύνεται η κατάρρευση και, κατ' επέκταση, τόσο θα ξεθωριάζουν οι ελπίδες ανάκαμψης από την κρίση. Πρόκειται για ένα ντόμινο, το οποίο απειλεί να λειτουργήσει ως φαύλος κύκλος.
Η αλήθεια είναι ότι εμφανίζονται σιγά-σιγά όλο και περισσσότερες πολιτικές φωνές, οι οποίες υποστηρίζουν ότι η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά οδηγεί σε εξαθλίωση των λαών. Ταυτόχρονα, η φωνή των πολιτών, οι οποίοι αναζητούν μια κοινωνική διάσταση σε όλο αυτό το χάος, γίνεται όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο επίμονη. Κι όλοι μαζί συνειδητοποιούν ότι μια υγιής ενιαία αγορά δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από οποιοδήποτε "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας" και δεν μπορεί να στηρίζει τις όποιες διαρθρωτικές αλλαγές επιθυμεί πάνω σε μια απάνθρωπη λιτότητα.
Να γιατί το ερώτημα που διατύπωσα στην εισαγωγή αυτού του κειμένου παραμένει αναπάντητο. Επειδή οποιαδήποτε λογική απάντηση θα πρέπει να δεχθεί τον παραλογισμό του "Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας", έτσι όπως προωθείται από την φράου Μέρκελ και το συνάφι της. Κι όταν ετοιμάζεσαι να προσυπογράψεις ένα τέτοιο σύμφωνο, δεν απαντάς ούτε καν σε εύλογες ερωτήσεις. Απλώς, θυμάσαι τον Πέτρο Πικρό και κάνεις...τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Όλα γίνονται προς δόξαν της Γερμανίας, η οποία έχει μπει επί κεφαλής του διεθνούς κεφαλαίου σε μια προσπάθεια να ανασχηματισθεί η Ευρώπη σύμφωνα με το γερμανικό καπιταλιστικό πρότυπο. Πράγματι, η Γερμανία στηρίζει στο διαβόητο "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας" την οποιαδήποτε μελλοντική της συμβολή στην χειμαζόμενη Ευρώπη και απαιτεί από τους πάντες να συντονιστούν στον δικό της βηματισμό.
Η Γερμανία, βέβαια, μιλάει από θέση ισχύος, εφ' όσον έχει αναμφισβήτητη υπεροχή στον τομέα της ανταγωνιστικότητας και είναι λογικό να θέλει να περάσουν οι δικοί της όροι. Μόνο που κανένας δεν τολμάει να πει πού οφείλεται αυτή η γερμανική υπεροχή στο πεδίο της ανταγωνιστικότητας. Φαίνεται πως έχουν όλοι λησμονήσει ότι η Γερμανία γιγαντώθηκε χάρη σε δυο σημαντικότατους παράγοντες. Πρώτον, στην μεταπολεμική αφειδώλευτη στήριξη και βοήθεια της Δύσης, η οποία ήθελε να δημιουργήσει ένα πανίσχυρο μετερίζι στα σύνορα της σοσιαλιστικής Ανατολής. Και, δεύτερον, στην αστείρευτη φτηνή εργατική δύναμη που προσφέρθηκε προς εκμετάλλευση κατά την διάλυση της Ανατολικής Γερμανίας.
Αυτή η κατάρρευση οφείλεται στην κρίση του καπιταλισμού και, με την σειρά της, πυροδότησε αφ' ενός μεν έναν ιδιότυπο "οικονομικό εθνικισμό", αφ' ετέρου δε την απενοχοποίηση του λαϊκού αισθήματος, το οποίο άρχισε να αμφισβητεί ευθέως την νομιμοποίηση των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι όσο η λαϊκή αντίδραση θα διογκώνεται, τόσο θα επιταχύνεται η κατάρρευση και, κατ' επέκταση, τόσο θα ξεθωριάζουν οι ελπίδες ανάκαμψης από την κρίση. Πρόκειται για ένα ντόμινο, το οποίο απειλεί να λειτουργήσει ως φαύλος κύκλος.
Η αλήθεια είναι ότι εμφανίζονται σιγά-σιγά όλο και περισσσότερες πολιτικές φωνές, οι οποίες υποστηρίζουν ότι η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά οδηγεί σε εξαθλίωση των λαών. Ταυτόχρονα, η φωνή των πολιτών, οι οποίοι αναζητούν μια κοινωνική διάσταση σε όλο αυτό το χάος, γίνεται όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο επίμονη. Κι όλοι μαζί συνειδητοποιούν ότι μια υγιής ενιαία αγορά δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από οποιοδήποτε "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας" και δεν μπορεί να στηρίζει τις όποιες διαρθρωτικές αλλαγές επιθυμεί πάνω σε μια απάνθρωπη λιτότητα.
Να γιατί το ερώτημα που διατύπωσα στην εισαγωγή αυτού του κειμένου παραμένει αναπάντητο. Επειδή οποιαδήποτε λογική απάντηση θα πρέπει να δεχθεί τον παραλογισμό του "Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας", έτσι όπως προωθείται από την φράου Μέρκελ και το συνάφι της. Κι όταν ετοιμάζεσαι να προσυπογράψεις ένα τέτοιο σύμφωνο, δεν απαντάς ούτε καν σε εύλογες ερωτήσεις. Απλώς, θυμάσαι τον Πέτρο Πικρό και κάνεις...τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου