Λίγο πριν τις εκλογές του 2009, στις 3 Ιουνίου, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον δικτυακό ιστοχώρο TVXS ("ΤV Χωρίς Σύνορα", του Στέλιου Κούλογλου), η οποία είναι διαθέσιμη στο YouTube. Επειδή υποθέτω ότι δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα καθήσει να παρακολουθήσει ολόκληρο αυτό το πράγμα, διαρκείας πάνω από μία ώρα, αποδελτιώνω ένα απόσπασμα εδώ. Είχε πει, λοιπόν, ο σημερινός πρωθυπουργός τότε:
"Ιδιαίτερα το ΔΝΤ δεν έχει τη φήμη ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Να πηγαίνει σε άλλες χώρες, αναπτυσσόμενες, και να ζητά, να τους λέει ότι επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι η παιδεία, παραδείγματος χάριν. Αυτές είναι αποδεδειγμένες ενέργειές τους. Ουσιαστικά καταστρέφει το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για ένα-δυο χρόνια, αλλά ουσιαστικά την καταδικάζει σε υπανάπτυξη, σε μόνιμη βάση. Άρα δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους αρνητικούς για την πορεία της χώρας μας."
Πρώτα-πρώτα, μια παρατήρηση γενική, πριν πάμε παρακάτω. Χρειάζεται απύθμενο θράσος για να βγαίνει όλος ο κυβερνητικός εσμός, αυτός ο θίασος σκιών με τον καραγκιοζοπαίχτη του, και να υποστηρίζει ότι κυβερνάει με την ψήφο (δηλαδή, με την έγκριση) του ελληνικού λαού. Για ποια ψήφο μιλάμε, όταν αυτή υφαρπάχθηκε με καραμπινάτη απατεωνιά; Αλλά ας συνεχίσουμε.
Η χώρα οδηγήθηκε στον ζυγό της καπιταλιστικής τρόικας με συνοπτικές διαδικασίες, δίχως την παραμικρή αντίδραση και δίχως να προβάλει οποιαδήποτε διεκδίκηση, επειδή ο Παπανδρέου άλλαξε γνώμη για το ΔΝΤ μέσα σε λίγους μήνες και "ανακάλυψε" ότι αυτή η επιλογή ήταν μονόδρομος. Βέβαια, το "ανακάλυψε" είναι σχήμα λόγου, αφού θυμόμαστε πώς τον ξεμπρόστιασε ο Στρως-Καν, αποκαλύπτοντας ότι οι σχετικές συμφωνίες είχαν γίνει όχι μόνο πολύ πριν τις εκλογές αλλά και πριν από την παραπάνω συνέντευξη.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά την υπαγωγή μας στο περιλάλητο μνημόνιο, ακόμη και οι ηλιθιωδέστεροι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι η προσφυγή μας στον "μηχανισμό διάσωσης" δεν ήταν μονόδρομος. Ο τόπος έχει μπει σε διαδικασία γενικής συρρίκνωσης, μόνο και μόνο για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της διεθνούς των κερδοσκόπων. Προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα του "μηχανισμού διάσωσης" αλλά ποτέ δεν μας είπαν ότι πρόκειται, ουσιαστικά, για μηχανισμό διάσωσης των συμφερόντων όλων εκείνων που χρόνια τώρα παίζουν ζάρια στις πλάτες της δύσμοιρης χώρας μας.
Δυστυχώς, η προϊστορία του ΔΝΤ δεν μπορεί να εγγυηθεί για το μέλλον παρά μόνο μαύρες μέρες. Τα αποτελέσματα των "επεμβάσεών" του σε οποιαδήποτε χώρα κι αν ανακατεύτηκε, μας επιτρέπουν να στοιχηματίσουμε ότι μας περιμένουν:
- ύφεση, η οποία θα ξεπεράσει το 10% του ΑΕΠ,
- ανεργία, η οποία ίσως ξεπεράσει το 25% του ενεργού πληθυσμού (δηλαδή, ο ένας στους τέσσερις θα είναι άνεργος, οπότε καταλαβαίνουμε τι εννοούσε ο πρωθυπουργός όταν μιλούσε για "έναν εργαζόμενο σε κάθε σπίτι"),
- δημόσιο χρέος, το οποίο θα πλησιάσει το 200% του ΑΕΠ μέχρι το 2016 (μη ξεχνάμε ότι το χρέος μας ήταν 115% του ΑΕΠ όταν υπογράφαμε το μνημόνιο).
Φυσικά, αυτές είναι μόνον οι πρωτογενείς επιπτώσεις, διότι υπάρχουν και οι δευτερογενείς (δηλαδή, αυτές που οφείλονται στις πρωτογενείς), όπως:
- ασφυκτική πίεση στις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μέχρις εξαφανίσεώς τους,
- κατακόρυφη μείωση της ζήτησης, ακόμη και για είδη βασικών αναγκών (τρόφιμα, φάρμακα κλπ),
- διόγκωση του στασιμοπληθωρισμού (δηλαδή, παρ' ότι με το βάθεμα της ύφεσης θα μειώνεται η ζήτηση, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών θα αυξάνονται), παρ' ότι υπάρχουν αρκετοί ανεγκέφαλοι "οικονομολόγοι" (του κώλου, δηλαδή), οι οποίοι υποστηρίζουν ότι θα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό(*),
- περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους,
- διεύρυνση της βαρβαρότητας στις εργασιακές σχέσεις.
Και κάτι ακόμη. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έστω κι αν ιδρύθηκε για άλλους λόγους, αποτελεί όργανο του κεφαλαίου. Δηλαδή, ο σκοπός του είναι να διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών και όχι να βοηθάει τις χειμαζόμενες χώρες. Έτσι, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ότι ποσώς ενδιαφέρεται για την τύχη των λαών επί των οποίων εφορμά. Οι πάγια ακολουθούμενες πρακτικές του απορρέουν από τον σκληρότερο πυρήνα του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Ενός συστήματος που δομήθηκε από τον διεστραμμένο νου τού Μίλτον Φρήντμαν και απλώθηκε παγκόσμια από την ληστοσυμμορία με το όνομα "σχολή του Σικάγου"(**).
Το συμπέρασμά μας βγαίνει αβίαστα: ο "μονόδρομος" τόσο του μνημονίου όσο και όλων των άλλων σχετικών τερτιπιών (ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης, ευρωομόλογα, επιμήκυνση αποπληρωμής δανείων, αναδιαπραγμάτευση χρέους κλπ) δεν είναι μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα αλλά αδιέξοδο. Ο λαός οφείλει να αντιληφθεί ότι το σύστημα είναι τόσο σάπιο ώστε δεν επιδέχεται καμμία επισκευή. Το μόνο που επιδέχεται είναι ανατροπή και γκρέμισμα. Με το καλό ή με το άγριο.
______________
(*) Θεωρητικώς, σύμφωνα με τον νόμο προσφοράς και ζήτησης, οι τιμές πέφτουν όταν η ζήτηση μειώνεται. Μόνο που αυτός ο νόμος (όπως έχουμε πει κατ' επανάληψη) ισχύει σε συνθήκες πλήρους ανταγωνισμού. Σε συνθήκες ολιγοπωλιακού ή μονοπωλιακού ανταγωνισμού, η μείωση της ζήτησης επιφέρει απλώς μείωση και της προσφοράς, ώστε να διατηρηθούν ψηλά οι τιμές.
(**) Για την "σχολή του Σικάγου" και τον νεοφιλελευθερισμό (γνωστό και ως φρηντμανισμό ή μονεταρισμό ή νεοσυντηρητισμό) το ιστολόγιο ετοιμάζει ένα εκτενέστατο αφιέρωμα.
"Ιδιαίτερα το ΔΝΤ δεν έχει τη φήμη ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Να πηγαίνει σε άλλες χώρες, αναπτυσσόμενες, και να ζητά, να τους λέει ότι επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι η παιδεία, παραδείγματος χάριν. Αυτές είναι αποδεδειγμένες ενέργειές τους. Ουσιαστικά καταστρέφει το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για ένα-δυο χρόνια, αλλά ουσιαστικά την καταδικάζει σε υπανάπτυξη, σε μόνιμη βάση. Άρα δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους αρνητικούς για την πορεία της χώρας μας."
Πρώτα-πρώτα, μια παρατήρηση γενική, πριν πάμε παρακάτω. Χρειάζεται απύθμενο θράσος για να βγαίνει όλος ο κυβερνητικός εσμός, αυτός ο θίασος σκιών με τον καραγκιοζοπαίχτη του, και να υποστηρίζει ότι κυβερνάει με την ψήφο (δηλαδή, με την έγκριση) του ελληνικού λαού. Για ποια ψήφο μιλάμε, όταν αυτή υφαρπάχθηκε με καραμπινάτη απατεωνιά; Αλλά ας συνεχίσουμε.
Η χώρα οδηγήθηκε στον ζυγό της καπιταλιστικής τρόικας με συνοπτικές διαδικασίες, δίχως την παραμικρή αντίδραση και δίχως να προβάλει οποιαδήποτε διεκδίκηση, επειδή ο Παπανδρέου άλλαξε γνώμη για το ΔΝΤ μέσα σε λίγους μήνες και "ανακάλυψε" ότι αυτή η επιλογή ήταν μονόδρομος. Βέβαια, το "ανακάλυψε" είναι σχήμα λόγου, αφού θυμόμαστε πώς τον ξεμπρόστιασε ο Στρως-Καν, αποκαλύπτοντας ότι οι σχετικές συμφωνίες είχαν γίνει όχι μόνο πολύ πριν τις εκλογές αλλά και πριν από την παραπάνω συνέντευξη.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά την υπαγωγή μας στο περιλάλητο μνημόνιο, ακόμη και οι ηλιθιωδέστεροι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι η προσφυγή μας στον "μηχανισμό διάσωσης" δεν ήταν μονόδρομος. Ο τόπος έχει μπει σε διαδικασία γενικής συρρίκνωσης, μόνο και μόνο για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της διεθνούς των κερδοσκόπων. Προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα του "μηχανισμού διάσωσης" αλλά ποτέ δεν μας είπαν ότι πρόκειται, ουσιαστικά, για μηχανισμό διάσωσης των συμφερόντων όλων εκείνων που χρόνια τώρα παίζουν ζάρια στις πλάτες της δύσμοιρης χώρας μας.
Δυστυχώς, η προϊστορία του ΔΝΤ δεν μπορεί να εγγυηθεί για το μέλλον παρά μόνο μαύρες μέρες. Τα αποτελέσματα των "επεμβάσεών" του σε οποιαδήποτε χώρα κι αν ανακατεύτηκε, μας επιτρέπουν να στοιχηματίσουμε ότι μας περιμένουν:
- ύφεση, η οποία θα ξεπεράσει το 10% του ΑΕΠ,
- ανεργία, η οποία ίσως ξεπεράσει το 25% του ενεργού πληθυσμού (δηλαδή, ο ένας στους τέσσερις θα είναι άνεργος, οπότε καταλαβαίνουμε τι εννοούσε ο πρωθυπουργός όταν μιλούσε για "έναν εργαζόμενο σε κάθε σπίτι"),
- δημόσιο χρέος, το οποίο θα πλησιάσει το 200% του ΑΕΠ μέχρι το 2016 (μη ξεχνάμε ότι το χρέος μας ήταν 115% του ΑΕΠ όταν υπογράφαμε το μνημόνιο).
Φυσικά, αυτές είναι μόνον οι πρωτογενείς επιπτώσεις, διότι υπάρχουν και οι δευτερογενείς (δηλαδή, αυτές που οφείλονται στις πρωτογενείς), όπως:
- ασφυκτική πίεση στις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μέχρις εξαφανίσεώς τους,
- κατακόρυφη μείωση της ζήτησης, ακόμη και για είδη βασικών αναγκών (τρόφιμα, φάρμακα κλπ),
- διόγκωση του στασιμοπληθωρισμού (δηλαδή, παρ' ότι με το βάθεμα της ύφεσης θα μειώνεται η ζήτηση, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών θα αυξάνονται), παρ' ότι υπάρχουν αρκετοί ανεγκέφαλοι "οικονομολόγοι" (του κώλου, δηλαδή), οι οποίοι υποστηρίζουν ότι θα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό(*),
- περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους,
- διεύρυνση της βαρβαρότητας στις εργασιακές σχέσεις.
Και κάτι ακόμη. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έστω κι αν ιδρύθηκε για άλλους λόγους, αποτελεί όργανο του κεφαλαίου. Δηλαδή, ο σκοπός του είναι να διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών και όχι να βοηθάει τις χειμαζόμενες χώρες. Έτσι, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ότι ποσώς ενδιαφέρεται για την τύχη των λαών επί των οποίων εφορμά. Οι πάγια ακολουθούμενες πρακτικές του απορρέουν από τον σκληρότερο πυρήνα του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Ενός συστήματος που δομήθηκε από τον διεστραμμένο νου τού Μίλτον Φρήντμαν και απλώθηκε παγκόσμια από την ληστοσυμμορία με το όνομα "σχολή του Σικάγου"(**).
Το συμπέρασμά μας βγαίνει αβίαστα: ο "μονόδρομος" τόσο του μνημονίου όσο και όλων των άλλων σχετικών τερτιπιών (ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης, ευρωομόλογα, επιμήκυνση αποπληρωμής δανείων, αναδιαπραγμάτευση χρέους κλπ) δεν είναι μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα αλλά αδιέξοδο. Ο λαός οφείλει να αντιληφθεί ότι το σύστημα είναι τόσο σάπιο ώστε δεν επιδέχεται καμμία επισκευή. Το μόνο που επιδέχεται είναι ανατροπή και γκρέμισμα. Με το καλό ή με το άγριο.
______________
(*) Θεωρητικώς, σύμφωνα με τον νόμο προσφοράς και ζήτησης, οι τιμές πέφτουν όταν η ζήτηση μειώνεται. Μόνο που αυτός ο νόμος (όπως έχουμε πει κατ' επανάληψη) ισχύει σε συνθήκες πλήρους ανταγωνισμού. Σε συνθήκες ολιγοπωλιακού ή μονοπωλιακού ανταγωνισμού, η μείωση της ζήτησης επιφέρει απλώς μείωση και της προσφοράς, ώστε να διατηρηθούν ψηλά οι τιμές.
(**) Για την "σχολή του Σικάγου" και τον νεοφιλελευθερισμό (γνωστό και ως φρηντμανισμό ή μονεταρισμό ή νεοσυντηρητισμό) το ιστολόγιο ετοιμάζει ένα εκτενέστατο αφιέρωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου