Από τούτην εδώ τη γωνιά, έχουμε υπογραμμίσει επανειλημμένα ότι η σοβούσα κρίση δεν είναι κρίση χρέους (όπως προσπαθούν να μας πείσουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι) αλλά κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, η οποία φούντωσε τα χρέη. Ακόμη, έχουμε τονίσει ότι όλα τα πλάνα για "αναδιάρθρωση" (ή "κούρεμα" 'η "επιμήκυνση" ή όπως αλλοιώς βαφτίζεται κάθε φορά) του χρέους δεν πρόκειται σε τίποτε να ανακουφίσουν εκείνους που πραγματικά υποφέρουν, δηλαδή τα λαϊκά στρώματα. Και, τέλος, έχουμε προβλέψει ότι δεν πρόκειται να βγούμε από το μαντρί του ευρώ, μιας και το αρνί αρμέγεται ευκολώτερα όταν είναι στανισμένο.
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να καταλάβουμε ότι οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης κι αν επιλεγεί, θα συνιστά ευθεία παραδοχή χρεωκοπίας: δεν μηχανεύεσαι τρόπους να ξεμπλοκάρεις αν δεν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Με αυτό ξεκαθαρισμένο, καταλαβαίνουμε γιατί κάθε αναδιάρθρωση (ακόμη και η διαβόητη "ελεγχόμενη χρεωκοπία") αποτελεί απόρροια της κρίσης κεφαλαίων που προαναφέραμε. Αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε παρακάτω, με απλά λόγια.
Κατ' αρχάς, δανειζόμενοι δεν είναι ούτε μόνο τα κράτη ούτε μόνο τα νοικοκυριά. Είναι και τα μεγάλα μονοπώλια, τα οποία δανείζονται για να επενδύσουν (ως γνωστόν, μεγάλες δουλειές δεν κάνεις ποτέ με δικά σου λεφτά!), με την προσδοκία υψηλής κερδοφορίας, η οποία θα υπερκαλύψει το κόστος των δανεικών. Είναι λογικό, λοιπόν, όταν η αγορά "μπουκώσει" από την υπερπροσφορά, τα μονοπώλια αδυνατούν να προωθήσουν το σύνολο της παραγωγής τους στην κατανάλωση κι έτσι αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που έχουν πάρει. Εδώ, ας πούμε και κάτι που δεν μας λένε οι "βαθυστόχατοι" αναλυτές του συστήματος (Κώνστας, Καψής και λοιποί συγγενείς): η Ισπανία, λόγου χάρη, αντιμετωπίζει πρόβλημα, όχι από το κρατικό χρέος της αλλά από τα "κόκκινα" χρέη των μεγάλων ομίλων, τα οποία απειλούν να σωριάσουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας! Δηλαδή, ακριβώς ό,τι έγινε και στην Ιρλανδία.
Αλλά μήπως κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα; Όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να μας πείσουν ότι για τα χάλια της χώρας φταίει ο δημόσιος τομέας, το γεγονός είναι ένα: με το ένα χέρι το κράτος υπέγραψε μνημόνιο για δανεικά 110 δισ. ευρώ και με το άλλο χέρι επιδότησε με 108 δισ. ευρώ τις τράπεζες! Ποιος είχε "μπήξει" τις τράπεζες τόσο βαθειά ώστε να κινδυνεύει η υπόστασή τους; Η θεια μου η Γαρούφω που δεν μπορούσε να αποπληρώσει στεγαστικό 50 χιλιάρικα ή ο καστανάς της πλατείας που "κάρφωσε" δυο χιλιάρικα την πιστωτική του κάρτα; Μη τρελλαθούμε κιόλας!
Η αδυναμία, λοιπόν, των μεγάλων επιχειρήσεων να αποπληρώσουν τα δάνειά τους σημαίνει ότι οι δανείστριες τράπεζες θα χάσουν τα λεφτά τους. Από την στιγμή δε που οι περισσότερες τράπεζες ανήκουν σε κάποιον επιχειρηματικό όμιλο με πολυσχιδείς δραστηριότητες (δείτε, για παράδειγμα, την Marfin), οποιαδήποτε τέτοιου είδους απώλεια θα καταγράψει αρνητικά αποτελέσματα για τον όμιλο στο σύνολό του.
Κι αφού έτσι έχουν τα πράγματα, βρίσκει πρόσφορο έδαφος η λαϊκή παροιμία "από κακό χρεοφειλέτη κι ένα δεμάτι άχυρα καλό είναι". Δηλαδή, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν αβγά και πασχάλια, οι τράπεζες έρχονται σε συνεννόηση με τον κακοπληρωτή: "μου χρωστάς 10, δώσε 7 και κλείσαμε" ή "τις 10 δόσεις των 100 ευρώ σου τις κάνω 20 των 50 για να σε διευκολύνω και σου χαρίζω και τις δυο τελευταίες". Αυτό ακριβώς είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Ενός χρέους, όμως, που κάποτε δεν ήταν προβληματικό αλλά έγινε ανυπέρβλητο λόγω της κρίσης που δημιουργήθηκε από την αδυναμία του οφειλέτη να διαθέσει την παραγωγή του στην κατανάλωση. Δηλαδή, από την υπερσυσσώρευση, από το "μπούκωμα"που λέγαμε παραπάνω.
Πάμε τώρα στην καίρια λεπτομέρεια. Θα πει κανείς ότι, εκτός από τις επιχερήσεις, οι τράπεζες κινδυνεύουν και από τα δάνεια που έχουν χορηγήσει (με την μορφή ομολόγων) σε διάφορες χώρες. Σύμφωνοι. Το ερώτημα είναι απλό: πού διοχετεύτηκε το προϊόν αυτών των δανείων; Σε μισθούς και συντάξεις (όπως ηλιθιωδώς ισχυρίζονται κάποιοι); Ή σε κοινωνικές παροχές ασφάλισης, παιδείας και υγείας; Σε καμμιά περίπτωση! Όπως καταδεικνύει και ο λόγος 110/108 που προαναφέραμε, το σύνολο των δανείων, που έχει πάρει η χώρα, έχει καταληστευθεί από το μεγάλο κεφάλαιο. Θεωρητικώς, βέβαια, υποτίθεται ότι αυτά τα χρήματα δόθηκαν για να επενδυθούν προς όφελος του λαού. Μόνο που οι "επενδυτές" φρόντισαν να απομυζήσουν και την τελευταία δεκάρα (κερδών και επιδοτήσεων), πριν πετάξουν στον λαό τα αποφάγια τους, μαζί με τον λογαριασμό.
Και για να "λαϊκίσω" (σημ.: ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ρήμα "λαϊκίζω" έχει πάρει κακή έννοια) λίγο, πριν ολοκληρώσω, όποιος δεν κατάλαβε το περιεχόμενο της παραπάνω παραγράφου, ας αναλογιστεί αυτό που λέει ο κάθε απλός πολίτης κάθε φορά που αντιλαμβάνεται κάποια κακοτεχνία (δρόμοι, δημόσια κτίρια κλπ): "τα φάγανε οι εργολάβοι"... Λαϊκή σοφία που άπτεται απολύτως της πραγματικότητος!
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να καταλάβουμε ότι οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης κι αν επιλεγεί, θα συνιστά ευθεία παραδοχή χρεωκοπίας: δεν μηχανεύεσαι τρόπους να ξεμπλοκάρεις αν δεν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Με αυτό ξεκαθαρισμένο, καταλαβαίνουμε γιατί κάθε αναδιάρθρωση (ακόμη και η διαβόητη "ελεγχόμενη χρεωκοπία") αποτελεί απόρροια της κρίσης κεφαλαίων που προαναφέραμε. Αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε παρακάτω, με απλά λόγια.
Κατ' αρχάς, δανειζόμενοι δεν είναι ούτε μόνο τα κράτη ούτε μόνο τα νοικοκυριά. Είναι και τα μεγάλα μονοπώλια, τα οποία δανείζονται για να επενδύσουν (ως γνωστόν, μεγάλες δουλειές δεν κάνεις ποτέ με δικά σου λεφτά!), με την προσδοκία υψηλής κερδοφορίας, η οποία θα υπερκαλύψει το κόστος των δανεικών. Είναι λογικό, λοιπόν, όταν η αγορά "μπουκώσει" από την υπερπροσφορά, τα μονοπώλια αδυνατούν να προωθήσουν το σύνολο της παραγωγής τους στην κατανάλωση κι έτσι αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που έχουν πάρει. Εδώ, ας πούμε και κάτι που δεν μας λένε οι "βαθυστόχατοι" αναλυτές του συστήματος (Κώνστας, Καψής και λοιποί συγγενείς): η Ισπανία, λόγου χάρη, αντιμετωπίζει πρόβλημα, όχι από το κρατικό χρέος της αλλά από τα "κόκκινα" χρέη των μεγάλων ομίλων, τα οποία απειλούν να σωριάσουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας! Δηλαδή, ακριβώς ό,τι έγινε και στην Ιρλανδία.
Αλλά μήπως κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα; Όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να μας πείσουν ότι για τα χάλια της χώρας φταίει ο δημόσιος τομέας, το γεγονός είναι ένα: με το ένα χέρι το κράτος υπέγραψε μνημόνιο για δανεικά 110 δισ. ευρώ και με το άλλο χέρι επιδότησε με 108 δισ. ευρώ τις τράπεζες! Ποιος είχε "μπήξει" τις τράπεζες τόσο βαθειά ώστε να κινδυνεύει η υπόστασή τους; Η θεια μου η Γαρούφω που δεν μπορούσε να αποπληρώσει στεγαστικό 50 χιλιάρικα ή ο καστανάς της πλατείας που "κάρφωσε" δυο χιλιάρικα την πιστωτική του κάρτα; Μη τρελλαθούμε κιόλας!
Η αδυναμία, λοιπόν, των μεγάλων επιχειρήσεων να αποπληρώσουν τα δάνειά τους σημαίνει ότι οι δανείστριες τράπεζες θα χάσουν τα λεφτά τους. Από την στιγμή δε που οι περισσότερες τράπεζες ανήκουν σε κάποιον επιχειρηματικό όμιλο με πολυσχιδείς δραστηριότητες (δείτε, για παράδειγμα, την Marfin), οποιαδήποτε τέτοιου είδους απώλεια θα καταγράψει αρνητικά αποτελέσματα για τον όμιλο στο σύνολό του.
Κι αφού έτσι έχουν τα πράγματα, βρίσκει πρόσφορο έδαφος η λαϊκή παροιμία "από κακό χρεοφειλέτη κι ένα δεμάτι άχυρα καλό είναι". Δηλαδή, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν αβγά και πασχάλια, οι τράπεζες έρχονται σε συνεννόηση με τον κακοπληρωτή: "μου χρωστάς 10, δώσε 7 και κλείσαμε" ή "τις 10 δόσεις των 100 ευρώ σου τις κάνω 20 των 50 για να σε διευκολύνω και σου χαρίζω και τις δυο τελευταίες". Αυτό ακριβώς είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Ενός χρέους, όμως, που κάποτε δεν ήταν προβληματικό αλλά έγινε ανυπέρβλητο λόγω της κρίσης που δημιουργήθηκε από την αδυναμία του οφειλέτη να διαθέσει την παραγωγή του στην κατανάλωση. Δηλαδή, από την υπερσυσσώρευση, από το "μπούκωμα"που λέγαμε παραπάνω.
Πάμε τώρα στην καίρια λεπτομέρεια. Θα πει κανείς ότι, εκτός από τις επιχερήσεις, οι τράπεζες κινδυνεύουν και από τα δάνεια που έχουν χορηγήσει (με την μορφή ομολόγων) σε διάφορες χώρες. Σύμφωνοι. Το ερώτημα είναι απλό: πού διοχετεύτηκε το προϊόν αυτών των δανείων; Σε μισθούς και συντάξεις (όπως ηλιθιωδώς ισχυρίζονται κάποιοι); Ή σε κοινωνικές παροχές ασφάλισης, παιδείας και υγείας; Σε καμμιά περίπτωση! Όπως καταδεικνύει και ο λόγος 110/108 που προαναφέραμε, το σύνολο των δανείων, που έχει πάρει η χώρα, έχει καταληστευθεί από το μεγάλο κεφάλαιο. Θεωρητικώς, βέβαια, υποτίθεται ότι αυτά τα χρήματα δόθηκαν για να επενδυθούν προς όφελος του λαού. Μόνο που οι "επενδυτές" φρόντισαν να απομυζήσουν και την τελευταία δεκάρα (κερδών και επιδοτήσεων), πριν πετάξουν στον λαό τα αποφάγια τους, μαζί με τον λογαριασμό.
Και για να "λαϊκίσω" (σημ.: ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ρήμα "λαϊκίζω" έχει πάρει κακή έννοια) λίγο, πριν ολοκληρώσω, όποιος δεν κατάλαβε το περιεχόμενο της παραπάνω παραγράφου, ας αναλογιστεί αυτό που λέει ο κάθε απλός πολίτης κάθε φορά που αντιλαμβάνεται κάποια κακοτεχνία (δρόμοι, δημόσια κτίρια κλπ): "τα φάγανε οι εργολάβοι"... Λαϊκή σοφία που άπτεται απολύτως της πραγματικότητος!
1 σχόλιο:
Πολυ καλο!
Δημοσίευση σχολίου