Εσκεμμένα ψεύδη

Τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα. Ο απλός πολίτης βιώνει την πορεία προς την εξαθλίωση και δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει παρά να ελπίζει σε καλύτερες μέρες αλλά τα χαμπέρια από τα αρμόδια κοινοτικά όργανα δεν είναι ευχάριστα. Η Ευρώπη πιέζει για "μεταρρυθμίσεις" ώστε η αγορά εργασίας να γίνει πιο "ευέλικτη", να επεκταθεί η μερική απασχόληση και να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Ισχυρίζονται οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες ότι η κατάσταση στην χώρα μας είναι πολύ κακή επειδή (α) ο πληθωρισμός μας κινείται μονίμως 2 μονάδες πάνω από την μέση τιμή της ευρωζώνης, (β) η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας ακολουθούν φθίνουσα πορεία και (γ) η παιδεία έχει τα χάλια της κι ως εκ τούτου σε λίγο καιρό θα έχουμε πρόβλημα επάρκειας ικανών στελεχών.

Φυσικά, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τις επισημάνσεις αυτές. Πώς να συμφωνήσω, όμως, με τον κύριο Γκαργκάνα ο οποίος δεν βλέπει άλλη λύση για την πάταξη του πληθωρισμού από την καθήλωση των εργασιακών αμοιβών; Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά με το πες-πες έπεισε και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο ότι αυτή είναι η μόνη λύση. Όλοι αυτοί οι "ειδικοί" υποστηρίζουν ότι με το σμπάρο της μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων πετυχαίνουν δυο τρυγόνια: αφ' ενός μεν χαλιναγωγούν τον πληθωρισμό αφ' ετέρου δε καθιστούν ανταγωνιστικότερα τα ελληνικά προϊόντα αφού θα μειωθεί το κόστος εργασίας.

Θα μπορούσα να πω ότι όλο αυτό το σκηνικό στήνεται πάνω σε μια σοφιστεία, αφού το κόστος εργασίας δεν είναι ο μόνος συντελεστής κόστους. Αυτό, όμως, θα το αναλύσω αύριο. Προς το παρόν μπορώ να πώ ότι στήνεται πάνω σε λάθος δεδομένα. Δυστυχώς για την μικροπολιτική του κυρίου Γκαργκάνα (και των λοιπών συμμάχων του κεφαλαίου) οι δείκτες μιλούν για αύξηση της παραγωγικότητας κι όχι για μείωση! Σε ανύποπτο χρόνο ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανέφερε στην εισηγητική επί του προϋπολογισμού έκθεσή του: "η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας προβλέπεται να διατηρηθεί και κατά το 2007 σε υψηλά επίπεδα"!! Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι αυξήσεις των μισθών δεν κινούνται σε υψηλά επίπεδα, οι εργαζόμενοι δεν εισπράττουν το μερίδιο που τους αναλογεί από την αύξηση της εργασίας τους. Αυτό λέει η απλή λογική και όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Επομένως, είτε το θέλουν είτε όχι και οι τρεις τους (Γκαργκάνας, ΕΚΤ, ΔΝΤ) οι διαπιστώσεις τους είναι όχι μόνο εσκεμμένα ψευδείς αλλά και κατευθυνόμενες. Μόνος τους στόχος είναι η διευκόλυνση των μεταρρυθμίσεων που σχεδιάζονται εις βάρος των εργαζομένων και υπέρ των ισχυρών του χρήματος. Τόσο απλά.